ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 448

“สั่งการองครักษ์อินทรีหรือ องครักษ์อินทรีโดนทำลายไปแล้วมิใช่หรือ” เหลิ่งชิงฮวนแปลกใจเล็กน้อย

“กระต่ายเจ้าเล่ห์มีสามโพรง องครักษ์อินทรีมีอยู่ทั่วฉางอัน จะโดนถอนรากถอนโคนง่ายแบบนั้นได้อย่างไร ได้ยินว่าหากใครได้รับตราประทับนั้น ก็สามารถกลายเป็นเจ้าสำนักอินทรีทองคนใหม่ได้อย่างไม่ต้องสงสัย

“ทำไมน่าจาอี๋นั่วถึงสนใจเรื่องพวกนี้ล่ะ” เหลิ่งชิงฮวนขมวดคิ้ว “นางกับองครักษ์อินทรีเกี่ยวข้องกันอย่างไรกันแน่”

โฉวซือเส่ากล่าวอย่างมั่นใจ “มีความเป็นไปได้เช่นนี้หรือไม่ น่าจาอี๋นั่วเป็นคนหนานจ้าว หรือไม่นางก็ร่วมมือกับฉีจิ่งอวิ๋นมาโดยตลอด และซื้อขายข่าวสารจากที่นั่น คราวนี้องครักษ์อินทรีโดนกำจัด แน่นอนว่าพวกนางต้องไม่พอใจ จึงอยากรับช่วงต่อ”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า “มีความเป็นไปได้สูง แบบนี้ก็สามารถอธิบายได้ว่าทำไมยางถึงจู่โจมข้าอย่างไม่มีสาเหตุ ซ้ำยังไม่ใช่บุญคุณความแค้นส่วนตน แต่เป็นจุดยืนของประเทศชาติ”

“ดังนั้น” โฉวซือเส่าเข้าใกล้นาง “ข้อมูลที่ราชสำนักเผาทิ้งพวกนั้นต้องไม่ใช่ของจริง ส่วนข้อมูลของจริงโดนฉีจิ่งอวิ๋นซ่อนไว้ในสถานที่ปลอดภัยแห่งอื่น เจ้ารู้หรือไม่ว่าตราประทับของเขาอยู่ที่ไหน”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไร ตราประทับเป็นแบบไหน”

“ไม่ใหญ่ อันเล็กนิดเดียว ด้านบนตราประทับเป็นลายนกอินทรี ข้ารู้เพียงเท่านี้”

“ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

นางรู้แล้วว่าใครบิดาผู้ให้กำเนิดเด็กภายในท้อง จึงไม่สนใจเรื่องขององครักษ์อินทรีอีกต่อไป

ราชสำนักฉางอันยุ่งวุ่นวายอย่างไร ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับตนแล้ว

โฉวซือเส่ามองเห็นหนังสือหย่าบนโต๊ะ เลยแย่งเอามา พลันทำเสียงแจ๊ะปาก “คิดได้แล้วหรือ ไม่ง่ายเลยจริงๆ คนอย่างมู่หรงฉี ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเจ้ากำลังทำอะไรกับเขา ไม่บริสุทธิ์ก็ปฏิบัติอย่างโหดร้ายทารุณใช่ไหม ข้าดูหน่อย…”

พูดมาได้ครึ่งเดียว ก็ชะงักทันที หนังสือหย่าภายในมือสั่นระริก “นี่เจ้าเอาจริงหรือ”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะขมขื่น “ไม่ได้หรือ”

“ไม่ใช่กระมัง” โฉวซือเส่ามองนางอย่างสงสัย “มู่หรงฉียั่วแหย่เจ้าขนาดนั้นเลยหรือ เจ้าหายตัวไปหลายวันนั้น เห็นเขาร้อนใจจนกระโดดขึ้นกระโดดลง เหมือนโดนขโมยหัวใจ ตับ ม้าม ไตและปอดอย่างไรอย่างนั้น เจ้าตัดใจจากไปได้อย่างไรกัน พวกเจ้าสองคนเป็นอะไรไป เหตุใดรอบราชสำนักถึงมีทหารเฝ้าอยู่มากมายเช่นนั้น ข้าปะปนเข้ามายากมากจริงๆ”

“จะเป็นอย่างไรเล่า ข้าโดนกักบริเวณน่ะสิ” เหลิ่งชิงฮวนพยายามพูดเบาๆ “จู่ๆ เขาก็เป็นประสาท ไม่มีเหตุผล ดังนั้นผู้ชายคนนี้ข้าไม่ต้องการแล้ว ซ้ำยังไม่อยากอยู่ในสถานที่เล็กๆ และต่อสู้กับพวกสตรีตลอดวันด้วย”

“แต่หนังสือหย่าของเจ้านี้” โฉวซือเส่าลูบจมูก “เขียนโหดเหี้ยมไปหน่อย หากฮ่องเต้มาเห็นเข้า ชีวิตของเหลิ่งชิงหลางต้องรักษาเอาไว้ไม่ได้แน่ ตลอดชีวิตของมู่หรงฉี เกรงว่าจะกลับตัวไปไม่ได้เสียแล้ว”

“นี่จะเอาให้ฮ่องเต้ดู มิฉะนั้นล่ะ ให้ข้าจากไปอย่างเศร้าซึม ส่วนพวกเขาสองคนดำรงอยู่ชั่วนิรันด์ ลอยนวลอย่างมีความสุขอย่างนั้นหรือ ไม่คลุกเคล้าไก่ก็หนี ไข่ก็แตก ข้าทนเสียเปรียบไม่ได้! ข้าจะให้มู่หรงฉีสวมหมวกเขียวให้ทุกคนได้รู้ อับอายและเสียอกเสียใจไปตลอดชีวิต”

“ชิ สตรีอย่างพวกเจ้า แสดงละครอย่างต่อเนื่อง หากพูดอะไรผิดไป หรือว่าง้อไม่ดี ก็จะก่อความวุ่นวายจนไก่กับสุนัขก็อยู่ไม่เป็นสุข บรรพบุรุษเช่นนี้อย่างไรข้าก็ไม่ดูแล ข้าเปลี่ยนใจแล้ว หากเจ้าหย่าจริงๆ อย่ามาพึ่งพาข้าล่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนไม่อยากพูดมาก และไม่อยากอธิบายด้วย นางเคยสงสัย และเคยให้โอกาสมู่หรงฉี น่าเสียดาย นางหาเหตุผลที่มู่หรงฉีทำร้ายตนไม่ได้เลย

นอกเสียจากเปลี่ยนใจ ไม่สิ ไม่เคยมีใจเลยต่างหาก จะเพราะอะไรเล่า

“ข้าทำได้เพียงพึ่งพาเจ้า ถึงแม้เจ้าจะไม่มา ข้าก็จะไปหาเจ้า” เหลิ่งชิงฮวนยักไหล่ “ช่วยข้าออกไปจากที่นี่”

“ในท้องของเจ้ายังซ่อนเผ่าพันธุ์ของมู่หรงฉีเอาไว้ จะหนีไปไหนได้ อย่าคิดเลย หลานชายคนเดียวของฮ่องเต้ ต่อให้พลิกฉางอันขึ้นฟ้า ก็ไม่มีทางปล่อยเจ้าไป นอกเสียจาก เจ้าปล่อยวางลูกคนนี้ได้”

“ดังนั้น เพื่อเก็บลูกคนนี้ไว้ข้างกาย ข้าจำเป็นต้องทำจิตใจให้สงบ” เหลิ่งชิงฮวนกัดริมฝีปากล่างเบาๆ ควักยาเม็ดออกมาจากแขนเสื้อ และยัดใส่มือของโฉวซือเส่า “ข้าแค่ทำแผนการที่เลวร้ายที่สุด หวังว่าเรื่องราวจะไม่แย่ถึงขั้นนั้น”

ด้านนอกยาเม็ดห่อด้วยกระดาษหนึ่งชั้น ด้านบนมีลายมือตัวอักษร โฉวซือเส่าเปิดออกอย่างสงสัย มองแวบเดียว ก็ชะงักทันที “นี่เจ้า…ใจร้ายเช่นนี้เชียวหรือ”

เหลิ่งชิงฮวนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ตรงลานบ้านด้านนอก แม่นมเตียวขวางเหลิ่งชิงหลางแสนเย่อหยิ่งเอาไว้

“พระชายารอง พระชายาของข้ากำลังพักผ่อนอยู่ เชิญกลับไปเถอะเพคะ”

เหลิ่งชิงหลางโกรธเล็กน้อย พยายามหายใจเข้า จากนั้นกล่าวอย่างลำพองใจว่า “ชัดเจนว่าท่านอ๋องโปรดปรานข้า ทะนุถนอมข้า ทำให้เจ้าอิจฉาแล้ว”

“ทะนุถนอมเจ้าแล้วอย่างไร เจ้าก็เป็นแค่ตัวสำรอง มีอะไรน่าอวดกับข้าหรือ”

“เจ้ายังอยู่ในความฝันแสนสวยงามของตนเองอีกหรือ เหลิ่งชิงฮวน ท่านอ๋องชอบมามาโดยตลอด อยู่กับเจ้า ก็เพื่อแก้แค้นที่เจ้านอกใจเขา”

เหลิ่งชิงฮวนยกมุมปากยิ้มเย้ยหยัน “ทำไมท่านอ๋องถึงแต่งเจ้าเป็นภรรยา เหลิ่งชิงหลาง เจ้ารู้อยู่แก่ใจ ทำไมต้องมาหลอกตัวเองและหลอกคนอื่นต่อหน้าข้าด้วย สวมรอยเป็นข้า เพื่อแลกกับความโปรดปรานหรือ”

เหลิ่งชิงหลางสายตาเป็นประกาย “เจ้ารู้หมดแล้วหรือ”

“หรือว่าข้าไม่ควรรู้ หากเจ้าไม่ขัดขวาง ความจริงคงจะปรากฏนานแล้ว”

เหลิ่งชิงหลางไร้ความหวาดกลัว “ไม่เลว ข้าไม่กลัวที่จะบอกท่าน เพราะว่าตอนนั้นท่านอ๋องเห็นแต้มงพรหมจรรย์ตรงหน้าอกของข้า ดังนั้นจึงเข้าใจผิดว่าข้าเป็นเจ้า จึงทอดทิ้งเจ้าเหมือนรองเท้าที่สึกแล้ว แต่บัดนี้เจ้ารู้แล้วจะมีประโยชน์อะไร ท่านอ๋องไม่มีทางเชื่อหรอก ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว ตอนนั้นเจ้าแย่งไปจากมือข้า ข้าจะแย่งกลับมาเช่นเดียวกัน ตอนนี้เจ้าส่งกุญแจของผู้ดูแลมาเถอะ”

“มีสิทธิ์อะไร” เหลิ่งชิงฮวนมองนางอย่างสงบ

“ท่านอ๋องยินยอมแล้ว”

“อยากได้ ก็ให้มู่หรงฉีมาเอา”

“เจ้าอย่าสุราคำนับไม่ดื่ม ดื่มสุราลงทัณฑ์”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเยาะ ข่มความโกรธนี้ไว้ในท้องมานานมากแล้ว

นางรวบรวมกำลังทั่วร่างกายมาไว้บนมือ พลันตบลงบนใบหน้าดีใจจนลืมตัวอย่างโหดเหี้ยม