ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 440

เรือนจื่อเถิง

เหลิ่งชิงหลางทรุดตัวกองกับพื้นน้ำตาของนางไหลอาบแก้ม น้ำเสียงของนางแหบพร่าและรู้สึกอับอายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

มีประโยคหนึ่งกล่าวไว้ว่าหาเรื่องใส่ตัว

นางใช้ทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้แต่งเข้ามาในจวนอ๋องฉีและกลายเป็นพระชายาของมู่หรงฉีอย่างถูกต้อง

ในตอนนั้นเพื่อรักษาชื่อเสียงชองฮูหยินใหญ่ของตนเอาไว้จินซื่อได้ให้คนไร้ค่าอย่างสามคนแม่ลูกที่เข้ามาในเมืองเพื่อตามหาพ่อ สุดท้ายกลับรักษาฐานะลูกสาวที่เกิดจากภรรยาหลักเอาไว้ไม่ได้

จินซื่อได้ปลูกฝังความคิดอย่างหนึ่งกับนางก็คือเหลิ่งชิงฮวนได้พรากทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของนางไปทั้งหมด ถ้าไม่ใช่เหลิ่งชิงฮวนตำแหน่งพระชายาฉีต้องเป็นขของนาง

ดังนั้นจินซื่อจึงได้วางเผนการที่เกิดขึ้นที่สำนักแม่ชีหนานซานในคืนนั้นเพื่อที่จะกำจัดเหลิ่งชิงฮวน ของเพียงแค่ไม่มีเหลิ่งชิงฮวนแล้วตำแหน่งนั้นย่อมต้องเป็นของนางอย่างแน่นอน

แต่ภายหลังจากที่แผนการล้มเหลวนางก็ใส่ร้ายเหลิ่งชิงฮวนและจงใจตกน้ำลงไปเอง หลังจากนั้นก็ขึ้นมาจากน้ำด้วยสภาพเสื้อผ้าหลุดรุ่ยเพื่อยั่วยวนมู่หรงฉ๊

ในตอนแรกทุกอย่างเป็นไปอย่างที่นางคาดหวัง แต่ใครจะรู้กันเล่าว่ามันจะกลายเป็นนางขุดหลุมฝังตัวเองและฝังกลบความสุขตลอดชิตของตัวเองไป

นางเข้าใจมาโดยตลอดว่าตัวเองอยากได้อะไรนางก็ต้องระมัดระวังและไม่เลือกวิธีการและวางแผนมาโดยตลอดจนมือของนางเหม็นกลิ่นคาวเลือด

วันนี้ความจริงปรากฏออกมาแล้ว มู่หรงฉีจากไปอย่างไร้เยื่อใย ดวงตาอันคมกริบของเขานอกจากความรังเกียจแล้วก็แฝงไปด้วยความเกลียดชัง เขาเกลียดนางมาเสียจนอยากจะบดขยี้นางให้เป็นศพไปในทันที

นางก็เหมือนกับหนอนแมลงที่กำลังดิ้นรนมีชีวิตที่ดิ้นอย่างไรความหวังสองครั้งก็ยอมแพ้ไป

ประตูถูกเปิดออก ลมหนาวพัดเข้ามาอย่างน่ากลัวและพัดกระจายความอบอุ่นออกไปจนทำให้นางอดที่จะตัวสั่นไม่ได้ จากนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นอย่างเหม่อลอย

ภายใต้ม่านหมอกน้ำตานางก็เห็นติงเซียงบ่าวรับใช้ถือถาดใบหนึ่งเข้ามาและหยุดอยู่ตรงหน้านาง ติงเซียงมองนางด้วยความสงสาร บนอาวุธขององครักษ์ที่ตามมาด้านหลังยังประดับไปด้วยผ้าไหมสีขาวที่ดูบาดตา

ติงเซียงกับองครักษ์ไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่จึงถามขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “พระชายารอง โปรดเขียนหนังสือยอมรับความผิดเถอะ”

ในถาดมีพู่กันกับกระดาษอยู่

เรื่องในบ้านไม่ควรแพร่ออกไป เด็กที่นางอุ้มท้องอยู่เป็นลูกของคนอื่น เพื่อรักษาหน้าตาของราชวงศ์มู่หรงฉีจึงทำได้เพียงแค่มอบผ้าขาวให้กับนางก็จบ

แต่เขาเองก็ต้องมีคำตอบให้กับจวนมหาเสนาบดีและพระชายาฮุ่ยเฟย นางได้เขียนหนังสือยอมรับผิดและประทับรอยนิ้วมือเรียบร้อยแล้วก็เพื่อให้ความตายของนางเป็นคำอธิบาย

เหลิ่งชิงหลางมองไปยังผ้าต่วนสีขาวในมือขององครักษ์อย่างไม่ยินยอม ไม่ยอมที่จะแพ้ให้กับเหลิ่งชิงฮวน ไม่ยอมที่จะสูญเสียมู่หรงฉี ไม่ยอมที่จะตายไปทั้งแบบนี้

น่าเสียดายที่ตั้งแต่นางตีตัวออกห่างจากญาติ ข้างกายนางก็ไม่ญาติคนไหนที่สามารถช่วยนางได้อีก

นางตัวสั่นหยักกายขึ้น และเค้นน้ำเสียงออกมาอย่างยากลำบาก “ได้ ข้าจะเขียน ส่งพู่กันมาสิ”

ติงเซียงวางถาดลงบนโต๊ะข้างตัว

ที่บนโต๊ที่เก็บเข็มเย็บผ้าเอาไว้อยู่ ในนั้นมีเสื้อผ้าของเด็กทารกที่ทำเอาไว้แล้วกว่าครึ่งวางอยู่ และกรรไกรทองแดงที่วางอยู่บนเสื้อผ้านั้น

ติงเซียงค้อมกายลงแล้วแผ่กระดาษออก เหลิ่งขิงหลางหยิบกรรไกรออกมาแล้วนาบไปที่ลำคอของติงเซียง

ติงเซียงไม่สามารถป้องกันตัวเองเอาไว้ได้เลยรู้สึกได้แต่เพียงความเจ็บปวดบนลำคอที่แท้นางก็ถูกกรรกไกทิ่มอยู่บนลำคอ นางตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี ทั้งร่างของนางสั่นเทิ้มและไม่กล้าต่อสู้

องครักษ์อยู่ห่างจากทั้งสองคนค่อนข้างไกลจึงลงมือได้ไม่ทัน

เหลิ่งชิงหลางขบกรามแน่นและพูดเน้นออกมาทีละคำออกคำสั่งกับองครักษ์ “ไปบอกกับมู่หรงฉีว่าข้ามีเรื่องอยากพูดกับเขา ถ้าหากเขาไม่มาข้าจะฆ่าติงเซียงเสีย”

องครักษ์เห็นท่าไม่ดีจึงไม่กล้าลงมือทำอะไร และวิ่งรุดออกไปจากเรือนจื่อเถิงจากนั้นก็ตรงไปที่ตำหนักเฉาพเทียน

ที่ตำหนักเฉาเทียน เหลิ่งชิงฮวนยังไม่ฟื้น มู่หรงฉีคอยเฝ้านางไว้ไม่ห่าง

เมื่อเขาใช้ปลายนิ้วสากไล้ไปบนใบหน้าของนาง ในเวลานั้นเหลิ่งชิงฮวนก็ขมวดคิ้วและมีปฏิริยากลับ เชื่อว่าไม่นานนางจะฟื้นขึ้นมา นี่ทำให้เขารู้สึกรอคอย

องครักษ์กรูเข้ามาด้านใน “ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง！”