ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 496

“โลกนี้ช่างแคบเสียจริง คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้พบกับเจ้า” น่าจาอี๋นั่วยังคงตกใจและยังดึงสติกลับมาไม่ได้

“เป็นพรหมลิขิต”

น่าเยี่ยไป๋ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ “พวกเจ้ารู้จักกันได้อย่างไร”

น่าจาอี๋นั่วดึงแขนเสื้อของน่าเยี่ยไป๋เอาไว้แล้วดึงเขามาข้างกาย

“เสด็จพี่ ท่านรู้ไหมว่าคนคนนี้คือใคร”

น่าเยี่ยไป๋มองเธอด้วยใบหน้าน่าสงสัยขึ้นไปอีก ในใจของเขาเหมือนกับว่ามีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง “ฮูหยินเหลียงเจียง ได้ยินมาว่านางเคยเป็นผู้หญิงของเจ้าตระกูลเจียงหนานโฉวมาก่อน แต่ว่าข้าไม่รังเกียจหรอก”

น่าจาอี๋นั่วกระทืบเท้าพูดขึ้นว่า “เสด็จพี่นี่ช่างโง่งมจริงๆ ครั้งนี้ท่านก่อเรื่องใหญ่แล้ว”

“เรื่องใหญ่อะไร แค่ตระกูลโฉวไม่อยู่ในสายตาข้าเลยสักนิด”

“ท่านพานางมาที่แคว้นหนานจ้าวหรือว่าท่านจะไม่ได้สืบเรื่องของนางมาเป็นอย่างดีกันเจ้าคะ นางไม่ใช่ใครอื่นแต่นางคือเหลิ่งชิงฮวนพระชายาของอ๋องฉีที่นั่วเอ๋อร์เคยพูดให้ท่านฟัง”

“อะไรนะ” น่าเยี่ยไป๋ตกใจ “พระชายาฉีไม่ได้เสียไปแล้วหรือ”

“ท่านลืมแล้วหรือตอนนั้นมีข่าวมาจากแคว้นมั่วเป่ยว่าบนร่างของพระชายาฉีมีของวิเศษที่เอาไว้ใช้รักษาโรคได้อยู่ พวกนั้นให้ความสำคัญกับศพของพระชายาฉีมาก ต่อมาศพของพระชายาฉีก็ถูกขโมยไปจริงๆ หากคนตายต้องมีศพ เพื่อทำลายแคว้นหนานจ้าวของเราแล้วมู่หรงฉีได้ส่งสายลับเข้ามาในมั่วเป่ย สุดท้ายก็ล้มเหลว ตอนนี้ดูท่าว่าพระชายาฉีจะไม่ได้ตายจริงๆ น่าจะเป็นละครตบตาฉากหนึ่ง”

น่าเยี่ยไป๋ชะงักไป เรื่องเหล่านี้นั้นเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง “มิน่าเล่าเสิ่นหลินเฟิงกั๋วกงชองเมืองฉางอันถึงได้ตามพวกเราไม่หยุดที่แท้ก็เพราะเหตุนี้ ว่าแต่ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้ล่ะ ตอนนั้นมู่หรงฉีรักอนุเสียจนทำลายภรรยาหลวง ด้วยความโกรธเหลิ่งชิงฮวนจึงได้เขียนหนังสือหย่าและกินยาพิษฆ่าตัวตาย ทั้งสองคนไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีกแล้วทุกคนก็รู้ดี ต่อให้เหลิ่งชิงฮวนจะแต่งงานใหม่มู่หรงฉีก็เข้ามายุ่งอะไรไม่ได้

อีกอย่างเมื่อครู่เจ้าบอกว่าบนร่างของพระชายาฉีมีของวิเศษที่ใช้รักษาอาการเจ็บป่วยได้ไม่ใช่หรือ วิชาแพทย์ของนางสูงส่งจริงๆ สูงเสียยิ่งกว่าบรรดาหมอในแคว้นหนานจ้าวอยู่มาก ชีวิตที่อยู่ไปวันๆของข้านี้ยกให้ได้เพียงแต่นางเท่านั้น”

น่าจาอี๋นั่วเม้มปากไปมา “เรื่องนี้เสด็จพี่ควรคคิดให้ดี ถ้หากว่าอ๋องฉีไม่เอาความก็ดี หลายปีมานี้อ๋องฉีมาได้แต่งใครเข้ามาก็เหมือนกับว่าเขายังลืมพระชายาฉีมาได้ ถ้าหากว่าเขารู้ว่าพระชายาฉียังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ เกรงว่าจะเกิดสงครามขึ้นระหว่างสองแคว้น”

น่าเยี่ยไป๋คำรามออกมาอย่างเย็นชา “เสิ่นหลินเฟิงเองก็ตามโฉวซือเส่ามาที่หนานจ้าว เขาอยู่ข้างหลังนี่เอง จะกลัวก็แต่เรื่องนี้จะปิดบังเอาไว้ต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้าหากว่าข้ายอมส่งนางไปให้อย่างว่าง่ายนั่นจะไม่เป็นที่ขายหน้าหรือแล้วเอาไปพูดกับว่าข้ากลัวพวกฉางอัน อีกอย่างฮ่องเต้แคว้นฉางอันจะยอมให้เกิดสงครามระหว่างสองแคว้นเพื่อผู้หญิงคนเดียวหรือ”

“มันไม่เกี่ยวว่ากลัวหรือไม่กลัว แต่เป็นการทำให้เกิดข้อพิพาทระหว่างสองแคว้น พอถึงเวลานั้นแล้วเสด็จอาจะใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการทำให้เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ลำบากใจแน่ ท่านก็รู้ว่าพวกเขาอยากได้บัลลังก์ของแคว้นหนานจ้าวมาโดยตลอดและแทบรอไม่ไหวที่จะทำให้ท่านหายไปเพื่อให้ตัวเองได้มีสิทธิ์ในการสืบทอดบัลลังก์ต่อ”

“แต่ตอนนี้ข้าถูกหมอหลวงประกาศออกไปแล้วว่าข้าได้รับโทษตายและมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่ปี ถ้าหากว่าข้าหาหมอมารักษาไม่ได้มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาต้องการหรือ”

“เรื่องหมอพวกเราค่อยๆหาได้ ข้าจะต้องช่วยท่านหาหมอที่รักษาท่านได้แน่”

“ข้าตัดสินใจแล้ว เจ้าไม่ต้องพูดอะไรมาก ข้าต้องการฮูหยินเหลียงเจียง”

เหลิ่งชิงฮวนมองไปยังสองพี่น้องที่กำลังกระซิบกระซาบกันอีกด้านแล้วก็ปวดหัว

เดิมที่เธอคิดว่าคนป่วยคนนี้เหมือนตายไปแล้วครึ่งนึงและไม่คิดว่าเขาจะเห็นเธอเป็นอย่างไร อีกทั้งยังคงต้องพึ่งพาเธอในการรักษาโรค ดังนั้นชีวิตของเธอถือว่าปลอดไปชั่วคราว เธอจึงอยากจะเล่นไปตามน้ำดูสักหน่อย ใครจะคิดกันล่ะว่าเรื่องตัวตนพระชายาฉีของเธอจะถูกเปิดเผยออกมา

นี่มันกำลังจะขึ้นไปถึงความแค้นของสองแคว้นแล้ว อีกฝ่ายจะจับเธอขังเอาไว้แล้วต่อรองกับมู่หรงฉีไหม ตัวเธอคิดอยากจะหนีแต่ก็กลัวว่าจะยากกว่าเดิม

ชะตามนุษย์ลิขิตไม่สู้ชะตาฟ้าลิขิตจริงๆ

น่าเยี่ยไป๋ยืนกรานไม่ปล่อยเหลิ่งชิงฮวนไปและไม่ใยดีกับคำเตือนของน่าจาอี๋นั่ว เขาเดินมาทางเหลิ่งชิงฮวนและพูดอย่างตรงไปตรงมา “เจ้าคือพระชายาฉีจริงหรือ”