ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 401

เมื่อได้ยินโตวโตวพูดเตือนดังนี้ เหลิ่งชิงฮวนจึงชะงักไปจากนั้นเธอก็ค้อมกายตรวจสอบกล่องอาหารอย่างละเอียด ยิ่งมองเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าที่โตวโตวพูดนั้นเป็นความจริง

กล่องอาหารใบนี้ภายนอกมองดูแล้วพยายามทำให้ดูเหมือนเก่า ดูเหมือนกับกล่องอาหารใบเดิมของเธอจนแยกไม่ออก แต่ภายในกล่องอาหารนี้เห็นได้ชัดว่ายังมใหม่อยู่อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมเย็นของไม่ไผ่

ต้องมีคนสับเปลี่ยนมันแน่ แต่คนคนนี้ระวังเป็นอย่างมาก มองจากภายนอกแล้วมองไม่ออก

กล่องไร้ราคาอันนึง ใครกันที่ว่างจนเอามามาเปลี่ยน

เหลิ่งชิงฮวนเงยหน้าขึ้น “ใต้หล้ากว้างใหญ่ไม่ว่าคนแบบไหนก็มี แค่กล่องอาหารเก่าๆใบหนึ่งที่มีค่าไม่กี่เหวิน ทำไมถึงได้มีคนต้องการและเปลี่ยนมันออกไปกัน ของที่ข้ามีอยู่เป็นของมีค่าหรือ”

“แน่นอนว่าต้องเป็นของมีค่า อย่างน้อยข้าก็เคยคิดแบบนั้น”

คำพูดล้อเล่นของมู่หรงฉีทำให้เหลิ่งชิงฮวนใจเต้น เมื่อก่อนมู่หรงฉีเคยเห็นเธอเอายามากมายออกมาจากกล่องอาหารใบนี้ เขาก็รู้สึกสงสัยเป็นอย่างมากและมองมันเป็นแหล่งขุมทรัพย์ อีกทั้งยังอาศัยเวลาที่เธอไม่รู้ตัวมาตรวจสอบมัน

เป็นไปได้ไหมว่าจะมีคนเข้าใจผิดแบบนี้อีก และสนใจมันเข้า ดังนั้นจึงได้ขโมยและสับเปลี่ยนมันไป

เธอนั่งยองลงไม่ไหวจึงลุกยืนขึ้นแล้วถามโตวโตว “เจ้าได้เอะใจไหมว่ากล่องอาหารถูกสับเปลี่ยนไปเมื่อไร”

โตวโตวส่ายหน้า “ข้าเองก็เพิ่งสังเกตเห็นวันนี้เจ้าค่ะ”

“งั้นที่ห้องของข้ามีคนน่าสงสัยเข้าไปบ้างไหม”

โตวโตวส่ายหน้าอีกครั้ง “ปกติแล้วห้องของท่าจะเป็นข้ากับแม่หวังแล้วก็แม่นมเตียวที่เข้าไปทำความสะอาด ไม่อนุญาตให้บ่าวคนอื่นเข้าไปตามใจชอบเจ้าค่ะ”

แม่หวัง? แม่นมเตียว?

โตวโตวถามอย่างระมัดระวังว่า “กล่องอาหารนี้สำคัญมากหรือเจ้าคะ”

นางจำได้ว่าในตอนแรกนั้นกล่องอาหารนี้ถูกซื้อมาจากข้างถนนในราคาไม่กี่เหวินเพื่อให้สะดวกในการซื้อกับข้าว ทำไมคุณหนูของเธอถึงได้ทำหน้าตาจริงจังกัน

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า “แน่นอนว่าสำคัญมาก ดังนั้นจะต้องสืบ เจ้าดูว่ารอบตัวข้าทำไมถึงได้มีคนใจกล้าบ้าบิ่นแอบลงมือลับหลังข้ากัน”

มู่หรงฉีขมวดคิ้วคมเล็กน้อย “การรักษาความปลอดภัยในจวนแน่นหน้า แต่ว่าที่ตำหนักเฉาเทียนเป็นเพราะว่าเป็นคนกันเองดังนั้นจึงไม่ได้ระมัดระวังกันเท่าไร เป็นไปได้ว่าจะเป็นคนนอกแอบเข้ามา”

“เป็นจริงเพคะ” เหลิ่งชิงฮวนพูดอย่างเป็นปกติว่า “โดยเฉพาะสองวันมานี้ที่ในจวนมีแขกจึงค่อนข้างวุ่นวาย”

“เจ้ากำลังสงสัย...”

“ไม่ผิดเพคะ มีหมาป่าที่กำลังห่มหนังแกะอยู่ พวกเราอาจจะถูกหลอกกันทั้งหมดแล้ว”

มู่หรงฉีเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแต่ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยเชื่อ “ไม่น่าเป็นไปได้กระมัง”

ใจของเหลิ่งชิงฮวนหนักอึ้ง เธอเองก็ไม่หวังว่าที่ตัวเองคาดเดาจะเป็นจริง โชคดีที่ช่วงนี้เรื่องของยายหลิงถูกทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ เธอจึงระมักระวังตัวเองต่อหน้าผู้คนมากขึ้น ทุกครั้งที่ตรวจอาการจะต้องเอากล่องอาหารมาตบตา ไม่อย่างนั้นความลับของเธออาจจะไม่ใช่ความลับอีกต่อไป

ดังนั้นเธอจะต้อตรวจสอบ

พระสนมฮุ่ยเฟยเองก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เมื่อเห็นว่าเหลิ่งชิงหลางไม่เป็นไรแล้วก็ลุกขึ้นกลับวังไป

เหลิ่งชิงฮวนกลับมาที่ตำหนักเฉาเทียนแล้วเธอก็รีบเรียกทุกคนมาและถามว่าใครเป็นคนสับเปลี่ยนกล่องอาหารของเธอ

เนื่องจากไม่มีใครรู้ว่ากล่องอาหารนั้นถูกสับเปลี่ยนไปตอนไหนกันแน่ หามือใครดมไม่ได้เลย ช่วงนี้ตำหนักเฉาเทียนมีคนเข้าออกอยู่บ่อยๆ จะบอกได้อย่างชัดเจนได้อย่างไรกัน

องค์ชายอันต๋าที่อยู่ด้วยก็รู้ว่าประโยคนี้เป็นคำด่า

มู่หรงฉีใบหน้าเคร่งขรึมขึ้นทันที “พูดไร้สาระอะไร เพื่อนของข้าล้วนเป็นผู้สูงศักดิ์ ต่อให้เจ้าบอกว่ากล่องอาหารไม้ไผ่ของเจ้าทำมาจากทองคำก็ไม่มีใครอยากได้หรอก！ ที่นี่มีแขกอยู่มาร้องเอะอะโวยวายแบบนี้ถูกต้องหรือไง รีบไสหัวกลับไปได้แล้ว！”

“หม่อมฉันไม่กลับ！ ถ้าหากว่าวันนี้ไม่หากล่องอาหารให้หม่อมฉัน หม่อมฉันก็จะไม่ยอมจบ！” เหลิ่งชิงฮวนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากอกแล้วเช็ดน้ำตาที่พยายามบีบออกมา “ตอนนี้ท่านไปถามเพื่อนเจ้าเล่ห์ที่อยู่ในจวนพวกนั้นดูว่าใครกันที่มือไม่สะอาด”

มู่หรงฉีรู้สึกอับอายต่อหน้าองค์ชายอันต๋ามาก “สร้างปัญหาอย่างไร้เหตุผลแบบนี้ นังหญิงปากร้าย！”

เหลิ่งชิงฮวนได้ยินก็ร้อนใจ เข้าไปคว้าแขนเสื้อของเขาแล้วตี “รังเกียจที่หม่อมฉันสร้างปัญหา? ก็รู้อยู่หรอกว่าพวกผู้ชายน่ะเปลี่ยนใจไว้เสียยิ่งกว่าพลิกหน้าตำรา หม่อมฉันซื่อสัตย์กับท่านมาโดยตลอดแต่ท่านกลับทำกับหม่อมฉันแบบนี้?”

มู่หรงฉีรู้สึกว่าสิ่งนี้เรียกว่าขายหน้าเขาจึงโมโหขึ้นมา “เหลิ่งชิงฮวน เรื่องของเจ้าวันนี้ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีด้วย เจ้ายังคิดได้คืบเอาศอกและยังไรสำนึก เจ้านึกว่าข้าจะยอมให้กับทุกสิ่งที่เจ้าต้องการใช่หรือไม่ เจ้าเป็นพระชายาฉีจนเบื่อแล้วใช่ไหม”

ทั้งสองคนโต้เถียงกันไปมา ทะเลาะกันเสียงดังจนทุกอย่างหนักขึ้นเรื่อยๆและเริ่มลงมือจนทำเอาจอกเหล้าและจานชามทั้งหมดบนโต๊ะไปองอยู่บนพื้น

เห็นได้ชัดว่าเหลิ่งชิงฮวนไม่ใช่คู่มือของมู่หรงฉี เธอนั่งอยู่บนพื้นและร้องไห้สูดน้ำมูกออกมากและทำท่าทางโวยวายออกมาอย่างไร้เหตุผลและเจ็บปวดทรมาณ

ขาดก็แต่ร้องเพลง “โต้วเอ๋อหยวน” ออกมาเป็นทำนองเพลง “ฉินเซียงเหลียน” แล้ว เสียงสูงนั้นมีแรงในการฆ่าได้อีกทั้งเสียงร้องยังสามารถเพิ่มสูงขึ้นได้อีก

คนที่อยู่รอบข้างมองอย่างงงังน！ ทำไมพระชายาของพวกเขาถึงได้มีความสามารถนี้?

คนงามร้องไห้ออกมาดูน่าทะนุนถนอม พอเห็นแล้วก็รู้สึกน่าสงสารต่อให้เป็นเหล็กที่หลอมมากว่าร้อยครั้งก็ยังต้องอ่อนลง

พระชายารองไห้ออกมาแล้ว ให้ตายสิ ช่างน่าตกใจเสียจริง ฟ้าแทบถล่ม หูจะเป็นรูแล้ว นางร้องเสียจนน่าสงสารเป็นอย่างมาก นางเป็นตัวแม่จริงๆ！

ท่านอ๋องทำให้ภรรยากลัว พอจะให้อภัยได้ น่าสงสาร น่าสงสาร！