ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 473

เหลิ่งชิงฮวนไม่เอ่ยตอบรับ แต่คลำหายาขยายหลอดลมออกมา แล้วเล็งไปที่ปากและจมูกของชายคนนั้น และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “อย่าได้ตื่นตระหนกไป พยายามหายใจเข้าลึก”

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อบนเป็นความตายของชีวิต คุณชายท่านนี้ก็ไม่พยายามแสดงความเท่อีกต่อไป และไม่ทำตัวเป็นเก๊กหล่ออีก สูดหายใจเข้าลึก ๆ สีหน้าที่เขียวอมม่วงค่อย ๆ จางหายไป และกลับมาใสและซีดขาวตามเดิม

เหลิ่งชิงฮวนวางมือบนข้อมือของเขา จากนั้นก็กลั้นลมหายใจอย่างใจจดใจจ่อ บ่นพึมพำด้วยความสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง เกิดหนักอกหนักใจขึ้นมา จากนั้นก็เปิดวงแหวนนาโนออก และทำการเอกซเรย์ทรวงอกพร้อมกับตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจกับเขา

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนผู้นี้ถึงได้สีหน้าแย่ขนาดนี้ ป่วยไปทั้งร่างกาย คาดไม่ถึงว่าจะเป็นโรคผนังกั้นห้องหัวใจรั่วตั้งแต่กำเนิด ทำให้เกิดภาวะแทรกซ้อนหลายอย่างเช่นโรคหอบหืด ที่เป็นภาวะจากเหตุหัวใจไม่สามารถสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงเนื้อเยื่อส่วนต่าง ๆ ของร่างกายได้

เมื่อพิจารณาจากอาการป่วยของเขา การที่เขามีชีวิตอยู่ได้จนถึงอายุขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย น่าจะมีหมอที่มีทักษะทางการแพทย์สูงค่อยรักษาและบำรุงอยู่ข้าง ๆ อีกทั้งปัจจุบันอาการก็เริ่มหนักขึ้น เกิดภาวะใจสั่น หัวใจเต้นผิดจังหวะ และหัวใจห้องล่างขวามีอาการพองโตแล้ว

เธอหยิบยารักษาของโรคนี้ออกมาจากแขนเสื้อแล้วป้อนให้เขากิน ยานี้ออกฤทธิ์และเห็นผลลัพธ์รวดเร็ว เกือบจะเห็นผลในทันที ไม่นานอาการเขาก็ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว สีหน้าของอีกฝ่ายค่อย ๆ ผ่อนคลายลง และอัตราการเต้นของหัวใจก็เริ่มกลับมาเต้นเป็นปกติ

เมื่อเยาจิ่วเห็นว่าได้รับการช่วยแล้ว จึงคุกเข่าลงบนพื้นดัง “ตุบ” “ต้องขอบคุณฮูหยินที่ช่วยชีวิตไว้”

“ไม่ต้องเกรงใจ” เหลิ่งชิงฮวนลุกขึ้น “การช่วยชีวิตผู้ได้รับบาดเจ็บหรือใกล้ตายเป็นหน้าที่ของพวกเรา แต่ว่าโรคหัวใจของนายท่านของเจ้า มีโอกาสกำเริบได้ตลอดเวลา อย่าลืมพกยาติดตัวเอาไว้เสมอ อย่าได้ประมาทเลินเล่อ”

เยาจิ่วถูกทำให้ตกใจจนเหงื่อแตกพลั่ก รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว โดยที่ในใจยังคงหวาดกลัวอยู่

“ยาของแม่นางได้ผลดีมากเช่นนี้ แสดงให้เห็นว่าฝีมือทางการแพทย์ต้องสุดยอดมากจริงๆ ข้าแซ่ฉู่ขอวิสาสะเอยถามได้หรือไม่ โรคหัวใจของข้าแม่นางพอจะมีวิธีรักษาให้ดีขึ้นหรือไม่? ข้ายินดีจะจ่ายเงินตอบแทนให้อย่างหนักเลย”

เหลิ่งชิงฮวนกล่าวอย่างอ้อมค้อมว่า “เลยช่วงเวลารักษาที่ดีที่สุดไปแล้ว อยากจะรักษาให้หายขาดได้นั้นเป็นเรื่องยาก มีเพียงแต่ต้องรักษาอย่างระมัดระวัง”

ดวงตาของคนป่วยผู้นั้นเปล่งประกายขึ้นมา ในดวงตามีความหวังอันแรงกล้าปรากฏขึ้นมาในทันที แต่พยายามที่จะสงบจิตสงบใจหายใจเข้าลึก ๆ “ถ้าเช่นนี้นตามที่แม่นางกล่าวมา ข้าแช่ฉู่คนนี้ยังมีอายุขัยได้อีกกี่ปีงั้นหรือ?”

เรื่องนี้เหลิ่งชิงฮวนเองก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ ถ้าหากอยู่ในยุคปัจจุบันละก็ยังพอมีความหวังที่จะรักษาอาการป่วยของเขาได้ แม้ว่าจะมีความเสี่ยงสูงมาก แต่สามารถรักษาได้โดยการผ่าตัดตัดแต่งและซ่อมแซมได้

แต่ว่าตอนนี้ ทุก ๆ อย่างดูเป็นเรื่องที่พูดยาก อาการของโรคอาจจะแปรเปลี่ยนได้ทุกเมื่อ ตัวเองก็ไม่ใช่พระยายมราช ที่สามารถตัดสินความเป็นความตายได้

เธอยื่นยาที่เหลือให้เด็กรับใช้ไป และสั่งกำชับว่าควรกินยาเท่าไร “มันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณชายคิด”

“ถ้าเช่นนั้นฟังจากที่แม่นางกล่าวมา ชีวิตของข้าน้อยยังไม่ถึงขั้นอันตรายถึงชีวิตชั่วคราวใช่หรือไม่?”

สายตาของคนผู้นี้ช่างตรงไปตรงมาเหลือเกิน มองตามอำเภอใจไม่เกรงกลัวสักนิด สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า ทำให้เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกอึดอัด “ฟังคำแนะนำของหมอ รักษาสภาพจิตใจให้ดีตลอดเวลา และที่สำคัญที่สุดต้องทำอารมณ์ให้สงบ”

เธอหันหลังเดินและจากไป ไม่อยากจะคบค้าสมาคมกับคนผู้นี้มากไป

“แม่นางมีชื่อแซ่ว่าอะไร? เป็นคนที่ไหน พักอยู่ที่ใด?”

“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ต้องเกรงใจ”

แต่คนป่วยผู้นั้นยังคงไม่ยอมลดละความพยายาม “คนแซ่ฉู่อย่างข้าไม่ชอบติดค้างน้ำใจคนอื่น ขอให้แม่นางได้โปรดบอกกล่าวว่าท่านพักอยู่ที่แห่งหนใด เพื่อให้ข้าได้มีโอกาสตอบแทนพระคุณ”

แต่ละคำที่เอ่ยออกมาแม่นางอย่างนั้นอย่างนี้ หรือว่าเขามองไม่เห็นเหรอว่าตัวเองได้มวยผมขึ้นมาแล้ว?

เหลิ่งชิงฮวนปฏิเสธอย่างขอบคุณอีกครั้ง “ข้าเป็นหมอ ถ้าหากคุณชายยังคงยืนยันที่จะขอบคุณละก็ ถ้าเช่นนั้นก็จ่ายค่าวินิจฉัยมาหนึ่งตำลึงก็พอแล้วละ”

ชายคนนั้นขมวดคิ้วเข้ากัน เห็นชัดได้ว่าไม่พอใจเล็กน้อย “ชีวิตของคุณชายอย่างข้าหรือว่ามีค่าแค่หนึ่งตำลึงหรอกหรือ? เยาจิ่ว ไปเอาตั๋วห้าพันตำลึงเงินที่เกี้ยวมาสิ”

โอ้แม่เจ้า ร่ำรวยขนาดนี้เลยหรือ? นี่กำลังจะเอาเงินมาฟาดหัวตัวเองจบสลบหรอกเหรอ พ่อของเขาต้องร่ำรวยมากแค่ไหนกันเชียว?

ในใจนึกถึงตระกูลที่ร่ำรวย มีฐานะ มีหน้ามีตาทั้งหลายในฉางอันที่เคยไปมาหาสู่ด้วยรอบหนึ่ง แต่ก็ไม่มีบุคคลแบบนี้เลยสักคน? เป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นเศรษฐีหน้าใหม่ที่เพิ่งถูกขุดออกมาจากเหมืองทองคำ?

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเล็กน้อย “ที่แท้ชีวิตของคุณชายก็มีค่าห้าพันตำลึงเงินนี้เอง”