ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 485

อารมณ์ดุร้ายฆ่าคนเป็นผักปลาของมู่หรงฉี อาจเป็นฝันร้ายของเด็กหลายคนในเมืองหลวง เวลาร้องไห้ไม่หยุด ผู้ใหญ่พูดว่า “ท่านอ๋องมาแล้ว!” แค่ประโยคเดียว ได้ผลมากกว่าพูดอย่างอื่น

คนร้องไห้หยุดร้องไห้กะทันหัน คนไม่ร้องไห้กลับร้องไห้ทันที

แต่เจ้าหนุ่มน้อยคนนี้กลับไม่กลัวตนเลยสักนิด ซ้ำยังตำหนิการมาของท่านฉีอ๋องแห่งราชวงศ์ปัจจุบัน…อย่างโกรธเคืองเสียด้วย

ทหารด้านหลังของเขาก็หยุดม้าเช่นกัน รองแม่ทัพอวี๋ชำเลืองมองเด็กคนนี้ ริมฝีปากแดงฟันขาว ช่างน่าขบขัน ด้วยเหตุนี้จึงทำการหยอกล้อว่า “เจ้าเป็นเด็กบ้านไหน ม้าของท่านฉีอ๋องยังกล้าขัดขวาง หากพวกเราโกรธขึ้นมา อาจแย่งรูปปั้นแป้งข้าวเหนียวเล็กๆ ของเจ้าเอาได้”

เสี่ยวอวินเช่อแบะปากดูถูก “ของเล็กของเด็กน้อยท่านยังถูกตาต้องใจ ท่านฉีอ๋องยากจนเช่นนี้เชียวหรือ”

หน็อยแน่…ปล่อยให้เด็กน้อยด่าซะได้ พูดไม่ออกเลย

รองแม่ทัพอวี๋กลับไม่รู้เลยว่า ปากของคุณชายน้อยอวินเช่อนี้ ได้รับมาจากโฉวซือเส่ากับเหลิ่งชิงฮวน อีกทั้งยังผ่านการฝึกฝนมาแล้วร้อยครั้งพันครั้ง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องฝีปาก แน่นอนว่าซ่อนหอกถือกระบอง ในผ้าไหมมีเข็ม นอกจากเหลิ่งชิงฮวน ไม่มีผู้ใดพิชิตได้

มู่หรงฉีนั่งอยู่บนหลังม้า ใบหน้าแข็งทื่อ ไม่พูดไม่จา ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม ทำเพียงจ้องมองดวงตาอันใสสะอาดของเสี่ยวอวินเช่อ และเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง

เสิ่นหลินเฟิงเห็นเสี่ยวอวินเช่อตอนแรก เนื่องจากสงสัยว่าชิงฮวนซึ่งยังมีชีวิตอยู่ ก็คือฮูหยินเหลียงเจียงที่อยู่ข้างกายโฉวซือเส่า เลยเชื่อในสิ่งที่ได้ยินมาก่อน ดังนั้นเมื่อมองอวินเช่อ ยิ่งมองยิ่งเหมือน

หลายปีมานี้มู่หรงฉีเฝ้าคิดถึงจนป่วยเป็นไข้ใจ เดินอยู่บนถนน เห็นภาพด้านหลังที่คล้ายคลึงกันจึงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นชิงฮวน เห็นเด็กน้อยที่อายุต่างกันไม่มาก จึงเกิดความรู้สึกทุกข์ระทมเหลือคณานับ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตนเองผิดหวังมาแล้วกี่ครั้ง

พอลูกชายแท้ๆ ยืนอยู่ตรงหน้า กลับไม่กล้าคิด ไม่กล้ายอมรับ

แค่รู้สึกเหมือนเข็มทิ่มแทงหัวใจฉับพลัน

รองแม่ทัพอวี๋หัวเราะ ‘เหอะเหอะ’ “ปากน้อยๆ ขยับได้ร้ายกาจมาก แต่ว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าจะซุกซนได้ ยังไม่รีบหลีกไปอีก ระวังม้าจะเตะเจ้าเอานะ”

เสี่ยวอวินเช่อทำเสียงไม่พอใจ “ข้ามาทำธุระสำคัญ ใครซุกซนกับพวกท่านหรือ”

คำพูดนี้ทำให้ทหารหลายนายอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แต่ก็ไม่กล้าพูดเฮฮาอย่างไม่เกรงใจ ใบหน้าของท่านอ๋องเคร่งขรึมมาก รู้สึกห้าวหาญมากแค่ไหนก็โดนกดจนพังทลายทันที

รองแม่ทัพอวี๋ขยิบตาส่งสัญญาณ ก็มีคนพลิกตัวลงจากม้า คิดจะอุ้มซาลาเปาน้อยที่ไม่รู้ว่าท้องฟ้าสูงแค่ไหนแผ่นดินหนาเพียงใดออกไป จะได้ไม่ทำให้ท่านอ๋องของตนโกรธ

แน่นอนว่าเสี่ยวอวินเช่อไม่มีแรงขัดขืน เขาเงยหน้ามองมู่หรงฉี “ข้าขอถามท่าน ท่านแม่ของข้าจะแต่งงานใหม่ ท่านสนใจนางหรือไม่”

มู่หรงฉีซึ่งวันนี้อารมณ์ดีอย่างหาได้ยาก กลับทำเสียงไม่พอใจ “แม่ของเจ้าแต่งงานใหม่ เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย”

น้ำเสียงเย็นชาเหมือนกับน้ำแข็งที่เพิ่งเริ่มแข็งตัว

เสี่ยวอวินเช่อแบะปาก และกอดอกอย่างไม่พอใจ “มิน่าล่ะท่านแม่ของข้าถึงไม่ต้องการท่าน ช่างไม่มีจิตสำนึก ข้าไม่ควรเดินทางไกลมาหาท่านเลย ท่านแม่ของข้าหาพ่อใหม่ก็ดีเหมือนกัน ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นองค์รัชทายาทแห่งหนานจ้าว ไม่ด้อยไปกว่าท่าน”

ทุกคนก็มองหน้ากันอย่างรวดเร็ว และหัวเราะออกมาพร้อมกับโดยมิได้นัดหมาย “เด็กคนนี้มาทำให้พวกเราขำขันกันหรือ แต่งงานใหม่กับองค์รัชทายาทแห่งหนานจ้าว อย่างไรข้าก็ไม่เชื่อ หนานจ้าวไม่มีสตรีแล้วหรือ ถึงได้มาหาสตรีแต่งงานแล้วที่ฉางอัน”

พวกเขาดูถูกท่านแม่ของตนเช่นนี้ คุณชายน้อยโมโหมาก เลยซักถามมู่หรงฉีอย่างโกรธเคืองว่า “พวกเขาตำหนิภรรยาของท่านเช่นนี้ ท่านกลับไม่สนใจ ยังเป็นบุรุษอยู่หรือไม่”

มู่หรงฉีจ้องมองเขาอย่างลึกซึ้ง แล้วรีบหลบสายตา ไม่กล้ามองต่อไป มือที่จับบังเหียนรัดแน่นขึ้นทันที

ใบหน้าอ่อนเยาว์ขนาดเล็ก และดวงตาใสสะอาดเหมือนน้ำคู่นั้น มักจะกระตุ้นความทรงจำแสนโหดร้ายกับความเสียใจภายในจิตใจของเขา ทำให้เขาเจ็บปวดรวดร้าว

ท่าทีแบบนี้ค่อนข้างเย็นชาในสายตาอวินเช่อ คุณชายน้อยร้อนใจแล้ว

“คิดอยู่แล้วว่ารัชทายาทเสิ่นคนนั้นไม่น่าเชื่อถือ บอกว่าพ่อของข้าคิดถึงท่านแม่จนใกล้จะเป็นบ้าแล้ว หลอกพวกเรามาเสียเที่ยว ขาสั้นๆ ของข้าเหนื่อยล้าจนจะผอมอยู่แล้ว ไม่สนใจก็ช่างเถิด เมียจ๋า พวกเรารีบไปหนานจ้าวกันเถอะ บางทีอาจจะยังได้กินอาหารบนโต๊ะ”

แน่นอนว่าเฟิงเหล่ยอวี้ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ไม่ขยับเขยื้อน