ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 31

"มีอะไรน่าได้ใจงั้นหรือ" เหลิ่งชิงหลางพูดอย่างเจ็บแสบว่า "ก็แค่อาศัยพวกนอกรีดบังเอิญรักษาอาการป่วยของเหล่าไท่จวินได้เท่านั้นเอง เจ้าคิดว่าเหล่าไท่จวินชอบเจ้าหรือ เมื่อวานท่านก็ปิดประตูไม่รับแขก วันนี้ยังไม่เจียมตัวอีกหรือ"

เหลิ่งชิงฮวนหันหน้ามา แล้วยิ้มให้นางเล็กน้อย "หากน้องไม่พูดข้าก็ลืมไปแล้ว เหล่าไท่จวินเหมือนจะชอบเจ้ามากนะ ทำไมเมื่อวานเจ้าถึงไม่ถือโอกาสขอร้องเหล่าไท่จวิน ให้ท่านอนุญาตให้ข้าหย่ากับท่านอ๋อง เจ้าจะได้มีพื้นที่ยังไงหล่ะ"

เหลิ่งชิงหลางถึงกับพูดไม่ออก "เรื่องนี้มันก็แค่ข้าหรือเร็วเอง เจ้าคิดว่าเจ้าจะอยู่ในตำแหน่งพระชายาได้นานหรือ"

"แค่ข้าเหลิ่งชิงฮวนอยู่หนึ่งวัน ยังไงเจ้าก็เป็นได้แค่รองเท่านั้น รอให้ข้าไปแล้ว เจ้าจะเป็นนายของจวนนี้ไม่หรือไม่ก็ยังไม่แน่นอนเลย เจ้าจะมาได้ใจอะไรกัน"

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเยือกเย็น จากนั้นก็ถือปิ่นโตแล้วขึ้นรถม้าของตนเองไป โตวโตวเปิดม่านปิดออก ก็ได้ยินจือชิวพูดโน้มน้าวว่า "คุณหนูอย่าไปถือสากับนางเลยเพคะ นางก็แค่ทำเป็นไม่มีอะไร แต่ในใจนั้นคงจะอิจฉาจนแย่แล้ว รอวันที่นางถูกไล่ออกจากจวนท่านอ๋องอย่างคอตก บ่าวจะถุยน้ำลายใส่นางเพื่อเป็นการแก้แค้นให้คุณหนู"

โตวโตวปิดม่านลงเสียงดัง "ปั้ง" จากนั้นพูดด้วยความโกรธว่า "ท่านอ๋องก็ทำเกินไปจริงๆ ตนเองไม่ไปก็ไม่ว่า ทำไมถึงให้คุณหนูรองไปอวยพรด้วย นี่มันตั้งใจที่สร้างความลำบากให้คุณหนูชัดๆ"

เหลิ่งชิงฮวนก้มตาต่ำ "นี่มันนับว่าเป็นการสร้างความลำบากที่ไหน สิ่งที่จะได้รับในภายภาคหน้า มันยิ่งกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า ตนเองจะต้องเรียนรู้ที่จะไม่เก็บไว้ในใจ"

โตวโตวนึกเรื่องที่นางตั้งท้องขึ้นมา ก็เงียบไปชั่วขณะ พักสักถึงพูดว่า "คุณหนูไม่โกรธก็ดีแล้วเพคะ ปากของจือชิวนั้นพูดแต่สิ่งไม่น่าฟัง กิริยาก็เป็นอย่างคนรับใช้ เสียดายที่มีหน้าตาสะสวย”

เหลิ่งชิงฮวนเองก็เปิดม่านแล้วหันหลังไปมอง จากนั้นก็เห็นว่าจือชิวในวันนี้คงจะแต่งตัวเพราะได้ออกจากจวน นางหวีผมอย่างเงางาม เขียนคิ้ววาดทรง เสริมแต่งทรงปาก แถมประแป้งเบาๆ อีกด้วย แม้จะเป็นการแต่งกายของคนรับใช้ แต่มันก็บังรูปร่างของนางไม่มิด เมื่อยืนอยู่ข้างเหลิ่งชิงหลาง ความงามนั้นไม่แพ้กันเลย

อยู่ๆ นางก็คิดอะไรขึ้นมาได้ในใจ แล้วยิ้ม "แหะแหะ" ออกมา เผยให้เห็นฟันเขี้ยวที่น่ารัก "มู่หรงฉีนี่มีโชคเรื่องผู้หญิงจริงๆ"

โตวโตวฟังอย่างงงๆ แค่มองดูรอยยิ้มของคุณหนูในใจก็รู้สึกสยองแล้ว ความรู้สึกมันบอกว่าคงจะมีคนจะซวยแล้ว

รถม้านั้นจอดลงที่หน้าประตูจวนกั๋วกงอย่างช้าๆ โตวโตวนั้นกระโดดลงมาจากรถม้าก่อน แล้วเปิดม่านให้กับเหลิ่งชิงฮวน เหลิ่งชิงฮวนก้มตัวแล้วลงมาจากรถ แล้วก็เห็นหน้าประตูจวนกั๋วกงมีรถม้าจอดเรียงกันสามสี่คัน

ฮูหยินใหญ่ของจวนกั๋วกงซึ่งเป็นป้าสะใภ้ของมู่หรงฉีนั้นกำลังยืนอยู่หน้าประตู คอยสั่งให้คนรับใช้เอาของขวัญขึ้นรถม้าไป เมื่อนางเห็นเหลิ่งชิงฮวนก็รีบมาทักทายอย่างเป็นมิตร

"พระชายามาแล้วหรือเพคะ"

เป็นเพราะพบเจอกันบ่อยๆ เรื่องพิธีเคารพต่างๆ จึงตัดออกไป เพียงแค่ก้มหัวให้เล็กน้อยก็ได้แล้ว

เหลิ่งชิงฮวนมองดูของขวัญที่หลากหลายสีพวกนี้ ถึงพึ่งนึกขึ้นได้ว่า จวนกั๋วกงและจวนท่านเคานต์นั้นมีความสัมพันธ์เรื่องการแต่งงานกัน ตามหลักแล้ววันนี้คนที่จวนจะต้องไปอวยพรที่จวนท่านเคานต์

ตามที่คาดไว้ ในขณะที่กำลังพูดคุย แม่นมก็พยุงเหล่าไท่จวินที่ผมขาวล้วนและสีหน้าสดใสออกมาจากจวน เมื่อเห็นเหลิ่งชิงฮวน ก็หยุดชะงักไปสักพัก

"ข้าคิดว่าวันนี้เจ้าจะไม่มาแล้ว ฉีเอ๋อร์ไปจวนท่านเคานต์เอง ไม่ได้พาเจ้าไปด้วยหรือ"

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหัว คิดว่าหากเหล่าไท่จวินไปที่จวนท่านเคานต์มันก็จะปิดไม่มิด "วันนี้ชิงฮวนไม่ค่อยจะสบาย ก็เลยให้อนุภรรยาที่จวนนั้นรับผิดชอบไป"

สายตาที่แหลมคมของเหล่าไท่จวินนั้นมองไปที่หน้านางอย่างนิ่งๆ แล้วก็พูดอย่างไม่พอใจนักว่า "สู้ส่งไปแค่ของขวัญยังจะดีกว่าอีกเลย มากเรื่องจริงๆ ส่งอนุภรรยาไปอวยพร แม้จวนท่านเคานต์จะไม่รุ่งโรจน์มากนัก แต่ก็เป็นตระกูลที่มีความสูงส่ง"

เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้พูดตอบอะไร

เหล่าไท่จวินขึ้นรถม้าไปด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก จากนั้นก็เปิดม่านออก พูดสั่งด้วยน้ำเสียงไม่ดีนัก "ยังจะยืนนิ่งอยู่ทำไม ขึ้นรถมาสิ"

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกงง "ขึ้นรถหรือเพคะ"

"วัยรุ่นทำไมถึงได้ช้านัก คำพูดไร้สาระมากมาย" เหล่าไท่จวินปิดม่านลง "ดูท่าทางแล้วคำพูดของข้าใช้ไม่ได้แล้วสิ"

นี่แหละที่เรียกว่าอาศัยตนเองมีอายุมากกว่าแล้วไปข่มคนอื่น เหลิ่งชิงฮวนนอกจากเชื่อฟังก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว