ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 498

เหลิ่งชิงฮวนยักไหล่ะและถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอจับแหวนนาโนแน่นและนับรวมสมบัติที่มีข้างในของวิเศษชิ้นนี้และคิดหาวิธีการดีๆในการหลบหนีออกจากพระราชวัง

องครักษ์ที่อยู่ในชุดเกราะกรูเข้ามาล้อมรอบตำหนักของเธอเอาไว้ เสียงเดินเข้ามาอย่างพร้อมเพรียงทำให้เธอรู้สึกกดดันและอันตราย

เหลิ่งชิงฮวนจ้องไปที่เปลวไฟทางด้านห้องแมลงกู่และอดไม่ได้ที่จะนึกถึงชายในผ้าคลุมสีดำที่ได้พบกันในวันนี้อย่างกะทันหัน

ถ้าหากว่าเป็นโฉวซื่อเส่ากับเสิ่นหลินเฟิงล่ะก็พวกเขาสามารถเข้ามาภายในวังโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยเลยสักนิดนี้นั้นทำไมถึงรู้ว่าห้องแมลงกู่อยู่ที่ไหน อีกทั้งสองคนนั้นเองก็ไม่รู้ถึงความสำคัญของห้องแมลงกู่ที่มีต่อน่าจาอี๋นั่ว

สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกสงสัยถึงตัวตนของบุคคลปริศนานั้น เขากำลังแอบปกป้องเธอ? ไม่อย่านั้นทำไมทุกเรื่องถึงได้บังเอิญ?

เขาเป็นใครกันแน่? ทำไมเขาถึงได้มาช่วยเธอ อีกทั้งยังรู้ทุกอย่างภายในพระราชวังของแคว้นหนานจ้าวได้อย่างไร?

เหล่าองครักษ์กำลังวพากษ์กันเสียงเบาถึงเรื่องที่ห้องแมลงกู่ถูกเผา น่าจาอี๋นั่วกำลังหนีเอาชีวิตรอดอยู่ที่นั่น และได้พาคนออกจากวังไปแล้วเพื่อตามหาร่องรอยของคนร้ายที่วางเพลิง

ไม่ว่านักฆ่าคนนั้นจะเป็นใครเขานั้นเป็นมิตรไม่ใช่ศัตรูแน่ อีกทั้งยังเป็นการคาดดา โฉวซือเส่ากับเสิ่นหลินเฟิงน่าจะใกล้มาถึงเมืองปี้สุ่ยแล้ว ต้องฉวยโอกาสในช่วงที่ชุลมุนนี้ก็เหมือนกับเป็นช่วงโอกาสหนีที่ดีครั้งหนึ่ง

ถ้าหากว่าโชคดีอาจจะมีคนมารับเธอ?

แต่ที่นี่คือชั้นสาม มีองครักษ์สามชั้นล้อมเธอเอาไว้อยู่ ถึงจะคิดไปก็เท่านั้น คิดจะวิ่งเล่นเข้าออกโดยที่ไม่ให้ใครรู้ตัวนั้นเอ็นไปไม่ได้ ทำได้เพียงแต่พยายามบุกออกไป

อีกอย่างยาพิษต้องเตรียมพร้อมเอาไว้

เหลิ่งชิงฮวนหยิบแส้นุ่มๆออกมาแล้วตีเข้าบริเวณเอวของตัวเอง เธอจุดธูปนิทราในห้อง๔งแล้วรอให้จนกว่าควันจะเต็มไปทั้งห้องโถง จากนั้นเธอก็กระโดดขึ้นไปบนคานแล้วหยิบระเบิดควันออกมาจากแหวนนาโนจากนั้นก็โยนมันลงไป

ควันจำนวนมากลอยพุ่งขึ้นสูงและออกไปนอกหน้าต่างและประตู

เมื่องครักษ์ที่อยู่ด้านนอกเห็นก็คิดว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น เขานึกว่าเกิดไฟไหม้ขึ้นด้านใน เขาจึงพุ่งเข้าไปข้างใน

แต่ละคนที่เข้ามาก็ค่อยๆสลบกันไปทีละคนตามกันมา

เหลิ่งชิงฮวนเองก็อาศัยจังหวะชุลมุนนี้ออกไปทางด้านบนแล้วบินไปยังกำแพงหลังห้องโถงใหญ่

ก็มีคนชักดาบออกมาอย่างระแวดระวัง “ใครน่ะ”

ยังไม่ทันพูดจบ แส้นุ่มของเหลิ่งชิงฮวนก็ไปเข้าไปรัดคอเขาแล้ว เธอสะบัดแส้เป็นระลอกจนเป็นเงาราวกับมังกรที่กำลังพุ่งตัวออกมาจากทะเล

องครักษ์มารวมตัวกันจากทั่วทุกทิศทาง เหลิ่งชิงฮวนไม่ตื่นตกใจเลยสักนิด เธอกำลังรอให้พวกนั้นมารวมกันอยู่เลย เธอโยนระเบิดควันเข้าไปอีกครั้งหนึ่ง

ให้ตายสิ ต้องโทษคุณธรรมของเธอ เธอควรจะเตรียมระเบิดควันไว้ในแหวนนาโนให้มากกว่านี้

ในขณะที่เธอกำลังโยนระเบิดควันนั้นเองเธอก็ได้โยนรังของตัวต่อเข้าไปด้วย

เสียงบิน “หึ่ง” ราวกับเสียงของเครื่องบินทิ้งระเบิด เหล่าองครักษ์ที่ถูกพวกมันต่อยจนไม่ทันได้ระมัดระวังอะไร

เหลิ่งชิงฮวนสะบัดแส้ในมือเพื่อเปิดทางเดินให้กับตัวเอง เธอบินขึ้น องครักษ์ในวังตะโกนและไล่ตามเธอไป

วนเป็นวงกลมอยู่สองสามรอบ เหลิ่งชิงฮวนก็รู้สึกมึนหัว พระราชวังแคว้นหนานจ้าวไม่เหมือนกับของแคว้นฉางอัน พระราชวังของฉางอันนั้นล้วนตั้งอยู่ทางเหนือและล้อมรอบเป็นสีเหลี่ยมอีกทั้งยังเป็นระเบียบ ส่วนที่พระราชวังแคว้นหนานจ้าวนั้นมีพื้นที่น้อยมากที่จะถูกแสงแดด ราวกับว่าพระราชวังถูกสร้างขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจและไม่สนใจเรื่องทิศทาง อีกทั้งยังมีการวางแนวที่ไม่สม่ำเสมอเหมือนกับเขาวงกต

อีกทั้งยังเป็นเวลากลางคืนเป็นช่วงเวลาที่มืดที่สุดก่อนพระอาทิตย์จะขึ้น เหลิ่งชิงฮวนเดินวนไปมาจนมึนหัวไปหมด ไม่ว่าไปทางไหนก็มีทหารตามเธอมาไม่ว่าทางไหนก็เป็นทางตาย เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นหนูติดจั่น ที่ตะโกนและร้องออกมาไปทั่ว ถ้าหากว่าเธอไม่สามารถบินและกระโดดไปมาบนกำแพงได้ เธอคงถูกจับไปนานแล้ว

อีกทั้งอีกฝ่ายได้ออกคำสั่งให้ปล่อยลูกธนูแล้ว ลูกศรเย็นเยียบพุ่งมาเสียงดัง “สวบ” โชคดีที่เธอไม่เป็นอันตราย เธอหันไปมองเหล่าองครักษ์ที่ยืนรวมตัวกันแล้วก็รู้สึกย่จนอยากจะร้องไห้ออกมา พวกผู้ชายพวกนั้นกำลังรังแกผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้อย่างเธอ น่าสนใจดีนี่

เมืองหลวงอยู่ห่างจากหนานจ้าว มีระยะทางไกลกันมาก มู่หรงฉีพาคนมาจำนวนมากแบบนี้ นอกจากเพื่อเธอแล้วจะเพื่ออะไรกันล่ะ

ถ้าเขารู้ว่าข่าวที่เธอถูกลักพาตัวโดยน่าเยี่ยไป๋นั้นไปถึงฉางอัน กว่าจะไปกลับก็ต้องใช้ระยะเวลาสองสามวัน ถึงแม้ว่าจะไกลแต่การพากำลังทหารมานั้นก็ช้า แต่เขากลับไม่เพียงแต่มาถึงก่อน แต่เป็นไปได้ว่าตลอดทางนี้เขาเดินทางหามรุ่งหามค่ำอย่างยากลำบาก

หรือว่าเขาจะยังไม่ลืมเธอจริงๆ

จะบอกว่าไม่ซึ้งใจคงเป็นเรื่องโกหก แม้แต่การหายใจของเธอก็เปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น

แต่อภัยให้ไหมนะ

ตลอดห้าปีมานี้เขาไม่ได้แต่งงานใหม่และอยู่คนเดียวมาตลอด เธอรู้

แต่เธอเองก็ไม่มีความกล้าที่จะรับมันเอาไว้ได้อีกต่อไป เธอไม่สามารถให้อภัยเขาได้อีก การทรยศครั้งแรกของมู่หรงฉี ครั้งสองคือการไร้หัวใจของเขานั้นเป็นปมอย่างหนึ่งในใจของเธอที่ไม่สามารถแก้ออกได้ ซึ่งมันได้ใช้แรงใจทั้งหมดของเธอไปหมดแล้ว

เธอลังเลอยู่พักหนึ่งคนในชุดคลุมมองเห็นเขาก็พูดเสียง่ต่ำว่า “เมื่อห้าปีก่อนที่มู่หรงฉีทำร้ายเจ้าไม่ใช่เพราะความตั้งใจของเขา แต่เป็นเพราะถูกวิชาควบคุมวิญญาณของผู้นำลัทธิจิ่วอวี๋ เป็นเพราะเจ้าเย็นนชากับเขา เขาถึงได้หลุดจากวิชาควบคุมวิญญาณมาได้อีกทั้งยังได้รับบาดเจ็บภายใย”

หัวใจของเหลิ่งชิงฮวนกระตุกและรัดแน่น เธอรู้สึกหายใจไม่ออก “เป็นไปได้อย่างไร ข้าทำลายวิชาควบคุมวิญญาณไปแล้วแถมยังเอาหินกักสัตว์ของนางมาแล้วด้วย”

“ที่นางให้เจ้าไปนั้นเป็นของปลอม อำพันของจริงนั้นอยู่ในมือของนาง ดังนั้นในช่วงเวลาสั้นๆนางจึงฟื้นวิชาควบคุมวิญญาณขึ้นมาได้ อีกทั้งยังร่วมมือกับเหลิ่งชิงหลางลอบเข้ามาในจวนอ๋องฉี มู่หรงฉีรู้เรื่องที่เหลิ่งชิงหลางทำร้ายเจ้าเขาจึงประทานความตายให้กับนาง เพียงแต่น่าเสียดายที่เหลิ่งชิงหลางจับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเอาไว้และบังคับให้มู่หรงฉีปรปากฏตัวออกมา มู่หรงฉีนึกว่าเด็กคนนั้นจะพบกับอันตรายเขาจึงไปดูนางและถูกอุบายของทั้งสองคนเข้าอย่างไม่ทันระวัง”

เหลิ่งชิงฮวนร้อนใจ ตอนนั้นเธอก็เคยสงสัยอีกทั้งยังตามไปตรวจสอบ เธอให้รองแม่ทัพสูงสุดอวี๋คอยเฝ้าเรือนจื่อเถิงเอาไว้ แต่เหลิ่งชิงหลางระมัดระวังตัวเองไปอย่างมาก อยากจะหนีก็หนีไปไม่ได้ เด็กที่เก็บเอาไว้นั้นเธอก็ช่วยเอาไว้ไม่ได้ เธอจนมุมแล้วจริงๆจึงได้ไม่มีทางเลือกและพาลูกจากออกไป

ตัวเธอเจ็บปวดมาห้าปี กลัวมาห้าปี มู่หรงฉีรู้สึกผิดมาห้าปี เจ็บปวดมาห้าปี คิดถึงมาห้าปี เวลาผ่านไปใครจะคิดกันเล่าว่าทั้งหมดเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด?