ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 445

เหลิ่งชิงฮวนกำมือแน่น พลันสูดลมหายใจเข้าลึก “มู่หรงฉี ท่านกับหม่อมฉันอยู่ด้วยมานานขนาดนี้ หม่อมฉันปฏิบัติต่อท่านอย่างไรท่านไม่เข้าใจเลยหรือ ”

มู่หรงฉียิ้มเหยาะ สายตาที่มองไปยังนางเย็นเยือกไร้อุณหภูมิ

“เจ้าควรพูดเรื่องความรักด้วยหรือ”

คำพูดนี้ทำให้ฉีจิ่งอวิ๋นชะงัก ภาพความประทับใจในความทรงจำมู่หรงฉีเชื่อฟังเหลิ่งชิงฮวนเหมือนกับเด็กเล็กมาโดยตลอด ทำไมวันนี้เอ่ยคำพูดไร้ไมตรีจิตออกมาได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำพูดนี้แฝงการดูหมิ่นกับการเสียดสีอยู่ด้วย ซึ่งนั่นไม่เคยปรากฏออกมาจากการแสดงสีหน้าของเขามาก่อนเลย

ถึงแม้ว่าเมื่อครู่เหลิ่งชิงฮวนจะโดนมู่หรงฉีทำร้ายจนบาดเจ็บทั่วร่างกาย แต่ในใจยังคงมีความอบอุ่นเหลืออยู่เล็กน้อย ดังนั้นจึงมาหาฉีจิ่งอวิ๋นเพื่อหาคำตอบที่ตนเองต้องการ หวังว่ามู่หรงฉีจะทำแบบนี้แค่ชั่วคราว

ตอนนี้ ความเย็นชากับการไร้ความเมตตาของเขา ก็เหมือนกับตอนที่ตนเพิ่งจะแต่งงานเข้าจวนฉีอ๋อง ทุกอย่างย้อนกลับไปยังจุดกำเนิด หรือไม่แต่ก่อนตนแค่ใช้ชีวิตอยู่ในภาพลวงตาของคำพูดหวานๆ ที่เขาทักทอขึ้น ขณะนี้ในที่สุดก็ฉีกความจอมปลอมออกและเผยความเป็นจริงออกมาให้เห็นแล้วใช่ไหม

เหลิ่งชิงฮวนหันหลังและเผชิญหน้ากับเขาอย่างกล้าหาญ “มู่หรงฉี หม่อมฉันไม่เชื่อว่าท่านกับหม่อมฉันรักกันมานานเช่นนี้ ท่านจะมองข้ามได้ภายในเวลาไม่กี่วัน ยิ่งไม่เชื่อว่าท่านจะเมินเฉยหม่อมฉันเช่นนี้ บอกหม่อมฉันมา แท้จริงแล้วเพราะอะไร หม่อมฉันทำอะไรผิด เป็นเพราะว่าหม่อมฉันกับฉีจิ่งอวิ๋นอยู่ด้วยกันในที่พักบนเขาสองสามวันนั้นจริงๆ หรือ”

มู่หรงฉีหรี่ตาและก้มหัวลง จากนั้นค่อยๆ ยกมือขึ้นมาลูบหน้าของนาง เหลิ่งชิงฮวนไม่รู้สึกถึงความอ่อนโยนเลยสักนิด แต่กลับมีรอยยิ้มเหยียดหยามกระหายเลือดปรากฏบนริมฝีปากของเขา

“ใครอนุญาตให้เจ้าเรียกชื่อของบุคคลน่านับถืออย่างข้าห้วนๆ สตรีสกปรกอย่างเจ้าคู่ควรด้วยหรือ สตรีแพศยา ในท้องยังซ่อนเผ่าพันธุ์ป่าเถื่อนที่ไม่ทราบความเป็นมาเอาไว้ แค่ข้าคิด ก็รู้สึกสกปรก”

ใบหน้าของเหลิ่งชิงฮวนซีดลงทันที

“มู่หรงฉี หม่อมฉันขอถามท่าน ท่านยังจำปีนี้เดือนสาม สำนักแม่ชีหนานซาน ใต้โครงดอกจื่อเถิงคืนนั้นได้หรือไม่”

ดวงตาของมู่หรงฉีเกิดความสับสนชั่วขณะ มือที่ลูบไล้เหลิ่งชิงฮวนค่อยๆ ตอบสนองอย่างช้าๆ “เจ้ารู้เรื่องระหว่างข้ากับเหลิ่งชิงหลางได้อย่างไร คืนนั้นเจ้าเป็นคนปล่อยผงอภิรมย์ใช่หรือไม่”

น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นรุนแรงกะทันหัน ปลายนิ้วก็ออกแรงบีบคางของเหลิ่งชิงฮวนทันที

เหลิ่งชิงฮวนเจ็บจนน้ำตาซึมออกมา แต่กลับตัดใจลงมือกับเขาไม่ลง

เป็นเขาจริงๆ คืนนั้นเป็นเขาจริงๆ

เพียงแต่ ทำไมเขาถึงจำตนผิดเป็นชิงหลางล่ะ ซ้ำยังเอาความผิดของเหลิ่งชิงหลางมาวางบนหัวตนด้วย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

นางเปล่งคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก “มู่หรงฉี หม่อมฉันเอง ปล่อยหม่อมฉัน”

มือของมู่หรงฉีเริ่มสั่นเทาเหมือนกับร่อนรำข้าว ไม่รู้ว่ากำลังต่อสู้ดิ้นรน หรือว่ากำลังอดทน

ฉีจิ่งอวิ๋นฝืนลากโซ่ตรวนอันหนักอึ้งไปช่วยเหลิ่งชิงฮวนซึ่งเจ็บปวดจนแทบจะหายใจไม่ออกอย่างตรากตรำ และตำหนิด้วยความโกรธ “ท่านพี่ ท่านพี่บ้าไปแล้วหรือ ทำไมลงมือกับพี่สะใภ้เช่นนี้”

มู่หรงฉีบ้าไปแล้วจริงๆ พอเห็นฉีจิ่งอวิ๋นขวางอยู่ตรงกลางระหว่างเขากับเหลิ่งชิงฮวน ดวงตาสีแดง ก็เหมือนกับสิงโตโกรธจัด ภายในสมองเสียงท่องคาถาของจิ่นอวี๋ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า “นางเป็นสตรีสำส่อน ฆ่านาง ฆ่านางซะ!”

“เรื่องของพวกข้าสองคนยังไม่ถึงตาของเจ้าแทรกแซง!” ปีกจมูกมู่หรงฉีปิดเปิดพรึบพรั่บ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด “ข้าจะปฏิบัติต่อนางอย่างไร เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย ปวดใจหรือ”

“ในความคิดของข้า ท่านยังคงเป็นพี่ชายที่ชอบธรรม มีความรับผิดชอบ เป็นมู่หรงฉีที่ภายนอกเย็นภายในร้อน เป็นพี่ชายของข้าเสมอ! ทำไมท่านพี่ถึงระแวงพวกเราเช่นนี้ พี่สะใภ้รักท่านลึกซึ้ง ทำไมท่านพี่ถึงทำร้ายนางเช่นนี้”

“ไสหัวออกไป ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!”

คำพูดของฉีจิ่งอวิ๋นไม่เพียงแต่ทำลายอารมณ์ร้ายของเขาไม่ได้ แต่กลับทำให้เขาโกรธมากขึ้น