ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 418

“เกรงว่าวันนี้จะมิได้น่ะ ข้ายังมีธุระที่ต้องทำ วันหลังจะส่งคำเชิญไปก็แล้วกัน คุณชายฉีก็ต้องตอบรับคำเชิญอย่างแน่นอน อย่าปฏิเสธข้าเชียว” โฉวซือเส่าพูดแก้ตัว

“แน่นอนๆ ” ฉีจิ่งอวิ๋นพยักหน้า “ถ้าเช่นนั้นจะให้ข้าไปส่งพี่สะใภ้กลับจวนหรือไม่ บังเอิญผ่านไปทางเดียวกัน”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้า “มีเขาอยู่แล้ว ข้ามิได้ขอ เขาจะไปส่งข้าถึงประตูจวน มิรบกวนเจ้าหรอก”

ฉีจิ่งอวิ๋นเบิกตากว้าง “พี่สะใภ้โหดร้ายเช่นนี้ มิกลัวท่านพี่จะเห็นแล้วเอาเขาตายรึ? คราก่อนข้าก็ได้บทเรียนเปื้อนเลือดไปแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนพูดอย่างฮึดฮัด “วันนี้ข้าตั้งใจโกรธเขา ก็เลยสองจิตสองใจว่าจะปั่นหัวเขาเล่นดีหรือไม่?”

“ท่านพี่ทำให้เจ้าโกรธอีกแล้วรึ?”

เหลิ่งชิงฮวนกัดฟัน “มากกว่าโกรธได้หรือไม่? ข้าโมโห หากมิใช่แค่คิดเพียงว่าจะเผาจวนเขา ข้าจะออกมาทำไมกัน? มิพูดก็ดีอยู่แล้ว พอพูดแล้วก็โมโหเป็นบ้า”

นางหันหลังกลับขึ้นรถม้าของโฉวซือเส่า “เราไปกันเถอะ!”

โฉวซือเส่าหันไปยักไหล่ให้ฉีจิ่งอวิ๋น บ่งบอกเป็นเชิงว่า “อย่ายั่วยุ” หลังจากนั้นก็เขย่งปลายเท้าเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปนั่งข้างหน้ารถม้าอย่างพริ้วไหวและออกคำสั่งกับเสวียนจีจือ “ไปได้!”

เสวียนจีจือรีบยกแส้ฟาดทันที ผ่านฉีจิ่งอวิ๋นเข้าเมืองมุ่งตรงไปที่จวน

โฉวซือเส่าถามผ่านม่านรถ “ให้ข้าไปส่งเจ้าถึงหน้าประตูจวนจริงๆ รึ? เมื่อครู่นี้มิใช่ว่ากลัวเราสองคนเจอหน้าแล้วตีกันหรอกหรือ?”

เหลิ่งชิงฮวนที่อยู่ในรถม้าเงียบอยู่นาน

โฉวซือเส่าเปิดม่านรถและหันกลับไปมองด้านหลัง “เป็นอันใดไป?”

เห็นเหลิ่งชิงฮวนเอียงศีรษะไปด้านหลังพิงกับผนังรถ หลับตาลงเล็กน้อย คิ้วสวยขมวดเป็นปม ราวกับกำลังครุ่นคิดเรื่องบางอย่างที่คิดเยี่ยงไรก็มิเข้าใจ

เมื่อได้ยินโฉวซือเส่าซักไซ้ นางก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ใช้ปลายนิ้วจับที่หว่างคิ้ว ใบหน้าจริงจัง “ข้ากลัวว่าข้าจะตายระหว่างทางกลับไปที่จวนเองน่ะสิ”

น้ำเสียงของนางฟังเหมือนมิได้ล้อเล่น

โฉวซือเส่าขมวดคิ้วเล็กน้อย “หมายความว่าเยี่ยงไร? มีอันตรายรึ?”

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจออกมาเบาๆ “มิแน่ใจ แค่สงสัยน่ะ”

โฉวซือเส่าเปิดม่านรถแล้วมุดเข้าไปนั่งในตัวรถ “ฉีจิ่งอวิ๋นรึ? จู่ๆ เจ้านึกถึงอันใด?”

เหลิ่งชิงฮวนมองไปที่โฉวซือเส่า “ก่อนหน้านี้ข้าให้เจ้าของร้านหอหงปินลอกภาพวาดของเจ้าสำนักอินทรีทองให้ข้า ข้าสังเกตเห็นว่า เจ้าสำนักนั่นสวมแหวนปานจือลายนกยูงสีน้ำเงินที่นิ้วหัวแม่มือ ตอนนั้นข้ามิได้สนใจมันนัก แต่เมื่อครู่นี้ข้าพบสิ่งที่เหมือนกันบนมือของฉีจิ่งอวิ๋น”

“แค่นั้นน่ะรึ?” โฉวซือเส่าอดมิได้ที่จะหัวเราะออกมา “ก็แค่แหวนปานจือวงเดียว มีเหมือนกันถมเถไป ดูเหมือนจะทำให้เจ้ากลัว”

สีหน้าของเหลิ่งชิงฮวนดูมิได้เล็กน้อย “ถ้ามันแค่เหมือนก็ดี ยิ่งข้าคิดเรื่องพวกนี้ ก็ยิ่งกลัว รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้”

เหลิ่งชิงฮวนขวมดคิ้ว “จะทำเช่นไรได้? รีบกลับจวนแล้วเอาความสงสัยของข้าไปบอกให้มู่หรงฉีได้รู้ดีกว่า มิว่าจะเป็นเช่นไร ให้เขาระวังตัวไว้ก็ดี”

นี่เป็นเรื่องสำคัญ โฉวซือเส่าก็มิได้พูดเล่นอีก เพราะกังวลเรื่องความปลอดภัยของเหลิ่งชิงฮวน จึงไปส่งนางจนถึงประตูจวน เฝ้ามองนางเข้าประตูใหญ่ของจวนไปแล้ว ถึงจะจากไปพร้อมเสวียนจีจือ

เมื่อเหลิ่งชิงฮวนเข้าประตูจวนมา ก็พบกับโตวโตวที่พุ่งมาด้วยขอบตาที่แดงระเรื่อ

“คุณหนูไปไหนมาเจ้าคะ”

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกฉงนเล็กน้อย “ข้าออกไปพักผ่อนหย่อนใจมา เป็นกระไรไป? ใครทำให้เจ้าคับข้องใจรึ?”

โตวโตวสูดจมูกอย่างไร้ประโยชน์ “บ่าวได้ยินทหารอารักขารายงานว่าคุณหนูหายไป อาจจะหนีออกจากบ้านไปแล้ว ท่านอ๋องก็รีบออกไปหาคุณหนู ไปตั้งนานแล้วก็ยังมิกลับมาเลยเจ้าค่ะ บ่าวคิดว่าคุณหนูมิต้องการบ่าวแล้วจริงๆ ถ้าคุณหนูจะไป ก็ต้องพาบ่าวไปด้วยนะเจ้าคะ”

เหลิ่งชิงฮวนใจเต้น ยกมือขึ้นมาลูบหัวนาง “เมื่อก่อนคุณหนูของเจ้าเป็นแค่นกพิราบ แม้ว่าจะบินได้มิไกล อย่างน้อยก็ยังกระพือปีกบินได้ แต่ตอนนี้ จริงๆ แล้วข้าเป็นแค่เป็ดตัวหนึ่ง จะบินไปไหนได้เล่า?”

โตวโตวถูกนางหยอกล้อจนหัวเราะลั่น “คุณหนูมิโกรธแล้วใช่หรือไม่?”

เหลิ่งชิงฮวนฮึดฮัด “ทำไมจะมิโกรธล่ะ? แต่เพราะมีธุระ ก็เลยมิได้นึกถึงเรื่องนี้น่ะสิ!”

นางพาโตวโตวเดินตรงกลับไปที่ตำหนักฉาวเทียน หลังจากนั้นก็ค้นหาไปรอบๆ หยิบภาพเหมือนของเจ้าสำนักอินทรีในกล่องเครื่องประดับของตนออกมา และจ้องมองไปที่แหวนปานจือบนมือของเขาอยู่นาน