ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 463

ห้องตำรา จวนอ๋องฉี

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดได้ยินคำสั่งของมู่หรงฉีจึงเข้ามาด้านใน

มู่หรงฉีเอนศีรษะของเขาลงบนเก้าอี้ ตาของเขาปิดแน่น ตอหนวดเขียวครึ้มปรากฏที่ปลายคาง ซึ่งช่วยเพิ่มความซีดเซียวและโชกโชนให้กับเขา

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดก้าวเท้าเบา ๆ และปิดประตูห้องตำรา

มู่หรงฉีเปิดเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง

"มีข่าวอะไรหรือไม่?"

"โฉวซือเส่าออกเดินทางไปเจียงหนานแล้วขอรับ”

“เมื่อไหร่ กับใคร?”

“เมื่อรุ่งเช้า มีเพียงภรรยาและพี่เลี้ยงเด็กเท่านั้นที่เข้าไปในรถม้าพร้อมกับทารกน้อยในอ้อมแขน”

“เจ้าไม่เห็นพระชายาหรือ?”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดเงียบ จากนั้นจึงเอ่ยอย่างระมัดระวัง “พระชายาจากไปแล้วขอรับ ท่านอ๋อง ท่านเห็นด้วยตาของท่านเอง หัวใจนางหยุดเต้น คนตายจะฟื้นคืนชีพได้อย่างไรขอรับ”

“แต่คนในโม่เป่ยและหนานจ้าวบอกว่าพวกเขาทำไม่สำเร็จ แล้วใครจะเป็นคนพาชิงฮวนไป?จะต้องมีเหตุผลอะไรแน่ อีกอย่างข้าไม่เชื่อว่านางจะฆ่าตัวตาย นางเป็นแม่คน”

“พระชายาตกจากหน้าผา ไม่มีโอกาสรอดชีวิตอย่างแน่นอนขอรับ”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดเกลี้ยกล่อมอย่างระมัดระวัง และรอเป็นเวลานานโดยที่ศีรษะของเขาโค้งคำนับ เขาก็ศีรษะอยู่นาน แต่มู่หรงฉีกลับไม่ได้ดุด่าเขาเหมือนเช่นเคย เขาเงยหน้าขึ้นอย่างเงียบๆ เห็นมู่หรงฉีจ้องมองไปด้านหน้า ร่างกายโอนเอียง ก่อนจะกระอักเลือดออกมา

ร่างของมู่หรงฉีค่อยๆ ล้มลง เขาทนแทบไม่ไหว ความหวังสุดท้ายของเขาขาดสะบั้น เขาไม่อาจทนได้อีกต่อไป

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดตกใจ “ทหาร รีบเรียกหมอมาเร็ว”

มู่หรงฉีป่วย เขาหมดสติไปหลายวัน

หมอเองก็ไม่มีฝีมือ บอกว่าเขาเหนื่อยล้าทั้งกายและใจมากเกินไป ต้องกินยาและรักษาเป็นเวลานาน

ส่วนเรื่องว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาไหม ต้องดูที่จิตใจของเขา

พระสนมฮุ่ยเฟยและฮ่องเต้ต่างร้อนใจ พวกเขาเสาะหาหมอฝีมือดีจากทั่วทุกสารทิศ โรคหัวใจรักษาด้วยยาโรคหัวใจ มันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?

โรคภัยมาราวกับเทือกเขาถล่ม โรคจากไปราวเส้นไหม โดยเฉพาะกับคนที่แข็งแกร่งเช่นมู่หรงฉี เพียงแค่ล้มลง ก็ยากจะลุกขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

เขาป่วยตลอดช่วงฤดูใบไม้ผลิ แต่ก็กลับมามีพละกำลังและสวมชุดคลุมต่อสู้ ถือดาบยาว กระโดดขึ้นหลังม้า

เจ้าสุนัขตัวน้อยขนสีขาวราวหิมะได้เติบโตมาอย่างหล่อเหลาและสง่างาม หางของมันเชิดสูงรวมกับขนที่ยาวสลวยทำให้ดูเหมือนกับมันกางร่มไว้บนหลัง หางนั้นส่ายไปมาทุกครั้งที่เจอผู้คน มันดูราวกับจิ้งจอกหิมะ

มู่หรงฉีควบม้าไปบนถนน เจ้าสุนัขน้อยตัวนั้นไล่ตามหลังเขา มันวิ่งสุดแรงเกิดด้วยอุ้งเท้าเล็กๆ เหนื่อยหอบจนลิ้นห้อย

เพียงแค่มู่หรงฉีหันหลังกลับมามอง มันก็จะกระโดดอย่างดีใจขึ้นมาทันที ราวกับต้องการจะขึ้นไปบนหลังม้า

หนึ่งคน หนึ่งม้าและสุนัขหนึ่งตัว เห็นได้ชัดว่าดูสง่างาม แต่คนทั่วไปในเมืองหลวงต่างสัมผัสได้ถึงความอ้างว้างจากแผ่นหลังของมู่หรงฉี

ดังนั้นหลายปีมานี้ผู้คนยังพูดถึงการกระทำของพระชายาในอดีตด้วยความสนอกสนใจ

ช่วงเวลาห้าปี ไม่นานแต่ก็ไม่เร็ว

เวลาเปลี่ยน ทุกสิ่งอย่างเปลี่ยน ผู้คนเปลี่ยน แต่ละวันเมืองหลวงก็เปลี่ยนไป ด้วยการเปลี่ยนแปลงที่แตกต่างกัน

เวลาห้าปีสามารถขัดเกลาให้คนหนึ่งคนดูเฉียบแหลมขึ้น สามารถเปลี่ยนชะตากรรมของคนคนหนึ่งได้ ในขณะเดียวกันก็สามารถรักษาบาดแผลและช่วยทำให้ลืมสิ่งที่ฝังลึกอยู่ในใจ