ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 430

ฉีจิ่งอวิ๋นยกมือขึ้นสกัดจุดเหลิ่งชิงฮวนอย่างไม่ลังเล ทำให้ร่างกายของเหลิ่งชิงฮวนชาหนึบไปทั้งตัวและพูดอะไรไม่ออก

เธอคาดคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าฉีจิ่งอวิ๋นจะมีลูกไม้นี้ด้วย ในใจถึงกับร้อนรนขึ้นมา

ฉีจิ่งอวิ๋นลุกตัวขึ้น แล้วเดินไปที่หน้าต่าง ไอ้บ้าเมื่อวานคนนั้นกระโดดลงมาจากหลังคา และรายงานว่า “ดูเหมือนว่าคนของท่านอ๋องฉีจะมาที่นี่”

ฉีจิ่งอวิ๋นหรี่ตามองอย่างจริงจัง “มากันกี่คน?”

“มีแค่สามคน ดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจจะมา”

“ถ้าเช่นนั้นให้แม่จ้าวออกหน้าไล่พวกเขาไป หากพวกเขาเกิดสงสัยขึ้นมาก็ให้ฆ่าปิดปากทันที อย่าได้ทิ้งไว้ให้เกิดปัญหาทีหลัง”

ไอ้บ้านั้นขานรับทันที

ที่นอกเรือน เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรื่อย ๆ “แม่จ้าว ข้าเอง หลี่ซื่อ! รีบเปิดประตู”

แม่จ้าวขานรับเล็กน้อย “มาแล้ว ๆ”

นางวิ่งออกมาจากห้องครัวอย่างตื่นตระหนก ไอ้บ้านั่นยืนอยู่ข้างหลังถือหน้าไม้ขนาดเล็กเอาไว้อยู่ในมือ เขาเล็งไปที่หัวใจด้านหลังของนาง “ไปสิ จำเอาไว้ให้ดี อย่าได้เล่นลูกไม้ตุกติกอะไร ไม่งั้นอาจจะทำให้คนของเจ้าทิ้งชีวิตที่นี่เสียเปล่า”

แม่จ้าวหันหน้าไปมองเขาเล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปเปิดประตูที่ลานบ้านและขวางเอาไว้หน้าประตู จากนั้นก็ทำเป็นยกมือขึ้นจัดแจงมวยผมที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย แล้วขวางทางเดินของทั้งสามคน

“ที่แท้เป็นเจ้าเองเหรอหลี่ซื่อ ทำไมถึงขึ้นมาบนภูเขาตั้งแต่เช้าตรู่เล่า? หรือว่าท่านอ๋องมีคำสั่งอะไรหรือ?

หลี่ซื่อชำเลืองมองนางเล็กน้อย “พวกเรามาตามหาพระชายา หลายวันมานี้นางเคยมาที่นี่บ้างหรือไม่?”

แม่จ้าวส่ายหน้าโดยไม่แม้แต่จะคิด “ไม่มีนะ หลายวันมานี้มีหิมะตกจนปิดทางบนภูเขา พระชายาท้องโตขนาดนั้นจะมาที่นี่ได้อย่างไร? หลายวันก่อนก็มีคนมาถามเช่นกัน ทำไมยังหากันไม่เจออีกหรือ?”

หลี่ซื่อกระวนกระวายเล็กน้อย “นั้นนะสิ ได้ยินมาว่าถูกคนของเฟยอิงเว่ยจับตัวไป ท่านอ๋องร้อนใจจนใกล้จะบ้าตายอยู่แล้ว ให้พวกเราออกค้นหาให้ทั่วติดต่อกันหลายวันหลายคืนแล้ว แม้แต่หิมะตกก็ไม่หยุดที่จะค้นหา ขาของพวกเราวิ่งจนจะหักอยู่แล้ว”

แม่จ้าวยกมือขึ้นเพื่อช่วยปัดเศษหิมะที่ตกอยู่บนไหล่ของเขา “ข้าเข้าใจแล้ว ถ้าหากข้าพบพระชายา จะรีบรายงานให้ท่านอ๋องทราบ พระชายาเป็นคนดี พวกเจ้าเองก็ต้องพยายามอย่างเต็มที่ในการตามหาพระนาง อย่าได้ทำขอไปที ถ้าเช่นนั้นข้าก็ไม่เชิญพวกท่านเข้ามาพักแล้วล่ะ”

หลี่ซื่อพยักหน้า “ถ้าเช่นนั้นพวกเราขอตัวกลับก่อน จำไว้นะ หากมีเบาะแสอะไรรีบให้พี่เฉินเข้าเมืองมาแจ้งทันที”

แม่จ้าวยกมือขึ้นและโบกมือให้พวกเขา “ไปเถอะ ๆ”

หลี่ซื่อและคนอื่น ๆ หันหน้ากลับไปทันที จากนั้นก็พลิกตัวขึ้นมาและสะบัดบังเหียนม้า “พวกเราไปเถอะ”

หันหัวม้าไปอีกท่างและเดินกลับไปยังทางที่มาฝุ่นตลบอบอวลไปทั่ว

แม่จ้าวจึงปิดประตูเรือน และหันมารายงานไอ้บ้านั้น “ไปไกลแล้ว”

ไอ้บ้านั้นกระโดดลงมาจากบนหลังคา มองไปยังทิศทางของคนพวกนั้นที่จากหายไปอยู่นาน จากนั้นจึงหันหน้าไปขอคำแนะนำจากฉีจิ่งอวิ๋น ฉีจิ่งอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เวลาไม่เคยคอยท่า รีบไปเตรียมรถ ออกเดินทาง”

หลี่ซื่อและคนอื่น ๆ ขี่ม้าเลี้ยวตรงถนนบนภูเขา พริบตาเดียวบนหลังม้าตัวหนึ่งก็ว่างเปล่า

หลี่ซื่อทิ้งม้า และวิ่งไปบนภูเขาสักครู่ จากนั้นก็มาหยุดในจุดที่ลับตาคนและลดเสียงลง “ท่านอ๋อง ๆ”

มู่หรงฉีกับโฉวซือเส่าปรากฏตัวต่อหน้าเขาในเวลาเดียวกัน รวดเร็วเหมือนดั่งสายฟ้า

“เป็นอย่างไรบ้าง? พระชายาอยู่ที่บ้านพักบนภูเขาใช่หรือไม่?”