ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 450

เหลิ่งชิงหลางนำเสียงสั่นเครือ “ท่านอ๋อง ท่านอ๋องช่วยหม่อมฉันด้วย ช่วยลูกของพวกเราด้วย!”

พอมู่หรงฉีก้มหน้า ก็เห็นเลือดสดๆ วกวนไปมาอยู่ใต้ร่างของเหลิ่งชิงหลาง ดวงตาแน่วแน่ แววตาเปลี่ยนเป็นแหลมคมทันที เหมือนกับมีดสองเล่ม พร้อมจะทิ่มแทงจิตใจของคนตลอดเวลา

หายถี่ขึ้นเรื่อยๆ ไอร้อนออกมาจากศีรษะ เหงื่อเม็ดเท่าถั่วค่อยๆ รวมตัวกัน สีเลือดบนใบหน้าจางหายไปเล็กน้อย กลายเป็นชั่วร้าย

เหลิ่งชิงหลางพูดคำหนึ่งหยุดคำหนึ่ง น้ำเสียงต่ำลงเรื่อยๆ เหมือนกับเมฆดำก่อนเกิดพายุฝน ทำให้คนอึดอัดจนรู้สึกหายใจไม่สะดวก

“ เหลิ่งชิงฮวนเป็นสตรีสำส่อน ไม่เคยเห็นท่านอ๋องอยู่ในสายตา นางเป็นภรรยาชั่วร้าย นางทำร้ายเลือดเนื้อแท้ๆ ของท่านจนตาย ลูกนอกสมรสในท้องนั่นไม่สมควรเกิดมาตั้งแต่แรก มิฉะนั้น ต่อไปท่านอ๋องจะเป็นตัวตลกที่ทุกคนบนแผ่นดินหัวเราะเยาะ ท่านมีอะไรต้องลังเลหรือ”

มู่หรงฉีกำหมัดที่อยู่ในแขนเสื้อแน่น สีเลือดค่อยๆ ลอยขึ้นมาบนดวงตาจนกลายเป็นสีแดง จากนั้นหันหลังจากไปโดยไม่พูดไม่จา

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มอิ่มอกอิ่มใจ พลันเหลือบมองหมอหลวงที่ตัวสั่นงันงกอยู่ทางด้านข้าง “ผู้เข้าใจสถานการณ์คือผู้เฉลียวฉลาด ท่านทำเช่นนี้ถูกแล้ว ความผิดของท่าน ชดเชยเพียงเท่านี้”

ตำหนักฉาวเทียน

มู่หรงฉีสกัดกั้นเหลิ่งชิงฮวนที่ตั้งใจหนีไปจากจวนฉีอ๋องเพื่อเข้าไปร้องเรียนที่วังหลวงอยู่ใต้เชิงกำแพง

เขามองเหลิ่งชิงฮวนอย่างเย็นชา เดินไปตรงหน้านางทีละก้าวทีละก้าว ร่างกายเต็มไปด้วยความโกรธ

“เจ้าคิดจะหนีหรือ เจ้าคิดว่าตนเองหนีพ้นหรืออย่างไร เหลิ่งชิงฮวน เจ้าฆ่าเลือดเนื้อของข้า ชิงหลางกำลังจะแท้งแล้ว บัดนี้ภูมิใจแล้วใช่ไหม ข้าไม่เคยเห็นสตรีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตเหมือนกับเจ้ามาก่อนเลย”

เหลิ่งชิงฮวนเงยหน้าขึ้น มองเขาอย่างกล้าหาญ ติดตามสีหน้าของมู่หรงฉีด้วยสายตาสงบอย่างระมัดระวัง เห็นท่าทีอ่อนโยนและอาลัยรักของเขาจนชินแล้ว บัดนี้ความอำมหิตและความชั่วร้าย ทำให้นางรู้สึกไม่คุ้นเคยเล็กน้อย

“หม่อมฉันเคยบอกแล้วว่าการที่เหลิ่งชิงหลางรักษาลูกในท้องของนางเอาไว้ไม่ได้ นั่นคือเวรกรรมของนาง เกี่ยวอะไรกับหม่อมฉันด้วย”

นางกะพริบตา พยายามบังคับให้น้ำตาภายในดวงตาย้อนกลับไป

“มู่หรงฉี ทำไมท่านถึงเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ เหลิ่งชิงหลางทำอะไรท่านหรือไม่ ข้าไม่เคยเชื่อเลย ถึงแม้จะเกลียดหม่อมฉัน ความรู้สึกที่เคยมีให้หม่อมฉันเป็นการเสแสร้ง แต่ว่าท่านคงไม่ถึงขั้นแยกแยะดีเลวไม่ได้“

มู่หรงฉีแย้มริมฝีปากแสนเยือกเย็น “เจ้ากล้าพูดว่าเจ้าไม่ได้ตบตีหรือ!”

“หากท่านคิดว่าหม่อมฉันชั่วร้ายขนาดนั้นจริงๆ เช่นนั้นก็ปล่อยหม่อมฉันไปสิ”

นางปลดกุญแจออกจากเอวอย่างช้าๆ และยื่นไปตรงหน้ามู่หรงฉี พลันกล่าว “ท่านอยากได้กุญแจคืนมิใช่หรือ กุญแจดอกเดียว ปลดล็อกท่านไม่ได้ จะเก็บมันไว้ทำไม คืนให้ท่าน! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ท่านกับหม่อมฉันตัดสัมพันธ์รักต่อกัน อย่าเจอกันอีกเลย!”

เอาความจริงใจตลอดหลายเดือนที่ผ่านของหม่อมฉันไปป้อนสุนัขเสีย

มู่หรงฉีแววตาแน่วแน่ ความโกรธพลุ่งพล่าน แก้มแน่นตึง ภายในสมอง เต็มไปด้วยเสียงดั่งมนต์ขลังดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า “เหลิ่งชิงฮวนเป็นสตรีสำส่อน นางเป็นภรรยาชั่วร้าย”

เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ หนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ อาการใจร้อนภายในร่างกายเพิ่มมากขึ้น กระทั่งเกิดอาการกระหายเลือดเล็กน้อย

“อยากไปหรือ ได้สิ แต่ทิ้งลูกนอกสมรสของเจ้าไว้ หมอหลวงบอกว่า มีเพียงรกของเขาเท่านั้นถึงจะช่วยลูกในท้องของชิงหลางเอาไว้ได้”