ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 461

เหลิ่งชิงฮวนปิดจดหมายลง ค่อยๆ หลับตาอย่างเหนื่อยล้า

เธอไม่ต้องการตัดสินเรื่องราวชีวิตของฉีจิ่งอวิ๋น เธอรู้แค่ว่าเขาเป็นคนที่รู้จักบุญคุณคน

มู่หรงฉีให้ความเคารพขั้นพื้นฐานที่สุดแก่เขาเป็นการช่วยเหลือในฐานะพี่น้อง และเขาก็แน่ใจว่ามู่หรงฉีคือพี่น้องของเขาไปชั่วชีวิต

หากนิสัยใจคอของเขาน่ารังเกียจกว่านี้สักหน่อยก็คงจะมีโอกาสให้ฆ่าปิดปากเธอได้หลายครั้ง แต่เขากลับไม่มีโอกาสนั้น แม้ว่าท้ายที่สุดเขาจะลักพาตัวเธอมา แต่ก็เป็นเพียงการร้องขอให้มีชีวิตอยู่ต่อ

สิ่งที่ทำให้เขามีจุดจบเช่นนี้ก็คือระบบศักดินาที่แสนชั่วร้าย รวมถึงการขูดรีดจากคนในจวนท่านเคาท์ที่น่ารังเกียจ สิ่งเหล่านี้ทำให้เขาเลือกเดินทางผิด

จดหมายเล่มนี้ คือบทสรุปของชีวิตเขา

“หากโชคชะตายังไม่สิ้นสุด ข้ายังคงหวังว่า ข้าจะสามารถใช้วิธีใหม่ในการได้รู้จักกับพวกท่านอีกครั้ง”

ยังมีโอกาสนั้นอีกหรือ?ความผิดของการสมรู้ร่วมคิดจะง่ายเช่นนั้นเลยหรือ?

เธอโยนจดหมายลงในเตา ไฟปะทุขึ้นมาทันที ก่อนจดหมายเล่มนั้นจะมอดไหม้กลายเป็นผุยผง

เฟิ่งเหล่ยอวี้เข้ามาจากด้านนอก ในมือถือถาดที่วางน้ำแกงที่เพิ่งต้มไว้ ก่อนจะยกเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าอย่างปิดไม่มิด

“นายท่านส่งจดหมายมาเจ้าค่ะ”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน น่าฟัง ราวกับทั้งตัวของนางทำมาจากน้ำ

“เขาว่าอย่างไร?” เหลิ่งชิงฮวนเอื้อมมือไปรับถ้วยน้ำแกงอย่างเกียจคร้าน

“ไม่ได้บอกอะไรเจ้าค่ะ เพียงแค่ถามว่าท่านจะคลอดเมื่อไหร่ เขาบอกว่าท่านอ๋องฉีจับไส้ศึกของโม่เป่ยและหนานจ้าวได้ในฉางอัน หลังจากสอบสวนก็ทราบว่าพวกเขากำลังวางแผนต้องการล้วงความลับที่อยู่ในตัวท่าน ท่านอ๋องถูกเบี่ยงเบนความสนใจและออกตามล่าไส้ศึกสองคนที่เสาะหาที่อู่ของท่าน ดังนั้นนายท่านจึงสามารถกลับมาอยู่เป็นเพื่อนท่านตอนคลอดได้เจ้าค่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนนิ่งเงียบ มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกชนิดหนึ่ง เมื่ออยู่ในอ้อมแขนกลับไม่สนใจเอาแต่มองสตรีอื่น เมื่อเธอจากมาแล้วยังจะยื้อไว้ทำไม?

หวังว่าเหลิ่งชิงฮวนจะกลับใจงั้นหรือ?

เธอไม่ใช่นางเอกที่น่าสมเพชในละครของฉงเหยา ถ้าเธอไม่ท้องและไร้ความสามารถ เงินที่เธอหามาได้ใช้ไม่มีวันหมด วันเกิดครบรอบหกสิบปียังพอชุบเลี้ยงเด็กหนุ่มเพื่อมาคอยปรนนิบัติเธอ แล้วเธอจะทนมองหน้าเหม็นๆ ของเขาไปทำไม

ส่วนลูกในท้อง กี่ภพกี่ชาติก็ถือเป็นหนี้บุญคุณในชาติที่แล้ว

คิดแล้วก็รำคาญใจจึงตบมือแต่ก็เจ็บเอง “ไอ้สารเลว เรือนนี้ข้าไม่ต้องออกเงินก็อยู่ได้อย่างสุขสบาย ข้าขี้เกียจออกไปไหนทั้งนั้น”

แต่ลูกในท้องของเธอดูเหมือนจะประท้วง เขาเตะขาอย่างแรงจนถ้วยซุปในมือของเธอสั่นและร่วงลง

เจ้าเด็กนี่ ยังไม่ทันได้เกิดมาก็กล้ามาต่อกรกับเธอแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนตะคอก “เจ้าบอกเขาว่าแค่สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับมู่หรงฉี หากหลังจากนี้รู้สึกดีต่อกันข้าก็มีวิธีที่จะทำให้เขาสมปรารถนา ไม่ต้องรีบกลับมา”

เฟิ่งเหล่ยอวี้ยกมือขึ้นมาปิดริมฝีปากและยกยิ้ม

แม้ว่าเธอจะไม่รู้เกี่ยวกับสภาพร่างกายของโฉวซือเส่า แต่เธอก็ยังคาดเดาได้ ได้ยินมาว่าตอนที่โฉวซือเส่าพากลับมาเธอเพิ่งจะอายุได้เพียงสิบปี เอาแต่คอยปรนนิบัติเขา ทั้งเสื้อผ้าอาหาร การเดินทาง หรือแม้แต่กระทั่งจัดแจงที่นอนราวกับแม่แก่ไม่มีผิด

จนตอนนี้ออกมาเรียบร้อย

“ข้าไม่เคยเห็นคนเช่นฮูหยินมาก่อน หากเป็นข้า ต่อให้ไม่ได้ตั้งใจจะหาเรื่องตาย ก็คงกลัวว่าจะน้ำตานองหน้า กินไม่ได้นอนไม่หลับ”

เหลิ่งชิงฮวนมองไปที่ถ้วยน้ำแกงในมือของเขา รู้สึกว่าลำแห้งผาก