ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 497

ในเมื่อวันนี้ประโยคนี้บังคับให้เธอพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้ง เธอจึงถามออกไปให้ชัดเจน

เหลิ่งชิงฮวนถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “ตอนนั้นที่แคว้นฉางอันแมลงกู่บนตัวของยายหลิงเจ้าเป็นคนใส่เข้าไป?”

“ไม่ผิด” น่าจาอี๋นั่วยอมรับอย่างใจเย็น “ข้าได้ยินมาว่าลิทธิหญิงของฉางอันนั้นมีวิชาไสยศาสตร์ เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไปและหลบซ่อนฐานะของตัวเองเอาไว้แ ข้าจึงข้าไปในลัทธินักบุญหญิงและคิดจะปราบพวกนางทั้งหมด

เมื่อข่าวที่ยายหลิงซ่อนตัวอยู่ในจวนอ๋องฉีนั้นแพร่ไปยังลัทธินักบุญหญิง ข้าย่อมไม่ปล่อยโอกาสอันดีที่จะเข้าไปในจวนอ๋องฉีนี้ไป ข้าจึงได้ขี่ม้าเข้าไปในเมืองหลวงด้วยตัวเอง

เมื่อมาถึงเมืองหลวงในตลาดก็กำลังวิพากษ์กันถึงเรื่องวิชาแพทย์อันไม่ธรรมดาของเจ้าพระชายาฉี ข้าอยากจะเห็นความสามารถของพระชายาฉีด้วยตาตัวเอง อยากลองดูเสียหน่อยว่าจะมีความสามารถพอที่จะรักษาโรคหัวใจของพี่ชายข้าได้หรือไม่ ดังนั้นข้าจึงไปที่ที่พักบนเขาเพื่อขอให้เจ้าช่วยอีกทั้งยังหาโอกาสเข้าหาเจ้า เพียงแต่หน้าเสียดายที่เจ้าระแวงข้ามากไปหน่อย มู่หรงฉีเองก็ให้ความสำคัญกับเจ้ามากข้าจึงได้ล้มเลิกความคิดนี้ไป

ต่อมายายหลิงถูกพวกเราบีบให้เข้าไปในวัง ในระหว่างที่ข้ากำลังส่งข่าวลับผ่านยายหลิงไปหาผู้แสวงบุญคนนั้น ข้าก็รู้ว่านางได้สงสัยในฐานะของข้าแล้ว ข้าย่อมไม่ปล่อยให้นางชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ เรื่อราวต่อมาเป็นอย่างไรเจ้ารู้อยู้แล้ว

ไม่ใช่ว่าข้ามีความแค้นกับเจ้าถึงได้จงใจทำร้ายเจ้า ที่จริงแล้วในในของข้านับถือเจ้ามาก แต่ว่ามีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่า เจ้าปกป้องฉางอัน ข้าเองก็ทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องหนานจ้าว พวกเราแค่เดินกันคนละทางเท่านั้นเอง”

เหลิ่งชิงฮวนครุ่นคิด ในเวลานั้นน่าจาอี๋นั่วมีอายุเพียงแค่สิบสี่สิบห้าปี หากอยู่ในยุคปัจจุบันนางคงเป็นแก้วตาดวงใจของพ่อแม่ แต่เธอกลับวางแผนอย่างลึกล้ำไปทีละขั้น สวรรค์ คนสมัยก่อนนี่ช่างน่ากลัวจริงๆ แก่แดดเกินไปแล้ว

อีกทั้งเด็กคนนี้ยังมีจิตใจโหดร้าย แต่ละคนล้วนเอาตัวเองเป็นใหญ่และทำให้คนเมืองอวี้โจวตายไปไม่รู้ตั้งเท่าไร

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจออกมาเบาๆ “พอคิดดูแล้ว ตอนแรกที่เจ้าเรียนวิชากู่ก็น่าจะเพื่อเอามารักษาพี่ชายเจ้า? ตอนนี้มันกลายเป็นเครื่องมือในการฆ่าคนของเจ้าแล้ว เจ้าฆ่าคนไปจำนวนมาก สิ่งนี้ขัดต่อสวรรค์ จิตใจของเจ้าอยู่อย่างสงบได้อย่างไร”

น่าจาอี๋นั่วร้องหึออกมาเสียงเบา “ข้ารู้แต่ว่าถ้าหากว่าฉางอันเป็นใหญ่อยู่เพียงแคว้นเดียว มั่วเป่ย หนานจ้าวรวมถึงซีเหลียงก็จะถูกฉางอันผนวกเข้าไป ข้าเองก็ทำไปเพื่อปกป้องแคว้นและอาณาเขตของข้า ต่อให้ไม่เลือกวิธีการแล้วอย่างไรกัน? มู่หรงฉีเองก็อยู่ในสนามรบมาหลายปี ชีวิตที่เขาคร่าไปน้อยหรือไง”

เหลิ่งชิงฮวนไม่อยากพูดอะไรมากตัวเธอเองก็เกลียดสงคราม และยิ่งเกลียดพวกผู้ชายที่ขายอาณาเขตของตัวเองจนต้องคร่าชีวิตผู้อื่นไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเพียงเพื่อสนองความดิบเถื่อนของตัวเอง แต่ในประวัติศาสตร์ของแต่ละยุคมีการเปลี่ยนแปลง ท่ามกลางความขัดแย้งกันภายในใครจะบอกได้อย่างชัดเจนกันล่ะว่าคนไหนผิดหรืถูก

ถ้าหากว่าเธอเป็นผู้มีอำนาจก็มีเพียงประโยคเดียวคือ ถ้าใครไม่ทำข้า ข้าก็ไม่ทำเขา แต่ถ้าใครทำข้า ข้าก็จะฆ่าทิ้งเสีย

ฉันไม่ใช่คนที่จะไปฆ่าใครหรือไปวุ่นวายกับใครก่อน แต่ถ้าใครกล้าเข้ามาหาเรื่องฉัน ฉันจะต้องทำให้คนคนนั้นเสียใจจนอยากจะมุดกลับเข้าไปในท้องแม่เลย

เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้พูดอะไร น่าจาอี๋นั่วมองมาที่เธอ จู่ๆเธอก็เบิกตาขึ้นแล้วถลึงตาจ้องมา “แมลงกู่！ เจ้ามาที่หนานจ้าวเพื่อแมลงกู่ใช่ไหม”

จู่ๆเหลิ่งชิงฮวนรู้สึกตื่นตัวกับคำถามของเธอ เธอถลึงตาใส่เหลิ่งชิงฮวนอย่างดุร้ายจากนั้นก็วิ่งไปยังห้องแมลงกู่เพื่อตรวจสอบ

น่าเยี่ยไป๋จ้องเธอเขม็ง เขาใช้มือปิดปากของตัวเองเอาไว้แล้วกระแอมออกมาเบาๆสองสามทีก่อนจะพูดออกมาอย่างไม่พอใจว่า “ข้าเกลียดผู้หญิงที่ไม่เชื่อฟังข้าที่สุด”

“การที่ถูกท่านชอบไม่ใช่เรื่องที่ดี”

พอดีเลย ฉันเองก็เกลียดผู้ชายลามกแบบนายเหมือนกันอยากจะตบนายให้ตายเลย

ใบหน้าของน่าเยี่ยไป๋เย็นชาและอึมครึม “เจ้ารู้ไหมว่าผู้หญิงที่ข้าไม่ชอบสุดท้ายแล้วจะไปจบที่ไหน”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้า

จากสีหน้าของน่าเยี่ยไป๋เธอสัมผัสได้ถึงอันตรายอีกทั้งเธอก็สัมผัสได้ว่ารอบตัวเธอมีคนแอบมองดูอยู่ น่าเยี่ยไป๋อยู่ห่างจากเธออยู่หลายก้าว อีกทั้งเขาก็มีจิตใจที่แข็งแกร่งชักจูงได้ยาก เป็นเรื่องยากที่จะเอาชนะเขาได้อย่างราบรื่น เกรงว่าเพียงแค่ขยับตัวเธอก็จะถูกลูกธนูยิงจนพรุนแล้ว

“เกี้ยวของข้าเป็นเกี้ยวที่นั่งสบายที่สุด โดยเฉพาะบนเก้าอี้ พอนั่งไปบนนั้นแล้วเจ้าจะรู้สึกนุ่มและอ่อนโยน อีกทั้งยังรู้สึกนุ่มลื่นและละเอียดอ่อนเหมือนกับหยก เจ้ารู้ไหมว่ามันทำมาจากอะไร”

เหลิ่งชิงฮวนไม่มีเวลาว่างที่จะมาสนใจกับคำถามของเขา เธอจำได้แค่ว่าเก้าอี้นั้นเหมือนกับว่าจะนุ่มลื่นและยืดหยุ่น และมีสีขาวซีด...