ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 45

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มอย่างมั่นใจและพยายามอธิบายให้เข้าใจง่าย “ไม่ใช่ว่าไม่มีวิธี และไม่จำเป็นต้องทำอย่างที่ท่านพูด แต่ว่าอาจจะรู้สึกเจ็บปวดมาก ข้าต้องสอดท่อเข้าไปทางจมูกของท่านเพื่อดูดก้างปลาออกมา แล้วกินยาติดต่อกันไม่กี่วันก็จะหายดี”

สี่กงกงที่รู้สึกท้อใจเมื่อได้ยินว่าตนยังสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้ก็ตื่นเต้นขึ้นมา แต่ก็ไออย่างรุนแรงอีกครั้ง “จะกลัวเจ็บไปทำไม หากสามารถปรนนิบัติไทเฮาต่อได้ จะตัดเนื้อเฉือนกระดูกกระหม่อมก็ไม่กลัว”

เหลิ่งชิงฮวนตรวจร่างกายของเขาอีกครั้ง ก่อนจะกำชับให้เขางดน้ำงดอาหาร ส่วนเธอต้องไปเตรียมตัว

เมื่อออกมาจากห้องของสี่กงกงแล้วกลับไปที่วังฉืออัน มู่หรงฉีที่ยืนอยู่นอกตำหนักเมื่อเห็นเธอก็ขมวดคิ้ว “เป็นอย่างไร”

“พอได้”

“พอได้หมายความว่าอะไร”

“หมายความว่ายังช่วยได้ ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นเพคะ”

มู่หรงฉีมองเธออย่างไม่เชื่อ “เหลิ่งชิงฮวน หากเจ้าสามารถช่วยชีวิตสี่กงกงได้ เสด็จย่าของข้าก็จะยิ่งชอบเจ้า”

เหลิ่งชิงฮวนเงยหน้าขึ้น “ท่านอ๋องฉีหมายความว่าให้หม่อมฉันไม่สนใจคนที่กำลังจะตายต่อหน้าหรือเพคะ”

มู่หรงฉีสะอึก โดนตอกกลับจนพูดไม่ออก

เหลิ่งชิงฮวนยกยิ้มแค่ให้ไทเฮารู้สึกเสียดายเธอจะเป็นไรไป หากข้าก็ไม่มีสมองเหมือนกับท่าน คิดหาวิธีให้ไทเฮาดูถูก แบบนั้นจะไม่เป็นการขุดหลุมฝังตนเองหรอกหรือ?

“อย่าลืมสิเพคะ ไทเฮารับปากหม่อมฉันว่าหากสามารถช่วยสี่กงกงได้ก็จะตอบรับเรื่องหย่า ท่านอ๋องฉี วันหลังหากเจอหน้ากันก็โปรดเรียกหม่อมฉันว่าคุณหนูเหลิ่งด้วยนะเพคะ”

เธอเดินผ่านมู่หรงฉีไปรายงานอาการของสี่กงกงกับไทเฮา ไทเฮาดีใจจนเสียงสั่นขึ้นมาทันที

“สวรรค์คุ้มครอง เจ้าคือผู้ช่วยชีวิตที่พระโพธิสัตว์ส่งมาช่วยสี่จื่อน้อย เด็กดี เจ้าว่าต้องทำเช่นไรก็จงทำเสีย วันนี้คนในเรือนหมอหลวงทั้งหมดจะฟังคำสั่งของเจ้า”

เหลิ่งชิงฮวนก้มหน้าลง นึกถึงผมสีขาวและใบหน้าเหี่ยวย่นของสี่กงกง และรู้สึกว่าคำว่า “สี่จื่อน้อย” นั้นเต็มไปด้วยความสุข

“ขันทีน้อยที่ติดตาสี่กงกงนั้นฉลาดมากแค่ให้เขาช่วยก็พอเพคะ หม่อมฉันขอให้ไทเฮาส่งคนไปที่จวนอ๋องเพื่อนำกล่องยาของหม่อมฉันมาให้ด้วยเพคะ”

ไทเฮาออกคำสั่งทันที ก่อนที่ความเศร้าจะหายไป “ถ้าวันนี้เจ้าช่วยสี่จื่อน้อยได้ ข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างงาม”

เหลิ่งชิงฮวนนิ่งเงียบ “ชิงฮวนไม่ต้องการรางวัลอะไร ขอเพียงแค่ไทเฮายอมให้หม่อมฉันกับท่านอ๋องฉีหย่ากันเพคะ”

บรรยากาศที่กำลังดีแข็งตัวในทันที ไทเฮาเงยหน้าขึ้นเหลือบมองมู่หรงฉีและพูดอย่างเฉื่อยชา “เจ้าเห็นด้วยหรือไม่”

มู่หรงฉีกัดฟันและพูดอย่างหนักแน่น “ไม่”

ร่างกายของเหลิ่งชิงฮวนราวกับถูกฟ้าผ่า บุรุษผู้นี้เป็นบ้าหรืออย่างไร? เขาคือคนที่หัวเด็ดตีนขาดก็จะหย่าให้ได้ แต่ตอนนี้เกือบจะสำเร็จแล้วกลับมาเปลี่ยนใจกะทันหันหมายความว่าอย่างไร?

เหลิ่งชิงฮวนหันหน้าไปจ้องมองเขาด้วยความโกรธ “ท่านอ๋องได้ยินคำถามของไทเฮาไม่ชัดเจนหรือเพคะ?”

มู่หรงฉีไม่แม้แต่จะมองมาที่เธอแต่ยังคงมีความรังเกียจที่ไม่อาจปกปิดบนใบหน้าของเขา เขายกริมฝีปากขึ้นอย่างเย็นชา “ได้ยินไม่ผิด หลานไม่เห็นด้วยที่จะหย่ากับชายา”

เหลิ่งชิงฮวนอยากจะกระโจนเข้าใส่เขาและจิกกรงเล็บกระดูกขาวเข้าไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ขีดข่วนผิวหนังจนเสียโฉม

“ทำไมเพคะ? ท่านอ๋องรังเกียจหม่อมฉันไม่ใช่หรือ?”

พักใหญ่กว่ามู่หรงฉีกว่าจะเอ่ย “สะใภ้ทำดีกับคนอื่น มีบุรุษผู้ใดจะไม่รังเกียจบ้างล่ะ”

ไทเฮาหัวเราะ “ใช่แล้ว คู่สามีภรรยาจะอยู่กันโดยไม่ทะเลาะเบาะแว้งกันได้อย่างไร? ทะเลาะกันไม่นานก็หาย มีที่ไหนทะเลาะกันแล้วจะหย่า?”

“ไม่ใช่เพคะ” เหลิ่งชิงฮวนยังคงพยายามดิ้นรน “พวกเรา…”

มู่หรงฉีคว้ามือของเธอแล้วดึงออกมา “วันนี้ข้าหุนหันทำไม่ดีกับเจ้า เมื่อกลับจวนข้าจะขอโทษขอโพยเจ้า เจ้าอย่าทำตัวแบบนี้ต่อหน้าเสด็จย่าเลย”

ชายผู้กินยาผิดหรือเปล่า? มือของเหลิ่งชิงฮวนถูกโอบด้วยฝ่ามือที่หยาบกร้านของเขา เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและพยายามดิ้นรนอย่างหนักแต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้ ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรก็ถูกมู่หรงฉีลากออกมานอกวังฉืออันไทเฮาที่ยืนอยู่ด้านหลังก็มีเหตุผลพอแล้ว “ไม่ใช่ว่าข้าปฏิเสธที่จะตกลง แต่เป็นเพราะฉีเอ๋อร์ไม่เต็มใจ”

นี่…