ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 415

หลังจากนั้นเหลิ่งชิงฮวนออกจากวังไปโดยมิได้นั่งรถ เอามีดปลายแหลมที่ถือไว้ในมือใส่ไว้ในแขนเสื้อ ไปที่ศาลาว่าการของเสิ่นหลินเฟิง

นักการในศาลาว่าการรู้จักนาง มิกล้าเฉยเมย และเชิญนางเข้าไปโดยตรง

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มตาหยี และพูดอย่างสุภาพ ดูอ่อนโยนเข้าถึงง่าย มีท่าทางโกรธเกรี้ยวที่ไหนกัน?

เสิ่นหลินเฟิงรีบออกไปต้อนรับทันทีเมื่อได้ยินข่าว “พี่สะใภ้ เหตุใดวันนี้ท่านถึงมีเวลามาที่ศาลาว่าการของข้าล่ะ คดีมีความคืบหน้ารึ?”

มิพูดถึงคดีก็ดีอยู่แล้ว พอพูดขึ้นมา ก็ยิ่งโกรธ ถึงมีความคืบหน้า แล้วจะมีประโยชน์อันใด? ก็มีคนปกป้องนางอยู่ดี พูดถึงฟังผิ่นจือ จือฉิว และซื่ออี๋เหนียง ชีวิตคนตั้งเท่าไหร่แล้ว แต่ฆาตกรยังลอยนวล กินดีอยู่ดีอยู่ในจวนงั้นรึ?

นางโบกมือ “ท่านบอกว่าสุนัขตำรวจสองตัวนั้นมิค่อยเชื่อฟังมิใช่รึ? วันนี้หม่อมฉันว่างพอดี”

เสิ่นหลินเฟิงเห็นมีดในมือของนาง ก็อดตะลึงมิได้ “จะทำอันใด?”

เหลิ่งชิงฮวนแสร้งยิ้ม “จะเอามาฝึกผ่าตัดทำหมันให้มันน่ะ”

“การทำหมันคืออันใดรึ?”

“ท่านบอกว่าพวกมันอยู่ในกระบวนการช่วยเหลือท่านในคดี แล้วก็มักจะได้รับการรบกวนจากสภาพแวดล้อมภายนอกมิใช่รึ? หม่อมฉันก็แค่อยากช่วยตัดให้มัน คราวหลังเขาจะได้เลิกสนใจ แต่นี่ก็จะทำให้สมรรถภาพของพวกมันแย่ลงด้วยเช่นกัน จะสูญเสียนิสัยบ้าระห่ำที่โหดเหี้ยมไป หากท่านเห็นด้วย หม่อมฉันก็สามารถทำให้พวกเขาได้ตอนนี้เลย”

ตอนนี้เสิ่นหลินเฟิงบูชาสุนัขพวกนั้นเหมือนกับบรรพบุรุษ เมื่อได้ยินเหลิ่งชิงฮวนพูดอย่างโหดเหี้ยมเช่นนั้น จึงตัวสั่นอย่างเลี่ยงมิได้ ก่อนจะส่ายหน้าอย่างรีบร้อน “มิได้ๆ ข้าคิดว่าเยี่ยงนี้มันก็ดีมากๆ แล้ว ค่อยๆ ฝึกไป ประเดี๋ยวพวกมันก็เชื่อง”

เหลิ่งชิงฮวนผิดหวังเล็กน้อย และยักไหล่ “ถ้าเช่นนั้นก็ดี หม่อมฉันไปละ”

เสิ่นหลินเฟิงรู้สึกว่าวันนี้นางมิปกติเล็กน้อย “พี่สะใภ้มาคนเดียวรึ? เหตุใดถึงมิมีคนรับใช้ตามมาด้วยล่ะ?”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะ “ฮิๆ ”

“หม่อมฉันกลัวว่าพวกนางจะอายน่ะ”

มันน่าอายจริงๆ เสิ่นหลิงเฟินก็รู้สึกว่าพี่สะใภ้ของตนมุทะลุดุดันเกินไป เรื่องนี้มิใช่เรื่องที่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไปที่ทำได้

“ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปส่งท่านกลับเอง”

“มิต้อง” เหลิ่งชิงฮวนโบกมือ “หม่อมฉันจะกลับมาอีก”

นางก็มิมีที่ให้กลับไปเช่นกัน จึงกลับไปกลับมา แล้วกลับไปที่หอหงปิน

เจ้าของร้านรีบแจ้งให้โฉวซือเส่าทราบทันที โฉวซือเฉ่ารีบขี่ม้ามาโดยเร็ว และคิดว่ามีเรื่องอันใดเกิดขึ้น เห็นใบหน้าอันขมขื่นของนางในระหว่างการซักถาม เหลิ่งชิงฮวนก็มิได้ปิดบังอันใด และด่าเปิงมู่หรงฉีอยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อด่าทอจบแล้ว ความโกรธก็หายไป แต่เมื่อเหลิ่งชิงฮวนยิ่งด่าก็ยิ่งโกรธ ก่อนจะตบโต๊ะอยากจะรื้อหลังคาออกมาอย่างอดรนทนมิไหว

โฉวซือเส่าอดทนต่อเสียงเอะอะโวยวายของนาง มองไปที่การด่าทอในที่สาธารณะของนางอย่างตกตะลึงพรึงเพริด ท้ายที่สุดก็แยกเขี้ยวยิงฟันซ้ำเติมเข้าไป “ข้าบอกเจ้าแล้วว่ามู่หรงฉีไว้ใจมิได้ ลูกไม้หล่นมิไกลต้น ตอนนี้เจ้ายอมรับผู้หญิงสองคนนั้นมิได้ แต่ต่อไปในอนาคตถ้าเกิดเขามีสามพระตำหนักหกหมู่เรือนเจ็ดสิบสองพระสนม เจ้าจะยังมีชีวิตอยู่ได้หรือไม่?”

เหลิ่งชิงฮวนจ้องเขม็งไปที่เขา “นี่เป็นการปลอบใจของท่านรึ? คิดจะเติมเชื้อไฟกันหรืออย่างไร? ท่านพูดอีกสองสามคำ ข้าคงกระโดดลงจากหอของท่านลงไปอย่างทนมิไหวแน่”

“อย่าเลย” โฉวซือเส่ารีบเกลี้ยกล่อม “เจ้าโดดไปได้มิเป็นไร อย่างมากก็แขนขาหัก แต่ลูกชายของเจ้าน่ะ จะทำเยี่ยงไร? เรื่องนี้ของเจ้า ข้าก็มิรู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมเช่นไร มิสามารถถือดาบบุกเข้าไปที่จวนอ๋องฉีเพื่อฆ่ามู่หรงฉีได้นี่? เจ้ามิทุกข์ใจตายรึ? พูดอีกอย่าง ข้าคงทำมิได้แน่