ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 469

เหลิ่งชิงฮวนชี้ไปที่เสี่ยวอวิ๋นเช่อด้วยน้ำเสียงเข้มงวด “เจ้าเก่งมาก เจ้าเก่ง! เจ้าช่างเป็นตัวยุ่งของข้าจริงๆ”

ตอนที่เสี่ยวอวิ๋นเช่อน้อยใจมักจะทำปากจู๋ใส่ บวกกับใบหน้าที่อ้วนกลม ๆ ของทารกแบบนี้ยิ่งทำให้คนที่ได้พบเห็นรู้สึกเจ็บปวดใจ ความร้ายกาจที่มีอยู่บนร่างกายได้หายมลายลงไปนานแล้ว

เขากะพริบตาโต ๆ ของเขาปริบ ๆ และมองไปที่เหลิ่งชิงฮวนอย่างขี้ขลาด “เช่อเออร์เป็นเด็กดี ย่อมไม่อยากจะทะเลาะด้วย วันนี้เป็นเขาที่รังแกข้าก่อน ท่านพ่อโฉวบอกเอาไว้ว่า ลูกชายของเขาทนต่ออะไรก็ได้แต่จะทนเสียเปรียบไม่ได้”

เหลิ่งชิงฮวนโกรธมากจนแทบหายใจไม่ออก หรือว่านี้คือสิ่งที่เรียกว่ามีผู้นำไม่ดียังไง ก็จะมีผู้ตามไม่ดีอย่างนั้น? บทบาทคนน่าสงสารที่เจ้าหนูน้อยคนนี้กำลังแสดงอยู่ เธอดูบ่อยจนเบื่อแล้ว

เธอต้องแสดงศักยานุภาพจึงเอามือข้างหนึ่งหยิกเข้าไปที่เอวเขา ส่วนอีกมือหนึ่งก็คว้าไปที่ไม้ขนไก่ที่เอาไว้ใช้ปัดฝุ่นมาเคาะลงบนโต๊ะอย่างแรง “เด็กดื้อหากเจ้าไม่ดื้อให้ข้าต้องตีสักวันจะเป็นไรไหม เจ้าลูกคนนี้วันวันมีแต่หาเรื่องให้ข้า จะไม่ให้ข้าได้พักเลยหรือยังไง! และยังมีหน้ามาทำเป็นมีเหตุมีผล มั่นอกมั่นใจแบบนี้อีก มันน่าโมโหนัก!”

ทันทีที่ไม้ขนไก่ถูกเคาะ ขนไก่ก็หลุดออกและบินว่อนไปทั่ว ฟุ้งกระจายดูน่าสนุกสนาน จากนั้นก็ตกลงมาเต็มตัวเสี่ยวอวิ๋นเช่อ ส่วนเหลิ่งชิงฮวนเองก็ยืนตระหง่านอยู่ท่ามกลางขนไก่ และโบกไม้ปัดฝุ่นที่ขนร่วงจนหมดไปมา ทันใดนั้นตัวก็แข็งทื่อกลายเป็นหินทันที

เมื่อลองมามองดูใกล้ ๆ ช่างเยี่ยมเสียจริง ๆ แถบผ้าที่ผูกขนไก่เอาไว้ขาดหมดแล้ว ไม่ง่ายเลยที่จะแสดงความน่าเกรงขามออกมา แต่อยู่ ๆ ก็กลายมาเป็นเรื่องตลกไปเสียยังงั้น แต่ก็ยังดีแม้ว่าจะไม่มีขนไก่แล้ว แต่ก็ยังคงตีก้นได้เหมือนเดิม

เสี่ยวอวิ๋นเช่อมองดูขนไก่ที่ร่วงลงมาที่ปลายจมูกและหัวเราะคิกคัก ดวงตาสีเข้มเหล่เข้าหากัน ลืมไปสนิทว่าตัวเองยังอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายไปสนิท อมลมเข้าปากและเป่าลมออกมา

“ท่านแม่ขอรับ ท่านแม่คนดี ท่านดูสิ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยขนห่านปลิวว่อนเหมือนดั่งหิมะเลย เช่อเออร์ถูกใส่ร้ายจริง ๆ ท่านแม่ได้โปรดละเว้นเช่อเออร์ครั้งหนึ่งเถอะน่ะ? ”

“ให้แม่ละเว้นเจ้า?” เหลิ่งชิงฮวนโกรธมากจนเดินวนไปวนมาอยู่กับที่ “ข้าว่าแล้ว ทำไมเจ้าถึงได้ละเว้นไก่ตัวผู้ที่อยู่ในเล้าตัวนั้นได้ ไม่ถอนขนมันแล้ว เพราะว่ารู้สึกชอบไม้ขนไก่อันนี้ บอกมาสิว่าเจ้าเป็นคนทำใช่หรือไม่?”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อยิ้มอย่างไร้เดียงสาและเกาท้ายทอยของตัวเอง “ท่านพ่อบอกว่าข้ายังไม่สามารถทำเหมือนพวกท่านที่เดินเหินอยู่บนหลังคาได้อย่างคล่องแคล่ว เป็นเพราะว่าปีกของข้ายังไม่แข็งแรง ดังนั้นข้าจึงดึงมันออกมาทำปีก”

เหลิ่งชิงฮวนตกใจอย่างมาก เจ้าลูกคนนี้คงไม่ได้เอาขนไก่มาเสียบไว้ข้างหลังแล้วคิดว่าตัวเองเป็นนักบินหรอกนะ? อย่าได้กระโดดลงมาจากที่สูงแล้วเอาหัวโขกเชียวนะ แม้ว่าจะเป็นเด็กดื้อและร้ายกาจ แต่ถึงยังไงก็เป็นลูกแท้ ๆ ของตัวเอง

“ปีกล่ะ?”

“ปีกยังไม่ทันทำเสร็จ ก็ถูกพวกนางถอนมาออกมาทำเป็นลูกขนไก่แล้ว” เสี่ยวอวิ๋นเช่อมุ่ยปากด้วยความโกรธอย่างมาก

เจ้าลูกตัวแสบคนนี้ไม่ก่อเรื่องสร้างปัญหาสักวันหนึ่ง เขาคงจะคันไม้คันมืออย่างแน่นอน เหลิ่งชิงฮวนใช้ไม้ปัดฝุ่นชี้ไปที่ปลายจมูกของเขาและสั่งกำชับว่า “ให้เจ้าตั้งใจเรียนหนังสือดี ๆ เจ้ากลับไม่เรียน ดูสิสมองเล็ก ๆ ของเจ้ากลวงไปหมดแล้ว บินได้หรือบินไม่ได้มันจะไปเกี่ยวอะไรกับการมีปีกกันเล่า? เจ้าเสียบขนไก่เข้าไปแล้ว งั้นก็ออกไข่ได้ด้วยใช่หรือไม่?”

“บางทีอาจจะออกไข่ไม่ได้ แต่ท่านพ่อโฉวบอกว่าฟักไข่ได้” เสี่ยวอวิ๋นเช่อตอบอย่างจริงจัง

ปากเล็ก ๆ เอาแต่เอ่ย ท่านพ่ออย่างนี้ท่านพ่ออย่างนั้นทำเอาหลิ่งชิงฮวนโกรธจนเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ

“ข้างในสมองของเจ้า วัน ๆ ยัดด้วยอะไรกันแน่นะ?”

“ยัดท่านแม่เอาไว้ไง ทุก ๆ วันอวิ๋นเช่อเอาแต่คิดถึงแต่ท่านแม่ แม้แต่ตอนกินข้าวหรือไม่ตอนนอนก็ยังคิดถึงแต่ท่านแม่”

“ช่างกะล่อนจริง ๆ สิ่งที่ดีไม่เรียนไปเรียนแต่สิ่งที่ไม่ดี ลูกไม้ของท่านพ่อโฉวของเจ้าใช้อย่างคุ้มค่าจริง ๆ”

โฉวซือเส่านั่งยอง ๆ ค่อยเฝ้าดูสถานการณ์อยู่ข้างนอกตลอดเวลา เพราะกลัวว่าเจ้าตัวแสบจะถูกตี แต่เมื่อเขาได้ยินดังนั้นก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา “อะไรคือสิ่งที่ดี ๆ ไม่เรียนไปเรียนแต่สิ่งที่ไม่ดี ทำไมข้าฟังแล้วดูเหมือนเป็นการตีวัวกระทบคราดยังไงยังงั้น? เรียนกับข้าแล้วมันเป็นอย่างไร? เช่อเออร์ของข้าฉลาดเฉลียว มีใครบ้างจะไม่ชมเล่า? ไม่ซนหน่อยจะเรียกว่าเป็นเด็กผู้ชายได้ยังไง?”

พอโฉวซือเส่าเอ่ยออกมา เสี่ยวอวิ๋นเช่อก็รู้ทันทีว่า วันนี้คงไม่ได้กินเนื้อผัดหน่อไม้เสียแล้ว ใครใช้ให้ตัวเองมีคนที่รักและเอ็นดูตัวเอง แถมยังหล่อเหลาสง่างาม มีเงินทองมากมายและดูน่าเกรงขามเช่นนี้กันเล่า และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเป็นท่านพ่อที่มีความสามารถปะเหลาะท่านแม่ของตัวเองอีกด้วย?