ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 305

เสนาบดีเหลิ่งก็ไม่กล้าเอ่ยปากแก้ต่างแทนชิงหลางอย่างบุ่มบ่าม จึงได้แต่รอเรื่องราวดำเนินต่อไปอย่างเงียบๆ

“ตั้งแต่แรกเริ่ม พอจือชิวตายไป พวกเราล้วนมองข้ามรายละเอียดปลีกย่อยไปหนึ่งอย่าง นั่นก็คือจุดประสงค์ที่แท้จริงในการมาจวนมหาเสนาบดีของจือชิว นางบอกว่าหาพ่อบ้านของจวน ซึ่งความจริงเป็นเพียงการปกปิดความจริง ส่วนจุดประสงค์ที่แท้จริงกลับเป็นจี้หยกบนคอของเหลิ่งชิงเจียว”

“หลังจากจือชิวหล่นลงน้ำก็ไม่รู้ว่าจี้หยกหายไปไหน เพราะว่ามันไม่ใช่สิ่งของล้ำค่า พวกเราจึงไม่ได้ใส่ใจ แต่ว่าวันก่อน เด็กรับใช้ข้างกายของชิงเจียวเคยเอ่ยว่า จี้หยกอันนั้นสำคัญกับชิงหลางมาก จินซื่อเคยกำชับเขาว่าอย่าเอาให้คนอื่นง่ายๆ”

“จี้หยกธรรมดาอันหนึ่ง ไม่มีราคาล้ำค่า แต่จินซื่อกลับกำชับเป็นพิเศษ แสดงว่าจี้หยกอันนี้ต้องมีประโยชน์พิเศษบางอย่างแน่ๆ และหลังจากจือชิวโดนทำร้าย ซื่ออี๋เหนียงต้องเก็บมันไปอย่างแน่นอน”

“เช่นนั้น ปัญหาก็อยู่ตรงนี้ ทำไมจือชิวถึงรู้ว่าจี้หยกอันนั้นสำคัญมาก นอกจากรู้มาจากเจ้า ข้าก็คิดหนทางอื่นไม่ออก ดังนั้นข้าจึงสั่งให้คนหาคำตอบจากค่าใช้จ่ายภายในสองสามวันนี้ของเจ้า และติดตามเบาะแส จนเจอกับธนาคารที่เจ้าเบิกถอนเงินออกมา”

เหลิ่งชิงหลางเงยหน้าขึ้น และตกตะลึงจนนิ่งเป็นไก่ไม้เพียงชั่วพริบตาเดียว

มู่หรงฉีมองท่าทีตอบสนองของนาง พลันยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ต่อมา เจ้าของธนาคารไม่เพียงแต่บอกข้าถึงประโยชน์ของจี้หยกอันนี้ แต่ข้ายังรู้อีกว่า หลังจากจือชิวตายไป เจ้าซึ่งเพิ่งกลับมาที่จวนมหาเสนาบดีจากหมู่บ้านชนบทเมื่อสองวันก่อน ก็เอาจี้หยกอันนี้มาใช้ถอนเงินจากธนาคาร ข้าพูดแบบนี้ เจ้าคงจะไม่มีอะไรโต้เถียงแล้วใช่ไหม”

“ตอนนี้จี้หยกอันนั้นก็อยู่ภายในมือของเจ้า แสดงว่าเจ้าส่งคนไปทำร้ายจือชิว และฉวยโอกาสเอาเงินส่วนนี้ของเหลิ่งชิงเจียวมาเป็นของตนเอง ธนูหนึ่งดอกยิงโดนนกอินทรีสองตัว”

หินหนึ่งก้อนสร้างระลอกคลื่นนับพัน คำพูดของมู่หรงฉีทำให้ทุกคนเกิดความปั่นป่วนขึ้นภายในใจ

ด้านหนึ่ง ตะลึงในความละเอียดรอบคอบกับความฉลาดของมู่หรงฉี เรื่องราวซึ่งไม่มีต้นสายปลายเหตุเลยสักนิด ทั้งยังซับซ้อนและแก้ไขยากเช่นนี้ แต่เขากลับคลี่คลายได้อย่างราบรื่นภายในสองวัน

อีกด้านหนึ่ง ก็รู้สึกแปลกใจ นึกไม่ถึงว่าเหลิ่งชิงหลางจะโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ฆ่าจือชิว แต่ยังบีบคั้นซื่ออี๋เหนียงให้ตาย แม้แต่ทรัพย์สินที่จินซื่อเหลือไว้ให้น้องชายแท้ๆ ของตนเองยังต้องการครอบครอง

ไม่มีใครซักถามเกี่ยวกับคำพูดของมู่หรงฉี เพราะว่าการอนุมานนี้มันสมบูรณ์แบบมาก

เหลิ่งชิงหลางพูดไม่ออกแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับข้อกล่าวหาและหลักฐานของมู่หรงฉี จึงไม่สามารถพูดแก้ต่างได้

เพียงชั่วพริบตา นางก็โดนสูบพละกำลังทั้งหมด และไร้เรี่ยวแรงอยู่บนพื้น

เสนาบดีเหลิ่งชี้ไปที่นางด้วยมือที่สั่นเทา “ลูกไม่รักดี เจ้ายังไม่ยอมรับโทษใช่ไหม”

เหลิ่งชิงหลางไม่สามารถใช้คารมพลิกแพลงสถานการณ์ได้อีกแล้ว นางน้ำตาคลอเบ้า และร้องไห้ดั่งดอกสาลี่ต้องหยาดฝน

“ลูกสับสนชั่วขณะ จือชิวคนนั้นน่ารังเกียจเกินไปจริงๆ ดังนั้นจึงเกิดความคิดที่จะฆ่าขึ้นมาชั่วครู่ ข้ารู้ตัวว่าผิด และไม่กล้าทำอีกแล้ว ท่านอ๋อง ท่านพ่อ ได้โปรดอภัยข้าเถอะ”

เสนาบดีเหลิ่งยกมือขึ้นสูง คิดจะสั่งสอนนาง แต่จู่ๆ กลับลงมือไม่ลง พลันถอนหายใจยาว “ลูกไม่รักดี พ่อมองเจ้าผิดไปจริงๆ นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะอำมหิตเช่นนี้ และยังไม่คำนึงถึงไมตรีจิตระหว่างพี่น้องด้วย”

“เงินทองพวกนั้นลูกไม่ได้คิดจะเอามาเป็นของตัวเอง เพียงแต่น้องชายยังเล็ก จึงอยากดูแลรักษาแทนเขาเป็นการชั่วคราวเท่านั้น”

เสนาบดีเหลิ่งหน้าถอดสี พลันกล่าวกับมู่หรงฉีอย่างจนปัญญาว่า “ข้าน้อยสอนลูกไม่ถูกวิธี แต่ไม่ว่าท่านอ๋องจะลงโทษอย่างไร จะไม่เห็นต่างแน่นอน”

“ไม่นะ ท่านพ่อ จือชิวอย่างมากก็เป็นเพียงทาสรับใช้ ชีวิตเป็นของข้า นางเข้ากับลูกไม่ได้ การฆ่านางเป็นคัมภีร์สวรรค์จารีตแผ่นดิน

มู่หรงฉีเม้มริมฝีปากบางด้วยความดุดัน “จะลงโทษอย่างไร ท่านมหาเสนาบดีฝ่ายขวาตัดสินใจเองเถอะ เหลิ่งชิงหลางไม่ใช่คนของจวนฉีอ๋องของข้ามานานแล้ว อีกสักครู่ข้าจะสั่งให้คนส่งหนังสือหย่ามาอีกครั้ง”

ทั้งหมดเป็นอย่างเสนาบดีเหลิ่งคาดการณ์ไว้ ริมฝีปากของเขาขยุกขยิก ไม่มีอะไรจะพูด

เหลิ่งชิงหลางตกใจจนหน้าถอดสี “ท่านอ๋องจะหย่ากับชิงหลางหรือเพคะ ท่านไม่คำนึงถึงความรักเมื่อวันวานของพวกเราแล้วหรือเพคะ”

มู่หรงฉีหัวเราะเยาะ “ระหว่างข้ากับเจ้ามีความรักที่สามารถสนองความต้องการของเจ้าอย่างสุรุ่ยสุร่ายมากเพียงใดหรือ”