ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 441

“แบบนี้สิถึงจะถูก” มุมปากของจิ่นอวี๋ยกยิ้มเล็กน้อยอย่างดูถูก “ลืมทุกอย่างที่ท่านพูดเมื่อครู่นี้ไปเสีย จำเอาไว้ว่าคนที่ท่านชอบคือเหลิ่งชิงหลาง เหลิ่งชิงฮวนเป็นนางปีศาจที่คบชู้ เป็นคนใจง่าย และไม่อยู่ในครรลองของสตรี เด็กที่อยู่ในท้องนั่นจะทำร้ายท่าน”

มู่หรงฉีพูดซ้ำออกมาอย่างเหม่อลอยว่า “นางเป็นนางีศาจ”

“ท่าจะต้องทำให้นางรู้สึกเหมือนอยู่ไม่สู้ตาย”

“อยู่ไม่สู้ตาย”

“เหลิ่งชิงหลางถึงจะเป็นผู้หญิงที่ท่านชอบ”

“เหลิ่งชิงหลางถึงจะเป็นผู้หญิงที่ข้าชอบ”

“ใช่แล้ว เจ้าต้องจำเอาไว้ตอนนี้ว่า เด็กที่อยู่ในท้องของเหลิ่งชิงฮวนเป็นลูกคนอื่น เด็กที่อยู่ในท้องของเหลิ่งชิงหลางถึงจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของ่ทาน”

ประกายในดวงตาของมู่หรงฉีค่อยๆหายไปและกลายเป็นความว่างเปล่า สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขามีความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ด้วยความรู้สึกเป็นศัตรูร้าย

ซึ่งหมายความว่าเขาถูกจัดการไปแล้วและสูญเสียความนึกคิดของตัวเองและกลายเป็นหุ่นเชิดในมือของจิ่นอวี๋

ในที่สุดจิ่นอวี๋ก็ยิ้มออกมาและออกคำสั่งอย่างอ่อนโยนกับมู่หรงฉี “หลับเสียเถอะ หลับไปแล้วตื่นขึ้นมาท่านจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมด”

มู่หรงฉีค่อยๆเอนตัวนอนลงบนเตียง

จิ่นอวี๋เอามือทาบอก ตัวของนางสั่นเล็กน้อยและล้มเซลงด้านข้างอย่างอ่อนแรง

“แค่นี่ก็เรียบร้อยแล้วหรือ” เหลิ่งชิงหลางดีใจในพริบตา

จิ่นอวี๋สูดลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเขาเป็นของเจ้าแล้ว”

“เขาจะว่าง่ายใช่ไหม”

จิ่นอวี๋ส่งอำพันก้อนนั้นให้กับนาง “ข้าไม่สามารถเปิดเผยฐานะของตัวเองได้จึงไม่สามารถอยู่ข้างกายเจ้าได้ตลอดเวลา ทำได้แต่เพียงลอบพบเจอ หินกักสัตว์นี้มีกำลังมหาศาลมา เจ้านำมันมาไว้ที่หน้าอกเขาก็จะฟังคำสั่งของเจ้า”

เหลิ่งชิงหลางรับมันเอาไว้และรู้สึกตื่นเต้นขึ้นในทันที

“ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ”

“ง่าย?” จิ่นอวี๋หัวเราะเสียงเย็น “ผู้ชายคนนั้นเป็นปีศาจ เขามีพลังจิตที่แข็งแกร่งและยากที่จะควบคุมความคิดของเขา ข้าลอบเตรียมการมาเป็นเวลานานเพื่อวันนี้ ทั้งธูป ทั้งหินวิญญาณบวกกับวิชาควบคุมวิญญาณของข้า ข้าลำบากมาตั้งมาแต่เจ้ากลับบอกว่าง่ายงั้นหรือ

อีกทั้งข้าก็ไม่กล้ารับประกันว่าเขาจะเชื่อฟังคำสั่งของเจ้าอย่างว่าง่าย สิ่งที่ข้าต้องการคือกำจัดเหลิ่งชิงฮวน หลังจากนี้จะทำให้เขาเปลี่ยนใจได้หรือไม่นั้นก็อยู่ที่ความสามารถของเจ้าแล้ว

“งั้นเจ้าล่ะ หรือว่าเจ้าไม่คิดอะไรกับเขาเลย ข้านึกว่าเจ้าจะอาศัยโอกาสนี้เพื่อให้เขามาอยู่ในกำมือของเจ้า”

จิ่นอวี๋ได้ยินประโยคนี้แล้วใบหน้าของนางก็ดุร้ายขึ้น ดวงตาของนางหรี่เล็กลงราวกับว่ามีสายตาของความเกลียดชังพร้อมจะยิงออกไปและแฝงไปด้วยความเกลียดชัง

“ข้าไม่ได้รักเขาแล้ว ข้ามีแต่ความเกลียด！ ข้ากลับเมืองมาด้วยสภาพย่ำแย่ ตัวข้ามีเป้าหมายเดียวคือการแก้เค้น เจ้าวางใจเถอะข้าไม่แย่งมู่หรงฉีกับเจ้า”

เหลิ่งชองหลางมองนางอย่างค้นหา ข้าสงสัยมากว่าเจ้าหนีออกมาจากการควบคุมตัวของคนมั่วเป่ยได้อย่างไร หลังจากนั้นก็กลับมาที่เมืองเหลวงอย่างปลอดภัย? ทำไมที่ทางมั่วเป่ยถึงได้ไม่มีข่าวเรื่องการหายตัวไปของเจ้ากัน“

เหลิ่งชิงหลางลอบกำมือของตัวเองแน่น นางรู้ว่าการเจรจากับคนชั่วเป็นเรื่องอันตรายมาก แต่ตัวนางเองก็ไม่เหลือตัวเลือกอื่นแล้วจริงๆ เพื่อให้มีชีวิตต่อไปนางต้องไปตายเอาดาบหน้าก่อน

ตอนนี้จะทำให้จิ่นอวี๋ไม่พอใจไม่ได้

ข้าไม่เชื่อหรอกว่าบนโลกใบนี้จะมีแค่เจ้าที่รู้วิชาควบคุมวิญญาณ มันคงจะมีโอกาสที่ทำให้ข้าได้หักหลังผู้มีพระคุณอย่างเจ้า

สีหน้าของนางเปลี่ยนไปและเปลี่ยนน้ำเสียงในการพูด “อย่าพูดอะไรไม่น่าฟังแบบนั้นสิ ถ้าหากว่าข้าไม่ดีชีวิตของเจ้าก็คงจะรักษาเอาไว้ไม่ได้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ ระหว่างพวกเราเองก็ไม่ได้มีความแค้นหรือเกลียดชังอะไรกันมากมายที่จะทำให้เจ้าต้องไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดีนี่ ขอแค่ควบคุมมู่หรงฉีและกำจัดเหลิ่งชิงฮวนจนข้าได้ตำแหน่งพระชายาฉีมาข้าก็ไม่มีอะไรต้องกลัวข้าจะมอบฐานะที่สามารถให้เจ้าอยู่เปิดตัวต่อหน้าสาธารณะชนได้และมีวันคืนที่ดีไปอย่างยาวนาน”

จิ่นอวี๋ยิ้มเย็น

เหลิ่งชิงหลางพูดได้ถูกต้องวันคืนที่ดีนั้นยาวนาน วิชาควบคุมวิญญาณของนางไม่เพียงแค่ทำให้มู่หรงฉีงงงยแต่ยังสามารถทำให้เหลิ่งชิงหลางงงงวยได้ด้วยเช่นกัน จวนอ๋องฉีก็จะกลายเป็นของนาง

ทั้งสองคนมีจิตใจชั่วช้าและต่างคนต่างเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่ว่าการกำจัดเหลิ่งชิงฮวนนั้นเป็นแผนการก้าวแรกของทั้งสองคน！

บ่าวรับใช้ในจวนอ๋องฉีล้วนรู้สึกแปลกใจ ก่อนหน้านี้เป็นเพราะพระชายาหมดสติไปท่านอ๋องฉีที่ร้อนรนจู่ๆกลับไม่ร้อนใจอีกแล้ว

ไม่เพียงแต่ไม่ร้อนใจแต่กลับยังหาความสุขอยู่ในเรือนจื่อเถิง

เหล้าชั้นดีถูกส่งเข้าไป ที่ด้านในเรือนจื่อเถิงมีเสียงพินดัง ที่แท้ท่านอ๋องเองก็พักผ่อนแบบนี้เป็นด้วย

ส่วนพระชายาที่นอนหมดสติอยู่นั้นท่านอ๋องก็ไม่ได้พูดหรือถามอะไรถึงนางและไม่สนใจนางเลยสักนิด

มีคำกล่าวว่าหากพ่อแม่ป่วยบุตรต้องให้การปรนนิบัติ หรือว่าพระชายาฉีหมดสติไปสองวันท่านอ๋องก็ทนความเหงาไม่ไหว และไม่เชื่อฟังนางแล้ว?