ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 438

มู่หรงฉีพุ่งพรวดออกไปจากเรือนจื่อเถิงอย่างรวดเร็วราวกับกระโดดออกไป เขาตื่นเต้นจนหน้าผากเต็มไปด้วยแหงื่อ เขาวิ่งวนไปในจวนราวกับลูกข่างที่หมุนวนไปทั่ว

ความรู้สึกนี้เหมือนกับได้ขุดเจอเหมืองทองและกลายเป็นเศรษฐีในชั่วข้ามคืน เขาแทบรอไม่ไหวที่จะบอกให้โลกรู้ แต่ว่าไม่สามารถพูดออกมาได้เพราะกลัวว่าคนอื่นจะรู้

เขาอดกลั้นความพุ่งพล่านเอาไว้

องครักษ์ภายในจวนมองเขาอย่างบื้อใบ้และอ้าปากค้าง ท่านอ๋องของเขาเป็นบ้าไปแล้วหรือ ถึงได้ยกมือยกไม้แบบนั้นราวกับคนโง่ เขายังคงเป็นท่านอ๋องฉีที่คุมกำลังทหารนับพันอยู่ใช่ไหม?

คงไม่ใช่เพราะพระชายาเป็นลมจนไม่ได้สติเขาถึงได้ร้อนอกร้อนใจจากคุ้มดีคุ้มร้าย? ได้ยินมาว่าพอหากสมองมึนงงไปแล้วจะเหมือนกับผีบ้าอีกทั้งยังจำญาติตัวเองไม่ได้ ปกติตบสักก็ดีขึ้นแล้ว

แต่ว่าการตบหน้าครั้งนี้ไม่มีใครกล้าลงมือ ถ้าหากว่าท่านอ๋องสู้กลับล่ะ กายหยาบของพวกเขาคงห้ามเอาไว้ไม่ไหวแน่

มีคนมาหาท่านหมอเจียงกับท่านรองแม่ทัพสูงสุดอวี๋ “รีบไปดูเข้าขอรับ ท่านอ๋องของพวกเรารีบเสียจนแทบเป็นบ้าไปแล้ว”

ทั้งสองคนได้ยินว่าไม่ดีแล้วจึงรีบวิ่งไปหาอย่างลนลานและเดินไปตรงหน้าของมู่หรงฉี

มู่หรงฉีคว้ามือของรองแม่ทัพสูงสุดอวี๋เอาไว้และพูดออกมาอย่างกระตือรือร้นและจริงใจว่า “ตบหน้าข้าสักฉาด เร็วเข้า！ แรงๆเลย！”

เจ้าเด็กนี่เสียสติไปแล้ว

รองแม่ทัพสูงสุดอวี๋ยกมือขึ้นแล้วออกแรงแต่ก็ไม่กล้าตบลงไปบนหน้า เสียงดัง “ปัก” เขาตบไปลงบนหน้าอกของท่านอ๋อง

มู่หีงฉีเซแต่เขายังคงยิ้มออกมาอย่างโง่ๆ “เจ็บนิดหน่อบ เป็นความจริง ฮ่า ฮ่า ดีจริง”

ดูท่าว่าตีไปลงบริเวณหน้าอกจะไม่ค่อยได้ผล คนบ้านี่น่ากลัวเกินไปแล้ว

รองแม่ทัพสูงสุดอวี๋ถามอย่างสงสัยว่า “เกิดเรื่องน่ายินดีอะไรขึ้นหรือขอรับ”

“มีสิ มี” มู่หรงฉีดีใจจนดวงตาเป็นประกาย “แต่ข้าไม่พูด ไม่อย่างนั้นชิงฮวนฟื้นขึ้นมาแล้วข้าจะต้องโดนกระบองแร่ จำเอาไวว่าเดี๋ยวถ้าชิงฮวนจะโกรธอย่างพวกเจ้าก็ไม่ต้องเข้าไปห้าม ให้นางระบายออกมาเข้าใจไหม”

แน่นอนว่าต้องรู้ว่าพระชายาเวลาโมโหมีใครกล้าเข้าไปห้ามที่ไหนกัน เขารู้กันทั้งจวนอ๋อง

ครั้งแรกที่มองเห็นเขาถูกทุบตีท่านอ๋องฉีคงไม่ได้บ้าไปแล้วใช่ไหม ใชกระบองทุบคน บวกกับแรงของพระชายามีมากคงไม่ได้ทิ่มเขาจนเป็นรูพรุนหรอกใช่ไหม

ถ้าอย่างนั้นคงต้องรักษาให้อีกสักหน่อย?

รองแม่ทัพสูงสุดอวี๋หันหน้าไปสบตากับท่านหมอเจียง ท่านหมอเจียงเองก็พยักหน้าอย่างแข็งขันและอดไม่ได้ที่จะหลับตาลง

เป็นเพราะรองแม่ทัพสูงสุดอวี๋ง้างมือลงไปบนใบหน้าของมู่หรงฉีเข้าจริงๆ

มู่หรงฉีนั้นมีปฏิกิริยารวดเร็ว เขาหันข้างหลบได้ทันและหันไปมองรองแม่ทัพสูงสุดอวี๋เขม็ง “เจ้าทำอะไร”

“ได้สติแล้ว? กระหม่อมนึกว่าท่านอ๋องวิตกกังวลมากจนเกินไป”

“เจ้าสิที่กังวลมากเกินไป”

หัวใจของมู่หรงฉีเต็มไปด้วยความตื่นเต้นแต่ยังไม่สามารถแบ่งปันให้คนอื่นรับรู้ได้เขาจึงรู้สึกอึดอัดใจ แต่ถ้าหากพูดออกมาเรื่องเขาจก็จะกลายเป็นเรื่องตลกแห่งปีและต้องรู้กันไปทั่ว

อย่างไรเสียนี่ก็เป็นการนอนกับภรรยาตัวเองแต่ภรรยาเข้าใจผิดว่าเขาเป็นคนอื่นไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะทำได้

เขาออกแรงกำหมัดเอาไว้แน่น เขายิ้มแก้มแทบปริ แล้วยกมือขึ้นมาดึงรองแม่ทัพสูงสุดอวี๋ไปอีกด้าน “ข้าบอกเจ้าไป เจ้าก็ไม่เข้าใจหรอก เจ้ามันโง่”

รองแม่ทัพสูงสุดอวี๋เกาหัวอย่างสงสัย ท่านหมอเจียงเองก็สูดหายใจเข้าลึก “นิสัยของท่านเปลี่ยนไปมาก หรือว่าจะถูกผีสิงกันขอรับ”

มู่หรงฉีไม่มีเวลามาสนใจทั้งสองคนแล้ว เขารีบบุกเข้าไปในตำหนักเฉาเทียนอย่างรีบเร่ง และรู้สึกตื่นเต้นราวกับว่ารูขุมขนทั้งร่างได้เปิดออก

เขาเชื่อมั่นว่าการคาดเดาของเขานั้นจะต้องไม่ผิดพลาดแน่ จะต้องเป็นชิงฮวนไม่ใช่คนอื่นอีก！ ตัวเขาช่างมีตาแต่หามีแววไม่ถึงได้เห็นว่านางคือเหลิ่งชิงหลาง จนทำให้นางไม่สบายใจ

ชิงฮวนสิถึงจะเป็นผู้หญิงที่เขาอยากดูแลไปทั้งชีวิต เด็กในท้องของนางก็เป็นลูกของเขา ทำไมบนโลกใบนี้ถึงได้มีพรหมลิขิตที่ช่างบังเอิญแบบนี้กันนะ