ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 478

ชิงเวินตานผลิตโดยฮุ่ยชุนทั่งของตระกูลโฉว แม้แต่หมอหลวงยังไม่เข้าใจรายการใบสั่งยา เมื่อวานนี้เขารู้สึกว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า ไม่เคยคิดเอาเรื่องเหลิ่งชิงฮวนมาปะติดปะต่อกัน

เมื่อเบาะแสหลายอย่างเชื่อมต่อกัน ทำให้เสิ่นหลินเฟิงมั่นใจในการคาดเดาของตัวเองมากขึ้น ต้องรู้ก่อนว่าเสิ่นหลินเฟิงมักจะครุ่นคิดเกี่ยวกับการตายของชิงฮวนด้วยความรู้สึกผิดเสมอ โดยคิดว่าเป็นเพราะตัวเขาเองที่ไม่เชื่อคำพูดของฉีจิ่งอวิ๋นตั้งแต่แรก ทั้งยังขี้ขลาดทำให้ทุกอย่างล่าช้าจนก่อให้เกิดโศกนาฏกรรม มู่หรงฉีเสียใจเป็นเวลาห้าปี ส่วนเขาเองก็รู้สึกผิดเป็นเวลาห้าปีเช่นกัน

เสิ่นหลินเฟิงจ้องจดหมายในมือด้วยความตื่นเต้น เขาควรส่งคนเข้าเมืองไปหามู่หรงฉีและตรวจสอบนี่เป็นลายมือของพี่สะใภ้หรือไม่

ในขณะที่เขากำลังจะเขียนจดหมายก็ชะงักอีกครั้ง หากที่ไม่ใช่ลายมือของนางล่ะ นั่นจะไม่ทำให้มู่หรงฉีดีใจเก้อหรอกหรือ เขาอุตส่าห์เดินออกจากความโศกเศร้าหลังจากผ่านไป 5 ปีแล้ว...

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าแม่ฮูหยินเหลียงเจียงอยู่ที่ไหน”

“ข้าน้อยสั่งให้คนติดตามผู้หญิงคนนั้นจากระยะไกลแล้วขอรับ”

เสิ่นหลินเฟิงโยนพู่กันทิ้งและรีบออกจากศาลาว่าการอย่างเร่งรีบ เขาต้องรีบไปพบฮูหยินเหลียงเจียงเดี๋ยวนี้

อีกด้านหนึ่ง ณ ที่พักของเหลิ่งชิงฮวน

ไม่นานหลังจากที่เทียนซือจากไป นางก็ได้รับข้อความจากหน้ากากนกอินทรี อย่างไรก็ตามชายป่วยก่อเรื่องอย่างอุกอาจ ไม่ง่ายเลยที่จะล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขา ทว่ายังสามารถสอบถามการเดินทางของเขาได้บ้าง

เมื่อไฮว่โจวมีขนาดเพียงฝ่ามือ

สถานที่สุดท้ายที่ชายป่วยปรากฏตัวคือร้านอาหารธรรมดาทั่วไปทางตอนใต้ของเมือง

เหลิ่งชิงฮวนรีบพาตี่ลี่ไปที่นั่นทันที

ในเวลานี้ ร้านอาหารเต็มไปด้วยแขกพิเศษที่กำลังเมาและพูดจาไร้สาระ

ผู้ให้ข้อมูลของหน้ากากนกอินทรีกลัวจะแหวกหญ้าให้งูตื่น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าเข้าไปและไม่รู้ว่าคนป่วยอยู่ในห้องหรูห้องไหน

เหลิ่งชิงฮวนตัดสินใจไม่ทำอะไรผลีผลาม รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะไม่ว่าอย่างไรชายป่วยคนนี้มีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา ดังนั้นต้องมีผู้มากฝีมือปกป้องอยู่รอบกายแน่นอน

มีแผงขายเกี๊ยวอยู่ตรงข้ามกับร้านอาหาร เหลิ่งชิงฮวนและตี้ลี่สั่งเกี๊ยว 2 ชามมานั่งกินอย่างสบายๆ และให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับแขกที่เข้าออกจากร้านอาหารตรงข้าม

หลังจากนั้นไม่นาน เหลิ่งชิงฮวนเห็นว่าเด็กหนุ่มรับใช้ของชายป่วยซึ่งชื่อว่าเยาจิ่วเดินออกมา อีกคนที่เดินมากับเขาคือชายรูปร่างสูงโปร่ง คิ้วหนา ตาโต มีหนวดเครารุงรัง แต่งกายเหมือนเจ้าพ่อกุลี

ทั้งสองยืนพูดคุยกันอยู่ที่ทางเข้าร้านอาหาร ก่อนที่ชายมีเคราจะเดินออกไป ส่วนเยาจิ่วหันหลังกลับไปที่ร้านอาหารตามเดิม

เหลิ่งชิงฮวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจติดตามชายที่มีหนวดมีเคราออกไป

เนื่องจากบุคคลนี้มาพบและพูดคุยอย่างใกล้ชิดกับชายป่วยในร้านอาหาร ความสัมพันธ์จึงน่าจะไม่ธรรมดา หากอยากรู้ว่าชายป่วยคือใคร การถามเอาคำตอบจากปากเขาน่าจะง่ายกว่า

เธอขอให้ตี้ลี่เฝ้าชายป่วยต่อ ส่วนตัวเองเดินติดตามเขาอย่างเงียบๆ

เห็นได้ชัดว่าชายที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลนั้นระมัดระวังราวกับเคยทำอะไรผิด เขามองไปรอบๆ เป็นครั้งคราว

นั่นทำให้ชิงฮวนรู้สึกสงสัยในทันที เธอไม่ได้ทำอะไรได้แต่เดินตามเขาไปเรื่อยๆ ก่อนจะเข้าไปในโรงงานเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนจะทำเครื่องปรุง ชายคนนั้นมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวังและปิดประตูลานบ้าน

เหลิ่งชิงฮวนกระโดดขึ้นไปบนหลังคา เดินไปยังห้องที่สว่างไสวอย่างเงียบๆ ก่อนจะมองผ่านช่องหน้าต่าง

ของตกแต่งในห้องนั้นเรียบง่ายมาก มีตู้ใบใหญ่ ตู้ไม้ยาวและเครื่องนอนที่สกปรกจนมองไม่เห็นสีเดิม ชายทั้งสามกำลังนอนหลับอยู่บนเครื่องจักร เมื่อเพื่อนของพวกเขากลับมาก็ลุกขึ้นและจุดบุหรี่ ก่อนที่ห้องจะเต็มไปด้วยควัน