ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 476

ใต้เท้าผู้ตรวจการงั้นหรือ?

เหลิ่งชิงฮวนตกใจทันที เสิ่นหลินเฟิงมาหรือ?

ในลานบ้านแต่เดิมก็มีกลุ่มฝูงชนมากมายมารวมตัวกันเพื่อแสดงศักยานุภาพกันอยู่ ใคร ๆ ต่างก็กลัวเหล่าขุนนางของทางการทั้งสิ้น พอได้ยินดังนี้ก็พากันแตกตื่นเหมือนมดแตกรังกันทันที

ในระยะไกลก็ได้ยินเสียงเกือกเท้าม้าดังเข้ามา และมีคนเปล่งเสียงร้องตะโกนเสียงดัง “ใต้เท้าผู้ตรวจการมีคำสั่ง ให้ทำการสลายการก่อจลาจล จับผู้ก่อกวนทั้งหลาย แต่ห้ามทำร้ายผู้บริสุทธิ์เด็ดขาด พวกเจ้าอย่าได้ทำอะไรผลีผลามเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นดาบในมืออาจไร้ดวงตา”

ได้ยินจากที่พูดนี้ก็รู้เลยว่าเสิ่นหลินเฟิงต้องสังเกตเห็นความไม่ชอบมาพากลในการก่อจลาจลที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ และได้เริ่มลงมือตรวจสอบแล้ว ไม่เคยเกิดอะไรแบบนี้มาตลอดห้าปี ถือว่าได้เป็นการเปลี่ยนแปลงมุมมองในการมองใหม่

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเล็กน้อย อันที่จริงแล้วก็อยากจะพบเขาหน่อยเหมือนกัน อย่างไรเสียตอนนี่ตัวเองเพิ่งจะข้ามภพมาถึงที่นี่ ความอบอุ่นแรกที่สัมผัสได้ ก็เป็นเขานั่นแหละที่ให้

เธอถอนหายใจเบาๆ และออกคำสั่งกำชับเทียนซื่อกับตี้ลี่ “พวกเราไปกันเถอะ ไม่รอเหรินเหอแล้ว เดี๋ยวค่อยติดต่อกันภายหลังก็ได้”

ทั้งสามคนเก็บของกันเรียบร้อยดีแล้ว จึงรีบกลับเข้าไปในบ้านเพื่อเอาของแล้วใช้โอกาสต้องที่ชลมุนวุ่นวายหนีจากออกไป

มีทหารกรูกันเข้ามา ก็เห็นว่าในลานบ้านนั้นว่างเปล่า รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ดูตามเหตุและผลแล้ว สถานการณ์แบบนี้ เหยื่อก็ควรจะเป็นฝ่ายออกตัวมาเพื่อฟ้องร้องคนเหล่านั้นไม่ใช่หรือ?

หัวหน้าผู้นำกำลังพลเข้าไปในบ้านด้วยความสงสัย แต่เมื่อได้มองสำรวจรอบ ๆ ดูแล้ว กลับไม่พบเบาะแสอะไร เห็นเพียงแค่แผ่นป้ายทองคำแผ่นนั้นที่ถูกวางทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ อยู่บนพื้น

พวกเขาค่อนข้างมีไหวพริบความรู้สึกไว ลางสังหรณ์แรกที่มีก็คือตัวตนของคนที่อาศัยอยู่ที่นี่จะต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ หรือไม่ก็มีคดีใหญ่หลวงติดตัวอยู่ ดังนั้นเมื่อได้ยินว่ามีทางการมา ถึงกับทิ้งทองคำเอาไว้แล้ววิ่งหนีออกไปอย่างรีบร้อน

เมื่อพบเสิ่นหลินเฟิง ตอนที่รายงานคดีนี้ เขาก็บอกข้อสงสัยของตัวเองออกไปตามความเป็นจริง

เสิ่นหลินเฟิงได้รับพระราชโองการจากเมืองหลวงแล้ว จึงรู้ว่าฮ่องเต้ได้มอบหน้าที่ในการผลิตยาให้กับฮุ่ยชุนทั่ง ดังนั้นจึงรีบรุดไปที่มณฑลไฮว่โจวทันทีทั้ง ๆ ที่ร่างกายยังฟื้นตัวไม่เต็มที่

ทันทีที่มาถึงมณฑลไฮว่โจว ยังไม่ได้ทำอะไรก็เดินทางไปที่ฮุ่ยชุนทั่งก่อน

ผู้ดูแลฮุ่ยชุนทั่งยอมรับออกมาตามจริงเรื่องที่ส่งยาให้ บอกแค่ว่าได้ยินว่าผู้ตรวจการจะเดินทางมาเพื่อบรรเทาภัยพิบัติ แจกจ่ายอาหาร เข้าช่วยเหลือชาวบ้าน ลงโทษขุนนางที่ชั่วร้าย ปกป้องชาวบ้าน พอได้ยินว่าเขาป่วยจึงรีบส่งคนไปมอบชิงเวินตานให้ทันที

เสิ่นหลินเฟิงแสดงความขอบคุณอย่างไม่ได้สงสัยอะไร และทำการสอบถามความคืบหน้าของการผลิตยา ผู้ดูแลก็บอกตามที่เหลิ่งชิงฮวนสั่งกำชับเอาไว้ บอกเกี่ยวกับเรื่องที่มีคนมาป่วนโรงงานผลิตยา

เสิ่นหลินเฟิงอาศัยไหวพริบในการจัดการคดีมาเป็นเวลาหลายปี สังเกตเห็นว่ามีคนเจตนาไม่ดีตั้งใจปลุกปั่นการจลาจลในผู้ประสบภัย เมื่อได้ยินผู้ดูแลพูดเช่นนี้ ก็รีบเข้าสลายการจลาจลเพื่อรักษาความสงบสุขอย่างไม่หยุดไม่หย่อน

มักจะมีเรื่องผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้นบ่อย ๆ เบื้องหลังต้องซ่อนเล้นความลับอะไรเอาไว้แน่ เมื่อได้ยินหัวหน้ามือปราบรายงานมาเช่นนี้ เขาก็รีบลงจากม้าแล้วเข้าไปตรวจในเรือนด้วยตัวเองทันที

ก็เป็นห้องพักของแม่หญิงธรรมดาทั่วไป ไม่มีอะไรแตกต่างเป็นพิเศษ หลังจากหลิ่งชิงฮวนตรวจสอบหนูเหล่านั้นเสร็จแล้วก็สั่งให้ไปจัดการอย่างเหมาะสมเรียบร้อย แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ถูกละเลยไปก็คือนางลืมมีดผ่าตัดเล่มหนึ่งวางทิ้งไว้บนโต๊ะ!

ดวงตาของเสิ่นหลินเฟิงจ้องเขม็งไปในทันที เลือดในตัวพลุกพล่านทั่วร่างกายและพุ่งตรงไปยังสมอง จังหวะการหายใจก็เปลี่ยนไปเป็นเร็วขึ้น

เขาเคยเห็นมีดผ่าตัดแบบนี้จากเหลิ่งชิงฮวนมาก่อน ในครั้งที่ฉีจิ่งอวิ๋นถูกเหลิ่งชิงฮวนสู้กลับและจับเป็นตัวประกันอยู่บนรถม้า ฉีจิ่งอวิ๋นแปลกใจกับใบมีดของนางมาก ตอนที่ดื่มสุราด้วยกันที่หอฝูเซิงก็ยังเอาออกมาเล่นอยู่ในมือ

ใบมีดชนิดนี้มีฝีมือการทำที่ยอดเยี่ยม ไม่ใช่ช่างตีเหล็กทั่วไปที่สามารถทำออกมาได้ แม้แต่วัสดุที่นำมาทำก็ยังแปลกประหลาดมาก นอกจากตอนที่อยู่กับเหลิ่งชิงฮวนแล้ว เขาก็ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน ทำไมถึงมาโผล่อยู่ที่นี่ได้?

“คนที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็นใคร?”

หัวหน้าได้ไปซักถามผู้ประสบภัยมาหลายคนมาแล้ว จึงรายงานออกมาตามความเป็นจริงว่า “พวกเขาเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใครเช่นกัน แต่คาดว่าน่าจะเป็นหมอหญิงคนหนึ่ง ที่ชื่อฮูหยินเหลียงเจียง”

หมอหญิง? หัวใจของเสิ่นหลินเฟิงบีบรัดแน่นขึ้นอีกครั้ง ทำไมถึงรู้สึกว่าชื่อนี้ช่างคุ้นเคยยิ่งนัก ราวกับว่าเคยได้ยินมาจากที่ไหนมาก่อน “หน้าตาเป็นอย่างไร?”

หลังจากพูดจบก็กวักมือเรียกเจ้าหน้าที่ให้เข้ามา “พาตัวไป ผ่าท้อง”

ชายฉกรรจ์ไม่กลัวการสอบปากคำ ไม่กลัวการถูกโบยด้วยกระบอง แต่พอพูดถึงการผ่าท้องก็เกิดกลัวขึ้นมาทันที ของแบบนี้ใครกันไม่กลัวบ้าง แค่ได้ยินก็เห็นเลือดสาดแล้ว

“ข้ายอมแล้ว ๆ ใช่มีคนให้เงินข้ามา บอกให้ข้ามายุยงปลุกปั่นผู้ประสบภัยให้มาที่แห่งนี้เพื่อปล้นจริงๆ”

“จุดประสงค์คืออะไร?”

“ไม่ได้บอกไว้ แค่บอกว่าอาละวาดให้มากเท่าไรยิ่งดี ต้องทำให้คนที่อยู่ที่นี่ได้รับบทเรียนเสียหน่อย ถ้าจะให้ดีที่สุดก็คือบีบให้นางต้องออกไปจากที่นี่”

มีความแค้นงั้นหรือ? กับสตรีคนหนึ่งจะมีความโกรธแค้นอะไรได้บ้าง? แล้วเพราะเหตุใดถึงต้องกลัวฮูหยินเหลียงเจียงจะอยู่ที่ไฮว่โจวด้วย?

เสิ่นหลินเฟิงชำเลืองมองที่แผ่นป้ายอย่างสงสัย ไม่รู้ว่าเป็นคุณชายแบบไหนกันแน่ ถึงได้ทุ่มให้ขนาดนี้ ถึงขนาดมอบทองให้ผู้อื่นและยังในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ด้วย ถ้าหากโอ้อวดเกินงามเช่นนี้ ไม่กลัวจะนำหายนะมาให้คนอื่นหรอกหรือ?

เสิ่นหลินเฟิงยังคงต้องสอบสวนต่อไป เขาไม่มีค่าพอต่อการให้หาเบาะแสแล้ว เรื่องที่เกี่ยวข้องกับผู้บงการ ชายฉกรรจ์คนนี้สามารถอธิบายได้เพียงคร่าว ๆ เท่านั้น

และสำหรับคุณชายที่เป็นมหาเศรษฐีท่านนี้ เมื่อไปสอบถามความเป็นมากับใคร หรือแม้แต่ผู้ประสบภัยที่อยู่ข้างนอกต่างก็ไม่มีใครรู้ว่ามีที่มาที่ไปอย่างไร

เมืองเล็ก ๆ อย่างไฮว่โจว คาดไม่ถึงว่าจะมีมังกรซ่อนพยัคฆ์หลบอยู่ ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

เสิ่นหลินเฟิงหรี่ตาลงและตัดสินใจว่าคดีนี้จะต้องติดตามสืบต่อไปด้วยตัวเอง ส่วนสิ่งแรกที่จะต้องทำก็คือสืบหาตัวตนที่แท้จริงของฮูหยินเหลียงเจียงท่านนี้ว่าเป็นใคร และมีดผ่าตัดนี่มาจากที่ไหน? ทำไมนางถึงได้หนีไปอย่างเร่งรีบ มีชนักติดหลังจึงกลัว หรือว่าจงใจที่จะหลีกเลี่ยงตัวเองกันแน่?

และชื่อเสียงเรียงนามนี้เพราะอะไรพอได้ยินแล้วถึงรู้สึกคุ้นหูยิ่งนัก?