ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 312

ต่อมา เหลิ่งชิงฮวนก็มิได้เอื้อยเอ่ยอันใดอีก และใจจดใจจ่อกับการกินกระต่ายในมือ

การเคลื่อนไหวของนางดูสง่างามอย่างที่มิเคยเป็นมาก่อน ใช้มีดผ่าตัดอันคมกริบในมือเลาะกระดูกกระต่ายทีละชิ้น ก่อนจะวางเรียงไว้ข้างๆ อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

เห็นได้ชัดว่ามันจืดชืด แต่กลับจงใจทำเป็นอวด แสดงออกมาว่ากินด้วยความเอร็ดอร่อย และดูเหมือนจะมิได้สนใจอันใดเลย

มู่หรงฉีที่หิวโหยมาทั้งวันก็นั่งอยู่ข้างๆ นาง มิพูดจาอันใดเช่นกัน มองดูนางเจ็บปวดทุกข์ระทม และกลืนมันลงไปอย่างยากลำบาก ปรากฏภาพความดื้อรั้นหัวแข็งซ้อนขึ้นมาในใจ

ลูกกระเดือกของเขาก็เลื่อนขึ้นลงอย่างยากลำบาก ออกแรงกลืนความรู้สึกในใจที่ประดังประเดขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า นอกจากมีความทุกข์ใจแล้ว ก็ยังไร้เรี่ยวแรงเช่นกัน

จนกระทั่งเหลิ่งชิงฮวนกินอิ่ม ก็ล้างมือและหน้าให้สะอาดด้วยน้ำในลำธารอย่างระมัดระวัง แล้วหันหลังกลับไปยังบ้านพักบนภูเขา ก่อนจะปิดประตูเสียงดัง “ปัง”

มู่หรงฉีเฝ้าอยู่หน้าประตูของนาง โดยหันหลังพิงประตูห้อง ก่อนจะหลับตาลงท่ามกลางอากาศหนาวเย็นที่เพิ่มขึ้นบนภูเขา ผมและขนตาหนาเปียกชื้นจากน้ำค้างยามเช้า ราวกับงานประติมากรรม ตลอดจนแสงแรกของวัน เขาก็ลุกขึ้น สลัดความเปล่าเปลี่ยวออกไป และจะต้องขี่ม้าไปยังค่ายทหาร

เมื่อเหลิ่งชิงฮวนได้ยินเสียงเกือกม้าของเขาไกลออกไปแล้ว ถึงจะหันกลับมากอดผ้าห่มแล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา

นางมิได้กลับไปที่จวน และอาศัยอยู่ในบ้านพักบนภูเขาเป็นเวลาสักพักหนึ่งแล้ว นางก็คิดไม่ออกเช่นกันว่าจะไปที่ใด ผู้อื่นหากทะเลาะกัน ก็สามารถกลับไปที่บ้านของมารดาได้ แต่นางมิสามารถกลับไปที่บ้านของผู้เป็นมารดาได้เช่นกัน ถึงไปใจก็ยังอาลัยอาวรณ์

ในยามพลบค่ำ มู่หรงฉีรีบกลับมาจากค่ายทหารด้วยเส้นทางที่คดเคี้ยวอันยาวไกล

เหลิ่งชิงฮวนหลับไปแล้ว และเพิกเฉยเขาอีกครั้ง

เขาพักอยู่ในห้องถัดไป และในวันรุ่งขึ้นก็ยังต้องตื่นเร็วเช่นเคย เขายืนอยู่หน้าประตูของเหลิ่งชิงฮวนอยู่นาน และเอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่ง

“พี่สะใภ้เฉินบอกว่าเมื่อวานเจ้ากินอาหารไปน้อยมาก ข้ามิอยากรบกวนเจ้า แต่เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ ”

เหลิ่งชิงฮวนเอาผ้าห่มคลุมศีรษะ มิเอื้อนเอ่ยวาจาใดๆ

แม้ว่านางจะปฏิเสธการพบหน้าตลอด แต่มู่หรงฉีก็ยังคงพยายามไปๆ มาๆ เช่นเดิม และยืนกรานที่จะอยู่ในบ้านพักบนภูเขาเพื่อปกป้องนางอย่างเงียบๆ

เพียงเพราะบ้านพักบนภูเขานั้นค่อนข้างอยู่ห่างไกลจากค่ายทหารเล็กน้อย เขาจึงต้องตื่นเช้าเป็นอย่างมาก และกลับมาในยามดึกดื่น ทำงานหามรุ่งหามค่ำอย่างแท้จริง

แต่เหลิ่งชิงฮวนก็มิได้ประนีประนอมเพราะความจริงใจของเขา แม้ว่าหัวใจนั้นจะสั่นคลอนเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงมิได้ก็ตาม

คนแรกที่ข่มอารมณ์เอาไว้มอยู่ ก็คือเหลิ่งเซียงที่เมื่อมาถึงบ้านพักบนภูเขา ก็ตำหนิด้วยน้ำเสียงและสีหน้าถมึงทึง

ต่อมา สุขภาพร่างกายของเหล่าไท่จวินจากจวนกั๋วกงก็มิดีนัก เสิ่นหลินเฟิงจึงตามนางเข้าไปในจวนเพื่อวินิจฉัย และหลังจากนั้นเหล่าไท่จวินก็พูดเกลี้ยกล่อมซ้ำไปซ้ำมาอยู่นาน

ต่อมาหลังจากนั้น พระชายารุ่ยก็มาหาถึงประตูเช่นกัน แล้วพูดจาถากถางประชดประชัน และด่าทอนางอย่างจัง

เหลิ่งเซียงกล่าวว่า “เหตุใดเจ้าถึงมีนิสัยใจคอเช่นแม่ของเจ้าด้วย? ผู้ชายจะมีภรรยาหรือนางสนมเยอะมันก็เป็นเรื่องปกติมิใช่รึ? มิจำเป็นต้องผัวเดียวเมียเดียวก็ได้ จะรับคนอื่นมิได้เลยหรืออย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น นั่นก็น้องสาวแท้ๆ ของเจ้าเอง”

เหล่าไท่จวินเอ่ย “พวกข้าต่างผ่านกันมาแล้วทั้งนั้น ใครๆ ก็ต่างเคยผ่านช่วงเวลาที่รู้สึกแปลกๆ ในใจเช่นนี้ ประเดี๋ยวมันก็ผ่านไป เจ้าโกรธเช่นนี้ ก็สามารถผลักฉีเอ๋อร์เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของผู้อื่นได้อย่างมิต้องสงสัย สุดท้ายแล้วจะมีผู้ชายที่ไหนทนขอเจ้าคืนดีได้นานขนาดนั้นกัน?”

พระชายารุ่ยกล่าว “ผู้ชายก็มิได้มีค่าอันใดปานนั้น แต่เจ้าก็ต้องให้ความสำคัญกับเขามากๆ เช่นกัน เจ้าจะวิ่งไปกระเง้ากระงอดทุกหนทุกแห่ง แล้วเลี้ยงนังจิ้งจอกสองตัวให้อยู่ดีกินดีไว้ในจวนน่ะหรือ ทำไมเจ้าช่างโง่เขลาเช่นนี้? ในระหว่างที่พี่สามยังเป็นหนี้บุญคุณเจ้าอยู่ รีบไปเจรจากับเขาเสีย! ให้เขารับรองให้เจ้า”

เหลิ่งชิงฮวนมิได้โต้แย้งอันใด นางเข้าใจดี ในยุคนี้ ความรู้ความเข้าใจของผู้คนที่มีต่อพฤติกรรมของนางเอง คิดว่าเป็นสิ่งที่มิมีเหตุผล ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเข้าใจได้ยาก นางก็เป็นผู้หญิงที่มีความหึงหวงทั่วไป มิรู้จักชั่วดี และมิสามารถเยียวยาได้ ตนจะพูดอันใดไปก็ผิดอยู่ดี

มีเพียงเหลิ่งชิงเฮ่อเท่านั้นที่มิบีบบังคับนาง เพียงแค่ให้ชิงฮว่ามาอยู่กับนางเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ และเฝ้าดูมิห่างสักนิ้วเดียว กลัวว่านางจะคิดมิตก

ชิงฮว่าก็ยังมิเข้าใจความรักของชายหญิงอยู่ดี มักจะมองนางด้วยความสงสารราวกับแมวน้อยถูกทอดทิ้งที่เห็นเหลิ่งชิงฮวนทุกข์ใจ

ณ จวนท่านอ๋องฉี