ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 418

“เกรงว่าวันนี้จะมิได้น่ะ ข้ายังมีธุระที่ต้องทำ วันหลังจะส่งคำเชิญไปก็แล้วกัน คุณชายฉีก็ต้องตอบรับคำเชิญอย่างแน่นอน อย่าปฏิเสธข้าเชียว” โฉวซือเส่าพูดแก้ตัว

“แน่นอนๆ ” ฉีจิ่งอวิ๋นพยักหน้า “ถ้าเช่นนั้นจะให้ข้าไปส่งพี่สะใภ้กลับจวนหรือไม่ บังเอิญผ่านไปทางเดียวกัน”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้า “มีเขาอยู่แล้ว ข้ามิได้ขอ เขาจะไปส่งข้าถึงประตูจวน มิรบกวนเจ้าหรอก”

ฉีจิ่งอวิ๋นเบิกตากว้าง “พี่สะใภ้โหดร้ายเช่นนี้ มิกลัวท่านพี่จะเห็นแล้วเอาเขาตายรึ? คราก่อนข้าก็ได้บทเรียนเปื้อนเลือดไปแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนพูดอย่างฮึดฮัด “วันนี้ข้าตั้งใจโกรธเขา ก็เลยสองจิตสองใจว่าจะปั่นหัวเขาเล่นดีหรือไม่?”

“ท่านพี่ทำให้เจ้าโกรธอีกแล้วรึ?”

เหลิ่งชิงฮวนกัดฟัน “มากกว่าโกรธได้หรือไม่? ข้าโมโห หากมิใช่แค่คิดเพียงว่าจะเผาจวนเขา ข้าจะออกมาทำไมกัน? มิพูดก็ดีอยู่แล้ว พอพูดแล้วก็โมโหเป็นบ้า”

นางหันหลังกลับขึ้นรถม้าของโฉวซือเส่า “เราไปกันเถอะ!”

โฉวซือเส่าหันไปยักไหล่ให้ฉีจิ่งอวิ๋น บ่งบอกเป็นเชิงว่า “อย่ายั่วยุ” หลังจากนั้นก็เขย่งปลายเท้าเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปนั่งข้างหน้ารถม้าอย่างพริ้วไหวและออกคำสั่งกับเสวียนจีจือ “ไปได้!”

เสวียนจีจือรีบยกแส้ฟาดทันที ผ่านฉีจิ่งอวิ๋นเข้าเมืองมุ่งตรงไปที่จวน

โฉวซือเส่าถามผ่านม่านรถ “ให้ข้าไปส่งเจ้าถึงหน้าประตูจวนจริงๆ รึ? เมื่อครู่นี้มิใช่ว่ากลัวเราสองคนเจอหน้าแล้วตีกันหรอกหรือ?”

เหลิ่งชิงฮวนที่อยู่ในรถม้าเงียบอยู่นาน

โฉวซือเส่าเปิดม่านรถและหันกลับไปมองด้านหลัง “เป็นอันใดไป?”

เห็นเหลิ่งชิงฮวนเอียงศีรษะไปด้านหลังพิงกับผนังรถ หลับตาลงเล็กน้อย คิ้วสวยขมวดเป็นปม ราวกับกำลังครุ่นคิดเรื่องบางอย่างที่คิดเยี่ยงไรก็มิเข้าใจ

เมื่อได้ยินโฉวซือเส่าซักไซ้ นางก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ใช้ปลายนิ้วจับที่หว่างคิ้ว ใบหน้าจริงจัง “ข้ากลัวว่าข้าจะตายระหว่างทางกลับไปที่จวนเองน่ะสิ”

น้ำเสียงของนางฟังเหมือนมิได้ล้อเล่น

โฉวซือเส่าขมวดคิ้วเล็กน้อย “หมายความว่าเยี่ยงไร? มีอันตรายรึ?”

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจออกมาเบาๆ “มิแน่ใจ แค่สงสัยน่ะ”

โฉวซือเส่าเปิดม่านรถแล้วมุดเข้าไปนั่งในตัวรถ “ฉีจิ่งอวิ๋นรึ? จู่ๆ เจ้านึกถึงอันใด?”

เหลิ่งชิงฮวนมองไปที่โฉวซือเส่า “ก่อนหน้านี้ข้าให้เจ้าของร้านหอหงปินลอกภาพวาดของเจ้าสำนักอินทรีทองให้ข้า ข้าสังเกตเห็นว่า เจ้าสำนักนั่นสวมแหวนปานจือลายนกยูงสีน้ำเงินที่นิ้วหัวแม่มือ ตอนนั้นข้ามิได้สนใจมันนัก แต่เมื่อครู่นี้ข้าพบสิ่งที่เหมือนกันบนมือของฉีจิ่งอวิ๋น”

“แค่นั้นน่ะรึ?” โฉวซือเส่าอดมิได้ที่จะหัวเราะออกมา “ก็แค่แหวนปานจือวงเดียว มีเหมือนกันถมเถไป ดูเหมือนจะทำให้เจ้ากลัว”

สีหน้าของเหลิ่งชิงฮวนดูมิได้เล็กน้อย “ถ้ามันแค่เหมือนก็ดี ยิ่งข้าคิดเรื่องพวกนี้ ก็ยิ่งกลัว รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้”