ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 466

ลูกชายที่โฉวซือเส่าหมายถึงคือ เสี่ยวอวิ๋นเช่อ

หลังจากที่มาถึงเจียงหนาน โฉวซือเส่าก็ปฏิบัติกับเสี่ยวอวิ๋นเช่อราวกับลูกชาย แน่นอนว่ามารดาของเด็ก ฮูหยินเหลียงเจียงก็กลายเป็นทองคำที่ซ่อนอยู่ในห้องของโฮวซือเส่าทันที

ผู้คนต่างพูดกันว่าร่างกายของฮูหยินเหลียงเจียงนั้นไม่ดี ดังนั้นจึงไม่มีฐานะชื่อเสียงอะไร

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจอย่างจนปัญญา “อวิ๋นเช่ออยู่กับท่านก็โดนท่านตามใจจนเคยตัว อายุน้อยแค่นี้แต่กลับรู้จักพูดจาให้พวกเด็กสาวดีใจ ไม่ยอมเรียนหนังสือ”

“ตัวข้าไร้ทายาท ดังนั้นข้าจึงตั้งความหวังทั้งหมดไว้ที่เขา ไม่สำคัญว่าเขาจะสมหวังหรือไม่ อย่างไรก็ตาม ข้าได้สร้างที่ดินไว้ให้เขาแล้วเพียงพอสำหรับเขาที่จะใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย สิ่งสำคัญที่สุดคือให้เขามีลูกหลายๆ คน ดังนั้นการจะจับสตรีให้อยู่หมัดก็ต้องเริ่มกันตั้งแต่เล็กๆ”

เหลิ่งชิงฮซนมองไปที่โฉวซือเส่าอย่างอึ้งๆ และพูดอย่างจริงจัง “ข้ารักษาท่านมาห้าปีแล้ว และลักษณะทางเพศของท่านก็พัฒนาอย่างเห็นได้ชัด หรือว่า แค่กๆ ใช้การไม่ได้หรือ?”

คำถามนี้ทำให้โฉวซือเส่าหน้าแดง “ได้ไม่ได้ หากเจ้าไม่ลองแล้วข้าจะรู้หรือ?”

เหลิ่งชิงฮวนยกขาเตะเขา

โฉวซือเส่ารีบเบี่ยงตัวหลบ “วิทยายุทธ์ของเจ้าพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เจ้าอย่าจู่ๆ ก็เข้ามาทำร้ายข้าสิ เรี่ยวแรงของเจ้าตอนนี้ใครก็เทียบไม่ได้ ฝ่ามือเจ้าสามารถล้มวัวได้เชียวนะ ตอนนั้นข้าไม่ควรให้เจ้าเรียนเลยจริงๆ ตอนนั้นเป็นแค่สิงโตแต่ตอนนี้กลายเป็นแม่เสือสาวแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนดึงมือกลับ “ท่านยังกล้ายั่วโมโหแม่เสือสาวอีกหรือ?”

โฉวซือเส่าทำเสียงขู่ “โฮก! ข้าคือพ่อเสือสาว พวกเราเหมาะสมกันดี”

เหลิ่งชิงฮวนเหลือบตามองเขา “พอคำนวณดูแล้วท่านก็อายุเยอะแล้ว หรือไม่คิดจะแต่งงานสร้างทายาทให้ตระกูลโฉวหรือ?”

โฉวซือเส่ารู้สึกเขินอายเล็กน้อย เขามองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่จึงลดเสียงลง “เจ้าว่า ถ้าหากข้าไหวเป็นครั้งๆ คราวๆ จะมีทายาทไหม?”

เหลิ่งชิงฮวนเลิกคิ้ว “ไหว?”

โฉวซือเส่ากระแอมเบาๆ “ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ต่อให้ข้าไหวก็ไม่ให้เจ้าหรอก เจ้าจะตื่นเต้นอะไร”

“ไร้สาระ ข้าเลี้ยงมันมาเองกับมือ ลำบากมาตั้งห้าปี กินสมุนไพรข้าไปตั้งมากมายเหมือนกับลูกชายข้า จะไม่ให้ข้าตื่นเต้นได้อย่างไรล่ะ”

เลี้ยงมากับมือ…แค่กๆ นางคนนี้พูดได้อย่างชินปากเชียว

“แล้วยังไงล่ะ? ได้หรือไม่ได้?”

เหลิ่งชิงฮวนจับคางแสร้งทำเป็นคิด “เพื่อให้อวิ๋นเช่อได้ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลโฉว ข้าควรจะตอบว่าไม่ใช่ไหม?”

“อย่าสิ” โฉวซือเส่าพูดด้วยใบหน้าเศร้าหมอง “อย่างแย่ที่สุดข้าก็มีทายาทกับเจ้า เด็กที่เกิดมาก็เป็นลูกของเจ้า ข้าไม่ลำเอียงแน่นอน”

เหลิ่งชิงฮวนคุ้นชินกับการเสียดสีบางครั้งบางคราว หลังจากผ่านไปห้าปีมิตรภาพระหว่างทั้งสองก็อยู่ยงคงกระพัน

“ได้ไม่ได้ต้องตรวจสอบก่อนถึงจะรู้”

โฉวซือเส่าตกใจก่อนจะโน้มตัวลงมา “ยังอยากดูไหม? เคารพกันหน่อยสิ”

เธอรู้ว่าเพื่อนคนนี้เอาแต่พูด และเมื่อเขาพูดความจริงออกมาเรื่องทุกอย่างจะจบเห่ทันที

เหลิ่งชิงฮวนมองเขาอย่างเหยียดหยาม “ใครสนใจท่าน? ข้าล่ะกลัวจะเป็นตากุ้งยิงนัก ข้ายังต้องตรวจสอบอัตราการรอดชีวิตของท่าน แต่ท่านจะไม่ให้ข้าตรวจสอบก็ได้นะ ไปหาสตรีมาทดสอบดูเองก็ได้แล้ว”

ใครใช้ให้ข้าไม่ชอบเจ้าล่ะ?

คำพูดทำร้ายจิตใจคนเช่นนี้ของเหลิ่งชิงฮวน แม้พูดออกมาแล้วโฉวซือเส่าจะไม่รู้สึกรู้สาอะไร เขาเข้าใจความเป็นจริงตั้งแต่แรกและยอมจำนนแล้ว

“คิดว่าข้ามีคุณธรรมมากขึ้นใช่ไหม?”

โฉวซือเส่ายักไหล่แสดงท่าทางไม่แยแส

“คุณธรรมน่ะไม่เท่าไหร่ ข้าแค่คิดว่าเจ้าว่างเกินไป”

“ข้าว่าง? ข้ายังมีกิจการมากมายให้จัดการ มีเรื่องต้องสอนต้องเรียนรู้ ข้ายุ่งมากทุกวัน”

“เจ้ายุ่งจนหัวหมุนก็ดีจะได้ไม่มาแย่งกิจการของตระกูลโฉว หลายปีมานี้เจ้าทำเงินได้ไม่น้อย อะไรที่หยุดได้ก็หยุดเสีย อย่าลืมสิว่าเจ้าเป็นสตรี”

“ใครว่าสตรีหาเงินไม่ได้? ข้าต้องเลี้ยงลูก”

“แล้วทำไมเจ้าถึงไปเรียนรู้อะไรต่างๆ มากมายได้ ทั้งวิธีการปลอมอาวุธที่แทบจะเป็นทักษะในการช่วยชีวิต การดูฮวงจุ้ยที่หลอกเอาเงินได้นิดๆ หน่อยๆ แต่เจ้าเลี้ยงแมลงมากมาย ผ่าหนู ผ่าค้างคาวตลอดทั้งวันจะแทรกซึมผู้คนงั้นหรือ? นอกจากว่าสภาพร่างกายเจ้าจไม่อำนวย เจ้าก็คงจะร่ำเรียนวิธีทุบหินให้แหลกไปแล้ว”

“อย่าให้ทักษะครอบงำตัวเองมากเกินไป แมลงกู่ยังสามารถช่วยชีวิตและรักษาผู้บาดเจ็บได้ แต่เป็นเพียงการแพทย์ทางเลือกเท่านั้น รวมทั้งการแพร่กระจายของโรคระบาดนี้ การชันสูตรพลิกศพเป็นเพียงการศึกษาที่มาของโรคระบาดและการแพร่กระจายดูท่านขยะแขยงเช่นนี้ รอข้าออกเทียบยาได้ก่อน ข้าจะแบ่งกำไรให้เจ้าครึ่งหนึ่ง”

“การหาประโยชน์จากภัยพิบัติทางธรรมชาติไม่ใช่สิ่งที่เจ้าชอบทำ หากวิจัยยาออกมาได้จริง เกรงว่าแม่แต่เงินตำลึงเดียวเจ้าก็คงจะไม่ได้”

เหลิ่งชิงฮวนเม้มริมฝีปาก “ยาของข้าไม่ได้เป็นแค่ข่าวลือ ทำไมข้าจะไม่ได้เงิน? คนทั่วไปไม่จำเป็นต้องหาเงิน แต่เงินของราชสำนักต้องไม่เสียเปล่า ถึงเวลาข้าจะทุบตีฮ่องเต้สักที ให้ไอ้ไก่เหล็กไร้ขนนั่นนอนไม่หลับไปสามวันสี่วัน”