ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 41

ก็แค่ความสามารถเล็กน้อยเท่านั้น เหลิ่งชิงฮวนจึงพาโตวโตวมาที่เรือนจื่อเถิง

ครั้งก่อนที่ทะเลาะกันขึ้นมาอย่างกะทันหันก็ผ่านไม่ได้เห็นหน้ามาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าวันนี้ต้องการอะไรถึงได้มาทำเป็นรักใคร่ห่วงใย

เธอหยุดฝีเท้าที่หน้าประตูเหลือบตามองจือชิวที่เดินอยู่ด้านหน้าก่อนจะกระแอม “ได้ยินว่าท่านอ๋องชอบสีเขียวมาก เป็นอย่างที่คิดลานหน้าประตูเรือนมิได้ปลูกดอกไม้พืชพันธุ์ที่ดึงดูดผึ้งและผีเสื้อ แต่ปลูกไม้เถาสีเขียวนี้เป็นพิเศษ กลับไปข้าจะตัดกระโปรงสีเขียวมาใส่เสียหน่อย”

โตวโตวรู้สึกประหลาดใจ คุณหนูของเธอเริ่มแย่งชิงความโปรดปรานตั้งแต่เมื่อไรกัน

จือชิวกลับเบือนหน้าไปมองชั้นวางดอกจื่อเถิง ดวงตาของนางเป็นประกายมีความรู้สึกบางอย่างที่แปลกจากปกติตีขึ้นมา

เมื่อเข้าไปในเรือนมู่หรงฉีก็เข้าประเด็นทันทีอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง “ได้ยินว่าวันนี้จวนท่านเคาท์ส่งยาเม็ดหนิงเซียงมาให้เจ้า”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า “เรื่องเล็กเช่นนี้ท่านอ๋องรู้ด้วยหรือเพคะ”

“ได้ยินชิงหลางพูดว่ามหาเสนาบดีเหลิ่งมักจะมีอาการปวดหัว ยาเม็ดหนิงเซียงนี้มีผลในการรักษาโรคได้”

“ท่านอ๋องหมายความว่าให้หม่อมฉันยอมหลีกทางหรือเพคะ”

มู่หรงฉีพยักหน้า “ในฐานะบุตรี แค่ยาเม็ดหนิงเซียงกล่องเดียวข้าคิดว่าเจ้าคงไม่ตระหนี่หรอกใช่ไหม”

“ท่านพ่อของหม่อมฉันชุบเลี้ยงนางสนมไว้ตั้งสามเรือน เขาแข็งแรงกว่าท่านอ๋องด้วยซ้ำจะต้องการยาเม็ดหนิงเซียงไปทำไม หากน้องสาวอยากกินก็พูดมาตามตรง ไม่เห็นต้องพูดจาวกไปวนมาเช่นนี้”

เหลิ่งชิงหลางถูกพูดแทงใจดำ “ท่านพี่เข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงแค่ได้ยินว่าท่านพี่ไม่ต้องการจึงมาขอร้องแทนท่านพ่อ หากท่านพี่ไม่ยินยอมก็ช่างเถอะ”

คำพูดนี้เห็นได้ชัดว่ากำลังเปรียบเทียบระหว่างนางสองคนว่าเหลิ่งชิงฮวนอกตัญญู ของที่ไม่ต้องการกลับไม่ยอมยกให้พ่อของตน

เหลิ่งชิงฮวนระบายยิ้มบางๆ “ไม่ใช่ว่าข้าไม่ยอม แต่ยาเม็ดหนิงเซียงนี้มิใช่ของดีอะไร หนำซ้ำยังเป็นพิษอะไรที่ไม่ชอบก็จงอย่าทำใส่ผู้อื่น จะให้ข้ามอบให้ท่านพ่อได้อย่างไร”

เหลิ่งชิงหลางหัวเราะ “คนที่ใช้ยาเม็ดหนิงเซียงมีเยอะแยะไป อีกทั้งยังเป็นของขวัญที่จวนท่านเคาท์มอบให้ท่านอ๋อง หากท่านพี่ไม่อยากให้ก็เอ่ยมาตามตรง อย่างนี้จะได้ไม่เจตนาทำให้ผู้ฟังตกอกตกใจหรอกใช่ไหม”

“ข้าเป็นหมอก็ย่อมชำนาญในการแยกแยะยา อยากได้เท่าไรข้าก็สามารถหลอมออกมาได้จะเสียดายไปทำไมล่ะ? หากมิใช่ว่าเป็นน้ำใจจากจวนท่านเคาท์ข้าก็คงโยนทิ้งไปนานแล้ว เจ้าเชื่อไหม? “

เหลิ่งชิงหลางเหลือบมองมู่หรงฉี “ข้าว่าแล้วว่าท่านพี่ต้องทิ้งไม่ยอมยกให้ท่านพ่อ ท่านอ๋อง ช่างเถอะเพคะ”

เวรเอ๊ย มือยุยงอันดับหนึ่ง บัวขาวแห่งเมืองหลวง เหลิ่งชิงหลาง

มู่หรงฉีมองเหลิ่งชิงฮวนอย่างเย็นชา “ยาเม็ดหนิงเซียงนี้เป็นที่แพร่หลายในฉางอันเมื่อสองสามร้อยปีก่อนแต่ก็ไม่มีหมอคนไหนที่สามารถจำแนกส่วนประกอบของยาได้ แต่พระชายาของข้าเก่งจริงๆ ถึงได้มองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าคือยาพิษ”

คำพูดนั้นเต็มไปด้วยการเสียดสีและมีความนัย

“พอเท่านี้เถอะเพคะ หากท่านอยากตายหม่อมฉันก็จะไม่ห้าม”

มู่หรงฉียกนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว “หนึ่งพันสองร้อย”

“เพคะ? “

“ข้าขอซื้อยาเม็ดหนิงเซียงหนึ่งพันสองร้อยตำลึง”

เหลิ่งชิงฮวนหรี่ตา “ท่านอ๋องยอมใช้เงินเป็นพันตำลึงเพื่อเอาใจน้องสาวของหม่อมฉันช่างน่าซาบซึ้งจริงๆ แต่ว่าข้าไม่สนใจเงินหนึ่งพันสองร้อยตำลึงของท่านหรอกเพคะ”

“สองพัน”

เหลิ่งชิงฮวนที่หันหลังเดินไปตาเป็นประกาย

“สามพัน”

“ห้าพัน ห้ามขาดแม้แต่ตำลึงเดียวเพคะ”

“อีกประเดี๋ยวข้าจะสั่งให้คนเอาเงินมาให้เจ้า”