ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 362

ฝีเท้าของเหลิ่งชิงฮวนหยุดชะงักลง กระพริบตาไปทางอีกฝ่าย ดูเหมือนว่าหากลืมตาขึ้นมาอีกครา อีกฝ่ายก็อาจจะหายไป “ฟิ้ว”

มู่หรงฉียิ้มมุมปากอย่างช้าๆ “กระไร มิรู้จักข้ารึ?”

เหลิ่งชิงฮวนวิ่งพลางอ้าแขนทั้งสองข้างราวกับนกที่กำลังจะโบยบินไปทางเขาอย่างเป็นสุข

มู่หรงฉีเคลื่อนเข้าไปรับนาง จ้องมองท้องของนางอย่างระมัดระวัง กลัวว่านางจะพุ่งเข้ามาชนกับตนโดยมิกลัวว่าจะได้รับอันตรายใดๆ แล้วกระเด็นออกไปราวกับลูกบอล “ระวัง ช้าลงหน่อย”

ร่างอวบๆ ของเหลิ่งชิงฮวนพุ่งเข้ามาในอ้อมแขน แล้วก็ “จุ๊บ” ไปที่หน้าของเขา

ก่อนจะเบือนหน้าแล้วถุยออกมา “ถุ้ยๆ ๆ ” สากปากเสียจริง นี่มิได้ล้างหน้ามากี่วันแล้ว

มู่หรงฉีหัวเราะ “ฮึๆ ” เบาๆ “ข้ารีบมาหาเจ้า ฝุ่นผงตลบอบอวลตลอดทาง ยังมิมีเวลาไปล้างหน้าเลย”

เหลิ่งชิงฮวนทำหน้าตาเหยเก “ท่านเดินทางไปไกลแค่ไหนกัน ในทรายมีกลิ่นพริกจนหายใจมิออก”

“ได้ยินมาว่ามีใครบางคนคิดถึงข้ามากจนกินมิได้นอนมิหลับ ร่างกายอ่อนแรง ข้าก็เลยทิ้งกองกำลังทหาร รีบเดินทางกลับมาทั้งวันทั้งคืนอย่างเหน็ดเหนื่อย เมื่อคืนข้าก็มิได้พักเลย รุ่งสางวันนี้ก็ยิ่งมิต้องพูดถึง แต่ว่า...”

เขาแสร้งทำเป็นมองไปยังเหลิ่งชิงฮวน “เหตุใดจึงรู้สึกว่าเจ้ามิได้ผอมลง แต่ยังกลมเป็นลูกเดียวเช่นนี้ล่ะ มิใช่สิ สองลูกเลย”

เหลิ่งชิงฮวนถลึงตาใส่เขาอย่างมิสบอารมณ์ “พอเจอหน้ากันก็มิได้จริงจังกระไร ท่านรู้หรือไม่ว่าเสด็จพ่อเรียกท่านกลับมาเพราะมีเรื่องน่ะ”

“ข้ารู้แล้ว” มู่หรงฉีส่ายหน้าอย่างจำใจ “ข้าลอบสืบมานาน แต่ก็ถูกเจ้าเปิดเผย”

“ท่านรู้ได้เยี่ยงไร ไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อมารึ?”

มู่หรงฉีส่ายหน้า “พอเข้ามาในวัง ข้าก็แอบมาหาเจ้าก่อน มิได้มิเวลาไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อหรอก เป็นตี้ทิงเว่ยต่างหากที่ส่งข่าวให้ข้ามาก่อนหน้านี้แล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนเบะปาก “ถ้าเช่นนั้นท่านก็รีบไปเถอะ มิเช่นนั้นหากเสด็จพ่อทรงทราบเข้า ก็จะเอารัดเอาเปรียบกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ จนจับจุดอ่อนท่านได้”

มู่หรงฉียิ้มบางๆ “เอาเปรียบรึ? เจ้าพูดถึงเสด็จพ่อหรือ?”

“เหตุใดจะมิใช่ล่ะ?” เหลิ่งชิงฮวนเพิ่งจะนึกถึงการคาดเดาของตน และวางมาดขรึม “หม่อมฉันขอบอกท่านไว้เลยว่า เสด็จพ่อของเราเป็นตาแก่ที่แย่มาก! เขา...”

มู่หรงฉีก้มหน้าใช้ริมฝีปากอุดปากนางเอาไว้ ทำให้นางต้องกลืนประโยคหลังเข้าไป

มิแม้แต่จะบอกกล่าว เล่นจู่โจมแบบมิทันได้ตั้งตัว

เหลิ่งชิงฮวนผลักเขาอย่างแรง ที่วังหลังแห่งนี้ มีผู้คนเดินไปมา หากถูกคนเห็นเข้าจะน่าอายเพียงใด จะมามีอารมณ์ทุกที่ทุกเวลาเยี่ยงนี้ได้เยี่ยงไรกัน?

มู่หรงฉีกลับผละจากนางอย่างรวดเร็ว ก่อนจะก้มไปยักคิ้วหลิ่วตาให้นาง เห็นได้ชัดว่ามีความนัยแอบแฝงอยู่

มีคนกระแอมไอขึ้นมาจากทางด้านหลัง เหลิ่งชิงฮวนได้ยินดังนั้นจึงตกใจจนอดตัวสั่นเสียมิได้

ทุกคราที่ตนพูดว่าร้ายผู้ใดลับหลัง ก็มักจะถูกจับได้เสมอ และครานี้ก็เลวร้ายยิ่งกว่า ถูกฝ่าบาทได้ยินได้เยี่ยงไรกัน

นางยิ้มแหยหันหน้าไปหาและฉีกยิ้มให้ชายชราผู้เป็นฮ่องเต้อย่างฝืนๆ เล็กน้อย “เสด็จพ่อ...”

หลังจากพูดออกไปได้เพียงสั้นๆ ก็ตัวสั่นขึ้นมาอีกครั้ง ผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลัง มิได้มีเพียงฮ่องเต้เท่านั้น แต่ยังมีเสิ่นหลินเฟิงและเหลิ่งเซียงด้วย