ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 364

มู่หรงฉีกังวลว่าอยากจะฆ่าคน หากข้ามิไป แล้วจะอธิบายให้ชิงฮวนฟังเยี่ยงไร? พบหน้าผู้คนเยี่ยงไรเล่า? ชื่อเสียงวีรชนของข้าสูญสิ้นแล้ว

ชายชราผู้เป็นฮ่องเต้รู้วิธีจับจุดอ่อนและเล่นกับมันเสียจริง นี่อยากจะเล่นตนให้ตายเลยรึ?

อยากจะออกไปตอนนี้ ก็ออกไปมิได้ เห็นได้ชัดว่าทหารอารักขาพวกนี้อยู่บริเวณใกล้ๆ กับตำหนักเจียนเจียอยู่ก่อนแล้ว รอบๆ วังในเวลานี้ถูกล้อมไว้อย่างหนาแน่น แม้แต่น้ำหยดเดียวก็ยังผ่านไปมิได้ คบเพลิงส่องแสงทำให้ลานบ้านสว่างราวกับตอนกลางวัน

“ทุกคนระวังด้วย อย่าให้คนร้ายหนีไปได้เด็ดขาด กล้าดีเยี่ยงไรถึงได้บุกเข้าไปในวังหลวงได้ตามอำเภอใจ อยากจะรนหาที่ตายรึ?”

เท้าถีบประตูดัง “โครม” จนเปิดออก

หลังจากนั้นก็คุกเข่าลง “ครืน”

“ท่านอ๋องฉีนี่”

มู่หรงฉีรู้สึกอับอายและขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเกลียดชัง

“ไสหัวไป!”

ทหารอารักขารีบลุกขึ้นแล้วออกไปข้างนอก

หญิงอ้วนร้องห่มร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหล เข้าสู่บทบาทของตนเองอย่างลืมรัก “จบสิ้นแล้ว ทุกคนต่างรู้แล้วว่าบ่าวถูกท่านอ๋องฉีล่วงเกิน หลังจากนี้บ่าวจะออกเรือนได้เยี่ยงไรล่ะเจ้าคะ? ความบริสุทธิ์ของสาวแรกรุ่นของบ่าวถูกท่านทำลายไปเช่นนี้ ท่านอ๋อง ท่านจะสะบัดแขนแล้วเดินออกไปมิได้นะเจ้าคะ ชีวิตของหญิงอ้วนผู้นี้เกิดมาเป็นของท่าน ตายไป วิญญาณก็ยังเป็นของท่าน!”

มีคำอยู่ชุดหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงคำที่คิดขึ้นมา และท่องจำจนขึ้นใจ

มู่หรงฉีเริ่มมีแรงกระตุ้นที่อยากจะฆ่าปิดปากขึ้นมา

“หากเจ้าร้องไห้อีก เชื่อหรือไม่ว่าข้าสามารถทำให้เจ้าหุบปากได้ตลอดชีวิตน่ะ?”

เสียงร้องไห้ของหญิงอ้วนหยุดลงทันที เม้มปากเอาไว้ และยิ่งน้อยอกน้อยใจ

ฮุ่ยเฟยมิรู้ว่าตื่นขึ้นมาเมื่อใด กล่าวอีกนัยคือ มิได้นอนเลยต่างหาก เพราะนางกำลังรอการแสดงดีๆ ด้วยความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม

ในตอนที่มู่หรงฉีเข้าไปในห้องนอนของชิงฮวน นางก็ตื่นเต้นจนระงับเอาไว้มิอยู่

นางยืนอยู่ตรงประตูห้อง มองไปยังลูกชายผู้อาจหาญและทำเสียง “จุ๊ๆ ” ซ้ำๆ

“ฉีเอ๋อร์ แม่ก็มิได้จะว่าเจ้าหรอก หากเจ้าคิดอันใดจริงๆ ก็พูดกับแม่ตรงๆ เถิด ในวังมีสาวสวยหยาดเยิ้มน่าหลงใหลถมเถไป เจ้าออกเดินทางไปได้มิกี่วัน เหตุใดถึงกินมิเลือกเช่นนี้เล่า? แต่ก็ดี นังเด็กนี่ก้นใหญ่ คลอดลูกง่าย ถ้าเช่นนั้นก็ส่งมาให้แม่ ประเดี๋ยวแม่จะพากลับไปเลี้ยงดูที่จวนเอง”

หญิงอ้วนได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจยกใหญ่ คุกเข่าลงบนพื้นแล้วโค้งคำนับซ้ำๆ

มู่หรงฉีบดกราม “วางแผนกับเสด็จพ่อคิดร้ายกับลูก มีความสุขมากใช่หรือไม่?”

“มีความสุขสิ” ฮุ่ยเฟยรู้สึกเหมือนพบกับโลกใบใหม่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความแปลกพิสดาร “แม่พบว่าแค่เพียงทำให้ชิงฮวนมิมีความสุข แม่ก็ยินดีที่จะทำมัน มิต้องห่วง เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของแม่ ประเดี๋ยวแม่จะรายงานกลับไปทางพระชายาฉีผู้สูงศักดิ์เอง มิต้องลำบากเจ้าเลย”

มู่หรงฉีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “เสด็จพ่อกับเสด็จแม่คิดจะทำอันใดกันแน่?”

ฮุ่ยเฟยเดินมาด้วยใบหน้ายิ้มระรื่น “เสด็จพ่อของเจ้าบอกว่า คดีขององครักษ์อินทรีน่ะมิใช่เล่นๆ เลยนะ โดยเฉพาะในอีกสองวัน องค์ชายมั่วเป่ยจะมาถึงฉางอัน ถึงตอนนั้นก็อย่าสร้างปัญหาอันใด หวังว่าเจ้าจะทำให้ดีที่สุด แค่ชั่วคราวเท่านั้น พักเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของหนุ่มสาวเอาไว้ก่อน ยามที่เจ้าคิดถึงชิงฮวน นังเด็กสาวนี่สามารถแก้ขัดได้ ครั้งเดียวมิพอ ก็สองสามครั้งไปเลย”

มู่หรงฉีรู้สึกปวดกบาลเสียจริง เขารู้สึกว่าตั้งแต่ชิงฮวนเข้ามาในวัง ปีศาจที่หลับสนิทอยู่ในร่างของเสด็จพ่อและเสด็จแม่ของเขาได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นแล้ว เหตุใดถึงกลายเป็นคนมิมีเหตุผลเยี่ยงนี้? หากเหลิ่งชิงฮวนจะต้องอยู่ที่นี่อีกสองสามวัน คงทำได้แค่อย่าไปยุ่งวุ่นวายที่วังหลังแห่งนี้ก็พอ

เขากล้ำกลืนฝืนทน ต้องประนีประนอมอย่างจนปัญญา “ลูกจะสังหารองครักษ์อินทรีให้เร็วที่สุด และพยายามพาชิงฮวนกลับไปที่จวนในเร็ววัน สำหรับเรื่องวันนี้...”

ต้องขอบคุณหญิงอ้วนผู้นี้เช่นกันที่มีรูปร่างมิเหมือนผู้ใด ถ้าเกิดเป็นสาวงามอย่างจิ่นอวี๋อาสานอนบนเตียงของตน อยู่ในความมืดไร้แสงสว่าง แล้วมู่หรงฉีทำผิดพลาดจริงๆ จะทำเช่นไร?

ตนมิอาเจียนจนตายก็แปลก!

แต่ทว่าเมื่อถึงวันรุ่งขึ้น ผมก็มิเป็นเกลียวอย่างเคย ความรักสวยรักงามของฮุ่ยเฟยกลับทวีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ การดัดผมนั้นเป็นเรื่องง่ายที่สุด เหตุใดจะต้องอ้าปากขอร้องเหลิ่งชิงฮวนกันเล่า? จึงสั่งคนให้ยกกระถางไฟมา อังเหล็กให้ร้อน และสั่งให้นางกำนัลลงมือ