ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 534

เสนาบดีเหลิ่งมองเหลิ่งชิงเจียวด้วยรู้สึกไม่สบายใจ เดิมทีเขาเป็นเด็กที่มักถูกเอาอกเอาใจมาตลอด บัดนี้จินซื่อได้รับโทษประหารชีวิต เหลิ่งชิงหลางยังมาตายจากไป เขาจึงไม่อาจรู้เลยว่าเด็กคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่

เขาพยายามเกลี้ยกล่อมตบไหล่เหลิ่งชิงเจียวเบาๆ “พี่สาวเจ้าจากไปแบบนี้ก็ดีแล้ว ถือว่าเป็นการปลดปล่อยนาง”

เหลิ่งชิงเจียวก้มหน้าลงซ่อนสีหน้าพลางพูดด้วยเสียงต่ำ “สิ่งที่ท่านพ่อพูดเป็นความจริงอย่างยิ่ง ลูกเองก็คิดแบบเดียวกัน”

“เรื่องจะโทษชิงฮวนไม่ได้ พี่รองของเจ้าต่างหากที่สมควรถูกตำหนิ”

เหลิ่งชิงเจียวกำมือในแขนเสื้อแน่น เขาพยายามระงับสีหน้าและยิ้มให้กับผู้เป็นพ่อ “ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว ชิงเจียวเข้าใจและไม่โทษพี่ชิงฮวนเลย”

เสนาบดีเหลิ่งรู้สึกโล่งใจมาก “ดีแล้วที่เจ้าเข้าใจ พ่อยังกังวลอยู่ว่าเจ้ายังติดต่อใกล้ชิดกับจินเอ้อร์และฟังเรื่องไร้สาระจากเขาอยู่หรือไม่”

“จะเป็นไปได้อย่างไร” เหลิ่งชิงเจียวปฏิเสธ “พี่จินเอ้อร์มีส่วนพัวพันกับคดีครั้งล่าสุดของฟังผิ่นจือ เป็นเรื่องยากกว่าที่เขาจะได้รับอิสรภาพจึงไม่กล้าสร้างปัญหาอีก ที่สำคัญใครเขาไม่เคยพูดอะไรกับลูกอีกเลย”

เสนาบดีเหลิ่งไม่รู้จะเกลี้ยกล่อมอะไรต่อ

ทันทีที่เหลิ่งชิงฮวนกลับมาฉางอัน เหลิ่งชิงหลางก็เลือกที่จะตายด้วยความมุ่งมั่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งอักษรขนาดใหญ่แปดตัวที่ฝากอยู่บนหลุมฝังศพเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แสดงความเกลียดชังอย่างสุดซึ้งต่อเหลิ่งชิงฮวน เขากลัวว่าเหลิ่งชิงเจียวจะได้รับผลกระทบทางความรู้สึกเช่นกัน

ในเมื่อเหลิ่งชิงเจียวยืนกราน แปลว่าเขาต้องมีจิตใจแน่วแน่ชัดเจน นอกจากนี้เขากับเหลิ่งชิงหลางเป็นพี่น้องกัน ย่อมอยากจะเห็นนางเป็นครั้งสุดท้าย ดังนั้นผู้เป็นพ่อจึงพยักหน้าเห็นด้วย

“ก็ดีเหมือนกัน เรื่องเช่นนี้ไม่อาจขัดต่องานแต่งงานของราชวงศ์ได้ เจ้าไปหาพี่รองก่อน เราจะตามไปฝังศพนางหลังจากงานแต่งงานของชิงฮวนจบลง”

เหลิ่งชิงเจียวยกมุมปากขึ้น ส่งเสียงตอบรับในทันที

เมื่อเหลิ่งชิงฮวนตื่นขึ้น พระอาทิตย์ก็ขึ้นสูงแล้ว ลานเงียบสงัดไม่มีแม้แต่การเคลื่อนไหว โดยปกติแล้วเสี่ยวอวิ๋นเช่อมักจะจะตื่นแต่เช้าตรู่และพูดจาเสียงดัง

นางลุกขึ้น เห็นคนรับใช้รอให้ไปอาบน้ำ ไม่นานนักฉู่รัวซีเข้ามาจากข้างนอกอย่างยิ้มเจ้าเล่ห์

สาวใช้ที่อยู่ด้านหลังกำลังถือถาดที่มีซุปเกี๊ยวเต็มชาม

ฉู่รั่วซียื่นตะเกียบให้เธอ “เมื่อเช้าพวกเรากินไปก่อนหน้านี้แล้ว และสั่งให้พ่อครัวทำเผื่อท่านด้วยชามหนึ่ง”

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย “ทำไมต้องรบกวนพี่สะใภ้เอามาให้ข้าด้วยตัวเองแบบนี้”

ตอนนี้พี่สะใภ้ของเธอเป็นนายหญิงของจวนมหาเสนาบดี ส่วนเธอเป็นแค่แขก

“ทำไมท่านสุภาพเหลือเกิน นี่คือเนื้อกุ้งสดใหม่ยัดไส้ กัดแล้วชุ่มฉ่ำ ท่านเยอะๆ เลยนะ เดี๋ยวจะมีแขกมาที่บ้าน งานจะเริ่มตอนเที่ยงและมีงานเลี้ยงตอนกลางคืนอีก เดี๋ยวจะหิวเสียก่อน”

เมื่อวานนี้เธอได้ยินจากเหลิ่งชิงเฮ่อว่าเพื่อนร่วมงานของพ่อจะมาดื่มที่จวนมหาเสนาบดี

พวกเขาจัดเตรียมโต๊ะไวมากมาย นี่ไม่ใช่งานขึ้นปีใหม่หรือเทศกาลอะไร แต่เมื่อวานนี้จางหลัวดูแลการทำความสะอาดจวนอย่างระมัดระวัง เธอจึงคิดว่าแขกเหล่านี้อาจมีความสำคัญเป็นอย่างมาก

เหลิ่งชิงฮวนคีบขึ้นมาอย่างตั้งใจและยัดเข้าไปในปาก “ทำไมถึงดิบล่ะ”

ฉู่รั่วซีปรบมือดังฉาด “เกี๊ยวบนเสลี่ยง ดิบแบบนี้น่ะถูกแล้ว ดิบๆ แบบนี้จะได้มีลูกหลานเต็มเมือง” (คำว่าดิบในภาษาจีนพ้องเสียงกับคำว่าให้กำเนิด)

เหลิ่งชิงฮวนผงะไปชั่วครู่ จากนั้นก็คิดว่าฉู่รั่วซีกำลังล้อเล่นแน่ๆ “ไม่ได้นั่งบนเสลี่ยงสักหน่อย จะเรียกเกี๊ยวบนเสลี่ยงได้อย่างไร”

ฉู่รั่วซีสั่งให้สาวรับใช้นำเกี๊ยวไปต้มใหม่แล้วนำมาเสิร์ฟอีกครั้ง

ไม่นานสาวใช้อีกคนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกล่องหวีผม จากนั้นทำความเคารพเหลิ่งชิงฮวนและยืนรออยู่ด้านข้างอย่างนอบน้อม

ฉู่รั่วซีบังคับให้เหลิ่งชิงฮวนนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง “เดี๋ยวแขกจะมาที่จวนของเราแล้ว ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะอยากจะทำความเคารพพระชายา ดังนั้นต้องแต่งตัวให้ดี” ไม่ใช่นัดบอดสักหน่อย ทำไมต้องแต่งตัวด้วยล่ะ

ไม่รู้ว่ามีเทพเซียนที่ไหนจะมาเป็นแขกในบ้านวันนี้ ทำไมทุกคนถึงดูตื่นเต้นกันเหลือเกิน

เอ่อ แป้งนี่มันไม่หนาไปหน่อยเหรอ แต่งหน้าหนักไปหน่อยไหมเนี่ย แถมทรงผมก็ยังดูประหลาดอีกด้วย