ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 373

องค์ชายอันต๋าเพลิดเพลินอยู่ไม่น้อย เห็นได้ชัดว่าเขาเคยชินกับการใช้ชีวิตที่สุขสำราญฟุ่มเฟือยแบบนี้มาก และสายตาไม่ว่อกแว่ก นั่งอยู่นิ่ง ๆ ไม่ใช่คนที่ละโมบมักมากที่ไม่เคยเห็นโลกมาก่อน

หลังจากถูกเปลื้องผ้าออกเหมือนหมูขาวตัวหนึ่ง เมื่อหันไปมองมู่หรงฉีที่ยืนอยู่ด้านข้างยังไม่ขยับเขยื้อนตัวสักนิด จึงเร่งเร้าเขาขึ้นว่า “ท่านอ๋องฉี ทำไมยังไม่ถอดเสื้อผ้าออกอีกเล่า?”

มู่หรงฉีโบกมืออย่างสุภาพ “ข้าขอไม่รบกวนความสุขขององค์ชายอันต๋าจะดีกว่า เชิญท่านเลยตามสบาย”

“ทำไมหรือ? หรือว่าท่านอ๋องฉีไม่ยินดีที่จะเผชิญหน้ากันอย่างเปิดอกกับอันต๋าหรือ?”

เรื่องแบบนี้ทำเป็นกลุ่มจะไม่ค่อยดีเท่าไร? หรือว่าองค์ชายอันต๋ารับได้กับรสนิยมแบบนี้?

มู่หรงฉีชำเลืองมองไปยังสาวงามทั้งหลายที่สวมชุดผ้าโปร่งบาง ๆ อันเย้ายวนข้างกาย จากนั้นก็แสดงท่าทีปฏิเสธอย่างแน่วแน่ “ที่จวนมีภรรยาเข้มงวด จำเป็นต้องรักษาตัวเองเหมือนดั่งหยก”

องค์ชายอันต๋าเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง คาดไม่ถึงว่าจะโบกมือแล้วขับไล่สาวงามทั้งหลายออกไป

“เช่นนี้ก็เหลือเพียงข้ากับท่านแล้ว ผู้ชายร่างใหญ่อยู่กันสองต่อสอง พระชายาน่าจะไม่ถือสาแล้วใช่หรือไม่? ท่านอ๋องฉีถอดเสื้อคลุมออกก่อนเถอะ?”

มู่หรงฉีเหลือบมองดวงตาอันร้อนแรงของอีกฝ่าย และรู้สึกว่าภรรยาของตัวเองมองการณ์ไกลจริงๆด้วย องค์ชายอันต๋าคนนี้อาจมีความชอบแปลก ๆ อะไรจริง ๆ งั้นหรือ? กลุ่มสาวงามที่เย้ายวนน่าหลงใหลเขากลับไม่ไปสนใจ กลับมาจ้องมองผู้ชายเหมือนกันทำไม? เรียกได้ว่ามีตาหามีแววแยกแยะไม่ออกว่าอันไหนมีค่ากว่า คำพูดนี้เป็นคำจำกัดความของเขาได้เลยไม่ต้องสงสัย

เมื่อเป็นเช่นนี้ เขายิ่งต้องระวังตัวให้มากยิ่งขึ้น มิเช่นนั้นหากทำพลาดเพียงครั้งเดียวอาจจะก่อให้เกิดความเกลียดชังไปทุกชาติทุกภพได้

ท่านอ๋องฉีกุมหน้าท้องตัวเองด้วยความกระอักกระอ่วน และหาข้อแก้ตัวให้กับตัวเอง “ไม่ล่ะๆ ข้าได้คัดเลือกสาวงามเอาไว้เป็นพิเศษเพื่อมาปรนนิบัติตอนองค์ชายอันต๋าอาบน้ำ ขอไม่รบกวนแล้วจะดีกว่า”

องค์ชายอันต๋าดูเหมือนจะสนใจเขามากยิ่งขึ้นไปอีก “หรือว่าท่านอ๋องฉีเขินอายงั้นหรือ? ทุกคนล้วนเป็นผู้ชายกันทั้งนั้น มีอะไรต้องเขินอายด้วยเล่า? มาเร็ว มาอาบด้วยกันเถอะ”

ท่านอ๋องฉีผู้บริสุทธิ์มีความตื่นตระหนกเล็กน้อย เขาอายจริง ๆ นั่นแหละ มองอย่างไงก็รู้สึกว่าองค์ชายอันต๋ากำลังมองตัวเองอย่างลามกอยู่ และมีเจตนาไม่ดีอย่างมาก

“ฉางอันของข้าอุดมสมบูรณ์ไปด้วยทรัพยากรน้ำ จึงไม่เสียดายน้ำที่เอาไว้อาบเพียงแค่นี้ พวกเราแยกกันอาบจะดีกว่า เชิญองค์ชายอันต๋าตามสบาย”

ท่านอ๋องฉีทำราวกับว่ากำลังหลีกหนีอะไรด้วยความตื่นตระหนก

เขาต้องกลับไปถามเหลิ่งชิงฮวนให้ได้ว่า นี่เป็นความคิดตรรกะอะไรกันแน่? นิยมอาบน้ำด้วยกันตั้งแต่เมื่อไร? แม้แต่ไอน้ำก็ยังมีกลิ่นอายที่น่ากระอักกระอ่วนเลย

เหลิ่งชิงฮวนได้ฟังเรื่องเล่าของมู่หรงฉีที่เล่าอย่างหน้าบึ้งตึงจบ ก็ตกตะลึงเช่นกัน

เมื่อองค์ชายอันต๋าได้เผชิญหน้ากับสาวงามที่เปียกโชก คาดไม่ถึงว่าจะนั่งนิ่ง ๆ เหมือนชายที่รักคุณธรรมอย่างหลิ่วเซี่ยฮุ่ย และทำเพียงอาบน้ำเฉย ๆ ซังกะตายไม่มีกะจิตกะใจ

หรือว่าตัวเองต้องทำการเบี่ยงเบนอีกครั้ง? องค์ชายอันต๋าท่านนี้ช่างมีรสนิยมแปลกเสียจริง ๆ เขากำลังละโมบสนใจในตัวของท่านอ๋องฉีงั้นหรือ?

แค่ป้องกันไฟไหม้ป้องกันขโมยป้องกันคนสนิทยังไม่พอ ตอนนี้ยังต้องมาป้องกันพวกผู้ชายด้วยงั้นหรือ? นางมองดูหนวดเคราของเขาที่เต็มไปด้วยความดุดัน ดูไม่เหมือนพวกตุ้งติ้งสักนิด แต่ทำไมเขาถึงสามารถต้านทานเสน่ห์อันยั่วยวนทุกรูปแบบที่ตัวเองวางแผนได้ และยังมาเชื้อเชิญสุภาพบุรุษทั้งแท่งอย่างมู่หรงฉีอีกเนี่ยนะ?

เธอยังคงจุกพูดอะไรไม่ออก ไม่น่าเชื่อเลยว่าองค์ชายมั่วเป่ยจะหอบผ้าหอบผ่อนย้ายตามมาอยู่ที่จวนอ๋องฉีอันยิ่งใหญ่แห่งนี้ บอกว่าพอเห็นมู่หรงฉีเหมือนได้พบเพื่อนเก่า ดังนั้นหวังว่าพวกเราทั้งคู่จะนอนหลับสนิทด้วยกันและอยู่พูดคุยกันตลอดทั้งคืน

พูดถึงMMPสิ ผู้ชายสองคนนอนด้วยกันบนเตียงเดียวกันงั้นหรือ? มั่วเป่ยของท่านไม่เพียงแค่ขาดน้ำ หรือว่ายังขาดแคลนเตียงนอนด้วยงั้นหรือ?

เหลิ่งชิงฮวนทนไม่ไหวอีกต่อไป เขามายามหน้าถึงหน้าประตูเช่นนี้ ทำไมตัวเองต้องทำตัวเป็นเต่าหดหัวอยู่ในกระดองต่อไปด้วยละ? ในจวนมีเหลิ่งชิงหลางกับจิ่นอวี๋ก็รำคาญใจมากพอแล้ว เพิ่งจะส่งแม่พระออกไปหนึ่งองค์ ตอนนี้ผู้ทรงศักดิ์อย่างเขาจะมาร่วมวงด้วยอีกหรือ?

หากเป็นเมื่อไม่กี่วันก่อน ถ้าองค์ชายน้อยมั่วเป่ยจะมาพักอาศัยที่จวนอ๋องฉี เหลิ่งชิงฮวนคงน้อมรับด้วยความยินดีอย่างที่สุด อย่างไรก็ตามมือใครยาวสาวได้สาวเอา และตัวเองยังสามารถหาวิธีทำให้จิ่นอวี๋กับเขาได้เจอกันโดยบังเอิญและมีช่วงเวลาอันโรแมนติกด้วยกันด้วย แต่ว่าตอนนี้ในสายตาเขามีเพียงมู่หรงฉี ซึ่งมันไม่ดีเอามากๆเลย

หน้าที่ของเธอคือต้องคอยกำจัดพวกดอกไม้ใบหญ้าที่อยู่รอบ ๆ ตัวมู่หรงฉี หากจัดการไม่ได้จริงๆก็คงต้องราดยาฆ่าหญ้าอย่างท่านซะ!

องค์ชายอันต๋ายืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูตำหนักฉาวเทียน ทำตัวราวกับพวกล่อลวงที่ต้องการจะขับไล่เหลิ่งชิงฮวนออกไปและเขามายึดครองที่แห่งนี้แทน

มู่หรงฉีกัดฟันกรอดอย่างอดกลั้น รู้สึกเอือมระอาใจเล็กน้อย “รู้สึกว่าองค์ชายอันต๋าจะไม่ค่อยพอใจกับเรือนรับรองที่ฉางอันที่พวกข้าจัดหาไว้ให้ใช่หรือไม่?”

“พอใจอย่างมาก แต่ว่าไม่มีท่านนะสิ”