ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 439

บนโลกใบนี้มีคำคำหนึ่งที่เรียกว่าพรหมลิขิต

มองไม่เห็น จับต้องไม่ได้ แต่กลับเป็นสิ่งที่ประหลาดที่สุดบนโลกใบนี้

ขอเพียงแค่มีพรหมลิขิตก็สามารถฟันฝ่าทุกอุปสรรคได้ทุกอย่าง ช่างน่าอัศจรรย์ใจ

ข้ากับชิงฮวนก็น่าจะเป็นเช่นนั้น

เมื่อฟันเฟืองของโชคชะตาหมุนเวียน แม้ว่ามันจะหมุนเป็นวงกลมพวกเราก็ยังสามารถเดินไปด้วยกันได้

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกับเหลิ่งชิงฮวน นางก็สามารถพูดโน้มน้าวและใช้คำพูดอันเฉียบคมโต้กลับของฑูตเมืองหนานจ้าวได้จนเขาตอบกลับไม่ถูก ข้าจะบอกว่าเด็กสาวคนนี้ห้ามเข้าไปแหย่นางเข้าอย่างเด็ดขาด ใครจะรู้กันเล่าว่าเสด็จย่าจะมอบนางให้กับข้าเป็นพระชายาฉี

สำหรับข้าแล้วผู้หญิงเป็นสิ่งที่จะมีหรือไม่ก็ได้ พวกนางเป็นภาระอีกทั้งยังทนรับดาบที่ยาวสามฟุตของข้าไม่ได้ พอนึกแล้วข้าก็ปวดหัว

เสิ่นหลินเฟิงกับพวกเหลี้ยกล่อมให้ข้าพาพวกเขาไปพบพระชายาฉีในอนาคต ในเวลานั้นข้าเพิ่งรู้จักกลุ่มของเฟยอิงเว่ย ตัวข้าคิดแต่เรื่องตีฟันรันแทง จึงไม่ได้สนใจเหลิ่งชิงฮวน

ยาวเดือนสามเมื่อดอกจื่อเถิงเบ่งบาน ฝนตกลงมาโปรยปรายไม่ขาดสาย ข้าที่ปลอมตัวเป็นเฟยอิงเว่ยเข้าไปอยู่ภายในและติดตามผู้นำลัทธิอินทรีทอง เมื่อเดินทางมาถึงสำนักแม่ชีหนานซาน ข้าก็ไม่เห็นเงาของเขาแล้ว ขณะที่กำลังตามหาเขาอยู่ไปทั่วนั้นเองชิงฮวนที่ได้มาพำนักค้างคืนที่สำนักแม่ชีก็เข้ามาในห้องโถงใหญ่

ข้ารีบร้อนในทันที และทำได้เพียงแค่ซ่อนตัวที่ด้านหลังของรูปปั้นหินเจ้าแม่หนี่วาห์เท่านั้น

ใครจะรู้กันเล่าว่าไม้จันทน์ของนางจะหล่นตกลงในกระเป๋า หลังจากที่จุดมันขึ้นแล้วกลิ่นธูปก็กระจายออกไป ข้ากับนางก็โดนยานี้พร้อมกัน

ในสำนักนางชีนั้นอันตรายมาก ข้าแยกไม่ออกว่านี้คือกับดักที่เฟยอิงเว่ยว่าเอาไว้หรือไม่ ข้าได้แต่แอบหวาดกลัวอยู่ภายในใจ

ชิงฮวนที่ได้ยินคำพูดลามกดังมาจากนอกห้องโถง นางก็รีบหลบไปข้างหลัง ตัวตนของข้าก็ถูกพบ ภายใต้สภถานการณ์ที่รีบเร่งนี้ข้ารีบดับเทียนและพาชิงฮวนออกไปด้านนนอกโถงและมุ่งไปยังด้านหลังภูเขา

ภายใต้ดอกจื่อเถิงและท่านกลางเสียงนกร้อง หนุ่มสาวอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขทั้งคืน

ข้าถามนางว่านางเป็นบุตรสาวบ้านไหน น้ำเสียงไพเราะของนางขาดเป็นช่วงๆ “เหลิ่ง..ชิง...” จากนั้นก็ขาดหายไป

เพียงแต่น่าเสียดายที่คืนนั้นมืดมิด ข้าจึงมองเห็นหน้าของชิงฮวนไม่ชัด จำไดพียงแค่ที่หน้าอกของนางนั้นมีปานรูปดอกบัวแดงอยู่ที่หน้าปกตอนที่ฟ้าแลบ

ข้าเองก็ไม่รู้ว่าสัญลักษณ์ดอกบัวแดงนั้นที่แท้แล้วคือสัญลักษณ์ดอกบัวแดงของหญิงสาวชางวัง ข้าเห็นมันเป็นแค่ปานสีแดงเท่านั้นและเอาแต่ฝังใจเรื่องนี้แอบซ่อมเอาไว้ในใจ

ต่อมาเหลิ่งชิงฮวนทนไม่ไหวจนสลบไป ข้าก็นำนางส่งกลับไปที่สำนักแม่ชี เดิมที่ข้าคิดที่จะรอให้นางฟื้นขึ้นมาเพื่อถามถึงตัวตนของนางและเตรียมที่จะไปสู่ขอและรับผิดชอบนาน แต่ก็มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้น ในเวลานั้นเองข้าก็ได้เห็นร่องรอยของเจ้าลัทธิอินทรีทองอีกครั้ง

ข้าตามสืบเรื่องของเขาอยู่นาน ไม่ง่ายเลยที่จะได้เบาะแสของเขามา ดังนั้นในตอนนั้นเองก็ไม่ได้สนใจเหลิ่งชิงฮวนที่สลบอยู่อีกจากนั้นข้าก็นางไปไว้ในห้องพักห้องหนึ่งและลอบหนีออกไป เขาตามฉีจิ่งอวิ๋นออกจากสำนักแม่ชีและประมือกับเขา

พวกเราทั้งสองคนเติบโตมาด้วยกัน ในตอนนั้นเองข้าก็ได้เห็นเบาะแสจากวรยุทธิของเขาและสงสัยถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา ตอนนี้ฉีจิ่งอวิ๋นยังอยู่ในเมืองซีเฉิงที่อยู่ไกลออกไปจนข้าไม่สามารถยืนยันการคาดเดานี้ได้

ในเวลานั้นเองข้าก็ได้เบาะแสเพียงหนึ่งเดียวของเฟยอิงเว่ยมาจากสำนักแม่ชีหนานซาน ที่นั้นเป็นที่เดียวที่พวกเขาติดต่อกับคนหนานจ้าว ถ้าหากว่าเรื่องที่ข้าเคยไปที่สำนักแม่ชีหนานซานถูกเปิดเผยออกมาจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น แต่ใครจะรู้กันเล่าว่าคืนนั้นผงอภิรมย์จะมีที่มาเช่นนี้ นี่เป็นแผนการของเจ้าลัทธิอินทรีทองหรือเปล่า

อีกทั้งคนที่อยู่ในสำนักแม่ชีหนานซานล้วนเป็นคนของเฟยอิงเว่ย ข้าไม่จึงไม่สามารถไปสืบค้นฐานะของชิงฮวนอย่างเปิดเผยได้ ข้าจึงได้ส่งคนปลอมตัวไปเป็นผู้แสวงบุญเพื่อสืบข่าวจากแม่ชีในสำนัก คนในสำนักแม่ชีบอกกับข้าว่าคนที่อยู่ในห้องบูชาคืนนั้นคือเหลิ่งชิงหลางคุณหนูรองของจวนมหาเสนาบดี

ข้าไม่รู้เลยสักนิดว่าคืนนั้นชิงฮวนเองก็อยู่ในสำนักแม่ชีด้วย ดังนั้นข้าจึงทึกทักไปเองว่าคนที่อยู่กับข้าท่ามกลางดอกจื่อเถิงในคืนนั้นน่าจะเป็นเหลิ่งชิงหลาง

ข้าไปขอหลักฐานจากจวนมหาเสนาบดีด้วยตัวเอง ผลคือข้าได้เห็นเหลิ่งชิงฮวนผลักเหลิ่งชิงหลางลงน้ำเข้าพอดีจรทำให้เสื้อผ้าของเหลิ่งชิงหลางไม่เรียบร้อย บนหน้าอกของนางมีสัญลักษณ์ดอกบัวแดงแห่งความบริสุทธิ์นั้นข้าเองก็เดาไปเองว่ามันคือรอยปาน

ข้าช่วยเหลิ่งชิงหลาง นางมีทท่าทางขาดกลัวและพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ ข้าคิดแต่เพียงว่าชิงฮวนใช้ฐานะลูกสาวคนโต จึงเป็นการเลี่ยงไม่ได้ที่นางจะมีท่าทางหยิ่งผยองและโอหัง บวกกับคนเป็นพ่ออย่างมหาเสนาบดีเหลิ่งนั้นไม่ชอบนางอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นว่าปกติแล้วนิสัยนางเป็นอย่างไรก็หมดคำพูด

ดังนั้นข้าจึงยืนกรานที่จะยกเลิกการแต่งงานครั้งนี้และแต่งใหม่กับอีกคน แต่น่าเสียดายที่ไม่เป็นดังที่หวัง ใจของข้ารู้สึกอึดอีดและต่อต้านอย่างหนัก

ในคืนวันแต่งงานชิงฮวนได้คิดสั้นฆ่าตัวตาย หมอในจวนมาตรวจก็พบว่านางกำลังตั้งครรภ์

นางปากดี ยโสโอหัง เหลาะและและมีนิสัยใจคอโหดเหี้ยม นั่นเป็นความคิดแรกที่ข้ามีต่อเหลิ่งชิงฮวน ข้าจะให้ผู้หญิงแบบนี้เข้ามาในบ้านได้อย่างไรจะทำให้เกียรติยศของจวนอ๋องฉีต้องด่างพร้อย

เป็นเพียงแต่ได้พบหน้ากันที่จวนมหาเสนาบดี ข้าก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย นี่คือโทษที่นางมาหลอกลวงข้า ถ้าหากว่านางไม่ได้สมบูรณืแบบและเรื่องที่นางตั้งครรภ์ก่อนแต่งหลุดออกมา ชีวิตของนางก็นับว่าจบสิ้นกันแล้ว

เมื่อเทียบกับชีวิตหนึ่ง ข้าคิดว่าตัวเองนั้นต่อให้ได้รับคำแนะนำจากคนอื่นมาบอกให้ข้ารักอนุมากกว่าภรรยารอง จุดนี้มันคุ้มค่าที่จะเสีย

สำหรับคนที่เขารังเกียจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้แล้วไม่ว่านางจะพูดหรือจะทำอะไรก็ผิด ต่อให้นางจะมีความสามารถด้านวิชาแพทย์สูงส่งและเลื่องลือไปทั่วและช่วยชีวิตเสด็จย่าเอาไว้ได้ ข้าเองก็จะคิดว่านางมีเหตุจูงใจในการทำ รอให้นางฟื้นขึ้นมาแล้วเขาแทบรอไม่ไหวที่จะเข้าวังไปพร้อมกับนางและอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข

ถ้าหากว่านี่คือความอิจฉาของข้า ข้าก็ยอมรับ จิตใจของข้านั้นคับแคบและเจ้าเล่ห์เพทุบายจนเหลิ่งชิงฮวนรู้สึกอ่อนไหวจนไม่กล้าตรงไปตรงมากับข้า

สมควรแล้ว อีกทั้งท่าทีที่ข้ามีต่อเหล่งชิงหลางทำให้นางผิดหวัง

ข้านั้นรู้สึกผิดหวังกับเหลิ่งชิงหลางมาก โดยเฉพาะเมื่อข้ารู้ถึงวิธีที่นางใช้กับเหลิ่งชิงฮวน และไม่สามารถรู้ได้เลยว่านางนั้นได้ติดต่อกับผู้หญิงจากสำนักแม่ชี

แต่สิ่งที่รู้สึกต่อนางไม่ว่าอย่างไรก็คือความรู้สึกติดค้าง ต่อให้ตอนแรกคืนนั้นข้าจะไม่ได้ยินยิม แต่ข้าคิดว่านางได้เป็นคนของข้าแล้วข้าจึงควรรับผิดชอบนางและให้ชีวิตที่เหลืออยู่ของนางนั้นสงบและมีความสุข

ข้าไม่สามารถปฏิบัติต่อนางอย่างเพิกเฉยดังเช่นที่ปฏิบัติต่อจิ่นอวี๋ ต่อให้นางทำผิดข้าก็ทำได้เพียงแค่ว่ากล่าวตักเตือนขอแค่นางอยู่ในที่ของตัวเองก็พอและไม่หาเรื่องเหลิ่งชิงฮซนอีก และยินดีที่จะเห็บนางเอาไว้ที่จวนอ๋องฉี ในสายตาของคนอื่นข้าลังเลและไม่เด็ดเดียวต่องเหลิ่งชิงหลาง ดังนั้นนี่จึงเป็นสาเหตุที่ให้ให้เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกโกรธข้าใช่หรือไม่

ข้าไม่เคยกล้าสารภาพเลยว่าคืนนั้นที่สำนักแม่ชีหนานซานนั้นมีครั้งหนึ่งที่ชิงฮวนได้เกลียดแค้นเหลิ่งชิงหลางมาโดยตลอด เรื่องในคืนวันจงชิวนั้นนางมีปฏิกิริยารุนแรงแบบนั้นเขาก็กังวลว่านางจะเป็นกังวลอยู่ในใจ

ครั้งที่สองเป็นเฟยอิงเว่ย การกระทำของเหลิ่งชิงฮวนกับฉีจิ่งอวิ๋นนั้นควรที่จะเป็นความลับ เรื่องการคาดเดาและเรื่องที่ข้าสงสัยจะบอกให้นางรู้ไม่ได้ ข้าเข้าใจจิ่งอวิ๋นดี เขาฉลาดกว่าหลินเฟิงและข้าอีกทั้งเนื่องจากเหตุผลทางบ้านทำให้เขารู้จักการสังเกตคน อารมณืแม้เพียงเล็กน้อยเขาก็สามารถมองออกได้

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเรื่องความสัมพันธ์ของข้ากับจวนท่านเคานต์

การทำผิดทั้งหมดของเฟยอิงเว่ยนั้นคือโทษของการขายชาติที่ต้องประหารเก้าชั่วโคตร เมื่อไปสืบทั่วทั้งจวนท่านเคานต์แล้วผู้คนในจวนหลายสิบชีวิตรวมถึงเด็กน้อยที่บริสุทธิ์ก็ยากที่จะหนีโทษตายได้พ้น

ข้ายอมรับว่าตัวเองนั้นเห็นแก่ตัว ถ้าหากว่าเป็นไปได้ข้าจะฆ่าเฟยอิงเว่ยอย่างเงียบๆโดยไม่บอกใคร ไม่รายงานเสด็จพ่อเพื่อให้จิ่งอวิ๋นมีชื่อเสียงที่ขาวสะอาด

ดังนั้นสำหรับเรื่องเฟยอิงเว่ย เรื่องสำนักแม่ชีหนานซานเก็บเป็นความลับมาโดยตลอดไม่เคยสารภาพกับชิงฮวนเลย ข้ารู้สึกว่าทั้งหมดนี้นั้นไม่จำเป็น ใครจะรู้เล่าว่าเรื่องราวมันจะยิ่งหนักหนาไปกว่าเดิม

ทั้งสองคนเห็นได้ชัดว่าอยู่ใกล้กันแต่กลับตามหาอีกฝ่ายอย่างยากลำบาก

เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีความรู้สึกลึกซึ้งให้แก่กันมาตั้งแต่แรกแล้ว

เรื่องบังเอิญทั้งหมดที่พวกเราผ่านกันมาอย่างมีอุปสรรคและผิดพลาดนั้น วันนี้ในที่สุดก็เห็นทางสว่าง

ชิงฮวนรีบตื่นขึ้นมาเร็ว