ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 450

เหลิ่งชิงหลางนำเสียงสั่นเครือ “ท่านอ๋อง ท่านอ๋องช่วยหม่อมฉันด้วย ช่วยลูกของพวกเราด้วย!”

พอมู่หรงฉีก้มหน้า ก็เห็นเลือดสดๆ วกวนไปมาอยู่ใต้ร่างของเหลิ่งชิงหลาง ดวงตาแน่วแน่ แววตาเปลี่ยนเป็นแหลมคมทันที เหมือนกับมีดสองเล่ม พร้อมจะทิ่มแทงจิตใจของคนตลอดเวลา

หายถี่ขึ้นเรื่อยๆ ไอร้อนออกมาจากศีรษะ เหงื่อเม็ดเท่าถั่วค่อยๆ รวมตัวกัน สีเลือดบนใบหน้าจางหายไปเล็กน้อย กลายเป็นชั่วร้าย

เหลิ่งชิงหลางพูดคำหนึ่งหยุดคำหนึ่ง น้ำเสียงต่ำลงเรื่อยๆ เหมือนกับเมฆดำก่อนเกิดพายุฝน ทำให้คนอึดอัดจนรู้สึกหายใจไม่สะดวก

“ เหลิ่งชิงฮวนเป็นสตรีสำส่อน ไม่เคยเห็นท่านอ๋องอยู่ในสายตา นางเป็นภรรยาชั่วร้าย นางทำร้ายเลือดเนื้อแท้ๆ ของท่านจนตาย ลูกนอกสมรสในท้องนั่นไม่สมควรเกิดมาตั้งแต่แรก มิฉะนั้น ต่อไปท่านอ๋องจะเป็นตัวตลกที่ทุกคนบนแผ่นดินหัวเราะเยาะ ท่านมีอะไรต้องลังเลหรือ”

มู่หรงฉีกำหมัดที่อยู่ในแขนเสื้อแน่น สีเลือดค่อยๆ ลอยขึ้นมาบนดวงตาจนกลายเป็นสีแดง จากนั้นหันหลังจากไปโดยไม่พูดไม่จา

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มอิ่มอกอิ่มใจ พลันเหลือบมองหมอหลวงที่ตัวสั่นงันงกอยู่ทางด้านข้าง “ผู้เข้าใจสถานการณ์คือผู้เฉลียวฉลาด ท่านทำเช่นนี้ถูกแล้ว ความผิดของท่าน ชดเชยเพียงเท่านี้”

ตำหนักฉาวเทียน

มู่หรงฉีสกัดกั้นเหลิ่งชิงฮวนที่ตั้งใจหนีไปจากจวนฉีอ๋องเพื่อเข้าไปร้องเรียนที่วังหลวงอยู่ใต้เชิงกำแพง

เขามองเหลิ่งชิงฮวนอย่างเย็นชา เดินไปตรงหน้านางทีละก้าวทีละก้าว ร่างกายเต็มไปด้วยความโกรธ

“เจ้าคิดจะหนีหรือ เจ้าคิดว่าตนเองหนีพ้นหรืออย่างไร เหลิ่งชิงฮวน เจ้าฆ่าเลือดเนื้อของข้า ชิงหลางกำลังจะแท้งแล้ว บัดนี้ภูมิใจแล้วใช่ไหม ข้าไม่เคยเห็นสตรีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตเหมือนกับเจ้ามาก่อนเลย”

เหลิ่งชิงฮวนเงยหน้าขึ้น มองเขาอย่างกล้าหาญ ติดตามสีหน้าของมู่หรงฉีด้วยสายตาสงบอย่างระมัดระวัง เห็นท่าทีอ่อนโยนและอาลัยรักของเขาจนชินแล้ว บัดนี้ความอำมหิตและความชั่วร้าย ทำให้นางรู้สึกไม่คุ้นเคยเล็กน้อย

“หม่อมฉันเคยบอกแล้วว่าการที่เหลิ่งชิงหลางรักษาลูกในท้องของนางเอาไว้ไม่ได้ นั่นคือเวรกรรมของนาง เกี่ยวอะไรกับหม่อมฉันด้วย”

นางกะพริบตา พยายามบังคับให้น้ำตาภายในดวงตาย้อนกลับไป

“มู่หรงฉี ทำไมท่านถึงเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ เหลิ่งชิงหลางทำอะไรท่านหรือไม่ ข้าไม่เคยเชื่อเลย ถึงแม้จะเกลียดหม่อมฉัน ความรู้สึกที่เคยมีให้หม่อมฉันเป็นการเสแสร้ง แต่ว่าท่านคงไม่ถึงขั้นแยกแยะดีเลวไม่ได้“

มู่หรงฉีแย้มริมฝีปากแสนเยือกเย็น “เจ้ากล้าพูดว่าเจ้าไม่ได้ตบตีหรือ!”

“หากท่านคิดว่าหม่อมฉันชั่วร้ายขนาดนั้นจริงๆ เช่นนั้นก็ปล่อยหม่อมฉันไปสิ”

นางปลดกุญแจออกจากเอวอย่างช้าๆ และยื่นไปตรงหน้ามู่หรงฉี พลันกล่าว “ท่านอยากได้กุญแจคืนมิใช่หรือ กุญแจดอกเดียว ปลดล็อกท่านไม่ได้ จะเก็บมันไว้ทำไม คืนให้ท่าน! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ท่านกับหม่อมฉันตัดสัมพันธ์รักต่อกัน อย่าเจอกันอีกเลย!”

เอาความจริงใจตลอดหลายเดือนที่ผ่านของหม่อมฉันไปป้อนสุนัขเสีย

มู่หรงฉีแววตาแน่วแน่ ความโกรธพลุ่งพล่าน แก้มแน่นตึง ภายในสมอง เต็มไปด้วยเสียงดั่งมนต์ขลังดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เหลิ่งชิงฮวนเป็นสตรีสำส่อน นางเป็นภรรยาชั่วร้าย”

เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ หนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ อาการใจร้อนภายในร่างกายเพิ่มมากขึ้น กระทั่งเกิดอาการกระหายเลือดเล็กน้อย

“อยากไปหรือ ได้สิ แต่ทิ้งลูกนอกสมรสของเจ้าไว้ หมอหลวงบอกว่า มีเพียงรกของเขาเท่านั้นถึงจะช่วยลูกในท้องของชิงหลางเอาไว้ได้”

ดังนั้นนางจึงต้องละทิ้งความเย่อหยิ่งและความเคารพตนเองไป ขอความสงสารจากมู่หรงฉี ภาวนาให้เขาเกิดมีมโนธรรมขึ้นในใจ

“มู่หรงฉี หรือว่าท่านทำไม่ได้จริงๆ สำนักแม่ชีหนานซาน โครงดอกจื่อเถิงหลังฝนตก ความรักชั่วข้ามคืน ท่านลืมหมดแล้วหรือ”

ร่างกายของมู่หรงฉีสั่นสะท้าน ดวงตาเปลี่ยนเป็นสับสน “สำนักแม่ชีหนานซาน โครงดอกไม้จื่อเถิง”

ดูเหมือนน้ำตาอุ่นๆ ภายในดวงตาของเหลิ่งชิงฮวนจะละลายความเย็นเยือกภายในดวงตาของมู่หรงฉีทีละนิดทีละนิด ลายหายไปอย่างช้าๆ สายตาอบอุ่นขึ้น

เขาหายใจหนักขึ้นอีกครั้ง อีกทั้งยังลำบาก คิ้วปลายงอนแสนงดงามขมวดแน่น หว่างคิ้วขมวดเป็นปม ริมฝีบาปบางขมุบขมิบ ดูเหมือนต่อสู้เล็กน้อย พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการที่กักขังตนเองเอาไว้ ความเจ็บปวดนั้น เหมือนกับโดนโทษอย่างโหดร้ายทารุณ ยากจะทนได้

ดวงตาของเหลิ่งชิงฮวนเต็มไปด้วยน้ำตา จึงเห็นการต่อสู้บนใบหน้าของมู่หรงฉีไม่ชัดเจน ทำได้เพียงปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มลงมา เกลือกกลิ้งไปตรงเสื้อด้านหน้า ร้องไห้จนไม่มีเสียง “มู่หรงฉี ในท้องของหม่อมฉันเป็นเลือดเนื้อของท่านจริงๆ ท่านเคยรับปากหม่อมฉันว่า หากวันหนึ่งข้าอ้อนวอนท่านเช่นนี้ ท่านจะสงสารและปล่อยหม่อมฉันไป มู่หรงฉี หรือว่าท่านลืมไปแล้ว”

มือของมู่หรงฉีค่อยๆ ผ่อนคลายลง ความชั่วร้ายภายในดวงตาค่อยๆ หายไป และสิ่งที่ถูกดึงออกไปพร้อมกัน คือพละกำลังของร่างกาย

“ท่านจะทำอะไรน่ะ”

‘ตึง’ พอโตวโตวซึ่งชำเลืองมองจากด้านข้างจนตัวสั่นเห็นคุณหนูของตนเองถูกรังแก จึงทนไม่ไหวจริงๆ นางชิงลงมือก่อน โดยคว้าท่อนไม้ซักผ้าที่อยู่ข้างประตูฟาดต้นคอของมู่หรงฉีอย่างมั่นคง

มู่หรงฉีสติปัญญาไม่แจ่มแจ้ง พอโดนโตวโตวจู่โจม ร่างกายเลยโยกไหว และปล่อยข้อมือของเหลิ่งชิงฮวนที่จับเอาไว้แน่นออก

ร่างกายของเหลิ่งชิงฮวนไร้เรี่ยวแรง และล้มลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล