ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 319

มู่หรงฉีขี่ม้าตรงกลับบ้านพักในหุบเขา

เหลิ่งชิงฮวนกำลังเรียนรู้งานเย็บปักถักร้อยอย่างงุ่มง่าม อาหารเย็นยังคงวางอยู่ข้างๆ โดยไม่ได้แตะต้อง

นางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เขาออกไปข้างนอกและกลับมาโดยเร็วเช่นนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นเขายังคงสวมชุดเดิมเหมือนตอนที่ออกไป ทั้งยังเห็นรอยเลือดเป็นดวงๆ ที่ด้านหลังเมื่อเขาหันหลังปิดประตู

ชายผู้นี้เป็นคนรักสะอาด หากเสื้อผ้ามีรอยเปื้อน จะต้องรีบเปลี่ยนชุดใหม่อย่างแน่นอน

เหลิ่งชิงฮวนเริ่มอ้าปากไต่ถาม “ท่านไม่ได้ไปหาท่านหมอมาหรอกหรือ”

“ไม่” สีหน้าของมู่หรงฉีดูเหม่อลอยและไม่ค่อยสู้ดีนัก “ข้าไปหาจิ่นอวี๋มา”

“เช่นนั้นหรือ” เหลิ่งชิงฮวนเบือนสายตาหนีไปจากเขาแล้วย้อนถามอย่างเย็นชา

“ข้าลืมทายาน่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนหยิบขวดยาผงขาวยูนนานออกมาจากแขนเสื้อ แล้วโยนลงตรงหน้าเขาด้วยความหงุดหงิด

มู่หรงฉีถือขวดยาไว้ในมือ “ข้าเอื้อมไม่ถึง”

เหลิ่งชิงฮวนวางเข็มในมือลง แล้วปรายตามองชายหนุ่มก่อนจะลุกขึ้นยืน

มู่หรงฉีไหวพริบดีมาก เขารีบถอดเสื้อออกและหันหลังให้เหลิ่งชิงฮวนทันที

เหลิ่งชิงฮวนถือเข็มเงินที่ฆ่าเชื้อแล้ว แล้วยกแขนขึ้นด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ “ท่านจะอวดว่าท่านตัวสูงหรือ”

มู่หรงฉีย่อตัวลงแต่โดยดี แต่ทันใดนั้น หลังของเขาก็มีหยดเลือดซึมออกมา

เมื่อเห็นว่าเขาพยายามง้อนางแบบนี้ เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกขบขัน อารมณ์ก็ดีขึ้นมาเล็กน้อย นางเหยียดนิ้วเท้าออกไปเกี่ยวเก้าอี้บุผ้าตัวหนึ่งเข้ามายัดใต้ก้นของเขา

จากนั้นก็หยิบไฟฉายขนาดเล็กออกมาจากแขนเสื้อ มือหนึ่งส่องไฟ ในขณะที่มืออีกข้างค่อยๆ ทำความสะอาดบาดแผล จากนั้นก็ใช้เข็มเงินค่อยๆ สะกิดหนามไผ่แหลมที่ทิ่มอยู่ในเนื้ออกมาทีละอันอย่างระมัดระวัง

ทั้งสองต่างนิ่งเงียบไม่พูดจา เวลาก็ค่อยๆ ไหลผ่านไปอย่างเงียบงันเช่นนี้ โดยมีสะเก็ดไฟปลิวออกมาจากเปลวเทียนเป็นครั้งคราว

ในที่สุดเหลิ่งชิงฮวนก็โยนเข็มเงินทิ้งด้วยความหงุดหงิดและอดไม่ได้ที่จะระเบิดออกมา “หาเรื่องแท้ๆ ท่านสามารถทนต่อความเจ็บปวดจากหนามไผ่ที่ทิ่มแทงเนื้อหนังของท่าน ทั้งยังมีปัญญาทนเอาหนามแหลมเหล่านี้มาแสร้งขอความสงสารให้ข้าปวดใจเล่นๆ ท่านทำเป็นเด็กสามขวบไปได้”

ถ้อยคำห่วงใยนี้ทำให้หัวใจของมู่หรงฉีสั่นไหว เขาหันหลังกลับและคว้ามือของนางดึงมาไว้ในอ้อมกอด หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงด้วยความตื่นเต้น

“ขอแค่เจ้าหายโกรธ นับประสาอะไรกับหนามแหลมที่ทิ่มแทงอยู่ในผิวหนังเหล่านี้ ต่อในงอกอยู่ข้างในก็ช่างประไร อย่างไรมันก็อยู่ข้างหลัง ไม่ได้ขัดขวางการกอดเจ้าของข้านี่”

ตาคนนี้ทำไมถึงได้พูดจาเอาแต่ได้แบบนี้นะ ข้ายังไม่ได้บอกเลยว่าจะยกโทษให้

เมื่อก่อน เหลิ่งชิงฮวนเคยได้ยินเรื่องของผู้ชายที่แต่งงานแล้วแต่ไปมีบ้านเล็กมีบ้านน้อยมามากมาย ทุกครั้ง นางรู้สึกขุ่นเคืองกับความไม่เป็นธรรมเหล่านี้และยังแสดงออกอย่างแน่วแน่ว่านี่เป็นเรื่องที่ไม่อาจอภัยให้ได้

ผู้ชายที่นอกใจก็ไม่ต่างกับธนบัตรที่ตกลงไปในโถส้วม ต่อให้รู้สึกเสียดาย แต่ก็คงทำใจไม่ให้ตัวเองรู้สึกสะอิดสะเอียนไม่ได้

ดังนั้น นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมถึงได้มีผู้หญิงจำนวนมากมายขนาดนั้นเลือกที่จะให้อภัยสามีที่นอกใจตัวเอง และต้องจำทนให้ตัวเองกลายเป็นนางพญาเต่าหงอยเพียงเพราะต้องการให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์เช่นนั้นหรือ

มาบัดนี้ นางเข้าใจแล้ว เหตุที่ใจยังคงว้าวุ่นและตัดไม่ขาด ก็เพราะยังมีคำว่า ‘รัก’ ที่ยากจะปล่อยวางอยู่

นางทำหน้าบึ้งตึงพลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำสียงเย็นยะเยียบ “ข้ายังไม่ได้ยกโทษให้ท่านเสียหน่อย”

มู่หรงฉีกอดนางแน่นไม่ยอมปล่อยมือ แม้ทั้งคู่จะรู้สึกแน่นจนหายใจไม่ออก แต่ก็ยังดีกว่าที่จะให้ลมหายใจระคนไปด้วยความทุกข์ตรม

สิ่งที่ทหารอารักขาคนนั้นพูดไว้ไม่ผิดจริงๆ หากผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ ท้ายที่สุดก็ต้องทนทุกข์กับตัวเองอยู่ดี

เสียงของมู่หรงฉีแหบแห้ง คำพูดของเขาขาดๆ หายๆ “เจ้าจะยอมยกโทษให้ข้าหรือไม่นั้นไม่สำคัญ ข้ารอได้ ข้าแค่ต้องการให้เจ้าผ่อนคลายลงบ้าง”

เหลิ่งชิงฮวนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง