ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 470

ประการแรกผู้ประสบภัยจากเมืองอวี้โจวไม่เคยเห็นแมลงชนิดนี้มาก่อน

ประการที่สอง โดยทั่วไปแล้วเห็บสามารถเป็นพาหะแพร่กระจายโรคต่าง ๆ ได้จริง เช่น โรคกาฬโรคที่เป็นโรคระบาดที่เกิดขึ้นยุโรปและได้คร่าชีวิตผู้คนไปหลายสิบล้านคนในช่วงยุคกลาง มีนักชีววิทยาสาขาชีวสารสนเทศศาสตร์จากมหาวิทยาลัยออสโลนามว่าบอริส ชมิด ได้เคยกล่าวไว้ว่า “ในยุคกลางที่มีโรคระบาด เหาและหมัดบนร่างกายมนุษย์เป็นอีกหนึ่งพาหะที่เป็นปัจจัยหลักในการแพร่กระจายเชื้อโรค”

แต่ว่าเหลิ่งชิงฮวนกับพบว่าเชื้อแบคทีเรียของเชื้อโรคบนตัวของแมลงเหล่านี้สามารถอยู่ได้มากกว่าสามถึงห้าวัน แท้จริงแล้วพวกมันเป็นพาหะนำโรคหรือเป็นแหล่งที่มาของเชื้อไวรัสกันแน่?

หลังจากโฉวซือเส่ารู้เรื่องนี้ เขาก็คัดค้านอย่างเด็ดขาดไม่ให้เธอไปอยู่คุกคลี่กับผู้ประสบภัยเหล่านั้นอีก เกรงว่าเธอจะติดเชื้อไปด้วย

แต่ว่าเหลิ่งชิงฮวนรู้ดีว่ามีเพียงแต่ต้องหาแหล่งที่มาของการติดเชื้อให้ได้ ถึงจะสามารถหยุดยั้งการแพร่เชื้อได้หมดสิ้นและสามารถควบคุมการแพร่ระบาดได้อย่างแท้จริง

เธอมอบสูตรยาให้กับโฉวซือเส่า “สูตรยาอยู่ที่นี่ ล้วนเป็นสมุนไพรที่พบเห็นได้ทั่วไป หากอิงจากความเร็วของโรงงานผลิตยาของข้าในการปรุงยาขึ้นมา ยาชุดแรกน่าจะสามารถผลิตได้ในปริมาณมากภายในเวลาสามวัน ใช้สำหรับการรักษาผู้ป่วยติดเตียง ส่วนจะทำอย่างไรนั้นก็ให้ใช้ประโยชน์จากพวกคนในราชสำนัก ท่านจะทำยังไงก็ลองคิดดูและกัน”

“ราชสำนักก็คือราชสำนักของครอบครัวเจ้า เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าจะไม่สนใจพวกชาวบ้าน และมาฉวยโอกาสกอบโกยเงินทองตอนที่บ้านเมืองกำลังย่ำแย่แบบนี้?”

เหลิ่งชิงฮวนพ่นลมหายใจอย่างไม่พอใจ “สมมุติว่าท่านกับข้าเป็นผู้มีคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ อุทิศสูตรยาชนิดนี้ให้กับราชสำนัก จากนั้นราชสำนักจะทำอย่างไร?”

“แน่นอนว่าจะต้องกระจายสูตรยาไปยังเมืองต่าง ๆ และสั่งให้ฝ่ายราชการรับผิดชอบ จ่ายยาตามสูตรยา ก็จะสามารถยับยั้งการแพร่กระจายของโรคระบาดได้”

“แล้วอวี้โจวล่ะ? มีแต่ชาวบ้านพลัดถิ่นไม่มีที่อยู่อาศัย ทอดทิ้งลูกเพื่อแลกอาหารประทังชีวิต ยังจะมีเงินที่ไหนมาซื้อยา?”

“ย่อมไม่มีอยู่แล้ว ราชสำนักจะต้องจัดสรรงบประมาณเฉพาะสำหรับจ่ายยาฟรีให้ ”

“เช่นนั้นก็ถูกแล้ว ท่านลองคิดดู เมืองอื่น ๆ ที่มีสูตรยาแล้ว พวกพ่อค้าสมุนไพรต้องใช้โอกาสนี้ในการขึ้นราคายาอย่างแน่นอน ทำให้ชาวบ้านทั่วไปไม่สามารถซื้อวัตถุดิบยาที่ธรรมดาหาได้ทั่วไปเช่นนี้ได้ ถ้าพวกเราทำรายได้จากสิ่งนี้ ก็ยังสามารถรักษาเสถียรภาพของกลไกตลาดได้ ทำให้ชาวบ้านทุกคนสามารถหากินได้ รายได้นี้เจ้าจะทำหรือไม่?”

โฉวซือเส่าร้อง “ซี๊ด” ขึ้นมา “ดูเหมือนจะมีเหตุผล”

“นอกจากนี้ภัยพิบัติในอวี้โจวในครั้งที่แล้วที่มีการยักยอกเงินบรรเทาภัยพิบัติเพิ่งจะสิ้นสุดลง แม้ว่าราชสำนักจะจัดสรรเงินอีกครั้ง ก็ต้องผ่านการงุบงิบอีกหลายชั้นอยู่ดี เงินที่สามารถใช้ประโยชน์กับประชาชนได้จริง ๆ จะมีเหลือเท่าไรกันเชียว เงินจำนวนนี้แทนที่จะถูกพวกข้าราชการเหล่านั้นโกงกิน ถ้ายังไงสู้ให้เข้ากระเป๋าพวกเราจะดีกว่า”

หากอาศัยศักยภาพของฮุ่ยชุนทั่งของข้าในตอนนี้ ที่มีชื่อเสียงร่ำลือไปทั่วฉางอันว่ามีฝีมือการผลิตยาที่ทันสมัย และสามารถรับประกันได้อีกว่าผลิตภัณฑ์เป็นของแท้ราคาดี และเป็นยาที่รักษาโรคได้จริง หน้าที่อันใหญ่หลวงเช่นนี้ จะไม่ใช่ข้าและเป็นใครที่ไหนได้เล่า?

ยิ่งพูดยิ่งมีเหตุผล โฉวซือเส่าเลื่อมใสอย่างสุดใจ คำพูดจากปากผู้หญิงก็เหมือนกับลมปากเชื่อถือไม่ได้ จริง ๆ แล้วนางไม่ได้กลัวการทุจริต เห็นได้ชัดว่าอยากเป็นส่วนหนึ่งในการช่วยเหลือเสิ่นหลินเฟิงเสียมากกว่า?

“แล้วเจ้าล่ะ? ทำไมต้องมอบหมายให้ข้าไปทำด้วย”

“ข้าต้องการไปที่แหล่งกำเนิดโรคระบาดเพื่อค้นหาสาเหตุของโรค”

“ตอนนี้ในอวี้โจวโรคระบาดกำลังอาละวาดหนัก มันอันตรายเกินไป”

“อันตรายก็ต้องไป มิฉะนั้นต่อให้มียาครอบจักรวาลมากแค่ไหน ก็จะมีผู้ประสบภัยติดเชื้อไม่จบไม่สิ้น และไม่สามารถกำจัดให้สิ้นซากไปได้”

โฉวซือเส่านิ่งเงียบ “เสิ่นหลินเฟิงก็อยู่ที่นั่นด้วย”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะเบา ๆ “อวี้โจวใหญ่ขนาดนั้น จะบังเอิญขนาดนั้นได้อย่างไร? อีกอย่าง ต้นกำเนิดของเชื้อโรคอยู่ที่แคว้นไฮว่โจว ซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงงานฮุ่ยชุนทั่งพอดี พอดีเลยข้าจะแวะเข้าไปดูแลควบคุมการผลิตยาเสียหน่อย”

“ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”

“ข้าจะพาเทียนซื่อ ตี้ลี่ และเหรินเหอทั้งสามคนไปด้วย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้หรอก”