ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 434

หมอใหญ่พูดออกมาอย่างลำบากใจเล็กน้อย “ประเด็นหลักก็คืออาการของโรคนี้ค่อนข้างซับซ้อน พวกกระหม่อมเองก็ไม่กล้ารับประกันว่าหากกินยานี้เข้าไปแล้วจะช่วยรักษาได้”

“ถ้าหากไม่มั่นใจเช่นนั้นพวกเจ้าทั้งหลายก็ทดลองดูก่อนแล้วค่อยถวายให้พระชายากิน” ฮ่องเต้มีรับสั่ง

พวกหมอหลวงทั้งหลายต่างพากันกลุ้มใจอย่างมาก พวกเขาไม่ได้กลัวที่จะทดลองกิน แต่ประเด็นสำคัญก็คือไม่มีใครในที่นี้เคยเป็นโรคนี้มาก่อนนะสิ?

รองแม่ทัพอวี๋นึกถึงหนูทดลองอย่างฉีจิ่งอวิ๋นได้ขึ้นมา จึงเอ่ยพูดออกมาอย่างระมัดระวัง

เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายจึงเริ่มวางใจและเริ่มลงมือได้ ต่างพากันรวบรวมสติปัญญาของแต่ละคน และสั่งให้ขันทีทั้งหลายไปต้มยามาคนละหนึ่งชาม ต้มมาได้ทั้งหมดหกชาม จากนั้นก็ทำการบีบจมูกฉีจิ่งอวิ๋นแล้วกรอกลงไปให้เข้าดื่ม กรอกลงท้องจนพุงกางไปเลย ดื่มให้มากกว่าฟองสบู่เมื่อวานเสียอีก

หลังจากดื่มเข้าไป ได้ยินเสียงท้องของเขาร้องครวญครางและได้ดันกลิ่นเน่าออกมา แต่ก็ยังคงไม่ฟื้นขึ้นมา เห็นได้ชัดว่ายาหลอนประสาทที่ถูกปรับปรุงโดยเหลิ่งชิงฮวนนั้นมีฤทธิ์ร้ายกาจมากมายเพียงใด

ในสามคนนี้คนที่ตื่นขึ้นมาก่อนเป็นคนแรกก็คือโฉวซือเส่า

ประการแรกก็คือเขามีวรยุทธ์สูงส่งและอีกประการก็คือตัวเขายืนอยู่ข้างนอกรถจึงสูดยาลงไปเพียงเล็กน้อย

แน่นอนยังมีเหตุผลสำคัญอีกประการหนึ่งก็คือ มู่หรงฉีมัวแต่เป็นห่วงภรรยาขอตัวเองเท่านั้น ปล่อยทิ้งเขาท่ามกลางหิมะอยู่เป็นเวลานาน จนร่างกายแข็งอยู่ครึ่งค่อนวัน แต่เพื่อความเท่แล้วเขายอมที่จะหนาวตาย ถึงกลับโยนเสื้อกันหนาวหนังแกะที่ทนต่อความหนาวได้มากที่สุดทิ้งไปแล้ว จึงต้องทนหนาวเหน็บอย่างนั้นจนตื่นขึ้นมาเอง

เขาลืมตาขึ้นมาประโยคแรกที่ถามก็คือ “พระชายาล่ะ?”

“ถูกท่านอ๋องฉีพาตัวกลับไปแล้วขอรับ”

“มู่หรงฉีล่ะ?”

ลูกน้องมองเขาอย่างเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย รู้สึกว่าเขาอาจจะสมองเบลอไปแล้ว “ท่านอ๋องฉีพาพระชายาฉีกลับไปแล้ว”

“ฉีจิ่งอวิ๋นล่ะ?”

“คนของท่านอ๋องฉีพาตัวกลับไปแล้วขอรับ”

“แล้วทิ้งข้าเอาไว้คนเดียวงั้นสิ?”

ลูกน้องมองเขาอย่างเห็นอกเห็นใจอีกครั้ง “โชคดีที่พวกเราตามมาด้วยขอรับ”

ไม่เช่นนั้นก็คงกลายเป็นศพในสถานที่อันเวิ้งว้างแห่งนี้ไปแล้ว

โฉวซือเส่าแอบด่าในใจเงียบ ๆ “ถ้าเช่นนั้นพระชายาไม่เป็นไรอะไรใช่หรือไม่?”

“พวกท่านทั้งสามคนล้วนสลบไปพร้อมๆกัน ได้ยินมาว่าตอนนี้พระชายาฉียังไม่ได้สติ ทำให้ท่านอ๋องฉีร้อนรนใจจนแทบจะเป็นบ้าแล้วขอรับ”

“ยังไม่ฟื้นหรือ?”

“ขอรับ สร้างความตกใจให้กับฝ่าบาทและไทเฮา จนต้องพาพวกหมอหลวงแห่มาตรวจอาการ และยังอารมณ์เสียเอามากๆขอรับ”

โฉวซือเส่าลุกขึ้นมาเพราะรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย อยากจะไปดูเหลิ่งชิงฮวนเสียหน่อย แต่เดินไปสองก้าวเท่านั้นก็ต้องเดินกลับมา

“เรื่องอะไรข้าต้องไปดูด้วย? ในเมื่อข้าปลอดภัยดี ก็แสดงให้เห็นว่ายานี้ต้องไม่เป็นไรแน่นอน ตัวข้าเองยังสามารถฟื้นขึ้นมาได้ ถ้าข้าไปละก็ มู่หรงฉีก็จะโล่งใจลงไม่ใช่หรอกหรือ? เดี๋ยวอีกสักพักถ้าหากมีคนจากจวนท่านอ๋องมาถามหาข้า ว่าข้าฟื้นแล้วหรือยัง เจ้าก็บอกพวกเขาไปว่า สภาพของข้าย่ำแย่มาก กระอักเลือดออกมาเยอะมาก เกรงว่าจะไม่ไหวแล้ว ข้าจะทำให้มู่หรงฉีกระวนกระวายตายไปเลย แม่งสิ ใช้จนหมดประโยชน์แล้วก็ถีบหัวส่งกันได้”

ลูกน้องไม่กล้าปฏิเสธ แม้จะรู้สึกว่าเจ้านายของตัวเองค่อนข้างงี่เง่า ใครที่ไหนจะสาปแช่งตัวเองว่ากำลังจะตายกันเล่า

โฉวซือเส่าเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง “มีความคืบหน้าเกี่ยวกับพรรคนกอินทรีบ้างหรือไม่?”

“รายงานนายท่าน พวกเราไม่พบสิ่งใดในบ้านพักบนภูเขาเลยและไม่พบสิ่งมีค่าอะไรด้วย เพราะว่ามีคนชิงลงมือก่อนพวกเราหนึ่งก้าวขอรับ”