ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 542

หญิงชราตกใจกลัวหัวหด นางเอ่ยเสียงสั่น “คุณชายรอง”

เหลิ่งชิงเจียวจ้องหน้านาง สายตาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก

“เป็นอย่างไร จัดการเสร็จแล้วหรือ?”

น้ำเสียงที่เปล่งออกมานิ่งสงบมาก

หญิงชรารู้สึกโล่งใจทันที: "อีกไม่นานจะสบายดี แล้วทาสชราจะแต่งหน้าในภายหลัง เพื่อที่หญิงสาวคนที่สองจะได้เดินทางอย่างมีมารยาท"

เหลิ่งชิงเจียวมองไปที่ใบหน้าของเหลิ่งชิงหลาง ไม่ได้ก่อเรื่องหรือดุด่าหญิงชรา แต่พูดอย่างใจเย็น “เช่นนั้นก็รบกวนเจ้าแล้ว พี่รองของข้ามักใส่ใจเรื่องความงาม ดังนั้นต้องแต่งตัวให้นางดูสง่า”

หญิงชราตอบซ้ำๆ ว่า “นายน้อยไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ บ่าวคนนี้จะทำให้ดีที่สุดอย่างแน่นอน”

เหลิ่งชิงเจียวมองนางอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะหันหลังจากไป หญิงชราข้างๆ สะกิดนางแล้วลดเสียงลง “ปล่อยให้เจ้าพูดก็ลำบากคุณชายรองสิ เขาใจดีไม่คิดบัญชีกับเจ้าหรอก”

หญิงชราช่างพูดเม้มปาก “ใจดีอะไรล่ะ แค่ไม่ได้รับความรักจากในจวน รู้ตัวว่าไม่มีอำนาจแล้วจึงต้องทำตัวอ่อนน้อม เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าตอนเด็กๆ เขาหยิ่งผยองขนาดไหน? ผู้ดูแลแค่พูดผิดนิดหน่อยก็เกือบโดนเขาจัดการ ทุกวันนี้ยังต้องหลบหน้าเขาอยู่เลย”

“เด็กคนหนึ่งเจอเรื่องเช่นนี้ไม่ง่ายเลย ยายอิ่น เจ้าก็อย่าพูดพร่ำไปเลย”

“เจ้ายังมองเขาเป็นเด็กอยู่อีกหรือ? ตัวเล็กแต่ใจใหญ่น่ะสิ เจ้าดูสิว่าเขาเติบโตในหน้าที่การงานมากแค่ไหน เขาอาศัยอำนาจของมหาเสนาบดีจึงได้รับความชื่นชอบจากผู้คนมากมาย เจ้าก็รู้ว่ามันไม่ง่ายเลย”

หูของเหลิ่งชิงเจียวดีมาก ตัวเขาแข็งทื่อ ฝ่ามือกำแน่น ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจ

ด้านหน้าเป็นสุสานเปล่าของเหลิ่งชิงฮวน ซึ่งผูกติดเหลิ่งชิงหลางเป็นเวลาห้าปี

ทุกคนพูดว่าเหลิ่งชิงหลางสมควร มือของนางเปื้อนเลือดคนไปกี่ชีวิต

แม้ภายนอกเขาจะดูไม่แยแสและดูขีดเส้นแบ่งชัดเจน แต่เขาก็แอบมาเยี่ยมเหลิ่งชิงหลาง แอบเอาอาหารมาให้นางที่นี่หลายครั้ง ซ้ำยังมองดูสถานการณ์ที่น่าเศร้าใจของนางด้วยสองตาของเขาเอง

ในเวลานั้นความประทับใจของเขาที่มีต่อเหลิ่งชิงฮวนมีเพียงชานมที่นางชงให้เขาเท่านั้น มันมีรสหวาน กลิ่นน้ำนมเข้มข้น เขาชอบและคิดถึงมันมาก

จนวันหนึ่งที่เขาคิดได้ ว่านางคือพี่สาวของเขา คือครอบครัว

เหลิ่งชิงหลางบอกเขาครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเหลิ่งชิงฮวนเป็นต้นเหตุให้ท่านแม่ของเขาถูกส่งไปที่ชายแดน

เขายอมแพ้กับการสอบราชการสร้างชื่อเสียงให้ตระกูลไปตั้งนานแล้ว เขาเพียงแค่แอบติดต่อส่งข่าวกับตระกูลจิน

แม้ว่าตระกูลจินจะได้รับการดูแลจากจวนมหาเสนาบดีและจวนรองเสนาบดี แต่พวกเขาก็ยังทุกข์ยาก จดหมายของพวกเขาเต็มไปด้วยเรื่องร้องทุกข์

จินเอ้อร์ยังบอกเขาว่าตอนที่จินซื่อถูกเนรเทศ เดิมทีไม่ต้องไปถึงชายแดนแต่เพราะเป็นคำสั่งจากจวนอ๋องฉี นางจึงถูกขับไล่ไปยังที่แห่งนั้น

เขาอยู่ท่ามกลางความขัดแย้งเช่นนี้มาโดยตลอด ไม่รู้ว่าใครพูดความจริง และไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใคร

เขาถูกเหลิ่งชิงหลางและจินเอ้อร์ยุยงด้วยสองหูและสองตาของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงลังเลมาตลอด

วันนี้เหลิ่งชิงหลางยุติความขัดแย้งนี้ด้วยวิธีที่เด็ดขาด

ป้ายหน้าหลุมที่เขียนด้วยเลือด เสียดแทงเข้ามาในดวงตาเขา

เขารู้ว่าการตายของเหลิ่งชิงหลางต้องเกี่ยวข้องกับเหลิ่งชิงฮวน วันนั้นเขาเห็นเหลิ่งชิงฮวนเดินมาที่นี่ด้วยตาของเขาเอง ซ้ำนางยังทะเลาะกับเหลิ่งชิงหลาง

เขาไม่ต้องการให้เหลิ่งชิงฮวนรู้ตัวเขา จึงได้แต่หนีไปเงียบๆ

เหลิ่งชิงหลางตายในวันนั้น

เรื่องนี้เหลิ่งชิงฮวนต้องรับผิดชอบอย่างปฏิเสธไม่ได้

วันนี้นางแต่งองค์ทรงเครื่องตีฆ้องร้องประกาศงานแต่งของนางอย่างยิ่งใหญ่ ห้องหอของนางเต็มไปด้วยดอกไม้และเทียน ได้รับคำชื่นชมสรรเสริญของผู้คนมากมาย

เหลิ่งชิงหลางนอนอยู่ที่นี่ ถูกคนอื่นปฏิเสธและดูถูก

ส่วนจวนมหาเสนาบดีถึงขั้นปิดข่าวการตายของนางเพื่อต้อนรับจวนอ๋องฉี จัดงานแต่งกันอย่างปีติยินดีจนลืมคุณหนูรองไปหมดสิ้น

ความครึกครื้นและความเยือกเย็นนั้นตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง มันเต็มไปด้วยการประชดประชัน

ครอบครัวแตกสลาย ความแค้นต้องชำระด้วยเลือด

จวนอ๋องฉี

มู่หรงฉีและเหลิ่งชิงฮวนเพิ่งรู้ว่าเหลิ่งชิงหลางตายหลังจากวันแต่งงานของพวกเขา

ตอนนั้นมู่หรงฉีกำลังมอบสินสอดให้เหลิ่งชิงฮวน เขาแอบตำหนิรองผู้บัญชาการสูงสุดไปหนึ่งที

เห็นได้ชัดว่าเหล่าอวี๋เองก็เป็นพวกเต้าข่าวลือ แต่ยังแสร้งทำเป็นผู้มากประสบการณ์และทำท่าทางสั่งสอนตัวเขา

รองผู้บัญชาการสูงสุดเกลี้ยกล่อมเขาอย่างจริงจัง “บุรุษน่ะ ต้องมีเงินทอง ส่วนสตรีนั้นมีความขัดแย้งมาก ต่อให้บุรุษจะทุ่มเทให้ทั้งหมดก็ต้องสร้างความประหลาดใจให้พวกนางอยู่เสมอ ไม่อย่างนั้นพวกนางจะคิดว่าท่านไม่เข้าใจ ในใจไม่มีนาง”

“เงินหนึ่งตำลึงจะทำอะไรเหล่าผู้กล้าได้ ท่านอ๋อง ท่านลองคิดดู เมื่อถึงท่านจะเอาเงินที่ไหนซื้อของขวัญให้พระชายา? เวลาท่านออกไปดื่มสุรากับสหายท่านก็ไม่ให้พวกเราจ่ายใช่หรือไม่? ท่านอ๋องเอาหน้าไปไว้ที่ไหนหมด?”

“นอกจากนี้เมื่อถึงเวลาหากไม่มีแม้แต่เงินประทานรางวัลให้แก่เหล่าคนรับใช้ ผู้คนในจวนก็จะเข้ากับฝ่ายพระชายา หากวันหนึ่งพระชายาโกรธและไล่ให้ท่านลงไปนอนพื้น เกรงว่าคงจะไม่มีใครเอาฟูกมาให้ท่านด้วยซ้ำ”

มู่หรงฉีรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดก็มีความจริงอยู่ ดังนั้นเขาจึงเก็บเงินส่วนตัวเงียบๆ

ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะถูกซักฟอกจนสะอาด วันหลังเขาจะไม่เชื่อไอ้บ้านี่อีกแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนกำลังเอนกายอยู่บนเตียง ร่างกายของเธอเจ็บปวดและอ่อนล้า เธอไม่พูดอะไรสักคำ รู้สึกเหมือนจะร้องไห้

มู่หรงฉีทำเกินไปแล้ว! เธอแค่ล้อเล่นแต่เขาใจร้ายมาก ทำเธอฟกช้ำทั้งตัว เอวแทบจะหักแล้ว หนำซ้ำยังจะไม่ให้เธอออกไปเจอใครอีก

เธอไม่พูดอะไร ใบหน้าเศร้า มู่หรงฉีรู้สึกผิดเล็กน้อยและมองเธออย่างน่าสงสาร “มีเพียงเท่านี้จริงๆ หากเจ้าไม่เชื่อก็ไปถามรองผู้บัญชาการทหารสูงสุดได้”

ถามรองผู้บัญชาการทหารสูงสุด?

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดยังปกป้องตัวเองไม่ได้เลย

เธอได้ยินว่าเช้านี้สหายในค่ายทหารเข้ามาเชิญรองผู้บัญชาการทหารสูงสุดและหมอหลวงไป ไม่สิ ต้องบอกว่าพวกเขาบุกเข้ามาอุ้มสองคนนั้นออกไป บอกว่าจะเชิญพวกเขาไปดื่มสุรา

ตอนนี้ทั้งสองคนก็ยังบอกไม่ได้ว่าทุกข์ตรงไหน

มู่หรงฉีรวมคนกลุ่มนี้เข้าด้วยกัน พวกเขาวางแผนมาเป็นเวลานานเพื่อสร้างปัญหาในห้องหอแต่ก็ล้มเหลว ดังนั้นแล้วพวกเขาจึงไม่กล้าสร้างปัญหาให้กับมู่หรงฉี ตามคำกล่าวที่ว่าหากประตูเมืองถูกไฟไหม้และส่งผลกระทบต่อปลาในบ่อ คนแรกที่แบกรับความรุนแรงของภัยพิบัติย่อมเป็นรองผู้บัญชาการทหารสูงสุด และผู้สมรู้ร่วมคิดของเขา หมอหลวงเจียง

เหลิ่งชิงฮวนยกเปลือกตาขึ้น ชำเลืองดูโฉนดบ้านและร้านค้าที่มู่หรงฉีมอบให้โดยสมัครใจ เธอเก็บทุกอย่างเข้าไปในแขนเสื้อ ก่อนก็เปิดปากพูดอย่างเฉื่อยชา

“ลำบากมาทั้งคืนและเกือบสูญเสียชีวิตไปครึ่งหนึ่ง ได้เงินเพียงเท่านี้ขาดทุนจริงๆ”

มู่หรงฉีเงียบ “ข้าเหนื่อยมาก ทำงานหนักตลอดทั้งคืน เสี่ยงชีวิตครึ่งหนึ่งและต้องจ่ายเงินสะสมทั้งหมด ข้าไม่ขาดทุนยิ่งกว่าหรือ?”

ใบหน้าสวยของเหลิ่งชิงฮวนมีสีแดงระเรื่อ เธอเหลือบมองเขาอย่างละอายใจและกึ่งรำคาญ “นั่นเพราะขายสินค้าได้เพียงแค่ครั้งเดียว ขายจบก็แยกย้าย ครั้งหน้าข้าไม่ต้องการกิจการแบบนี้แล้ว”

มู่หรงฉีเงียบอีกครั้ง “ข้าสิ้นเนื้อประดาตัวแล้ว ครั้งหน้าพวกเราสองลองเปลี่ยนกันไหม ฮูหยินอยู่บนข้าอยู่ล่าง เจ้าว่าเท่าไหร่ก็เอาตามนั้น ข้าไม่เพียงแต่จะแบกรับภาระการทำงานหนัก ไม่ขัดขืน และข้ายังจะให้ส่วนลดเจ้าได้อีก เงินเจ้าจะให้เท่าไหร่ สิบตำลึงไม่มากสองตำลึงไม่น้อย หากเจ้ารู้สึกว่าข้าไม่มีความสามารถพอ ข้าก็จะถ่อมตนและกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้”