ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 414

“ข้าสร้างคำโกหกกระไรเจ้า? หากมิใช่ว่าข้าทำลายความบริสุทธ์ของเหลิ่งชิงหลาง เหตุใดในตอนแรกจะต้องยืนกรานถอนหมั้นแล้วแต่งงานใหม่ล่ะ?”

“ยังมิยอมรับอีกรึ? เหลิ่งชิงหลางเคยบอกว่า นางบริสุทธิ์! แล้วยังจะมาบอกว่าในคืนวันไหว้พระจันทร์เป็นอุบัติเหตุอีก วันนั้นหม่อมฉันตรวจให้เหลิ่งชิงหลางเรียบร้อยแล้ว นางตั้งครรภ์มามากกว่าสามเดือนแล้วแน่นอน! มิใช่ตั้งแต่ช่วงวันไหว้พระจันทร์ พูดอีกอย่างก็คือ สัญญาที่จะรักกันตราบชั่วฟ้าดินสลายของท่านกับหม่อมฉัน ตอนที่เราใกล้ชิดกัน จริงๆ แล้วท่านมิเคยละทิ้งเหลิ่งชิงหลางเลย!

ท่านเก็บหม่อมฉันเป็นความลับ หม่อมมิรู้เลย! คิดอย่างโง่เขลาว่าท่านกับชายอื่นมันก็เหมือนกันหมด! ความจริงแล้วท่านยอดเยี่ยมกว่าพวกเขาเสียอีก ท่านบริหารเวลาได้ดีมากๆ ฝีมือช่างสมบูรณ์แบบ ทำเอาหม่อมฉันโง่ไปเลย!”

มู่หรงฉีฟังแล้วก็สับสนงุงงงไปหมด “เจ้าหมายความว่าเยี่ยงไร? กระไรบริสุทธิ์? ตั้งครรภ์เกินสามเดือน? ข้าเก็บความลับจากเจ้าได้มิดชิดเยี่ยงไร?”

เหลิ่งชิงฮวนถอยห่างไปทีละก้าว ค่อยๆ ห่างจากมู่หรงฉีอย่างช้าๆ หัวใจดวงหนึ่งเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เจ็บปวดจนหายใจติดขัด

เดิมทีนางแค่อยากจะพิสูจน์ข้อเท็จจริงเพื่อโน้มน้าวมู่หรงฉีว่าเด็กในท้องของเหลิ่งชิงหลางมิใช่ลูกของเขา แต่เป็นของฟังผิ่นจือ ผลกลับกลายเป็นการได้รับคำตอบที่เกินความคาดหมาย เหมือนโดนตีแสกหน้า

มิแปลกใจเลยที่เขาปกป้องเหลิ่งชิงหลางเยี่ยงนี้ ในท้องของเหลิ่งชิงหลางก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา แล้วตนจะเทียบได้เยี่ยงไร?

“จะหมายความว่าเยี่ยงไรได้อีกเล่า? มันก็หมายความตรงตัวนั่นแหละ! เป็นเพราะหม่อมฉันเพ้อเจ้อเกินไป ขอมากไปเองที่จะมีความรักแบบผัวเดียวเมียเดียวในโลกเช่นนี้ หม่อมฉันช่างเป็นคนโง่เขลาเสียจริง! วันนี้ก็สมน้ำหน้าหม่อมฉันแล้วล่ะ!”

“เหลิ่งชิงฮวน เจ้าหยุดชวนทะเลาะแบบมิมีเหตุผลได้หรือไม่? มีอันใดที่เราพูดกันแบบชัดเจนได้บ้าง? เหตุใดถึงเอาแต่โทษข้า มิยอมฟังคำอธิบายบ้าง? เรื่องของข้ากับเหลิ่งชิงหลาง มันเป็นอดีตไปหมดแล้ว!”

มู่หรงฉีก็กังวลเล็กน้อยเช่นกัน รู้สึกถูกใส่ร้าย ถูกน้อยใจ มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งก็ถูกระแวง ทำให้ในใจของเขาโกรธเกรี้ยวขึ้นมา

ข้ารับได้และรู้สึกทุกข์ใจกับความโชคร้ายที่เจ้าประสบพบเจอมา แล้วเหตุใดเจ้าถึงมิยอมรับอดีตของข้าบ้างล่ะ?

เหลิ่งชิงฮวนมิได้อธิบายอันใด นางหันหลังเดินออกไป กลัวจริงๆ ว่า หากมิออกไปอีก ท้องของตนจะต้องระเบิด แล้วเด็กก็จะไหลออกมาเป็นแน่

มู่หรงฉีก็มิได้ตามไปเช่นกัน เขาเข้าใจอารมณ์โกรธของเหลิ่งชิงฮวนดี หากไปอยู่ใกล้ๆ และทำให้นางกังวลตอนนี้ จะต้องลงไม้ลงมือกับตนเป็นแน่

แม้ว่าจะโปรดปรานเจ้า รักเจ้า แต่เจ้าจะเอาแต่ใจเยี่ยงนี้ และโกรธข้าแบบมิมีเหตุผลเยี่ยงนี้มิได้

แล้วข้ายังชอบเจ้ามิมากพออีกรึ?

ข้าแค่อยากจะจริงใจกับเจ้า เหตุใดเจ้าถึงดื้อรั้นเยี่ยงนี้เล่า?

เหลิ่งชิงฮวนกลับมาถึงตำหนักฉาวเทียน และปิดประตูเสียงดัง “ปัง” ก่อนจะกำชับแม่หวังว่า “ล็อคประตูและห้ามให้ผู้ใดเข้ามา”

การที่นางโกรธเกรี้ยวเช่นนี้ ทำให้แม่หวังตกใจ “พระชายาเป็นกระไรหรือเจ้าคะ”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเยาะ “ท้องแข็งน่ะ จำเป็นต้องดูแลครรภ์ให้ดี”

คำว่า “ท้องแข็ง” ทำให้คนทั้งหมดในลานบ้านตื่นตระหนกขึ้นมา ก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วงและความกังวล “มิเป็นอันใดใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

เหลิ่งชิงฮวนกลับมาที่ห้องของตนเรียบร้อยแล้ว แค่ทิ้งท้ายประโยคเอาไว้เพียงว่า “ข้าสบายดี แค่อยากฆ่าคนเล่นๆ ”

ทุกคนต่างเงียบปาก และมองหน้ากันไปกันมา มิกล้าพูดอันใด

ผ่านไปสักพักหนึ่ง โตวโตวก็พูดขึ้นมาอย่างระมัดระวัง “ทะเลาะกับท่านอ๋องมาหรือเปล่านะ”

ทุกคนก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ “เป็นไปได้”

เสียงประตูห้องเปิดออกมาดัง “ปัง” แล้วเหลิ่งชิงฮวนก็ออกมา “แม่นมเตียว หินลับมีดอยู่ไหน”

แม่นมเตียวพูดอย่างซื่อๆ ว่า “ในครัวเจ้าค่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนเดินตรงเข้าไปในครัว แล้วหยิบหินลับมีดออกมาวางไว้บนม้านั่งในลานบ้านก่อนจะเริ่มลับมีด “ฉึบฉับ”

พวกแม่นมเตียวกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างพร้อมเพรียงกันแล้วปิดประตู

“ได้ยินมาว่าท่านอ๋องของเราชอบนำทัพไปปราบโจรเวลาโกรธ ต่างพูดว่ามิกลัวการเรียกขานของท่านอ๋องฉีหรอก แต่กลัวท่านอ๋องกระโดดเสียมากกว่า ความสงบเรียบร้อยอันดีของเมืองหลวงเราก็มาจากเช่นนี้ เหตุใดพระชายาถึงจะต้องทำเช่นเดียวกันด้วยล่ะ?”

“นี่เรียกว่า มิใช่พวกเดียวกัน มิไปสุมหัวอยู่ด้วยกันอย่างไรเล่า ตอนนี้ข้ากำลังกลัดกลุ้ม ถ้าทั้งคู่ตีกันจะทำเยี่ยงไรกันดีล่ะ”

เขารู้ว่านางกับเหลิ่งชิงหลางมิถูกกัน และให้สัญญาแล้วว่าจะต้องจัดการกับเรื่องนี้ให้เหมาะสม นางก็ให้สัญญาอย่างชัดเจน เหตุใดถึงทนมิได้ภายในชั่วพริบตาเดียวล่ะ?

ระหว่างตนกับเหลิ่งชิงหลางมันก็ผ่านมานานมากๆ เป็นเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งไปแล้ว ตนก็โดนวางยาเช่นกัน มิเป็นตัวของตัวเองมิใช่รึ?

ลองนึกถึงว่าเหลิ่งชิงฮวนเสียพรมจรรย์ก่อนแต่งงาน ตนก็มิอยากทำให้นางเสียใจ จนกระทั่งอยู่ด้วยกันแล้ว นางก็มิได้พูดถึงอดีตของนางเลย เด็กในท้องของนางที่มิรู้ที่มาที่ชัดเจน เขาก็ยังรักษาความใจกว้างอย่างที่สุด ตัดสินใจเลี้ยงดูเหมือนเป็นลูกของตน เหตุใดนางถึงมิยอมรับตนบ้าง?