ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 484

ไม่เหมือนเอาเสียเลย

ชายชรากวาดตามอง แม้ว่าเขาจะมาจากครอบครัวยากจน ไม่รู้เรื่องผ้าไหมผ้าแพรมากนัก แต่เขาก็รู้ว่าเสื้อผ้าที่เด็กชายคนนี้สวมอยู่มีราคาแพง โดยเฉพาะอย่างยิ่งมงกุฎหยกบนหัวของเขาทำจากหยกขาวเนื้อดี เขาจะต้องเป็นบุตรตระกูลเศรษฐีอย่างแน่นอน

“แม่ของเจ้าคงร่ำรวยมากใช่หรือไม่”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อสูดหายใจ “แต่ข้าไม่ต้องการเงิน ข้าต้องการแม่ หากนางไปแล้วคงไม่มีใครซื้อบะหมี่ให้ข้ากินอีกแล้ว ตัวข้าช่างน่าสงสารเหลือเกิน”

ดูท่าทางเด็กน้อยคนนี้คงจะต้องร้องไห้ยกใหญ่แน่

ชายชราไม่เคยแต่งงาน ไม่มีบุตร ดังนั้นเขาจึงทนเห็นเด็กร้องไห้ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นหากเด็กน้อยคนนี้ร้องไห้ขึ้นมา คนอื่นอาจคิดว่าเขารังแกเด็ก แล้วเขาจะขายของต่อไปอย่างไร

เขาดึงแป้งรูปสุนัขตัวที่เล็กที่สุดออกมาและมอบให้เสี่ยวอวิ๋นเช่อ อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ ปู่ให้เจ้า “”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อมองดูแป้งรูปสุนัข ก่อนจะยกมือขึ้นชี้ไปที่แป้งรูปนางฟ้า “ข้าจะเอาอันนี้ อันนี้เหมือนแม่ของข้า ข้าต้องการแม่!”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อชอบคนสวยมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

ทว่าแป้งอันนั้นซับซ้อนที่สุดในบรรดาตุ๊กตาแป้งทั้งหมด เห็นได้ชัดว่าต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการทำ เมื่อชายชราเห็นว่าเด็กน้อยโลภมากเพียงใด เขาก็รู้สึกสงสารตัวเองขึ้นมาทันที

โชคดีที่เขาอยู่ลำพัง ไม่ต้องหาเลี้ยงคนในครอบครัว เขาจึงวางแป้งรูปสุนัขลงและตัดใจหยิบแป้งรูปนางฟ้าออกมา

เสี่ยวอวิ๋นเช่อที่กำลังร้องไห้ยิ้มออกมาทันที ใบหน้ายิ้มแย้มราวกับดอกทานตะวันบานในตอนเช้า “ขอบคุณท่านปู่ ท่านปู่ในดีจังเลย”

ก่อนเขาจะยื่นมือออกไปรับนางฟ้าก็มีมือหนึ่งแย่งไปรับก่อน

เฟิงเหล่ยอวี้นั่นเอง นางรับแป้งด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างส่งเหรียญสองสามตำลึงให้กับชายชรา

นางด้มตัวลงเพื่อสอนเสี่ยวอวิ๋นเช่อ “เจ้าเพิ่งได้เงินมาหมาดๆ ไม่ละอายใจบ้างหรือ” "เสี่ยวอวิ๋นเช่อไม่มีความรู้สึกละอายใจใดๆ “พ่อไม่ต้องการข้า ส่วนแม่ต้องการจะแต่งงานใหม่ ข้าต้องพึ่งพาตัวเอง หากข้าไม่ประหยัดมัธยัสถ์ แล้วต่อไปข้าจะแต่งงานกับเจ้าได้อย่างไร”

เฟิงเหล่ยอวี้ไม่โกรธ นางยิ้มอารมณ์ดีพลางบิดจมูกของเขาเล็กน้อย “ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ข้าแค่ไม่รับสินสอดทองหมั้นจากเจ้าแค่นั้นเอง”

ชายชรามองพวกเขาทั้งสองอย่างตกตะลึง ดีจริงๆ ข้าแก่ปูนนี้แล้วยังไม่ได้แต่งงาน แต่เจ้าเด็กนี้สูงเพียงเต้าหู้สามก้อน แต่กลับตกปากรับคำสาวน้อยเสียแล้ว อีกเหตุผลหลักคือเขามาเอาเปรียบที่ร้านด้วยเงินเพียงห้าเหวิน นี่มันโลกแบบไหนกัน

เสี่ยวอวิ๋นเช่อไม่ยอมรับ “แม่ของข้าบอกว่าผู้ชายเป็นเสาหลักในการหาเงิน ส่วนผู้หญิงเป็นกล่องจัดการเงิน เจ้าจะฟุ่มเฟือยเช่นนั้นไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็ว ครอบครัวของข้าอาจล้มละลายเพราะเจ้” า

เหล่ยเฟิงอวี้มองเขาด้วยความโกรธ จากนั้นส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “แม่ของเจ้ากำลังจะแต่งงานใหม่ เจ้ายังมีกะจิตกะใจคิดถึงภรรยาในอนาคตอีกหรือไง หากเราไปถึงจวนท่านอ๋องจริงๆ พวกเขาคงดูถูกเราไม่น้อย”

“เกี่ยวอะไรกับข้าด้วยล่ะ หากนางแต่งงานใหม่ หาพ่อที่รวยๆ ให้กับข้าเหมือนเดิม ข้าก็ยิ่งรวยมากขึ้นน่ะสิ คนที่ร้อนใจน่ะควรเป็นท่านพ่อ ไม่ใช่ข้าเสียหน่อย”

ไม่แปลกเลยที่ฮูหยินเหลียงเจียงมักพูดเสมอว่าเสี่ยวอวิ๋นเช่อเป็นหมาป่าตาขาว เกิดมาเพื่อต่อต้านแม่โดยเฉพาะ หลังจากที่ได้เห็นในวันนี้จึงรู้ว่ามันคือเรื่องจริง

“เช่นนั้นเจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าหากแม่ของเจ้าแต่งงานใหม่ แล้วพ่อโฉวจะต้องการเจ้าหรือไม่ เจ้าน่ะไม่ได้หน้าตาดีและยังชอบก่อเรื่อง ข้าจะคอยดูว่าหากถึงเวลานั้นพ่อแม่ไม่รัก แล้วใครจะต้องการเจ้าอีก”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อครุ่นคิดอย่างจริงจัง “พูดมีเหตุผล ต้องขอบคุณพ่อของข้า ข้ายังพอมีหวัง หากวันนี้ท่านพ่อยอมรับข้า ข้าจะอยู่ที่นี่ต่อโดยไม่สนใจว่าแม่จะแต่งงานใหม่หรือไม่ ไม่ต้องห่วงข้า”

ชายชราที่กำลังนวดแป้งตกใจจนกรามแทบหลุด

คำพูดต่อไปของ เฟิงเหล่ยอวี้ ทำให้ชายชราแทบจะลืมตา

หลานชาย? ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน? เจ้ากำลังล้อเล่นอะไรอยู่ หากในบรรดาองค์ชามีพระโอรสที่เฉลียวฉลาดน่ารักเช่นนี้จะต้องนำไปดูแลเป็นอย่างดีแทนที่จะปฏิเสธแบบนี้