ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 306

มู่หรงฉีไม่กล้ามองสีหน้าของเหลิ่งชิงฮวนในเวลานี้ คำพูดแสดงความยินดีนี้ ทำให้เขาเจ็บปวดใจทันที เหมือนกับโดนเข็มทิ่มแทง เขาได้ยินความฝืนใจกับความประชดประชัน ความผิดหวังกับความเศร้าซึ่งยากจะระงับอยู่ภายในคำพูดของเหลิ่งชิงฮวน

“ชิงฮวน เจ้าฟังข้าอธิบายก่อน เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่ข้าปรารถนาอย่างแน่นอน”

“ข้าเป็นคนเริ่มเอง” เหลิ่งชิงหลางยอมรับอย่างไรกังวล “ข้าเป็นฝ่ายล่อท่านอ๋องเอง แต่ท่านอ๋องก็อดใจไม่ได้ใช่ไหมเพคะ แม้แต่จวนท่านอ๋องยังแทบไม่สนใจกลับไป”

คำพูดนี้เปิดเผยอย่างเด่นชัด ทุกคำพูด เหมือนกับคมมีด ทิ่มเข้าไปที่ขั้วหัวใจของเหลิ่งชิงฮวนอย่างโหดเหี้ยม

รอยยิ้มเลือนรางของนาง ยังแข็งทื่ออยู่บนใบหน้า แต่ภายในดวงตากลับปกคลุมด้วยไอน้ำหนาทึบ และในที่สุดน้ำตาซึ่งแบกรับต่อไปไม่ไหว ก็ไหล ‘พราก’ ลงมาเหมือนลูกปัดของสร้อยซึ่งขาดสะบั้น ควบคุมไม่ได้อีกแล้ว

นางรีบก้มหน้าลง ไม่อยากให้มู่หรงฉีเห็นความใส่ใจกับความจนตรอกของตนเอง

นางอยากหนีออกไป

นางกลัวว่าตอนความโกรธภายในใจปกคลุมความเสียใจกับความผิดหวัง ภายใต้อารมณ์ชั่ววูบ ตนจะทำตัวบ้าคลั่งด้วยความไร้เหตุผลออกมา นางคงจะทนไม่ได้ จนตบหน้ามู่หรงฉีสองสามทีอย่างรุนแรง และบอกเขาว่า หากไม่มีอะไรก็อย่าสาบานให้มากนัก เดี๋ยวจะโดนฟ้าผ่าจริงๆ

“ชิงฮวนขอตัวกลับก่อน เรื่องของท่านอ๋อง จงจัดการเองให้เรียบร้อย”

นางหันกลับจะจากไป

มู่หรงฉียื่นมือออกไปจับมือของนาง มีเพียงปากกระบอกแขนที่เลื่อนผ่านบนปลายนิ้ว เหลิ่งชิงฮวนก็ไม่หันกลับมา

เรื่องราวเกิดการพลิกผันอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนไม่ทันตั้งตัว

มีเพียงเหลิ่งชิงหลางที่ลูบหน้าท้องน้อยๆ ของตนเองด้วยใบหน้าพึงปรารถนา

มู่หรงฉีมองนางอย่างรังเกียจแวบหนึ่ง แววตาเหมือนดั่งคมมีด และออกคำสั่งทีละคำอย่างเยือกเย็น “เช่นนั้นก็ทำแท้งก่อน แล้วค่อยทอดทิ้ง!”

เหลิ่งชิงหลางนิ่งเป็นไก่ไม้ทันที นางคิดไม่ถึงว่ามู่หรงฉีจะใจร้ายเช่นนี้ แม้แต่ ‘เลือดเนื้อแท้ๆ’ ของตนเองก็ไม่สนใจ

เสนาบดีเหลิ่งตกใจจนตัวสั่นเทา “ไม่ได้นะขอรับ ท่านอ๋อง ภายในท้องของชิงหลางตั้งครรภ์ลูกหลานของมังกรอยู่ หากเกิดอะไรขึ้น ฝ่าบาทต้องตำหนิแน่”

“นางไม่สมควรคลอดลูกของข้าออกมา ข้าไม่ยอมรับเด็กคนนี้ และไม่ต้องการด้วย” สายตาไร้ความปรานีมองไปที่เหลิ่งชิงหลางอีกครั้ง “ท่านต้องมองสถานการณ์ให้ออกว่าต้องทำอย่างไร มารดาพึ่งพาความสูงส่งของลูก ท่านอย่าได้หลงผิด”

ภายในใจของเขาเป็นห่วงเหลิ่งชิงฮวน ไม่กล้าค้างชั่วคราว จึงรีบออกไปจากจวนมหาเสนาบดีอย่างรีบร้อน

เหลิ่งชิงหลางร่างกายซวนเซ เวียนหัวเล็กน้อย และรีบคุกเข่าให้กับเสนาบดีเหลิ่ง “ท่านพ่อ ครั้งนี้ท่านพ่อต้องช่วยลูกด้วย ไม่อย่างนั้นข้าก็จะไม่มีทางออก”

ประตูทางเข้าจวนมหาเสนาบดีไม่มีคนอยู่แล้ว เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้นั่งรถม้าจากไป

คนขับม้าชี้ไปตามทาง “พระชายาเดินไปตามทางนั้น ไม่ให้ข้าน้อยไปส่ง”

มู่หรงฉีเดินอย่างเร่งรีบ มองหาไปรอบๆ สอบถามกับคนเดินถนนอย่างร้อนรน แต่ไม่เห็นนางเลย

หัวใจของเขาเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากลำคอ ถึงแม้จะรู้อย่างแจ่มแจ้งว่าเหลิ่งชิงฮวนเข้มแข็งพอ แต่ยังคงเป็นกังวล

ตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์ เดินไปรอบๆ อย่างฟุ้งซ่านเพียงคนเดียวไม่ปลอดภัยนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาเจ็บปวดใจ

เขาเห็นเหลิ่งชิงฮวนร้องไห้น้อยมาก เคยเห็นนางเบ้าตาแดงก่ำเพราะหญิงแปลกหน้าคนหนึ่งประสบกับความเคราะห์ร้ายอย่างน่าเศร้า เคยเห็นดวงตาของนางเปียกแฉะเพราะตื้นตันกับซุปบ๊วยเปรี้ยวกระป๋องหนึ่ง นั่นไม่นับว่าร้องไห้ใช่ไหม

ความประทับใจสุดแสนจะลึกซึ้ง ยังเป็นตอนที่อยู่ภายในเรือนหลินหลาง ตนเองล่วงละเมิดนางด้วยความโกรธ นางร้องไห้อย่างหนัก ไม่ได้รับความช่วยเหลือ และไม่ได้รับความเป็นธรรม ตอนนั้น เป็นครั้งแรกที่มู่หรงฉีอย่างเขายอมวางมาดและอ้อนวอนหญิงสาวคนหนึ่ง ขอเพียงทำให้นางหยุดร้องไห้และยิ้มออกมาได้

การร้องไห้ของเจียวจิ่นกับเหลิ่งชิงหลางถือเป็นเรื่องธรรมดา ทำให้เขารู้สึกเอือมระอา แต่เหลิ่งชิงหลาง เพียงน้ำตาหยดเดียว ก็ทำให้เขาเจ็บปวดใจจนหายใจไม่ออก

เธอจะไปที่ไหนด้วยตัวคนเดียวนะ

จวนท่านอ๋องยังไม่ได้กลับ จวนมหาเสนาบดีก็ยังไม่ได้กลับ

เขาตามหาตามถนนใหญ่และตรอกซอกซอยบริเวณใกล้เคียง โรงน้ำชา โรงเหล้า ก็ไม่มีอะไรเลย เทพเจ้าหกตนไร้ความคิดเห็น ตื่นตระหนกเหมือนกับแมลงวันไร้หัว

พอเหลิ่งชิงเฮ่อทราบข่าวความเป็นมาเป็นไป ก็ตามไปที่จวนมหาเสนาบดี และส่งกำลังคนออกไปช่วยตามหา

เขาไม่มีทางกล่าวโทษมู่หรงฉี ถึงอย่างไรเหลิ่งชิงหลางก็เป็นพระชายารองของมู่หรงฉี เมื่อมีเลือดเนื้อของเขาแล้ว ในฐานะภรรยาหลวง ตามหลักจริยธรรมที่ว่าไว้ เหลิ่งชิงฮวนไม่เพียงแต่ไม่โกรธเคือง แต่คงจะฝืนยิ้มด้วยใช่ไหม

มีคนรับใช้เข้ามาอย่างเหนื่อยหอบ “มีข่าวคราวแล้ว คนขับรถม้าคนหนึ่งบอกว่า วันนี้คุณหนูใหญ่จ้างรับม้าของเขาออกไปจากเมือง ตอนแรกบอกว่าจะเข้าไปในเขา ใครจะรู้ว่าพอถึงครึ่งทาง เหมือนจะพบกับคนรู้คุ้นเคย จึงรีบลงจากรถม้า หลังจากทิ้งเงินเอาไว้ นางก็เดินไปอย่างรีบร้อน”

“ออกจากเมืองอย่างนั้นหรือ ไปทางไหน”