ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 530

ขบวนของฮ่องเต้มาถึงจวนอ๋องฉี

บนท้องถนนผู้คนต่งคุกเข่าและพูดสรรเสริญเขาให้มีอายุยืนหมื่นปี

ชายชราไม่มีเวลามาสนใจใคร เขารีบเร่งเข้าไปในจวนอ๋องฉีอย่างใจร้อน

ชาวบ้านต่างพูดคุยกันว่า “ฝ่าบาทเสด็จมาที่จวนอ๋องฉี แถมยังรีบมาก เกิดเรื่องใหญ่สำคัญอะไรขึ้นหรือเปล่า”

ครั้งก่อนดูเหมือนจะเป็นเมื่อห้าปีก่อนตอนที่ท่านอ๋องฉีและพระชายาฉีตีกันจนจะฆ่าตัวตาย

“ได้ยินมาว่าพระชายาฉีตีลูก”

“แค่ตีลูกเท่านั้นเอง เรื่องเล็กๆต้องทำให้เอิกเริกเช่นนี้หรือ”

“เมื่อเทียบกับที่ท่านอ๋องฉียกกองทัพกว่าหนึ่งแสนห้าหมื่นคน นี่นับว่าเป็นเรื่องเอิกเริกหรือ”

...

องครักษ์ของจวนอ๋องฉีต่างก็รู้สึกว่าเสียหน้า พวกเขาทั้งหมดต่างพากันเงียบไป

ชายชรายังไปไม่ถึงตำหนักเฉาเทียนเลยก็ได้ยินเสียงของเสี่ยวอวิ๋นเช่อร้องไห้ตะโกนออกมาอย่างน่าสงสาร

“ข้าไม่กล้าอีกแล้ว ท่านแม่ เช่อเอ๋อร์ไม่กล้าขโมยอีกต่อไปแล้ว”

“ท่านแม่อย่าตีข้า ข้าผิดไปแล้ว ท่านพ่อ ท่านพ่อโฉว เสด็จปู่ พวกท่านอยู่ไหน รีบมาช่วยข้าเร็ว！ ข้าจะโดนตีจนตายอยู่แล้ว！”

...

เสียงแส้ฟาดกับเนื้อดังเพี๊ยะ อีกทั้งยังออกแรงตีมาก

ชายชราปวดใจจนใจสั่น เขาสาวเท้าก้าวยาวบุกเข้าไปในห้อง เขารู้สึกโกรธไปทั้งร่างและคำรามออกมาว่า “เหลิ่งชิงฮวน เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้！”

เสิ่นหลินเฟิงที่กำลังร้อนใจเมื่อเห็นชายชราเข้ามาก็เหมือนเห็นแสงแห่งความหวัง

“ฝ่าบาท ท่านมาแล้ว”

ฮ่องเต้ตวาดออกมาอย่างโมโหด้วยใบหน้าจริงจัง “ไร้ประโยชน์ พวกเจ้าทั้งหมดมันไร้ประโยชน์ แค่ผู้หญิงคนเดียวก็ห้ามเอาไว้ไม่ได้”

เสิ่นหลินเฟิงหดคอและไม่กล้าพูดอะไรออกมา

เสียงฟาดแส้ในห้องจึงเงียบลง

เหลิ่งชิงฮวนหอบหายใจและสูดอากาศเข้าปอด “ไม่รู้ว่าเสด็จพ่อจะมา เสด็จพ่อโปรดอภัยให้ด้วยที่ชิงฮวนไม่มีหน้าไปพบท่านและไม่สามารถออกไปต้อนรับได้ รอให้หม่อมฉันสั่งสอนลูกทรพีคนนี้เสร็จเสียก่อนแล้วจะไปขอรับโทษจากเสด็จพ่อเพคะ”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อเมื่อได้ยินว่าแสงแห่งความหวังของตนมาแล้วก็ร้องไห้พร้อมตะโกนออกมาจนคอแทบแตก “เสด็จปู่มาทำไมถึงเพิ่งมากันขอรับ ท่านแม่จะตีข้าจนตายอยู่แล้ว！ วันนี้ท่านก็เห็นกับตาแล้ว หลานไม่ได้พูดไร้สาระนะขอรับ”

ฮ่องเต้ชราได้ยินก็ปวดใจ เขาจึงหลุดปากด่าเหลิ่งชิงฮวนที่อยู่ในห้อง

“เจ้าลองแตะต้องเด็กแม้แต่ปลายเล็บดูสิ！ลองเป็นเจ้าดูสิ ข้ามีหลานชายแค่คนเดียว เขาเพิ่งจะห้าขวบ เจ้าจะตีเขาให้ตายแบบนี้คิดจะให้ตระกูลมู่งหรงของข้าสิ้นทายาทสืบสกุลหรือไง”

เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้ทำตัวเจ้ายศเจ้าอย่างหรือทำตัวต่ำต้อยจนเกินไปแล้วพูดออกมาว่า “แม่ที่ตามใจมากเกินไปลูกก็จะดื้อจนไม่รู้ขอบเขต วันนี้เขาได้ก่อเรื่องใหญ่หากไม่สั่งสอนให้ดีลูกก็ไม่มีหน้าไปพบเสด็จพ่อหรอกเพคะ”

“ไร้สาระ！” ชายชราใจร้อนเสียจนแทบจะกระโดดเข้าไปหา “เหลิ่งชิงฮวนเจ้าคิดจะขัดราชโองการหรือ ถ้าเจ้าไม่เปิดประตูข้าจะให้คนถีบเข้าไป”

เหลิ่งชิงฮวนเองก็ไม่กลัว “ชิงฮวนได้คิดแล้วเพคะ อย่างไรเสียเรื่องขโมยตราพระราชลัญจกรก็เป็นโทษตาย อีกทั้งยังมีชื่อเสียงเรื่องที่เขาไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนอย่างเข้มงวด ไม่สู้ให้หม่อมฉันตีเจ้าลูกทรพีให้ตาย เก็บเขาไว้ไม้แน่เขาจะก่อเรื่องใหญ่อะไรอีกในภายภาคหน้า หม่อมฉันจะให้คนอื่นมาว่าหม่อมฉันลับหลังไม่ได้”

“นี่นับเป็นเรื่องใหญ่อะไรกัน ข้าบอกตอนไหนกันว่าจะให้โทษตายกับเด็ก？！” ชายชราพูดอย่างเป็นเหตุเป็นผล

ประตูถูกเปิดออกทันที เหลิ่งชิงฮวนโผล่ศีรษะออกมา “ท่านบอกว่าจะไม่ลงโทษเขา?”

ฮ่องเต้ที่พูดออกมาแล้วก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ทำอย่างที่หวังมาได้ตลอด เป็นอย่างที่คิดจริงๆ

เขาไม่พูดอะไรแล้วชะโงกหน้าเข้าไปดู

เสี่ยวอวิ๋นเช่อถูกมัดไว้บนเก้าอี้ยาว ก้นของเขาลายไปหมดบนนั้นยังมีรอยเลือดอยู่