ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 489

ถึงแม้เมืองหลวงจะมีสถานการณ์ปั่นปวน แต่ไม่ว่าอย่างไร โฉมภายนอกยังคงสงบ

แต่ภายในวังหลวงกลับไม่เหมือนกัน สนุกครื้นเครงจนแทบจะเปิดหลังคาเคลือบเงาเสียแล้ว

คนภายในวังวิ่งวุ่นทุกสารทิศ ภายในห้องเครื่อง ภายในห้องสมบัติ วุ่นวายอย่างยิ่ง เลือกอาหารกับสิ่งของเอาใจหลานชายตัวน้อย และส่งเข้าวังเยี่ยนชิ่งเหมือนกับน้ำไหล

หลานชายตัวน้อยเคยผ่านโลกมาแล้ว จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้คุณชายน้อยคนนี้มีความสุข

ไทเฮาเฒ่านึกไม่ถึงเลยว่าบั้นปลายชีวิตของตนเองยังจะได้เห็นเหลนของตนเอง ลุกขึ้นนั่งจากเตียงคนไข้ ไม่เวียนหัว ไม่เจ็บปวดร่างกาย โรคภัยไข้เจ็บล้วนหายดีแล้ว เอาไม้เท้าภายในมือเคาะบนพื้นดังตุงตุง

“สวรรค์มีตา สวรรค์มีตาจริงๆ รีบประคองข้าไปปักธูปแด่พระโพธิสัตว์เร็ว ไม่สิ ไปดูเหลนของข้าก่อนดีกว่า พระโพธิสัตว์รอหญิงชราเดี๋ยวนะ”

พอพระสนมฮุ่ยเฟยได้ยินข่าวนี้ ใบหน้าชักกระตุกเป็นเวลานาน จากนั้นหันหน้าวิ่งกลับห้องนอนของตนเอง คลุมศีรษะร้องไห้คร่ำครวญอย่างหนัก

นางเหลือบมองผมขาวชั่วข้ามคืนของลูกชายตนอย่างช่วยอะไรไม่ได้ เศร้าใจเป็นอย่างมาก ค่อยๆ ไร้ชีวิตชีวา แค่นึกถึงก็รู้สึกเหมือนมีดทิ่มแทงหัวใจ เสียใจกับบางอย่างที่ทำลงไป หากไม่ใช่เพราะตนเองเลอะเลือน ปล่อยให้กระทำความผิดโดมไม่ห้ามปราม อีกทั้งยังช่วยเหลือคนชั่วทำเลว จิ่นอวี๋คงไม่หมกมุ่นจนถึงขั้นทำร้ายลูกชายของตนเช่นนี้กระมัง

หลายปีมานี้ นางออกจากประตูตำหนักของตนเองน้อยมาก ฮ่องเต้เฒ่ายิ่งไม่แยแสนาง และเต็มไปด้วยความรังเกียจ

นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะยินดีที่ได้หลานชาย อีกอย่าง ลูกชายที่มีชีวิตชีวาของตนเองก็กลับมาแล้ว!

ฮือฮือฮือ ขอข้าร้องไห้สักพัก ควบคุมน้ำที่เข้าสมองในตอนนั้นสักหน่อย

ภายในวังหลัง พวกนางสนมที่มีนางมีตามีสถานะล้วนนั่งนิ่งไม่ได้ วิ่งไปวังเยี่ยนชิ่ง ยืดคอมอง เหมือนกับดูการแสดงลิง

คนจำนวนมากล้อมรอบเสี่ยวอวินเช่อ คุยกันจ้อกแจ้กจอแจ พูดชมเชยต่างๆ นาๆ แต่ในใจกลับอิจฉาอย่างยิ่ง

เสี่ยวอวินเช่อซุกซนต่อหน้าแขก ไม่กลัวการเย้าแหย่ ยิ่งเย้าแหย่ยิ่งมีความสุข โดยเฉพาะโดนเหล่านางสนมจำนวนมากล้อมอยู่ตรงกลางไม่ขาดสาย ดวงตาไม่ขยับ น้ำลายไหลเป็นสาย

ถึงแม้หลายปีมานี้ฮ่องเต้จะใจอยาก แต่ร่างกายไม่เอื้ออำนวย ไม่ล่วงเกินสาวน้อยเหมือนหลายปีก่อน แต่ภายในวังหลัง สิ่งที่ไม่ขาดเลย ก็คือการชิงดีชิงเด่น สตรีฝันว่าไต่เต้าสู่ตำแหน่งสูง

เสี่ยวอวินเช่อให้คนนี้กอด ให้คนนั้นจุ๊บ เนื้อหอมเหมือนกับปลาได้น้ำ เอาเปรียบถึงที่สุด

เฟิงเหล่ยอวี้ซึ่งอยู่ด้านหลังเป็นกังวลจนบ่นพึมพำอย่างต่อเนื่อง นั่นล้วนเป็นคนรุ่นยาย เจ้าก็ลงมือหรือ

ฮ่องเต้แสยะปากยิ้มจนลืมตัว

ไทเฮามีเรื่องภายในใจ จึงให้ทุกคนออกไป นั่งอยู่กับฮ่องเต้ สั่งให้ห้องเครื่องเลือกอาหารที่เด็กชอบกินมาวางเต็มโต๊ะ จากนั้นสั่งให้ทุกคนที่อยู่ตรงหน้าถอยออกไปก่อน รวมถึงเฟิงเหล่ยอวี้ด้วย

ทั้งสองไม่กินอาหาร เพียงแค่เหลือบมองเสี่ยวอวินเช่อตาปริบๆ สอบถามเรื่องจุกจิกของเจียงหนานกับเขา หวังว่าจะได้ความจริงจากในนั้น และค้นหาเบาะแสที่แตกต่างออกไป

คำพูดของเด็กค่อนข้างน่าเชื่อถือ

หลังจากถามวันเกิดของเสี่ยวอวินเช่อ และคำนวณอายุครรภ์ของเหลิ่งชิงฮวนภายในใจ ถือว่าเชื่อถือได้

“เจ้าบอกว่า เจ้าอยู่ที่เจียงหนานมีพ่ออยู่หนึ่งคนหรือ”

เสี่ยวอวินเช่ออาหารเต็มปาก พยักหน้าอย่างสงบ “ท่านพ่อโฉวของข้าน่าเกรงขามที่สุด และรักข้าที่สุดด้วย”

“เช่นนั้นตอนกลางคืนเจ้านอนกับแม่ของเจ้า หรือว่านอนกับท่านพ่อโฉวของเจ้าล่ะ”

“แน่นอนว่าคนคนเดียว ท่านแม่บอกว่า ถ้าข้านอนกับนาง โตขึ้นมาจะหาภรรยาไม่ได้ เชอะ คิดว่าข้าไม่รู้หรือว่ากลางดึกนางชอบแอบออกไปทำเรื่องไม่ดีบ่อยๆ”

ไทเฮากับฮ่องเต้หัวใจพองขึ้นมาทันที “ทำเรื่องไม่ดีอะไรหรือ”

เสี่ยวอวินเช่อพูดมาถึงครึ่ง ก็หยุดชะงัก และกล่าวอย่างลึกลับว่า “ท่านแม่บอกว่าต้องเก็บเป็นความลับ”