ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 397

“พระชายารองอย่าร้อนใจไป ข้าเพียงแค่พยายามเบาะแสจากท่านเพื่อที่จะได้เป็นประโยชน์ต่อตัวท่านให้หลุดพ้น” เสิ่นหลินเฟิงยังคงมีท่าทีเกรงอกเกรงใจและถามอย่างมีมารยาท

“ข้าเคยพบฟังผิ่นจือเพียงแค่ครั้งเดียว หลังจากนั้นข้าก็ไม่ได้พบกับเขาอีก เจ้ามาถามข้าทำไมกัน ผู้คนในตลาดที่มีปัญหากับเขามีตั้งมากทำไมท่านไม่ไปถามล่ะ”

“ในเมื่อพระชายารองเคยพบกับฟังผิ่นจือเพียงครั้งเดียวท่านทราบได้อย่างไรขอรับว่าฟังผิ่นจือเป็นคนที่คนอื่นไม่ชอบ”

เหลิ่งชิงหลางละล่ำละลั่ก “ข้าเดาเอา”

เหลิ่งชิงฮวนพูดออกมายืดยาวว่า “ข้าเคยพบฟังผิ่นแค่ครั้งเดียว หรือว่าหลังจากที่ข้าช่วยเขาให้ฟื้นแล้วเ ขาจะจำข้าได้”

“งั้นหรือ” เหลิ่งชิงหลางทำทีใจเย็น “ที่แท้ท่านพี่ก็รู้จักนิสัยไร้มารยาทแบบนี้ดี?”

“ใช่ ไม่เพียงแต่รู้จักแต่ยังได้พบกันบังเอิญในจวนอ๋องด้วย เขาได้รับคำสั่งจากตระกูลจินให้เอาของมาส่งให้กับเจ้า”

เหลิ่งชิงหลางเงียบไปครู่หนึ่ง “ที่ท่านพี่พูดน่าจะหมายถึงเสี่ยวจือหญิงรับใช้ของท่านพี่รองกระมัง”

“หรือว่าพวกเขาเป็นคนเดียวกัน?”

เหลิ่งชิงหลางโมโหขึ้นในทันที “ท่านพี่พูดหมายความว่าอย่างไรกันเจ้าคะ เสี่ยวจือคนนั้นเป็นผู้หญิง ส่วนฟังผิ่นจือเป็นผู้ชายอกสามศอกจะเป็นคนเดียวกันไปได้อย่างไร ท่านพูดจาไร้สาระแบบนี้เห็นได้ชัดว่ากำลังทำให้ข้าเสื่อมเสียชื่อเสียงอยู่นะ วันนี้ท่านอ๋องไม่อยู่ที่จวนแน่ ท่านไปตามรัชทายาทเสิ่นกับคุณชายฉีมาเพื่อสอบสวนข้าเพื่ออะไรกันเจ้าคะ ท่านคิดจะใส่ร้ายข้างั้นหรือ”

รู้มาแต่แรกแล้วว่าไร้หลักฐานแบบนี้เหลิ่งชิงฮวนไม่ม่ทางรับสารภาพ

“งั้นตอนนี้แม่นางเสี่ยวจืออยู่ที่ใดกันล่ะ”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไรกัน นางเป็นคนของตระกูลจิน เมื่อก่อนนางมักจะมาส่งของให้ข้า แต่ตั้งแต่ที่ข้าตั้งครรภ์นางก็มาน้อยลง เจ้าคิดจะบีบคั้นข้าจนไร้ทางรอด คิดจะรังแกข้าจนข้าไร้ที่พึ่งเลยใช่ไหม”

นางไม่ยอมรับท่าเดียวจนทำให้เสิ่นหลินเฟิงไม่รู้จะไปไม้ไหนแล้ว อย่างไรเสียนางก็เป็นพระชายารองของจวนอ๋อง จะทำเหมือนนางเป็นนนักโทษแล้วมาสอบปากคำไม่ได้ใช่ไหม?

ทุกครั้งที่ฟังผิ่นจือปลอมตัวเป็นผู้หญิงเขามักจะแต่งหน้าและปิดบังใบหน้าที่แท้จริงไปได้สามส่วน ต่อให้เป็นคนที่สนิทสนมกันมาชี้ตัวก็เกรงว่าอาจจะเดาผิดได้ จึงไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาอีก

ลังเลอยู่นาน เหลิ่งชิงหลางจึงกุมท้อลงแล้วงอตัว “ท้องของข้า ปวดท้องจังเลย！”

มาไม้นี้อีกแล้ว? เด็กคนนี้ได้กลายเป็นอาวุธที่ฆ่าคนได้ของเธอจริงๆ

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเย็น “ครรภ์ได้รับการกระทบกระเทือนอีกแล้วงั้นหรือ”

เหลิ่งชิงหลางเงยหน้าขึ้นและขอร้องอย่างน่าสงสาร “ท่านพี่ ช่วยข้า ช่วยลูกของข้าด้วย”

“เหลิ่งชิงหลางเจ้าอย่ามาใช้ไม้นี้ทุกครั้งได้หรือไม้ คำโกหกแบบนี้พูดบ่อยๆเข้าจะกลายเป็นจริงเอานะ”

“ข้าไม่ได้โกหก” เหลิ่งชิงหลางเค้นเสียงอ้อนวอนออกมา “ท้องของข้าปวดมากจริงๆ เกรงว่าจะไม่ไหวแล้ว ข้ารู้ว่าท่านพี่ไม่ชอบข้าและรังเกียจลูกในท้องของข้า แต่ว่าเขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านอ๋อง ข้ารับปากท่านว่าหลังจากนี้จะไม่แย่งชิงท่านอ๋องกับ่ทาอีกแล้ว เด็กคนนี้เองก็จะไม่มีทางแย่งชิงอะไรไปจากท่าน ข้าแค่อยากคลอดเด็กคนนี้ออกมาแล้วเลี้ยงแกให้เติบใหญ่ ท่านพี่ ท่านปล่อยข้าไปเถอะ”

เหล่งชิงฮวนอดไม่ได้ที่จะชะงักไป นางยังจะมาไม้นี้อีกหรือ แต่ตัวเธอไม่ได้ทำอะไรยังพูดยืดยาวไปได้ขนาดนั้นได้อย่างไร

อีกทั้งน้ำเสียงของนางดูเหมือนกับกำลังเล่นละครอยู่ ทำไมถึงต้องทำเสียงสูงแบบนั้นกัน หรือว่าอยากจะตะโกนให้คนข้างนอกได้ยิน?

ผ่านไปพักหนึ่งบานประตูก็ถูกผลักออกด้วยกำลังมหาศาล ที่ด้านนอกมีมหาเสนาบดีเหลิ่งที่กำลังยืนอยู่อย่าสงบนิ่งราวกับสายน้ำ

โบราณว่าไว้ว่าถ้าไม่มีธุระก็ไม่มา มหาเสนาบดีเหลิ่งหากไม่มีธุระเขาก็คงไม่มา หรือว่าเหลิ่งชิงหลางจะเตรียมการเอาไว้แล้วและให้คนไปเชิญเขามา