ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 468

อวิ๋นเช่อยืดอกอย่างภาคภูมิใจ ใบหน้าอวบอ้วนเต็มไปด้วยความอื้ออาทร “จากนี้ต่อไปหากเจ้าอยากกินลูกอมก็มาจูบข้า แล้วตรงนี้จะเปลี่ยนเป็นลูกอมให้เจ้า”

หนูน้อยเป็นเด็กดี นางรู้ว่าเรื่องดีๆ แบบนี้ต้องบอกต่อเพื่อนๆ และทุกคนจะได้แบ่งปันกัน

หลังจากที่นางกินลูกอมเสร็จก็ไปบอกต่อเพื่อนคนอื่น คนอื่นก็บอกต่อกันไป อวิ๋นเช่อถูกล้อมรอบด้วยฝูงแมวหิวโหยที่มองเขาอย่างน้ำลายสอ

ใบหน้าของอวิ๋นเช่อเต็มไปด้วยน้ำลายเกินจะทน “หหากผู้ชายจูบข้ามันจะไม่ได้ผล มีเพียงเด็กผู้หญิงเท่านั้นที่สามารถจูบได้ ทุกคนเข้าแถวไม่ต้องรีบ”

กลุ่มเด็กผู้หญิงมีหรือจะฟัง พวกนางพยายามตะเกียกตะกายเข้าไปโอบกอดอวิ๋นเช่อคนละทีสองทีเหมือนไก่ที่รุมจิกข้าว

เจ้าแย่งข้าก็แย่ง ลูกกวาดทั้งหมดที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของอวิ๋นเช่อร่วงลงไปในอ่างปลา

เชื่อเถอะ มันน่าทึ่งมาก ดวงตาของเด็กเหล่านั้นเบิกกว้าง

ผลก็คืออวิ๋นเช่อสูญเสียลูกกวาดไปทั้งหมด ไม่ว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ จะพยายามมากเพียงใด ลูกกวาดก็ไม่ปรากฎขึ้นมา

แม้ว่าเด็กหญิงเหล่านั้นจะค่อนข้างผิดหวังเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่พวกเขาก็ชื่นชมอวิ๋นเช่อจนถือว่าเขาเป็นเทพเจ้า

“อวิ๋นเช่อ พอข้าโตขึ้น ข้าจะแต่งงานกับเจ้า เช่นนั้นแค่จูบปากเจ้าข้าก็มีลูกอมกินทุกวันแล้ว” เด็กผู้หญิงคนแรกเอ่ยขึ้นมา

อวิ๋นเช่อจ้องไปที่นางทันที “เอาล่ะ ในอนาคตข้าจะใช้ลูกอมสร้างเรือนให้เจ้า ให้เจ้ากินจนพอ”

ประโยคหนึ่งทิ่มแทงรังแตน เด็กผู้หญิงเหล่านั้นไม่มีใครยอมใครและเริ่มต่อสู้กัน

“ข้าเองก็จะแต่ง ข้าอยากได้รถม้าที่ทำจากลูกอม”

เด็กในสถานศึกษามีอายุต่างกัน หลายคนแก่กว่าอวิ๋นเช่อแต่ก็มีชีวิตชีวา เมื่อเห็นว่าเขาต้องการยึดตัวเหล่าสตรีตัวน้อยไว้เพียงคนเดียวไม่แบ่งใครก็อิจฉาตาร้อน

“ข้ามีความคิดดีๆ พวกเจ้าหน้าไหนก็แย่งไปไม่ได้”

เด็กสาวกลุ่มหนึ่งหันหน้ามามองเด็กชายที่กำลังพูดอยู่

เด็กผู้ชายคนนั้นจริงจัง “อ่างปลานี้เป็นกล่องสมบัติไม่ใช่หรือ? หากปลูกอวิ๋นเช่อในนั้นเขาก็จะโตขึ้นมาเป็นจำนวนมาก พวกเจ้าก็แบ่งกันเอาเขากลับบ้านไป แบบนี้ก็ไม่ต้องแย่งกันแล้วจริงไหม?”

เด็กน้อยกลุ่มนี้เมื่อได้ยินว่านี่เป็นความคิดที่ดี พวกเขาก็พยักหน้าเห็นด้วย

แต่อวิ๋นเช่อตัวน้อยกลับไม่เห็นด้วย ล้อเล่นอะไรกัน ปลูกเด็กในดินแล้วจะโตขึ้นมาเป็นทารกงั้นหรือ? มีแค่เด็กเท่านั้นแหละที่จะเชื่อ! ท่านแม่ข้าสอนข้ามาแล้วว่าเมล็ดพืชต้องถูกกลืนเข้าไปในท้องก่อนที่จะหยั่งรากและเติบโตเป็นทารก

แต่เด็กกลุ่มนั้นกลับมีแรงมาก หลายคนตะดกนและพยายามลุกขึ้นแบกเขาขึ้นก่อนจะโยนเขาลงไปในอ่างปลา อีกคนแบกดินมาร่วมมือกันฝังเขาไว้ที่นี่

อ่างปลาวางอยู่บนพื้นขนาดไม่เล็กและขาสั้นๆ ของอวิ๋นเช่อก็ไม่สามารถก้าวขึ้นมาได้ หากไม่ช่เพราะใบหน้าอันน่ารักจนเด็กสาวต่างชอบพอ เขาก็คงจะถูกจับฝังหัวลงดินไปแล้ว

เจ้าบรรพบุรุษตัวน้อยที่ไม่กลัวสิ่งใดในทุกวันนี้เพราะมีสหายและคนรับใช้คอยติดตาม เพราะกลัวว่าคุณชายน้อยของพกวเขาจะโกรธ เด็กๆ ไม่รู้หนักเบา แต่พวกเขารู้ว่าคุณชายน้อยของตระกูลโฉวไม่ใช่คนที่จะล่วงเกินได้จึงรีบเข้าไปห้าม

เหลิ่งชิงฮวนพาตัวอวิ๋นเช่อกลับจวนตระกูลโฉวด้วยสีหน้าเย็นชา เธออยากหาสถานที่สำหรับสั่งสอนเขาที่ดีกว่าโถงบรรพบุรุษแต่ก็ไม่มีสักที่ การรบกวนบรพบุรุษเป็นเรื่องไม่ดี

เธอจับเขาคุกเข่าลงต่อหน้ารูปปั้นที่บูชาเถาจูกง ยกมือขึ้นเพื่อค้นหาอาวุธและอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ตระกูลโฉวทำธุรกิจมาหลายชั่วอายุคนและพวกเขาเป็นพ่อค้าของราชวงศ์ นอกจากเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งแล้ว เถาจูกงยังประดิษฐานอยู่ด้วย รูปปั้นของเถาจูกงถือตราประทับอย่างเป็นทางการในมือข้างหนึ่งและอีกมือหนึ่งถือลูกคิดสีทอง

ตอนนี้ตราประทับและลูกคิดเม็ดนั้นหายไปหมดแล้ว ถูกแทนที่ด้วยลูกบอลดินเหนียวสีเหลืองขนาดเท่าๆ กันเหมือนกับถังหูลู่ไม่มีผิด

เรื่องนี้ไม่ต้องถามก็รู้ ต่อให้นึกย้อนกลับไปเป็น้ร้อยปีก็ไม่มีใครในตระกูลโฉวที่กล้าทำเช่นนี้ ยกเว้นไอ้ตัวเล็กที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างหน้า ไม่มีใครกล้าลูบคมเถาจูกงถึงเช่นนี้

เขาไม่ได้ละเมิดกฎของตระกูลโฉวเพียงข้อเดียว ห้ามนั่งบนโต๊ะคิดเงิน ห้ามฉี่ที่ประตูร้าน จารีตประเพณีเหล่านี้สืบทอดมาจากรุ่นสู่รุ่น แต่ทุกอย่างนี้ถูกเขาทำลาย แม้แต่ขุนนางเก่าก่ในจวนเมื่อเห็นเขาก็ยังต้องรีบหนีออกไป

เหลิ่งชิงฮวนชี้ไปที่ลูกคิด และกลั้นหายใจอย่างหนัก “พูดมา หายไปไหนแล้ว”

“ใช้เป็นกระสุนยิงคนอื่นไปแล้ว” อวิ๋นเช่อน้อยไม่กล้าที่จะโกหก และยอมรับอย่างกล้าหาญ “พวกเขาทั้งหมดปล่อยให้ลูกตีด้วยความสมัครใจ หากท่านแม่ไม่เชื่อก็ถามเสี่ยวเนียนได้”

เหลวไหลทั้งเพ! นี่เป็นทองคำแท้ทั้งหมด ไม่ใช่ทองชุบ ไม่ต้องถามว่าเด็กห้าขวบโดนแล้วจะเจ็บแค่ไหน แค่โดนก็เลือดไหลได้ ไม่มีใครยอมทั้งนั้น

นี่มันทำลายตระกูลชัดๆ