ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 303

งานศพของซื่ออี๋เหนียงดำเนินการง่ายมาก หลังจากตั้งโลงศพสองวัน ก็นำไปฝังทันที

เหลิ่งชิงฮวนกับมู่หรงฉีมารับชิงฮว่าไปอยู่ที่จวนท่านอ๋องเป็นระยะเวลาสั้นๆ

เซวียอี๋เหนียงก้มหน้าออกมาส่ง นางไม่คึกคะนองเหมือนแต่ก่อน ใบหน้าดูหดหู่เล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด

ชิงฮว่าจ้องนางเขม็งอย่างเย็นชา สายตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

หลังจากผ่านสองวันนี้มา ความรู้สึกของเสนาบดีเหลิ่งก็ผ่อนคลายมากขึ้น พอได้ยินว่ามู่หรงฉีมาแล้ว จึงออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง

เขาออกมาด้วยความเห็นแก่ตัว เหลิ่งชิงหลางกับเขาเอ่ยถึงเรื่องที่ถูกปฏิบัติอย่างเย็นชา ร้องห่มร้องไห้เล่าว่าเหลิ่งชิงฮวนยุยงให้แตกกัน ทำทุกวิถีทางเพื่อบรรลุจุดประสงค์ จึงร้องขอความเมตตาต่อหน้ามู่หรงฉี

ไม่ว่าจะเป็นฝ่ามือหรือว่าหลังมือก็เป็นเนื้อเหมือนกัน ยิ่งกว่านั้น เขามักจะถือทิฐิกับลูกสาวคนที่สองของตนเองเสมอ

เขาลองถามมู่หรงฉีว่า “ชิงหลางอยู่ที่จวนมหาเสนาบดีหลายวันแล้ว กลับไปที่จวนท่านอ๋องพร้อมท่านอ๋องเถอะ”

มู่หรงฉีคิดว่าเวลานี้พูดถึงเรื่องละทิ้งภรรยาไม่ค่อยดีนัก “เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะบอกคนในหมู่บ้านชนบทมารับนางกลับไป“

“ชิงหลางเอาแต่ใจและทำอะไรผิดใช่หรือไม่ ท่านอ๋องแค่ตำหนิและโปรดให้โอกาสนางแก้ไขข้อบกพร่อง นางนิสัยเสียมาตั้งแต่เล็ก ไม่ค่อยชินกับการใช้ชีวิตในหมู่ชนบท”

“ข้าจะปรึกษาเรื่องนี้กับท่านอัครเสนาบดีวันหลัง วันนี้พวกเราพาน้องสาวไปอยู่ที่จวนสักระยะก่อนเถอะ”

พอได้ยินคำพูดของเขา เสนาบดีเหลิ่งจึงรู้สึกได้ทันทีว่าการพูดของเขาผิดปกติไป จิตใจกระสับกระส่ายเป็นอย่างมาก หรือว่าชิงหลางจะทำความผิดที่ไม่อาจอภัยได้ลงไปจริงๆ

เขายังไม่ได้เอ่ยปากซักถาม ชิงฮว่าก็สะบัดมือของเหลิ่งชิงฮวน พลิกตัวและคำนับเขาซึ่งอยู่ตรงหน้า

“ท่านพ่อ แม่ของข้าตายอย่างไม่เป็นธรรม ท่านไม่คิดจะรักษาความยุติธรรมให้นางหน่อยหรือ จะปล่อยให้ฆาตกรที่ฆ่าแม่ของข้าลอยนวล และอิ่มเอมใจอยู่ภายในจวนมหาเสนาบดีต่อไปอย่างนั้นหรือ”

เสนาบดีเหลิ่งโดนอีกฝ่ายถามจนพูดไม่ออก

เซวียอี๋เหนียงซึ่งยืนอยู่ทางด้านหลังเสนาบดีเหลิ่งกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย “คุณหนูสี่ ข้ายอมรับว่าความจริงข้าเองก็ผิดเล็กน้อย…”

“ไม่ใช่เล็กน้อย แต่เจ้าเป็นคนฆ่าแม่ของฆ่า!” ชิงฮว่าพูดเสียงเด็ดขาด “เจ้ายังไม่ยอมรับอีก!”

มีบางคำพูด ซึ่งเซวียอี๋เหนียงอั้นมาสองวันแล้ว เมื่อไม่มีทางอุทธรณ์ และได้ยินชิงฮว่าประณามนางต่อหน้าทุกคน นางจึงอดไม่ได้

“ข้ายอมรับว่าตอนอารมณ์เสียวันนั้น มีการใช้คำพูดหยาบคายและไม่ค่อยเคารพต่อซื่ออี๋เหนียงจริงๆ แต่ฟ้าดินเป็นพยาน พวกเราทะเลาะกันเพียงสองสามประโยคเท่านั้น ใครจะคิดว่านางจะปล่อยวางไม่ได้จนฆ่าตัวตาย ข้าก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน”

“หากท่านเสียใจ ก็ควรจะสารภาพผิด ไม่ใช่มาแยกแยะความแตกต่าง! ท่านแค่กลัวว่าท่านพ่อจะกล่าวโทษท่าน ไม่สำนึกผิดเลยสักนิด”

ชิงฮว่าพูดแทงใจดำ

เสนาบดีเหลิ่งสูดลมหายใจเข้าลึก “ลูกพูดถูก เรื่องนี้เจ้าไม่อาจปฏิเสธความรับผิดชอบ และควรจะชดใช้สำหรับเรื่องนี้ด้วย”

พอเซวียอี๋เหนียงได้ยินแบบนั้น นางก็ตกใจกลัว

“ข้าต้องตายอย่างอยุติธรรมจริงๆ!” เซวียอี๋เหนียงชำเลืองมองชิงฮว่าซึ่งมองสวนนางด้วยสายตาโกรธแค้นและกัดฟัน “พูดความจริงกับท่านอัครเสนาบดีเถอะ ว่าการตายของซื่ออี๋เหนียงคนนี้มันมีเงื่อนงำ”

“พูดเหลวไหล!”