ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 494

“ดึกขนาดนี้แล้วข้านึกว่าองค์หญิงจะไม่กลับวังแล้วนะขอรับ” เป็นเสียงของเยาจิ่ว

“ข้าได้ยินมาว่าท่านพี่องค์รัชทายากลับมาที่หนานจ้าวแล้วข้าก็แทบรอไม่ไหวเลยรีบควบม้ากลับมา หวังว่าพรุ่งนี้พอตื่นเช้ามาแล้วจะได้เห็นคนที่อยู่ในหัวใจของท่านพี่ คนที่ทำให้ท่านพี่ใจเต้นได้จะต้องดีแน่”

เหลิ่งชิงฮวนตกใจเป็นอย่างมาก องค์หญิงแคว้นหนานจ้าวกลับมาตอนกลางคืนแล้วยังจะมาตรวจสอบแมลงอีกเหรอ

ถ้าหากว่าหล่อนพบว่าเธออยู่ที่นี่และจับได้ถึงการปลอมตัวของเธอนั่นคงเป็นเรื่องเลวร้ายมาก

ท่ามกลางอันตรายนี้เธอกวาดสายตาไปรอบตัว นอกจากตู้ที่อยู่มุมห้องแล้วก็ไม่มีตรงไหนที่สามารถซ่อนตัวได้อีก

เธอเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบและเลื่อนตัวไปยังหน้าตู้จากนั้นเปิดมันออก ดูเหมือนกับว่ามันถูกล็อกเอาไว้ถึงได้เปิดไม่ออก

เมื่อฟังเสียงฝีเท้าเหมือนว่าทั้งสองคนด้านนอกนนั้นพูดคุยพลางเดินใกล้เข้ามาที่ด้านหน้าของประตู ในตอนที่ทั้งสองคนกำลังจะเปิดประตูนั้นเองพวกเขาก็ยกโคมไฟที่อยู่ในมือขึ้นจนแสงสว่างสาดส่องเข้ามาภายในห้อง

เหลิ่งชิงฮวนลนลาน

ผ่านไปครู่หนึ่งประตูของตู้ที่อยู่ด้านหลังของเธอก็ถูกเปิดออก มือคู่หนึ่งยื่นออกมาปิดปากของเธอเอาไว้แล้วดึงเธอเข้าไปด้านใน

ความรู้สึกนี้นั้นเหมือนกับในเรื่องเดอะริงเลย

ในขณะที่เหลิ่งชิงฮวนกำลังตื่นเต้นถึงขีดสุดนั้นเองจู่ๆที่ด้านหลังของเธอก็มีแขนยื่นออกมา ถ้าหากว่าอีก่ายไม่ใด้ใช้มือปิดปากของเธอเอาไว้เธอจะต้องร้องออกมาเสียงหลงแน่นอน

คนที่อยู่ในตู้พูดเสียงเบาว่า “อย่าส่งเสียง！”

สถานการณ์วิกฤตินี้เธอพายามอดทนต่อความกลัวและกลืนเสียงกรีดร้องลงไป หนีเสือปะจระเข้ไม่ว่าทางไหนก็มีอันตราน เธอหันหลังกลับและทำตามที่คนคนนั้นพูดและเข้าไปในตู้

คนคนนั้นปิดประตูอย่างแน่นหนา

ในเวลาเดียวกันองค์หญิงแคว้นหนานจ้าวก็เข้ามาในห้องกับเยาจิ่ว

องค์หญิงพูดอย่างไม่พอใจว่า “ไม่รู้จักล็อกห้องไม่กลัวพวกสอดรู้สอดเห็นเข้ามาหรือไง หรือว่าวันนี้แมลงพวกนั้นหนีออกไปข้างนอก”

“วันนี้ข้าน้อยได้กำชับไปแล้ว ใครกันทำที่เลินเล่อแบบนี้ วันพรุ่งนี้ข้าน้อยจะไปเอาความให้แน่นอนขอรับ”

องค์หญิงส่งเสียงอืมออกมา “เมื่อครู่นี้พูดถึงไหนแล้วนะ”

เยาจิ่วใช้โคมไฟส่องไปรอบตัวเพื่อสำรวจถึงจะพูดต่อไป

คนผู้นี้มีวิชาแพทย์สูงส่งอีกทั้งยังมีฝีมือดี อีกทั้งยังฉลาดและรอบรู้นอกจากนี้ยังมีรูปโฉมเป็นเลิศ เหมาะสมกับองค์รัชทายาทเป็นอย่างมากขอรับ สิ่งที่น่าเสียดายที่สุดคือเรื่องที่ชาติกำเนิดของนางนั้นไม่เหมาะสม”

เหลิ่งชิงฮวนรู้ว่าทั้งสองคนกำลังพูดถึงเธอ แต่เธอไม่อยู่ในอารมณ์จะรับฟัง

เห็นได้ชัดว่าคนที่อยู่ในตู้นี้น่าจะแอบเข้ามาที่นี่และมีจุดประสงค์บางอย่าง

อาจจะเป็นตอนที่เธอเข้ามานั้นทำให้เขาตกใจจนต้องมาซ่อนอยู่ที่นี่

องค์หญิงแคว้นหนานจ้าวที่กลับมาอย่างกะทันหันนั้นถ้าหากว่าเธอมาพบร่องรอยของเธองั้นตัวตนของเขาเองก็จะถูกเปิดเผยไปด้วย ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่ลากเธอเข้ามาซ่อนข้างในตู้ด้วย

ว่ากันแล้วพวกเธอสองคนน่าจะไม่ใช่ทั้งมิตรและศัตรู ไม่ได้อยู่ฝ่ายตรงข้ามกัน

ภายในตู้นั้นคับแคบ เธอกับคนที่อยู่ในตู้นั้นเบียดกันอยู่ในนั้นถึงจะอัดกันอยู่ในนั้นได้

“เวลานี้ดึกมากแล้ว ตอนนี้ไม่ต้องรีบหรอกขอรับ”

องค์หญิงเดินสำรวจไปรอบห้องและฝีเท้าของเธอก็หยุดลง ฟังจากเสียงแล้วเหมือนว่าเธอกำลังเปิดฝาหม้อดินเผาออกและมันก็ส่งเสียงออกมาแหลมชัดดังออกมา

“ถ้าหากว่าเข้าพักผ่อนแล้วข้าก็จะไม่กวน” องค์หญิงแคว้นหนานจ้าวปิดฝาหม้อดินเผาและหันไปพูดกับเยาจิ่วว่า “กำชับให้องครักษ์เฝ้าเอาไว้ให้ดี อย่าได้ผ่อนปรนเป็นอันขาด เจ้าก็รู้ว่าถึงแม้ว่าโรคระบาดในเมืองฉางอันจะผ่านพ้นไปแล้ว ขอเพียงแค่นางพญากู่ของข้ายังอยู่ก็มีโอกาสที่จะทำให้มันปะทุขึ้นได้ต่อไปอีก”

เยาจิ่วรับคำอย่างนอบน้อม “คนเมืองฉางอันไม่รู้วิชาควบคุมแมลงกู่ ครั้งนี้ถ้าไม่ได้ฮูหยินเหลียงเจียงเข้ามาขัดขวางเอาไว้จนทำให้พวกเราเต้องเสียการใหญ่ไปใครที่ไหนจะมารู้กันล่ะว่าโรคระบาดนั้นมาจากแมลงตัวเล็กๆฝูงหนึ่ง”

องค์หญิงแคว้นหนานจ้าวส่งเสียงคำรามในลำคออย่างไม่พอใจ “วันพรุ่งนี้ข้าอาจจะต้องไปพบฮูหยินเหลียงเจียงคนนี้สักหน่อยแล้ว ตั้งแต่ที่เหลิ่งชิงฮวนนั่นตายไปข้าก็ไม่ได้เจอคนที่เป็นคู่มือข้าอย่างสมน้ำสมเนื้ออีกจริง ข้าจะดูสักหน่อยว่านางเก่งกาจอย่างที่พวกเจ้าพูดหรือไม่ เราไปกันเถอะ”

ทั้งสองคนสำรวจรอบๆเมื่อไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติก็เดินออกไปแล้วล็อกประตูห้องพร้อมกับจากไปด้วยกัน

คนที่อยู่ในตู้ทั้งสองคนเงี่ยหูฟังเงียบๆเมื่อรอให้เสียงฝีเท้าดังไกลออกและไม่มีอะไรผิดปกติแล้ว เหลิ่งชิงฮวนก็ชิงลงมือก่อน เธอใช้เข็มเงินที่เตรียมเอาไว้ปักลงไปบนร่างของคนที่อยู่ด้านหลังเธอ

ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะอ่านการเคลื่อนไหวของเธอออก ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลากลางคืนเขาก็จับแขนของเธอไว้อย่างแม่นยำ

เหลิ่งชิงฮวนที่พลาดท่าเธอจึงไม่ได้ลงมืออะไรอีก อีกทั้งยังเปิดปะตูตู้ออกและกะโดดออกไป เธอม้วนตัวไปข้างหน้าและลงไปบนพื้นอย่างแผ่วเบา ในขณะที่เธอหันตัวมานั้นเองคนที่อยู่ในตู้ก็ได้มาอยู่ที่ด้านหลังของเธอแล้ว

ดวงตาสองคู่ของทั้งสองคนประสานกัน

อีกฝ่ายนั้นอยู่ในชุดคลุมสีดำที่เผยให้เห็นเพียงดวงตาและจ้องเขม็งมาที่เหลิ่งชิงฮวน

ภายใต้ความมืดมิดทำให้เหลิ่งชิงฮวนมองเห็นใบหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจน เธอถามออกมาเสียงเบาว่า “เจ้าเป็นใคร”