ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 399

พระสนมฮุ่ยเฟยได้ฟังคำพูดของเสิ่นหลินเฟิงก็นิ่วหน้าหันไปหาเหลิ่งชิงฮวนพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวอย่างประหลาดใจ “ชิงฮวน เรื่องภายในจวนของเจ้าแม่จะไม่สอดมือเข้ายุ่ง แต่มีประโยคหนึ่งที่แม่ต้องพูด

เด็กที่อยู่ในท้องของชิงหลางคือเลือดเนื้อเชื้อไขของฉีเอ๋อร์ เป็นสายเลือดของจวนอ๋อง เจ้าอาจจะให้อภัยชิงหลางไม่ได้ แต่เจ้าต้องยอมรับเด็กคนนี้ ไม่ว่าอย่างไรเด็กก็ไม่ผิด เจ้าจะเอาความแค้นระหว่างพวกเจ้ามาลงกันเด็กไม่ได้ แม่เชื่อว่าเจ้าสามารถให้อภัยคนได้จริงไหม”

เหลิ่งชิงฮวนนิ่งใบ้ไป เธอพูดออกมาอย่างอึดอัดว่า “เสด็จแม่คิดว่าชิงฮวนเป็นคนเล่นตุกติกงั้นหรือเพคะ ถ้าหากว่าหม่อมฉันอยากจะทำอะไรนางจริงหม่อมฉันมีวิธีเป็นร้อยพันที่ไม่ให้เลือดตกยางออก ทำไมถึงได้โง่ใช่ผงเซ่อเซียงแบบนี้ล่ะเพคะ”

“จะใช่เจ้าหรือไม่นั้นข้าก็มีเจตนาไม่ได้ซักไซ้ไล่ความอะไร ข้าแค่อยากบอกว่าอยากให้บ้านเงียบสงบ แม่หวังว่าเด็กคนนี้จะคลอดออกมาได้อย่าแข็งแรง”

“”งั้นวันนี้หม่อมฉันก็ขอพูดก่อนเลยว่า เหลิ่งชิงหลางนั้นได้แอบใช้ยาเม็ดหนิงเซียง ยาชนิดนี้หากใช้ระยะยาวจะมีฤทธิ์เป็นพิษและทำลายสมดุลร่างกาย เด็คนนี้จะสามารถคลอดออกมาได้หรือไม่นั้นไม่ได้อยู่ที่หม่อมฉัน แต่อยู่ที่ตัวนาง

พระสนมฮุ่ยเฟยรู้สึกตกใจ “ยาเม็ดหนิงเซียง? ใช่ยาวิเศษที่เขาว่ากันว่าทำให้คนแก่กลับเป็นเด็กลงได้นั่นใช่ไหม”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะเสียงเย็น “มันไม่ใช่ยาวิเศษอะไรเลยเพคะ แต่มันคือยาพิษที่คร่าชีวิตคนได้ อีกทั้งัยงกระทบต่อสุขภาพครรภ์ วันนี้หมอหลวงเองก็อยู่คงสามารถวินิจฉันได้ นางได้รับผลข้างเคียงจากการใช้สารหนูกับ ผงห้าศิลา มาเป็นสักพักใหญ่แล้วใช่หรือไม่ อย่าให้ในอนาคตครรภ์ได้รับการกระเทือนหรือไม่ก็จะมาโยนให้หม่อมฉันไปเสียหมด”

พระสนมฮุ่ยเฟยนิ่วหน้ามองไปยังหมอหลวง หมอหลวงจึงตอบตามความเป็นจริงว่า “มีอาการดังว่าจริงพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้านี่นะ ทำไมถึงได้เลอะเลือนแบบนี้！” เมื่อพระสนมฮุ่ยเฟยได้ยินว่ามันไม่ดีต่อหลายของตัวเองนางก็ร้อนใจ “เจ้ากินมันเข้าไปทำไม”

เหลิ่งชิงหลางไม่รู้ว่าเหลิ่งชิงฮวนนั้นรู้ได้อย่างไรจึงทำได้เพียงร้องไห้เพื่อปกปิดความลนลานของตัวเอง “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรกันเพคะ ท่านพี่เองก็ไม่เคยห้ามหม่อมฉัน”

เหลิ่งชิงฮวนโมโหจนยิ้มกลับออกไป “ตอนแรกยาเม็ดหนิงเซียงนี่จวนท่านเคานต์ได้ส่งมอบให้ข้าเป็นของขวัญ แต่พอเจ้ารู้เจ้าก็อ้างว่าจะเอาไปรักษาอาการปวดหัวของท่านพ่อ อีกทั้งยังให้ท่านอ๋องมาช่วยบอกให้ข้าส่งมันออกไป ข้าเตือนเจ้าแล้วว่าของนี่กินไม่ได้ แต่ข้ากลับถูกเจ้าเยาะเย้ยถากถาง หรือว่าน้องลืมไปแล้ว

อีกอย่างแค่ยาเม็ดหนิงเซียงกล่องเดียวไม่สามารถทำร้ายร่างกายได้ เจ้ามีวันนี้นั่นเป็นเพราะเจ้าไม่รู้จักพอเอาแต่ลอบซื้อยาเม็ดหนิงเซียงในราคาสูงจากคนที่เรียกว่าเป็นแม่นางเสี่ยวจือนั่น อีกทั้งยังสมรู้ร่วมคิดกับเขาในการทำร้ายจือชิว ที่ข้าพูดไม่ผิดใช่ไหม ทำไมเจ้าต้องบีบให้ซื่ออี๋เหนียงฆ่าจือชิวนั้นตัวเจ้าเองคงรู้ดีอยู่แก่ใจ

วันนี้เหลิ่งชิงฮวนเองก็ไม่เกรงใจแล้ว เธอเอาความลับของเหลิ่งชิงฮวนทั้งหมดพูดออกมาต่อหน้าพระสนมฮุ่ยเฟย

เรื่อเหลิ่งชิงหลางฆ่าคน คนในจวนเสนาบดีไม่เคยแพร่งพรายออกไป พระสนมฮุ่ยเฟยจึงย่อมไม่รู้เรื่องนี้ พอได้ยินเข้าก็ตกใจจนหน้าซีด

เหลิ่งชิงหลางที่แต่เดิมกำลังร้อนใจเมื่อนางได้ยินเหลิ่งชิงฮวนสวนกลับแบบนี้จิตใจก็ไม่สงบและรู้สึกร้อนท้อง นางเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจแต่ไม่พูดออกมา นางถูกมองจนทำผ้าหล่นและหน้าซีดไปในทันที “อา เลือดไหล！”

เสียงพูดออกมาอย่างตกใจทำให้ทุกคนไม่ทันมองว่าคนที่พูดเมื่อครู่คือใครและกระวีกระวาดกัน “หมอหลวง เร็วเข้า รีบช่วยนางเร็ว！”

หมอหลวงมีสีหน้าลำบากใจ “เลือดออกแล้ว นี่ นี่กรงว่าข้าจะไร้ความสามารถ”

เหลิ่งชิงหลางรู้สึกกลัวมาก เด็กคนนี้เป็นที่พึ่งพาเดียวของนาง ถ้าหากว่าไม่สามารถคลอดออกมาได้อย่างปลอดภัยตัวของนางต้องจบสิ้นแน่

นางไม่สนใจอะไรทั้งนั้นและหันไปหาเหลิ่งชิงฮวนพร้อมกับอ้อนวอน “ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย รีบช่วยลูกของข้าเร็วเข้า”

เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้ขยับตัวเลย สำหรับคนที่ทำร้ายเธอมานับครั้งไม่ถ้วนอย่างโหดร้ายและไม่กลับใจ เธอเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนอะไรจึงไม่จำเป็นต้องใช้เหตุผลว่า “เด็กไม่ผิด” เพื่อมาเป็นข้ออ้างในการสั่งสอนตัวเอง

ถ้าจะโทษก็ต้องโทษแม่ที่ไม่มีใครชอบของเขา

“ข้าช่วยไม่ได้”

เหลิ่งชิงหลางเห็นว่าเธอไม่ขยับจึงหันไปคว้ามือของมู่หรงฉีเอาไว้ นางกระพริบตาจนน้ำตาไหลลงมาเป็นทางและพูดออกมาอย่างน่าสงสาร “ท่านอ๋องเพคะ ช่วยหม่อมฉันด้วย ช่วยหม่อมฉันด้วยเถอะ เขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านนะเพคะ ท่านจะทนเห็นเขาจากพวกเราไปแบบนี้หรือ”