ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 413

ตอนนี้จิ่นอวี๋อาศัยอยู่ในบ้านของผู้คุ้มภัยผู้นั้น และกลายเป็นนางบำเรอของเขา

ผู้คุ้มภัยเองก็เป็นชายโสดเช่นกัน กินอิ่มเพียงคนเดียว ทั้งครอบครัวมิต้องหิว เมื่อมองไปที่ความงามโดยธรรมชาติของจิ่นอวี๋ ก็คิดว่าวาสนาความรักของตนมาแล้ว

จิ่นอวี๋บอกเขาว่าตนหนีงานแต่งงานมา เพราะคู่แต่งงานใหม่เป็นคนโรคจิต มักจะทรมานตนด้วยวิธีต่างๆ ในทุกๆ วัน บ้านของนางอยู่ในเมืองหลวง แต่ในเวลานี้ นางมิกล้ากลับไป เพราะกลัวว่าแม่เลี้ยงผู้โลภมากจะส่งตนกลับไปหาชายโรคจิตผู้นั้นอีก

ดังนั้นจึงกลายเป็นคนไร้บ้าน

ผู้คุ้มภัยออกท่องยุทธจักรมาเป็นเวลานานแล้ว มีความระมัดระวังตัวสูงเช่นกัน แต่ก็มิสามารถผ่านสาวงามไปได้ จึงเลี้ยงดูนางที่บ้าน ทั้งสองก็เหมือนคู่สามีภรรยาคู่หนึ่ง

ดวงตาของจิ่นอวี๋ค่อยๆ ฟื้นตัวเป็นปกติ ผู้คุ้มภัยผู้นี้เป็นหนังหน้าไฟกลายเป็นหนูทดลองแรกในคาถาคุมจิตของนาง

ใช้คาถาคุมจิตผู้คุ้มภัยให้เชื่อคำพูดและปฏิบัติตาม มิต่างอันใดกับหลานชายที่บูชานางเหมือนบรรพบุรุษตลอดวันอย่าสุดจิตสุดใจ

ชีวิตที่ยากจนและโสมมนี้ มิใช่ว่าจิ่นอวี๋จะสามารถอยู่รอดได้ นางนอนมิหลับทั้งวันทั้งคืน คิดการวางแผนอย่างลับๆ ให้ไร้ข้อผิดพลาด

เหลิ่งชิงหลางเป็นจุดเชื่อมโยงสำคัญในการเข้าใกล้เหลิ่งชิงฮวนกับมู่หรงฉี หากอยากจะกำจัดเหลิ่งชิงฮวน จะขาดความช่วยเหลือจากนางมิได้

แต่ทว่าผ่านไปหลายวัน เหลิ่งชิงหลางก็มิได้เคลื่อนไหวใดๆ ดูเหมือนว่าจะใจเย็นเป็นอย่างมาก

จิ่นอวี๋คิดว่านางควรจะบีบบังคับเหลิ่งชิงหลาง มิให้นางข่มขู่ นางคงจะลืมฝีมือของตนไปแล้วจริงๆ

สีหน้าร้ายของนางคิดว่าจะต้องเอาสิ่งที่ตนรู้ทั้งหมดเปิดเผยเรื่องของฟังผิ่นจือให้เหลิ่งชิงฮวนได้รับรู้ มีเพียงเหลิ่งชิงหลางเท่านั้นที่รู้ว่าเหลิ่งชิงฮวนข่มขู่นางได้ และเพื่อความอยู่รอด นางจะต้องร่วมมือกับตน

ณ จวนอ๋องฉี

มู่หรงฉีในช่วงสองวันที่ผ่านมานั้นมิค่อยดีนัก

ฝันร้ายนั้นเริ่มต้นเมื่อเขากลับมาที่จวนพร้อมกับกระบองหนามโดยมีสายตาประชาชนจับจ้อง

เดิมทีเขารู้สึกว่าตนเชื่อฟังคำพูดของเหลิ่งชิงฮวนเป็นอย่างดี กระบองหนามอันนี้เป็นเพียงแค่ของประดับเท่านั้น เป็นไปมิได้ที่แผนร้ายของชายชราผู้เป็นฮ่องเต้จะประสบผลสำเร็จ

ทว่าเหลิ่งชิงฮวนกลับแขวนมันไว้ที่ปลายเตียง ใช้มันป้องกันตัวอย่างเอาจริงเอาจัง

คนโง่เขลาย่อมรู้ว่า การป้องกันตัวบนตียง หรือจะป้องกันผู้ใด การใช้อาวุธที่โหดเหี้ยมเช่นนี้รับมือกับสามีของตน หากมิใช่การฆาตกรรมสามีตัวเองแล้วเรียกว่าอันใดกัน?

ค่ำคืนอันงียบเหงาและยาวนานเหลือทน มู่หรงฉีครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะกำจัดมันเยี่ยงไรดี ถึงจะได้ขึ้นไปครองเตียงและทำอันใดก็ได้ตามที่ต้องการอีกครั้ง เอาแต่มองไปที่ไม้ที่เต็มไปด้วยเหล็กแหลม ในสมองก็ต่างอดครุ่นคิดมิได้

วันนี้งานราชการค่อนข้างยุ่ง

เหลิ่งชิงฮวนกำลังพลิกหน้าตำราบนชั้นตำราไปมาอย่างเบื่อหน่าย

มู่หรงฉีตอบกลับจดหมายพลางหันไปมองภรรยาของตนอย่างอดมิได้ จึงรีบเขียนและยุ่งวุ่นวายกับการจัดการเรื่องเหล่านั้นให้เสร็จ กลับไปตำหนักฉาวเทียนกับนางจะเป็นการดีที่สุด

ทหารอารักขาเคาะประตูจากด้านนอก หลังจากได้รับอนุญาตแล้วจึงเข้ามา สองมือยื่นจดหมายให้ด้วยความเคารพนอบน้อม

“ตอนที่อยู่หน้าประตูจวนเมื่อครู่นี้ มีเด็กคนหนึ่งยืนจดหมายฉบับนี้ให้ข้าน้อย บอกว่าส่งให้พระชายาขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนเงยหน้าขึ้น และสงสัยเล็กน้อย “ให้ข้ารึ? ใครกัน?”

ทหารอารักขาส่ายหน้า “มีแค่เด็กคนหนึ่งที่โยนจดหมายมาให้เราแล้ววิ่งหนีไปขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนรับมันมาถือไว้ในมือ เปิดซองจดหมาย แล้วหยิบกระดาษจดหมายออกมา เมื่อเปิดอ่าน คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย

“เป็นอันใดไป?”

เหลิ่งชิงฮวนยื่นกระดาษจดหมายให้มู่หรงฉีและมิได้เอ่ยวาจาใดๆ

มู่หรงฉีชำเลืองมองอย่างมิได้สนใจใยดีนัก มองดูตัวอักษรยึกยือมิกี่ตัวอักษรบนกระดาษจดหมาย : แม่นางเสี่ยวจือแห่งจวนสกุลจินเป็นชายปลอมตัวมา

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกสับสนเล็กน้อย ชัดเจนว่ามีผู้รู้ความจริงเผยข้อมูลนี้ให้ตนรู้ เพียงแต่ว่า นางมิรู้หรือว่าผู้ที่เรียกว่าแม่นางเสี่ยวจือตายแล้ว?

จริงๆ แล้วในใจของมู่หรงฉีรู้สึกมิพอใจเล็กน้อย ท้ายที่สุดแล้ว พวกผู้ชายที่ไหนชอบถูกสวมเขากัน? ความจริงทำให้เขารู้สึกรังเกียจ ในใจโกรธเหมือนมีไฟสุม

มู่หรงฉีมิได้เอ่ยวาจาใด และเงียบไปครู่หนึ่ง เขากำลังไตร่ตรองคำพูดของเหลิ่งชิงฮวน และค่อยๆ ถูกโน้มน้าว ท้ายที่สุดแล้ว เหลิ่งชิงหลางก็มิได้ออกไปไหน การวางแผ่นทุกอย่างนี้ จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจริงๆ นอกจากนี้ การสังหารจือฉิว ก็จำเป็นต้องมีเหตุผลเช่นกัน

เหลิ่งชิงฮวนกระพริบตา “หม่อมฉันขอถามท่านอย่างหนึ่ง ท่านจำเป็นจะต้องตอบหม่อมฉันด้วยความสัตย์จริง”

“ถามกระไร?”

“คืนก่อนวันไหว้พระจันทร์ ท่านเคยมีอันใดกับเหลิ่งชิงหลางหรือไม่”

มู่หรงฉีตกตะลึงไปชั่วขณะ มิรู้ว่าเหตุใดจู่ๆ เหลิ่งชิงฮวนถึงเปลี่ยนหัวข้อขึ้นมา “เหตุใดเจ้าถึงถามเรื่องนี้เล่า?”

“มันสำคัญมากๆ หม่อมฉันก็เลยอยากฟังความจริง”

มู่หรงฉีชะงักอยู่นานก่อนจะพยักหน้า และตอบ “อื้ม” ออกมาอย่างยากลำบาก

เหลิ่งชิงฮวนเหมือนถูกสาดด้วยน้ำเย็นทันที และเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้า มองไปที่มู่หรงฉีด้วยความมิอยากจะเชื่อ แม้แต่ฟันก็สั่นจากความหนาวเย็นจนทนมิไหว ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นโกรธ

“ในเมื่อพวกท่านมีความสัมพันธ์เป็นสามีภรรยากันอยู่แล้ว เช่นนั้นท่านก็ยังบอกกับหม่อมฉันว่าในคืนวันไหว้พระจันทร์เป็นอุบัติเหตุมิใช่รึ? ท่านร่วมมือกับสารถีเพื่อโกหกข้างั้นรึ?”

มู่หรงฉีกำหมัดแน่น “ชิงฮวน ต้องขออภัยด้วยที่มิได้อธิบายเรื่องนี้ให้เจ้าฟังอย่างละเอียด ก่อนงานแต่งงานของข้ากับเหลิ่งชิงหลาง ข้าเคยมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมาก่อน และเพื่อที่จะรับผิดชอบ ข้าก็เลยต้องแต่งงานกับแม่นาง”

เหลิ่งชิงฮวนมองไปที่เขาอย่างเย็นชา ดวงตาเย็นเฉียบดั่งน้ำแข็ง กดดันคนด้วยความหนาวเย็น และส่ายหน้าอย่างผิดหวัง

“มู่หรงฉี เหตุใดจะต้องทำเยี่ยงนั้นด้วยเล่า? ท่านโกหกหม่อมฉันเยี่ยงนี้ มิเหนื่อยรึ?”

“เหตุใดเจ้าถึงมิเชื่อข้าเล่า?”

“ท่านให้หม่อมฉันเชื่อท่านเยี่ยงไร?” หน้าอกของเหลิ่งชิงฮวนกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง “ก่อนหน้าที่เหลิ่งชิงหลางจะแต่งงาน นางยังบริสุทธิ์! จะมีความสัมพันธ์ส่วนตัวกับท่านได้เยี่ยงไร? ท่านสร้างคำโกหกเยี่ยงนี้มาโกหกหม่อมฉันงั้นรึ?”