ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 542

หญิงชราตกใจกลัวหัวหด นางเอ่ยเสียงสั่น “คุณชายรอง”

เหลิ่งชิงเจียวจ้องหน้านาง สายตาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก

“เป็นอย่างไร จัดการเสร็จแล้วหรือ?”

น้ำเสียงที่เปล่งออกมานิ่งสงบมาก

หญิงชรารู้สึกโล่งใจทันที: "อีกไม่นานจะสบายดี แล้วทาสชราจะแต่งหน้าในภายหลัง เพื่อที่หญิงสาวคนที่สองจะได้เดินทางอย่างมีมารยาท"

เหลิ่งชิงเจียวมองไปที่ใบหน้าของเหลิ่งชิงหลาง ไม่ได้ก่อเรื่องหรือดุด่าหญิงชรา แต่พูดอย่างใจเย็น “เช่นนั้นก็รบกวนเจ้าแล้ว พี่รองของข้ามักใส่ใจเรื่องความงาม ดังนั้นต้องแต่งตัวให้นางดูสง่า”

หญิงชราตอบซ้ำๆ ว่า “นายน้อยไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ บ่าวคนนี้จะทำให้ดีที่สุดอย่างแน่นอน”

เหลิ่งชิงเจียวมองนางอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะหันหลังจากไป หญิงชราข้างๆ สะกิดนางแล้วลดเสียงลง “ปล่อยให้เจ้าพูดก็ลำบากคุณชายรองสิ เขาใจดีไม่คิดบัญชีกับเจ้าหรอก”

หญิงชราช่างพูดเม้มปาก “ใจดีอะไรล่ะ แค่ไม่ได้รับความรักจากในจวน รู้ตัวว่าไม่มีอำนาจแล้วจึงต้องทำตัวอ่อนน้อม เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าตอนเด็กๆ เขาหยิ่งผยองขนาดไหน? ผู้ดูแลแค่พูดผิดนิดหน่อยก็เกือบโดนเขาจัดการ ทุกวันนี้ยังต้องหลบหน้าเขาอยู่เลย”

“เด็กคนหนึ่งเจอเรื่องเช่นนี้ไม่ง่ายเลย ยายอิ่น เจ้าก็อย่าพูดพร่ำไปเลย”

“เจ้ายังมองเขาเป็นเด็กอยู่อีกหรือ? ตัวเล็กแต่ใจใหญ่น่ะสิ เจ้าดูสิว่าเขาเติบโตในหน้าที่การงานมากแค่ไหน เขาอาศัยอำนาจของมหาเสนาบดีจึงได้รับความชื่นชอบจากผู้คนมากมาย เจ้าก็รู้ว่ามันไม่ง่ายเลย”

หูของเหลิ่งชิงเจียวดีมาก ตัวเขาแข็งทื่อ ฝ่ามือกำแน่น ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจ

ด้านหน้าเป็นสุสานเปล่าของเหลิ่งชิงฮวน ซึ่งผูกติดเหลิ่งชิงหลางเป็นเวลาห้าปี

ทุกคนพูดว่าเหลิ่งชิงหลางสมควร มือของนางเปื้อนเลือดคนไปกี่ชีวิต

แม้ภายนอกเขาจะดูไม่แยแสและดูขีดเส้นแบ่งชัดเจน แต่เขาก็แอบมาเยี่ยมเหลิ่งชิงหลาง แอบเอาอาหารมาให้นางที่นี่หลายครั้ง ซ้ำยังมองดูสถานการณ์ที่น่าเศร้าใจของนางด้วยสองตาของเขาเอง

ในเวลานั้นความประทับใจของเขาที่มีต่อเหลิ่งชิงฮวนมีเพียงชานมที่นางชงให้เขาเท่านั้น มันมีรสหวาน กลิ่นน้ำนมเข้มข้น เขาชอบและคิดถึงมันมาก

จนวันหนึ่งที่เขาคิดได้ ว่านางคือพี่สาวของเขา คือครอบครัว

เหลิ่งชิงหลางบอกเขาครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเหลิ่งชิงฮวนเป็นต้นเหตุให้ท่านแม่ของเขาถูกส่งไปที่ชายแดน

เขายอมแพ้กับการสอบราชการสร้างชื่อเสียงให้ตระกูลไปตั้งนานแล้ว เขาเพียงแค่แอบติดต่อส่งข่าวกับตระกูลจิน

แม้ว่าตระกูลจินจะได้รับการดูแลจากจวนมหาเสนาบดีและจวนรองเสนาบดี แต่พวกเขาก็ยังทุกข์ยาก จดหมายของพวกเขาเต็มไปด้วยเรื่องร้องทุกข์

จินเอ้อร์ยังบอกเขาว่าตอนที่จินซื่อถูกเนรเทศ เดิมทีไม่ต้องไปถึงชายแดนแต่เพราะเป็นคำสั่งจากจวนอ๋องฉี นางจึงถูกขับไล่ไปยังที่แห่งนั้น

เขาอยู่ท่ามกลางความขัดแย้งเช่นนี้มาโดยตลอด ไม่รู้ว่าใครพูดความจริง และไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใคร

เขาถูกเหลิ่งชิงหลางและจินเอ้อร์ยุยงด้วยสองหูและสองตาของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงลังเลมาตลอด

วันนี้เหลิ่งชิงหลางยุติความขัดแย้งนี้ด้วยวิธีที่เด็ดขาด

ป้ายหน้าหลุมที่เขียนด้วยเลือด เสียดแทงเข้ามาในดวงตาเขา

เขารู้ว่าการตายของเหลิ่งชิงหลางต้องเกี่ยวข้องกับเหลิ่งชิงฮวน วันนั้นเขาเห็นเหลิ่งชิงฮวนเดินมาที่นี่ด้วยตาของเขาเอง ซ้ำนางยังทะเลาะกับเหลิ่งชิงหลาง

เขาไม่ต้องการให้เหลิ่งชิงฮวนรู้ตัวเขา จึงได้แต่หนีไปเงียบๆ

เหลิ่งชิงหลางตายในวันนั้น