ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 301

มู่หรงฉีวางชามในมือลงแล้วเช็ดมุมปากให้กับเหลิ่งชิงฮวนอย่างเอาใจใส่ “ข้าไปเดี๋ยวนึงก็กลับมาแล้ว เจาพักผ่อนให้ดี”

เหลิ่งชิงฮวนไม่ค่อยวางใจนัก “ทำไมเพคะ เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ”

มู่หรงฉีไม่อยากให้แธอเป็นกังวลจึงพูดเสียงเบาว่า “น่าจะเป็นเรื่องในค่ายทหาร เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก”

เขาหันหลังและก้าวยาสวเดินออกไป ไม่รู้ว่ารองแม่ทัพสูงสุดอวี๋มารายงานเรื่องอะไรกันแน่ เหลิ่งชิงฮวนลุกขึ้นเดินไปยังหน้าต่างแล้วมองออกไปด้านนอก มู่หรงฉีพารองแม่ทัพสูงสุดอวี๋ออกจากเรือนเฉาเทียนอย่างเร่งรีบ

มู่หรงฉีไม่ได้กลับมาทั้งคืนจนกระทั่งถึงช่วงเที่ยวของวันถัดมมาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา สิ่งนี้ทำให้เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกเป็นกังวล สิ่งที่ทำให้เธอกลัวที่สุดคือการที่เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นกันแน่

เขายุ่งอยู่ทุกวัน อีกทั้งยังมีเรื่องทางการทหารที่ต้องจัดการจำนวนมาก ตัวของเธอเองจะเอาเรื่อ

เล็กน้อยไปรบกวนเขาก็เป็นการไม่สมควร

สอบถามกับรองแม่ทัพสูงสุดอวี๋ เขาก็กำลังคุยโวกับสาวน้อยสาวใหญ่อยู่ได้อรรถรส ซึ่งแตกต่างกับความสิ้นหวังและไม่เต็มใจตอนที่มู่หรงฉีให้เขาอยู่ในจวนอ๋องฉี พูดได้ว่าเหมือนกับปลากระดี่ได้น้ำ

เขาคว้ามือของสาวน้อยคนหนึ่งขึ้นและพูดเรื่องไร้สาระกับนางอย่างจริงจัง “ฝ่ามือของเจ้าทั้งนุ่มและหนา อีกทั้งยังลื่นเหมือนกับไม่มีกระดูกเส้นวาสนาของเจ้าก็ทั้งลึกและยาวเป็นภรรยาที่เพียบพร้อมเสียจริง แต่น่าเสียดาย เฮ้อ เส้นชีวิตของเจ้าถึงทำไมถึงได้แตกแบบนี้ นี่มันไม่ดีเลย จะเป็นอันตรายถึงชีวิต เอาอย่างนี้สิเดี๋ยวเจ้าไปที่บ้านของข้า เดี๋ยวข้าจะโป๊ก โป๊กให้...”

โป๊ก โป๊ก? แค่ได้ยินคำนี้ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่อะไรที่ดีนัก

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกว่าไม่ได้ห่างไกลกับคำว่าคนเลวเท่าไรนัก ที่แท้สภาพแวดล้อมและการบ่อบวงก็สามารถเปลี่ยนคนคนหนึ่งได้

เธอกระแอมออกมาเสียงเบาก่อนจะถามว่าเย็นชาว่า “เจ้าเอาเงินเดินจากจวนอ๋องมาทำเรื่องพวกนี้งั้นหรือ”

รองแม่ทัพสูงสุดอวี๋หดคอลงและหันไปมองเธอ เขายิ้มออกมาอย่างมีความสุขทันที “ช่วยพวกนางเลี่ยงโชคร้าย ไม่ถือว่าเป็นหน้าที่รับผิดชอบในการดูแลรักษาความปลอดภัยของจวนอ๋องหรือขอรับ”

“คิดไม่ถึงเลยว่าท่านจะรู้เรื่องวิชาพวกนี้ ดูท่าว่าการสืบหาตัวแม่มดจะเป็นงานที่เหมาะกับท่านมากกว่านะคะ ท่านดูเหมาะกับงานพวกนี้มากกว่า”

“แต่หน้าตาของพวกเราเข้ากันไม่ได้ ข้าขาดความรัก ส่วนนางขาดคุณธรรรม เป็นกรข่มกัน”

สาวใช้กลุ่มหนึ่งมองมาอย่างหัวเราะ หลังจากที่ทำความเคารพเธอแล้วพวกนางก็ซ่อนตัวทันที

เหลิ่งชิงฮวนจ้องเขาด้วยความโกรธ “ดูเหมือนว่าจะพัฒนาขึ้นนะ ฝีปากของเจ้าดีขึ้นทุกวัน ท่าอ๋องของเจ้าล่ะ ทำไมถึงไม่ติดตามเขา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”

รองแม่ทัพสูงสุดอวี๋ทำท่าไม่สนเลยเธอเลยสักนิด “ถ้าเกิดเรื่องเรื่องอะไรขึ้น ข้าจะมีอารมณ์มาคุยกับสาวๆอยู่ทีนี่หรือขอรับ”

“เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้กลับมา”

“ค่ายทหารอยู่ไกลจากจวนอ๋องมาก บางทีท่าอ๋องอาจจะแค่ขี้เกียจกลับมาเท่านั้นเองขอรับ ก่อนหน้าที่ท่านอ๋องจะแต่งงานก็พักที่ค่ายทหารอยู่บ่อยๆ จวนนี้เป็นแค่เครื่องประดับเท่านั้น เวลานี้ท่านอ๋องไม่ได้เอาเรื่องในจวนกับค่ายทหารมาปะปนกัน ท่านใช้ทั้งแรงใจแรงกายแบบนี้ ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งแล้วก็เหนื่อยเหมือนกัน”

เหลิ่งชิงฮวนเมื่อเห็นเขาพูดออกมาอย่างสบายใจ อีกทั้งเขายังไม่ลืมที่จะพูดออกมาอย่างมีนัยยะจึงทำให้รู้สึกว่าเธอคิดมากไปเอง

ขณะที่เธอกำลังถามต่อไปนั้นเองว่าเมื่อวานเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงทำให้เขามีท่าทีประหลาดแบบนั้น ก็มีคนเข้ามารายงานว่าเด็กรับใช้จากหอหงปินส่งอาหารมาถึงแล้ว

ที่หอซ่อนดาบต้องมีข่าวอะไรสำคัญแน่！

เหลิ่งชิงฮวนไม่รีรอ เธอรีบกลับไปที่ตำหนักเฉาเทียนแล้วปิดประตูถามเด็กรับใช้ว่า “มีข่าวของนางแม่มดแล้วหรือ”

เด็กรับใช้ส่ายหน้า “องครักษ์อินทรีที่เป็นผู้นำลัทธิลึกลับนั่นในที่สุดก็ปรากฏตัวแล้วขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกตื่นเต้นขึ้นทันที “เจ้าเห็นหน้าเขาชัดไหม รู้ไหมว่าเขาเป็นใคร”

เด็กรับใช้ส่ายหน้า “เขาสวมชุดดำทั้งตัว บนหน้าของเขาสวมหน้ากากอินทรีโผบินที่ทำจากทองคำเอาไว้เลยทำให้เห็นหน้าเขาไม่ชัดขอรับ ดูจากรูปร่างสูงของเขาแล้วดูท่าทางไม่เลว มองดูแล้วเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งขอรับ”

“งั้นมีเบาะแสอะไรใหม่ๆไหม เขามาหาแม่ชีทำไ หรือว่ามีความลับสำคัญอะไรซ่อนอยู่กันแน่”

“ข้าจำได้ว่าเคยตอบพระชายาไปแล้วว่าแม่ชีคนนั้นเพิ่งจะโกนหัว ตัวตนของนางนั้นไม่ธรรมดาและได้ลอบตรวจสอบเรื่องความเคลื่อนไหวจากแม่ชีมาโดยตลอด”