ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 451

เหลิ่งชิงฮวนตกใจกลัว ถึงขนาดมียาพิษเอาไว้ฆ่ามู่หรงฉี นางไม่กล้าจินตนาการ หากเมื่อครู่มู่หรงฉีลงมือย่างไม่ลังเล ยังจะปกป้องลูกในท้องไว้ได้หรือไม่

นางไม่เคยยอมแพ้ อยากให้โอกาสเขาเป็นครั้งสุดท้าย

แต่ตอนนี้ นางคิดว่าตนเองผิดพลาด ผิดพลาดมากด้วย ถึงแม้จะตัดใจไม่ลง นางก็ไม่ควรเอาลูกในท้องมาเดิมพัน! ขืนอยู่ต่อไป ลูกคงจะไม่รอด

ถึงแม้เขาจะมีความลำบากใจ มีสาเหตุบางอย่างที่พูดยาก ลูกนับเป็นเส้นตายสุดท้าย คราวนี้เลิกคิดอย่างเด็ดขาดแล้ว

นางกัดฟันแน่น ยิ้มให้มู่หรงฉีอย่างโศกเศร้า

“มู่หรงฉี หม่อมฉันเคยให้อภัยท่านหลายครั้ง แต่คราวนี้ ไม่มีทางอภัยเด็ดขาด! เหลิ่งชิงฮวนอย่างข้าตาบอด ตอนนั้นถึงได้ชอบคนโง่อย่างท่าน! ท่านอยากแก้แค้นแทนเหลิ่งชิงหลางมิใช่หรือ หม่อมฉันจะช่วยให้ท่านสมหวัง!”

นางพลิกข้อมือ ภายในมือมีขวดยาสีขาวขวดหนึ่ง เปิดจุกขวดออก เอียงลำคอ ตัดสินใจเอายาด้านในเทลงในปากโดยไม่ลังเล

ตั้งแต่มู่หรงฉีเห็นขวดยาในมือของนาง เขาก็เบิกตากว้าง และหลุดปากพูดออกมาว่า “อย่านะ!”

สายไปเสียแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนโยนขวดยาในมือทิ้ง และมองเขาอย่างเศร้าสลด “ในเมื่อทั้งสองฝ่ายไม่ชอบหน้ากัน มู่หรงฉี หลังจากหม่อมฉันตาย ท่านคงจะปล่อยหม่อมฉันไปได้แล้วใช่ไหม ให้พี่ชายของหม่อมฉันรับหม่อมฉันกลับจวน ถึงแม้จะตาย หม่อมฉันขอไม่เป็นผู้หญิงของมู่หรงฉีอย่างท่านอีกต่อไป!”

รอยเลือดสีแดงก่ำไหลออกมาจากปาก ทำให้ดวงตาของมู่หรงฉีแสบร้อนแทบจะกระอักเลือด

โตวโตว แม่นมเตียว และคนอื่นๆ หน้าซีดทันที ส่งเสียงกรีดร้องออกมาพร้อมกัน เดินโซเซขึ้นไปข้างหน้า มืออันสั่นเทาประคองเหลิ่งชิงฮวนที่อยู่บนพื้นเอาไว้

“คุณหนู!”

“พระชายา!”

เหลิ่งชิงฮวนลมหายใจแผ่วเบา เลือดทะลักออกมาจากปากอีกครั้ง พยายามเบิกตามองโตวโตว และออกแรงจับมือของนางไว้

“โตวโตว…ต้องพาข้ากลับจวนนะ”

โตวโตวร้องไห้จนไม่มีเสียง “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ท่านจะเป็นอะไรไปได้อย่างไร คุณหนู รีบกินยาสิ บ่าว บ่าวจะไปเอากล่องยา!”

แม่หวังหิ้วกล่องยามาแล้ว รื้อค้นภายในกล่องยาอย่างรีบร้อน พลันกล่าวด้วยเสียงสะอึกสะอื้น “กินยาอะไร คุณหนู ท่านรีบบอกมาสิ ต้องไม่เป็นไรแน่”

เหลิ่งชิงฮวนพูดขาดช่วงเหมือนกับใยแมงมุม พยายามออกแรงล้วงหนังสือหย่าออกมาจากทรวงอก “มอบให้ท่านอ๋อง!”

เอาความตายของหม่อมฉันแลกกับการแก้แค้นของท่าน

จากนั้นแขนก็ตกลงมาอย่างรุนแรง นิ้วมือกางออก เหมือนกับกุมความเพริศแพร้วเอาไว้ไม่อยู่

มู่หรงฉีเหมือนกับคนโง่เขลา มองเหลิ่งชิงฮวนด้วยความมึนงง รู้สึกเจ็บปวดใจจนแทบจะหายใจไม่ออก

เหลิ่งชิงฮวนนอนแน่นิ่งอยู่บนตักของโตวโตว ริมฝีปากยังมีคราบเลือดสวยหยาดเยิ้ม ดวงตาปิดเล็กน้อย ใบหน้าสงบ เหมือนกับหลับอยู่อย่างไรอย่างนั้น

เขาหยิกฝ่ามือด้วยนิ้วทั้งสิบอย่างโหดเหี้ยม เลือดสดๆ ไหลออกมาจากซอกนิ้ว แขนเสื้อของเขาเปียกชุ่ม เลือดคั่งสีดำทะลักออกมาจากลำคอของเขาอย่างกะทันหัน สาดกระจายทั่วพื้น

ร่างกายเอนเอียง เข่าสองข้างอ่อนปวกเปียก มู่หรงฉีคุกเข่าอยู่บนพื้น แทบจะคลานเข่าไปข้างหน้า สวมกอดเหลิ่งชิงฮวนจากอ้อมอกของโตวโตว แน่นสนิทจนเกือบจะฝังอยู่ในอ้อมอกของตน น้ำตาไหลพรากทันที

“ชิงฮวน ชิงฮวน เจ้าตื่นสิ”

ดวงตาเหลิ่งชิงฮวนปิดสนิท ไม่มีลมหายใจ และหัวใจไม่เต้นนานแล้ว สิ่งที่ตอบรับเขา มีเพียงบรรยากาศเย็นเยือก

“ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ใครบอกข้าได้บ้าง แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ข้าทำอะไรลงไป ทำไมชิงฮวนถึงเป็นเช่นนี้”

โตวโตวร้องไห้จนแทบขาดใจ มองเขาอย่างโกรธเคือง “ท่านเป็นคนทำร้ายคุณหนูของบ่าวจนตาย!”

“เป็นไปไม่ได้!” มู่หรงฉีพูดกลับหัวกลับหาง “จะเป็นไปได้อย่างไร ชิงฮวน เจ้าตื่นสิ ตื่นสิ รีบตื่นขึ้นมาสิ”

“ท่านอ๋อง ช่วยหม่อมฉันด้วย”

“เจ้ายังคิดว่าข้าไม่รู้อะไรอย่างนั้นหรือ เจ้าคิดว่าข้าจะเก็บลูกนอกสมรสคนนี้เอาไว้อีกหรือ เหลิ่งชิงหลาง เจ้าทำสิ่งเลวร้ายมากมาย วันนี้เป็นคราวตายของเจ้า ข้าจะให้เจ้าอยู่ข้างๆ หลุมศพของชิงฮวน!”

เหลิ่งชิงหลางเงยหน้าขึ้นอย่างหวาดกลัว มองมู่หรงฉีอย่างประหวั่นพรั่นพรึง ในดวงตาของเขายังมีความชั่วร้ายอันเข้มข้นหลงเหลืออยู่ “ท่าน ท่านจำทุกอย่างได้แล้วหรือ”

มู่หรงฉีกัดฟัน “ข้าเกลียดนัก ตอนนั้นเมตตาให้อภัยเจ้า เลยไม่ได้ฆ่าเจ้าทันที!”

เหลิ่งชิงหลางตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ นึกไม่ถึงว่าจิตใจของมู่หรงฉีจะกลับสู่สภาพเดิมแล้ว เช่นนั้นทุกอย่างก็จบเห่แล้ว ตนยังมีหนทางรอดอีกหรือ

นางตกใจจนใบหน้าขาวซีด แทบจะพูดออกมาไม่ครบถ้วน

“ไม่ใช่หม่อมฉัน ไม่ใช่ เป็นจิ่นอวี๋ จิ่นอวี๋ใช้คาถาคุมจิตควบคุมจิตใจท่าน ไม่เกี่ยวอะไรกับหม่อมฉันเลย”

“จิ่นอวี๋หรือ นางไปมั่วเป่ยแล้วมิใช่หรือ”

มู่หรงฉีเกิดความสงสัย จิตใจของเขากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว แต่ยังไม่รู้รายละเอียดว่าในวันนั้นเกิดอะไรขึ้นที่เรือนจื่อเถิงกันแน่ เหมือนกับเมาสุรา ความทรงจำว่างเปล่า ดังนั้นจึงไม่รู้ถึงการมีอยู่ของจิ่นอวี๋เลยสักนิด

“จิ่นอวี๋หนีกลับมากลางคัน หม่อมฉันก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นางเจอแม่จ้าว เลยขอร้องแม่จ้าวว่าต้องการพบหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่รู้อะไรเลย หม่อมฉันถูกใส่ความ ใช่แล้ว หม่อมฉันก็โดนอาคมของนางจนสับสนเช่นกัน”

“องครักษ์ภายในจวนตรวจสอบอย่างเข้มงวด หากไม่ใช่เจ้าคอยสนับสนุน นางจะเข้าจวนอ๋องมาได้อย่างไร และจะทำให้ข้าสับสนได้อย่างไร! ตอนนี้นางซ่อนอยู่ที่ไหน”

“เรือนจื่อเถิง ห้องเดิมของจือชิวเพคะ”

พูดจบ นางก็ลอยออกไปอย่างรวดเร็ว และร่วงลงบนพื้นอย่างรุนแรงอีกครั้ง

“เหลิ่งชิงหลาง ทำไมคนที่ตายถึงไม่เป็นเจ้า ทำไม ข้าอยากเชือดเจ้านัก!”

เขาเหมือนกับสิงโตตัวผู้เดือดดาล ดวงตาเป็นสีแดงฉาน ใบหน้าดุร้ายเหมือนตัดด้วยมีดสับด้วยขวาน กำมัดแน่น เส้นเลือดปูดโปน เงยหน้าขึ้น และชักดาบตรงเอวขององครักษ์ออกมาด้วยท่าทางดุร้ายซึ่งนำไปสู่การทำลายทุกสรรพสิ่ง