ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 480

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกว่าตนเองโชคร้ายในด้านความรักอย่างถึงที่สุด หากมีเวลาเธอควรจะดูดวงให้ตัวเองบ้างแล้ว ให้ตายเถอะ เจอกันแค่ครั้งสองครั้งก็ตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบและยังเสนอตำแหน่งพระชายาให้อีก

เหลิ่งชิงฮวนปากร้ายเป็นทุนเดิม ไม่ได้ปากร้ายแค่กับโฉวซือเส่าเท่านั้น “เจ้าเคยบอกเองนี่ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสามปี ข้ายังไม่อยากแต่งงานแล้วเป็นม่ายหรอกนะ”

“นั่นเป็นเหตุผลที่ขอเจ้าแต่งงาน ข้ารู้ว่าเจ้าเก่งเรื่องยา เจ้าต้องพยายามชีวิตชีวิตข้าเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นม่าย”

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจ “พานจินเหลียนก็แต่งงานกับอู๋ต้าหลางเหมือนกัน แล้วมันได้ผลหรือเปล่า อีกอย่างข้ากับเจ้าไม่เคยพบกันมาก่อน เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าข้าจะทำได้” ชายป่วยใช้นิ้วชี้ลูบริมฝีปากสีซีดช้าๆ “แค่ดูแวบเดียวก็รู้แล้ว คนธรรมดาไม่อาจบอกได้ว่าแหล่งที่มาของการแพร่ระบาดอยู่ที่ไหน หากข้าเดาไม่ผิด...เจ้าน่าจะเป็นคนคิดค้นชิงเวินตานด้วยใช่หรือไม่”

เหลิ่งชิงฮวนยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “แล้วอย่างไร หากข้าเป็นหญิงชราผมขาว เจ้าจะแต่งงานกับข้างั้นหรือ”

“เจ้าควรจะรู้ก่อนว่าข้าต้องการแต่งงานกับเจ้าในฐานะภรรยา ไม่ใช่ว่าหาภรรยาไม่ได้จนไม่มีทางเลือกเช่นนั้น”

“เจ้าไม่ปล่อยแม้กระทั่งคนมีสามีอย่างข้า นั่นเรียกว่าไม่มีทางเลือกหรือ ข้าน่ะมีทั้งสามีและลูก ข้าจะทิ้งครอบครัวอาชีพการงานเพื่อแต่งงานกับเจ้าไม่ได้ อีกอย่างเจ้าไม่ได้หล่อเท่าสามีของข้า ไม่มีอะไรเทียบเขาได้เลย เพราะเช่นนั้นหากอยากให้ข้ารักษาอาการป่วย ได้โปรดแสดงความจริงใจแทนการลักพาตัวคนรับใช้ของข้าและเอามาข่มขู่แบบนี้”

ชายป่วยถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะปรบมือ ชายหน้าตาบูดบึ้งเดินออกมาจากด้านหลังเสลี่ยงพร้อมกับเชือกที่มัดตัวเหรินเหอ

“วางใจเถิด คนรับใช้ของเจ้าตัวผอมแห้งแบบนั้นข้าไม่สนใจ

เหลิ่งชิงฮวนพยายามรักษาท่าที ใบหน้านั้นช่างกวนประสาท แค่เขาชอบเธอ เธอถึงกับต้องแต่งงานกับเขาเลยหรือไง

เธออยากจะถามผู้ชายตรงหน้าจริงๆ ว่าคนป่วยออดๆ แอดๆ อย่างเขาจะเอาผู้หญิงไปทำอะไร อุ่นเตียง? ทำเป็นหรือเปล่า สู้เอากระเป๋าน้ำร้อนไปใช้แทนเสียยังง่ายกว่า

“เจ้ากำลังขู่ข้า?”

“ใช่” ชายป่วยกระแอมเบาๆ สองครั้ง “ข้ามันก็เลวแบบนี้นี่แหละ”

เหลิ่งชิงฮวนยักไหล่ ก่อนจะแอบคำนวณถึงโอกาสที่จะกำจัดชายป่วยและใช้เขาเพื่อช่วยเหรินเหอ

หากแปลความหมายจากสิ่งที่เขาเพิ่งพูด คนคนหนึ่งไม่ควรถูกตัดสินจากรูปลักษณ์ภายนอก เขาจะต้องมีความสามารถในการปกป้องตัวเอง มิฉะนั้นเขาคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ถึงปัจจุบันนี้ ชายป่วยดูเหมือนจะสามารถอ่านความคิดคนได้ เขาเดาเจตนาของเธอโดยมองไปยังดวงตาริบหรี่ของเหลิ่งชิงฮวน “ข้ารู้ เจ้ากำลังพยายามหลอกข้า เจ้านี่มันไม่เจียมตัวจริงๆ ข้าคงจะต้องใช้ความรุนแรงเสียแล้ว เอาไว้ข้ากลับไปที่หนานจ้าวแล้วจะค่อยสร้างความสัมพันธ์ของเราอีกครั้ง”

ทันทีที่ชายป่วยโบกมือ ชายสวมหน้ากากผีหลายสิบคนก็ยกมีดขึ้นและฟันไปที่เหลิ่งชิงฮวนอย่างไร้ความปรานี แสงของดาบและใบมีดแหลมคมทำให้เธอตื่นตระหนก

เหลิ่งชิงฮวนไม่กล้าที่จะประเมินพวกมันต่ำเกินไป ขณะที่หลบไปด้านข้าง เธอดึงแส้ที่อ่อนนุ่มออกมา ฟาดไปที่อาวุธต่างๆ ในมือของพวกเขา เมื่อยึดอาวุธได้แล้วทุกอย่างจะจัดการได้ง่ายขึ้น

ใครจะรู้เมื่อแส้ฟาดออกไป แสงของมีดก็หายไปในพริบตา ขณะที่เธอกำลังงุนงงอยู่นั้น อีกฝ่ายก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังอย่างเงียบๆ

วิชานินจา!

นี่เป็นสิ่งแรกที่เหลิ่งชิงฮวนคิด

เธอรู้ว่าวิชานินจานั้นทรงพลังเพียงใด นอกจากนี้เขายังเข้าใจด้วยว่าน่าเยี่ยไป๋จะไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆ ดังนั้นเป็นเรื่องยากที่เธอจะหลบหนีออกได้ในวันนี้

เธอมุ่งความสนใจไปที่การจัดการกับชายหน้าผีตรงหน้าในขณะที่ชายป่วยเอนตัวลงบนเก้าอี้ เหมือนแมวชราชื่นชมหนูที่ถูกต้อนเข้ามุม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสนใจ

เหลิ่งชิงฮวนพุ่งไปทางซ้ายและขวาท่ามกลางคนสวมหน้ากากภายใต้แสงจันทร์ แส้ยาวเป็นเหมือนวิญญาณงู สามารถจัดการอาวุธต่างๆ ได้อย่างง่ายดายภายใต้เงาของดาบ

แม้ว่าพวกเขาจะรู้วิชานินจาและเชี่ยวชาญในการพรางตัว แต่ไม่สามารถหลบหนีการตามล่าของแมลงเหล่านี้ได้

ในตอนนั้นเอง ผู้มากฝีมืออย่างเยาจิ่วตกตะลึง ใครจะสั่งแมลงเป็นกลุ่มๆ แบบนี้ได้ นางเป็นรังของแมลงหรือไง บ้าแล้ว มันไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย

เหลิ่งชิงฮวนเย้ยหยัน ใครก็ตามที่เคยดูเถียนจี้แข่งม้าจะรู้ว่าต้องใช้ม้าด้อยกว่าสู้กับม้าเหนือกว่า

ในทำนองเดียวกัน เหลิ่งชิงฮวนไม่เล่นตามเกมของคนเชี่ยวชาญเรื่องแมลงของอีกฝ่าย หากแมลงที่ปล่อยออกมาคือหนอนพิษกู่จะไม่โดนกำจัดทิ้งทั้งหมดเลยหรือ

ดังนั้นเธอจึงปล่อยแค่ตัวต่อออกมา

แมลงพวกนี้มักจะต่อสู้จนตัวตาย เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะชนะ

ชายป่วยรู้ทางจึงรีบสั่งให้คนปล่อยมุ้งลง

แต่สาวงามรอบๆ ตัวเขาไม่โชคดีนัก พวกนางถูกตัวต่อไล่ตาม รีบวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัวและถูกต่อยจนนับไม่ถูก

แส้ในมือของเหลิ่งชิงฮวนกระแทกเสียงดังราวกับปืนใหญ่

“ข้าไม่คิดเลยว่าฮูหยินเหลียงเจียงจะรู้จักวิชาหนอนพิษกู่ ไม่น่าแปลกใจเลยเจ้าทั้งโหดเหี้ยมและหยิ่งยโส เจ้าเป็นผู้หญิงที่คู่ควรแก่การชื่นชมของข้าโดยแท้” ชายป่วยเปิดริมฝีปากอย่างเย็นชา “วันนี้หากไม่กลับไปหนานจ้าวกับข้าก็จงตายไปเสีย”

เหลิ่งชิงฮวนถ่มน้ำลายลงพื้นเมื่อได้ยินเสียงโง่ ๆ ดังขึ้น “ไม่ต้องห่วงหรอก เจ้าเพิ่งออกจากเจียงหนานแค่สองสามวันแต่กลับเจ้าชู้มักมาก หาเรื่องใส่ตัว”