ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 462

มู่หรงฉีจับกุมไส้ศึกหนานจ้าววันนี้ไม่ใช่หรือ เขาติดตามตนมาถึงที่นี่ได้อย่างไร?หรือเขาใช้กลยุทธ์สร้างความสับสนให้ศัตรูที่อยู่ตรงหน้าด้วยการลอบโจมตีหรือ?มันยากมากที่จะทำให้เขายอมรามืออย่างสิ้นเชิง

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี โฉวซือเส่าจึงเข้าไปขวางเขา “มู่หรงฉี เจ้าจะทำอะไร”

มู่หรงฉียกฝ่ามือขึ้นตบที่หน้าอกเขา “ชิงฮวนอยู่ข้างในใช่ไหม ชิงฮวนกำลังจะคลอดแล้ว!”

โฉวซือเส่าหลบฝ่ามือของเขาและสาปแช่งด้วยความโกรธ “เจ้าบ้าไปแล้วใช่ไหม สตรีของข้าโฉวซือเส่ากำลังคลอด เกี่ยวอะไรกับเจ้า”

“ข้าไม่เชื่อ!” เงาฝ่ามือของมู่หรงฉีลอยขึ้น เขาเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ “เว้นแต่ข้าจะเห็นด้วยตาของข้าเอง”

โฉวซือเส่าขวางเขาไว้นอกประตู ครั้งนี้เขาโจมตีอย่างไร้ความปรานี เขาหวังว่าเขาจะสามารถขับไล่ มู่หรงฉีออกไปด้วยดาบของเขา

“จะดีจะร้ายตระกูลโฉวของข้าก็เป็นพ่อค้าของราชสำนัก แม้ว่าเจ้าจะเป็นถึงอ๋องฉีแต่เจ้าก็ไม่อาจบุกเข้าไปในห้องคลอดของภรรยาข้าได้ วันนี้ข้าจะร้องเรียนให้ฮ่องเต้ตัดสินใจแทนข้า”

“ไม่ว่าบทลงโทษจะใหญ่แค่ไหน ข้า มู่หรงฉีจะรับผิดชอบเอง แต่วันนี้ข้าจะต้องเข้าไป!”

แม้ว่ามู่หรงฉีจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดทุกย่างก้าว โฉวซือเส่ามีความละเอียดรอบคอบและมีเมตตาเสมอ แต่เขากลับฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้และเปิดประตูห้องคลอดที่ปิดอยู่

มีเสียงอุทานดังออกมาจากในห้องก่อนหมอตำแยจะรีบดึงผ้าม่านลง

“รีบร้อนเข้ามาแบบนี้ได้ยังไงกัน”

มู่หรงฉีไม่สนใจ เขาตั้งท่าจะพุ่งเข้าไป

บางทีอาจเป็นเพราะสตรีที่คลอดลูกนั้นตกใจ พร้อมกับเสียงของทารกน้อยก็ดังขึ้น เหล่าหมอตำแยพากันมุดเข้าไปในม่านอย่างมีความสุข “คลอดแล้ว คลอดแล้ว ขอแสดงความยินดีกับท่านขุนนางด้วย เป็นคุณชายที่อ้วนถ้วนสมบูรณ์เจ้าค่ะ”

หรือบางทีอาจเป็นเพราะเสียงร้องของเด็กน้อยที่ดังเกินไป ทำให้มู่หรงฉีชะงัก ความขุ่นเคืองในใจมลายไปทันที

หมอตำแยนำทารกออกมาทำความสะอาดและห่อด้วยผ้าห่อตัว

มู่หรงฉีจ้องจับจ้องไปที่เด็กทารกในอ้อมแขนของหมอตำแย ก้อนหิมะสีชมพูเล็กๆ เนื้ออ่อนนุ่ม ดวงตายังไม่เปิดราวกับลูกลิงตัวน้อยที่ยังไม่ออกจากรัง ยังไม่มีขนสักเส้น

เขาไม่ชอบเด็กมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่วินาทีนั้นในใจของเขากลับเหลวเหมือนน้ำ เขาเพิ่งจะเข้าใจว่าเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวเล็กที่ทำให้ผู้คนวุ่นวายทำไมถึงได้น่าดึงดูดใจเช่นนี้ อยากจะเข้าไปจับ เข้าไปกอด สัมผัสถึงความอ่อนนุ่มและอยากจะครอบครอง

โฉวซือเส่าเดินผ่านเขาไปตรงหน้าเด็กทารก ก่อนจะเอ่ย “ตัวเล็กราวกับกระรอก ฝ่ามือก็เล็ก ทั้งยังดูน่าเกลียด หน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ดูสง่างามเหมือนบิดาของเจ้าเลยสักนิด”

เสียงอ่อนแอของสตรีดังออกมาจากด้านใน “ซือเส่า ท่านกลับมาแล้วหรือ?”

โฉวซือเส่าตอบรับในลำคอ ก่อนจะเดินเข้าไปเลิกผ้าม่านขึ้น เอื้อมมือไปกอบกุมมือของหญิงสาว “ลำบากเจ้าแล้ว เหลียงเจียง ไม่ต้องกังวล รอกลับไปที่จวนตระกูลโฉว ข้าจะแต่งตั้งตำแหน่งให้เจ้าสองคนแม่ลูก ข้าจะแต่งเจ้าเข้าตระกูลให้สมเกียรติ”

“จะมีตำแหน่งหรือไม่นั้นไม่สำคัญ ตัวข้านั้นต่ำต้อย ไม่เหมาะสมกับท่าน ผู้อาวุโสในตระกูลย่อมไม่เห็นด้วย”

“เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เด็กต้องกราบไหว้บรรพบุรุษเพื่อที่จะได้มีตำแหน่งฐานะที่รุ่งโรจน์ เหลียงเจียง เจ้าซ่อนตัวอยู่กับข้ามาหลายปีแล้ว ช่างน่าลำบาก นี่คือสิ่งที่ข้าติดค้างเจ้า”

ทั้งสองคนพูดคุยกันด้วยคำหวานและคำสัญญาที่ไม่รู้จบ

มู่หรงฉีเห็นใบหน้าที่แตกต่างไปของเหลิ่งชิงฮวนผ่านช่องว่างของผ้าม่าน ดูอ่อนหวาน เยือกเย็น พร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยน เหงื่อบนศีรษะและความอ่อนล้าบนใบหน้า

ไม่ใช่ชิงฮวน เขากลับดีใจเปล่า

ที่แท้โฉวซือเส่าก็มีคนในใจอยู่แล้ว ด้วยนิสัยของชิงฮวน นางต้องไม่ยอมแบ่งบุรุษกับสตรีนางอื่นแน่ๆ

เขาหันกลับมาด้วยความผิดหวัง เมื่อเห็นทารกในอ้อมแขนหมอตำแย เขาหยุดร้องไห้ หลับตาเงียบๆ หดปากและคางเล็กๆ เข้าไปในผ้าห่อตัว เผยให้เห็นเพียงใบหน้ากลมชมพู

หากชิงฮวนยังมีชีวิตอยู่ ลูกของพวกเขาก็คงจะเกิดในเร็วๆ นี้ เขาจะเป็นหลานชายที่มีเกียรติที่สุดของราชวงศ์ฉางอัน หวงไท่โฮ่วและฮ่องเต้ก็คงจะรักและเอ็นดูเขาเหมือนสมบัติล้ำค่า